Κατ’ αρχήν τα «παιδιά» που φοράνε τα Κόκκινα είναι δικά σας «παιδιά», δικά μας «παιδιά»!
Και παρακολουθώντας τους να μην παίρνουν τα αποτελέσματα που τους αξίζουν- τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, πονάει!
Είναι άδικο όμως να ασκούμε κριτική στους παίκτες αυτής της 2ης ομάδας, για έναν αγώνα, του οποίου η πορεία άλλαξε, η πιο νωρίς από το αναμενόμενο, είσοδος του Okazaki στον αγωνιστικό χώρο, όταν η απόδοση της Liverpool γενικά την τελευταία περίοδο προκαλεί ανησυχίες. Ο Okazaki φυσικά δεν είναι ο Messi και ούτε είναι ασταμάτητος!
Εντελώς άδικη θεωρώ επίσης και την επίθεση απέναντι στον Jurgen Klopp. Πιστεύετε ότι αν δεν ήταν ο Γερμανός στο τιμόνι θα ερχόταν ο Mane στο Anfield; Κι αν για τον Mane μου αναφέρετε ως δικαιολογία ότι ούτως ή άλλως ο παίκτης ήθελε να φύγει από μια ομάδα στη μέση του βαθμολογικού πίνακα-την Southampton, πιστεύετε ότι θα ερχόταν ο Salah ή ο Chamberlain;
Μήπως θα έπρεπε να βολευτούμε με τους «Mane» και «Salah» της Championship;
Μήπως ο Van Dijk θα βρισκόταν ήδη στο roster της Chelsea, αντί να παρακαλά να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο John Lennon;
Μετά την ήττα από τη Leicester, κυκλοφόρησαν ακόμα και σενάρια για πιθανή επιστροφή του Benitez. Πέρα από τις αμφιβολίες μου για το πόσο πετυχημένη μπορεί να είναι η επιστροφή του οποιουδήποτε manager στην οποιαδήποτε ομάδα, ας θυμηθούμε ότι με τον θαυμάσιο Rafa (το εννοώ το θαυμάσιος) σε αρκετές περιπτώσεις, μέναμε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα αλλά όχι με την απόδοση της ομάδας συνολικά.
Είμαστε ικανοποιημένοι βλέποντας τον Kuyt να μαρκάρει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για το γκολ που θα μας χάριζε το αποτέλεσμα. Εννοείται ότι ο Rafa δικαιώθηκε από τις επιλογές του, φέρνοντας τρόπαια στην ομάδα!
Πόσες φορές όμως εκείνα τα χρόνια, δεν νιώσαμε το συναίσθημα της χαρμολύπης, ότι εντάξει, η ομάδα τα κατάφερε, χωρίς όμως να προκαλέσει φόβο και δέος στους αντιπάλους με το παιχνίδι της; Θυμηθείτε μάλιστα ότι παραμονές των αγώνων με την Chelsea, μέναμε άγρυπνοι στις σκέψεις (και ο Agger μαζί μας) για το πώς θα κατάφερνε ο πανέξυπνος τακτικιστής Rafa, να σταματήσει τον Drogba και την παρέα του, και όχι πως θα κατάφερνε η επίθεση της ομάδας να διασπάσει την άμυνα του John Terry.
Τι φταίει λοιπόν και δεν μπορούμε να πάρουμε τα αποτελέσματα που μας αξίζουν- απέναντι στις Burnley, Sevilla, ή Watford αυτού του κόσμου, και συνεπώς δεν μπορούμε να συμπληρώσουμε την τροπαιοθήκη μας;
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, γιατί δυστυχώς δεν μένουμε δίπλα στο Melwood, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε επίγνωση των μεθόδων τακτικής και προπόνησης ή εκείνων των λεπτομερειών που μετατρέπουν μια ομάδα σε υπερδύναμη.
Οι κριτικές σας λοιπόν άλλες ήπιες και καλοπροαίρετες- δικαιολογημένες λόγω της απογοήτευσης όλων μας, και άλλες υπέρ το δέον «τραβηγμένες» εστιάζουν κυρίως στον Klopp, στην άμυνα, στα χαφ, στην επίθεση, στην FSG. Mόνο η ασφάλεια του Anfield έμεινε στο απυρόβλητο!
Ο Jurgen Klopp λοιπόν έχει «κολλήματα» όπως έχετε και εσείς , και εγώ. Πιστεύει όμως στους παίκτες που έχει ή φέρνει στην ομάδα και θέλει να τους αναδείξει μέσα από την δουλειά όλων. Είναι δε αντίθετος με την άποψη ότι μια ομάδα πρέπει να «αγοράζει» τα τρόπαια της ,αλλά να τα κερδίζει, κάτι που ελπίζω ότι όλοι μας πιστεύουμε γιατί είμαστε Liverpool!
Κατηγορούμε τις City και Chelsea ως νεόπλουτους , που «ο ‘μπαμπάς’ σας, σας αγόρασε το τρόπαιο» και πιστεύουμε- έχοντας γνώση της ιστορίας της ομάδας, ότι μια Ομάδα(κεφαλαίο το Ο ), χτίζεται, δεν αγοράζεται!
Ο Klopp λοιπόν βρίσκεται στην κατάλληλη θέση και στην κατάλληλη ομάδα. Ίσως δε και στην κατάλληλη χρονική περίοδο!
Η άμυνα δεν είναι ιδιαίτερα καλή! Εντάξει! Το άγχος της όμως έχει «χτυπήσει» κόκκινο, όταν βλέπει την επίθεση στους τελευταίους αγώνες να έχει τόσες πολλές τελικές, και να μην επιβραβεύεται από μια γενναία συγκομιδή τερμάτων!
Θα ήταν άραγε ο Van Dijk η λύση;
Ο Steve Nicol (αν δεν κάνω λάθος) το καλοκαίρι είπε όχι απαραίτητα, και σίγουρα όχι για την τιμή που του έβαλαν! Είπε ότι όσο καλός κι αν είναι δεν έδειξε τα στοιχεία του ηγέτη που χρειαζόμαστε στην άμυνα! Είπε ότι δεν τον άκουσε να φωνάζει μέσα στο γήπεδο! Είπε ότι δεν μοιάζει του Jamie Carragher, τον οποίο άκουγε όλο το Anfield, όταν η άμυνα του ή τα χαφ δεν ήταν συγκεντρωμένοι!
Όταν μια ομάδα χτίζεται, ο ηγέτης αγοράζεται;
Η απάντηση είναι όχι!
Ο ηγέτης αναδεικνύεται μέσα από τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των παικτών του.
Και ο ΤΑΑ – δικό μας παιδί, έχει τα προσόντα και μπορεί να καταφέρει να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο!
Ποιος είναι ο ηγέτης όλης της ομάδας, συνολικά, στις μέρες μας; Κανείς!
Αν και υπάρχουν αρκετοί που προσπαθούν να συμπληρώσουν αυτό το ρόλο.Είπαμε όμως! Είναι μια ομάδα που χτίζεται! Μία ομάδα σε μετάβαση!
Γνωρίζω ότι αρκετοί από σας είχατε ελπίδες για τον Coutinho. Πέρα όμως από την ανώτερη ποδοσφαιρική του κλάση, δεν νομίζω ότι έδειξε τέτοιο χαρακτήρα, του παίκτη δηλαδή που θα σήκωνε την ομάδα στις πλάτες του. Μπορεί να είχε καταφέρει να το πετύχει, αλλά η ιστορία με την Barcelona, έσβησε αυτές τις ελπίδες.
Ο ηγέτης θα «μαζέψει» την ομάδα γύρω του, μετά την αποβολή του Mane στο Etihad. Ο ηγέτης θα εμψυχώσει την ομάδα του για την επίτευξη του νικητήριου γκολ με την Burnley. O ηγέτης μιας ομάδας είναι ο προπονητής της στον χλοοτάπητα. Και ο ηγέτης με την ευκαιρία αναδεικνύεται πρώτα στα αποδυτήρια και μετά «απλώνει» τον χαρακτήρα του στον αγωνιστικό χώρο.
Yπάρχει και κάτι ακόμα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό! Όταν ένας manager έχει να διαπραγματευτεί με ένα μεγάλο γκρουπ παικτών, χρειάζεται κάποιον που να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά στο προπονητικό κέντρο. Χρειάζεται ένα Ronnie Moran! Έναν Pako Ayestaran του Rafa!
Ίσως έναν Sammy Lee που τον είδα να ουρλιάζει στους παίκτες του, από τον πάγκο της Crystal Palace, δίπλα στον De Boer.
O Jeljko Buvac μπορεί όντως να είναι «Το μυαλό» σε θέματα τακτικής ανάλυσης και ανάπτυξης των παικτών, αλλά δεν δείχνει να «βγάζει» το ίδιο πάθος με το αφεντικό του, τουλάχιστον στην διάρκεια των αγώνων. Φυσικά οι σύγχρονοι πετυχημένοι managers είναι κατ’ εξοχήν εγωιστές. Και η θέση του νούμερο δύο είναι πάντα επισφαλής και «περίεργη»!
Όπως προείπα όμως, όλα αυτά αποτελούν υποθέσεις, τις οποίες εμείς μπορούμε να κάνουμε εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχουμε ορατή την πραγματικότητα στις λεπτομέρειες της. Και αυτό αφορά και τη συνεισφορά του Σερβοβόσνιου στην ομάδα, η οποία μπορεί να αποτελεί προϊόν εξαιρετικής δουλειάς και η οποία εν καιρώ θα αρχίσει να δείχνει καρπούς.
Τέλος αυτό που χρειάζεται η ομάδα είναι η ψυχολογία! Οπότε ξαναγυρνάμε στην επίθεση, γιατί η επίθεση επιτυγχάνει γκολ. Τα γκολ προσφέρουν ενέργεια στην ομάδα και στους οπαδούς, που δημιουργούν ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στο γήπεδο!
Είναι σίγουρο ότι οι παίκτες ακούν και διαβάζουν πολλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε οι παρατραβηγμένες κριτικές δημιουργούν πίεση και άγχος σε όλους. Ας θυμηθούμε πάλι ότι δεν θέλουμε απλά να κατακτήσουμε ένα δύο τρόπαια, αλλά να δημιουργήσουμε ξανά μια μεγάλη δύναμη στο Αγγλικό και Ευρωπαικό ποδόσφαιρο!
Η λέξη δημιουργία είναι μαγική!
Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στον Klopp στους βοηθούς του και στην ομάδα του!