Ο συντάκτης του Liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σχολιάζει την ήττα – αποκλεισμό από την Manchester United στο Old Trafford.

Μια κακή μέρα να είσαι Liverpool. No problem, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Άλλωστε σπουδαίοι επιστήμονες του παρελθόντος, μαζί με τους νόμους της φύσης, είχαν έρθει και μπροστά στη συνταρακτική ανακάλυψη πως η απόλυτη ευτυχία είναι δυσανάλογη της αγάπης για την Liverpool, με τις γραφικές αναπαραστάσεις των συναρτήσεων αυτών στον πίνακα να τέμνονται σε λίγες έως και ελάχιστες περιπτώσεις.

Το συναίσθημα σήμερα είναι σαν αυτή η δυσαναλογία να έπιασε κορύφωση. Η αγάπη για τη Liverpool δεδομένα βρίσκεται σταθερά πάρα πολύ ψηλά, δεν την αγγίζουν νίκες και ήττες, πρωταθλήματα και υποβιβασμοί. Όμως η ευτυχία έφτασε στο κατώτατό της όριο, πάντα όσον αφορά τα «ασήμαντα» πράγματα της ζωής.

Γιατί όταν επί 120 λεπτά νιώθεις ότι είσαι καλύτερος σε ένα ματς που δεν έχεις πιάσει ψηλά στάνταρ απόδοσης, έχεις στο χέρι σου την πρόκριση δύο φορές και εν τέλει χάνεις στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, με όλα αυτά να συμβαίνουν εκτός έδρας στο πιο μισητό σου αντίπαλο, τότε νιώθεις ότι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Ναι, η Liverpool δεν ήταν καλή. Το λέγαμε και στη κοινότητά μας στο Facebook – στην οποία σχολιάζουμε σε live chat τα τεκταινόμενα και χαρά μας θα ήταν να μεγαλώσει η παρέα – πως στο ημίχρονο η ομάδα έπρεπε να δει τι πήγε λάθος στο πρώτο παρά το προβάδισμα. Επί 20 λεπτά σαν να μην είχε καταλάβει ότι παίζει ντέρμπι, μέχρι το 40′ έπιανε ρυθμό και στα τελευταία εννέα λεπτά μαζί με τις καθυστερήσεις έγινε… Liverpool, παίρνοντας κεφάλι στο σκορ με συνοπτικές διαδικασίες.

Εμφανίστηκε καλύτερη στο δεύτερο και μέχρι το 80′ είναι πολύ άσχημο πως δεν έχει βρει και τρίτο γκολ. Ένιωθες ότι δεν μπορούσε καν να την κοιτάξει η United, πως παίζουν λυκειόπαιδα με προνήπια.

Συμβαίνει όμως αυτό. Μπάλα είναι και καμία φορά δεν μπαίνει. Έδειξε και έλλειψη σοβαρότητας σε λίγες περιπτώσεις αλλά αυτό καταπίνεται. Ξαναλέω, ποδόσφαιρο είναι και καμία φορά η μπάλα δεν θα μπει στο πλεχτό.

Έχει αξία όμως πως θα το διαχειριστείς αυτό και σήμερα η Liverpool έκανε χαρακίρι. Στο τελευταίο τέταρτο επέτρεψε σε μια ομάδα τρεις σκάλες πιο κάτω να μυρίσει αίμα, τις έδωσε όλες τις δεύτερες μπάλες και χωρίς λόγο την άφησε να την κλείσει στα καρέ της. ΕΓΚΛΗΜΑ! Και το χειρότερο δεν είναι ότι έγινε το φυσιολογικό και έφαγε το γκολ της ισοφάρισης, αλλά πως αυτή η υποχώρηση έκανε την United να πιστέψει ότι μπορεί να το πάρει στη παράταση. Έτσι, ακόμα και όταν με αρκετή τύχη έβαλε το τρίτο η Liverpool, η αντίπαλός της είχε τα ψυχικά αποθέματα να το φέρει τούμπα.

Είναι να σε τρελαίνει, γιατί μια τόσο υπέροχη ομάδα όπως η φετινή Liverpool, έχασε από μια ανοργάνωτη ομάδα, που για United είναι εντελώς καφενείο. Χωρίς καμία υπερβολή. Της επέτρεψε όμως να νιώσει δυνατή. Μέχρι το 80′ έπαιζε United – Liverpool το 2024 και εκεί σαν να έγιναν αλλαγές και να μπήκαν στο ματς ο Martin Kelly για τη Liverpool και ο Wayne Rooney για την United.

Παρόλα αυτά, αυτό που με τρελαίνει ακόμα παραπάνω, είναι η αντίδραση από εμάς, τους οπαδούς, μετά το τέλος.

Χαρακτηρίστηκε ο Klopp ως «ζώο», μεταξύ πολλών άλλων. Ότι ποτήρια ξεχείλισαν, ότι δεν περνάνε οι ώρες να φύγει, ότι είναι χαβαλές, καφενετζής.

Παλικάρια, μήπως ξεφύγαμε λίγο;

Αρχικά ας μην θεωρηθούν προσωπικές επιθέσεις τα λεγόμενα μου. Δεν είναι. Μερικές από τις ατάκες αυτές ακούστηκαν από άτομα που σέβομαι, συνεργάζομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, και που το χρόνο που έχουν αφιερώσει για την ομάδα, δεν τον έχουμε αφιερώσει οι υπόλοιποι μαζί.

Αλλά δεν βλέπουμε ότι είναι λίγο παράλογο;

Ξαφνικά ξεκίνησε μια επίθεση κατά πάντων, λες και η σεζόν τελείωσε σήμερα, τα τελευταία εννέα χρόνια δεν συνέβησαν ποτέ και πως η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν. Παλικάρια, μήπως ξεφύγαμε λίγο;

Έγιναν λάθη στη διαχείριση από τον πάγκο; Προφανώς. Όπως τα έχει πάει άψογα φέτος σε αμέτρητα ματς, τα πήγε άσχημα σήμερα. Ίσως και με την Sparta, όπου έπαιξε πχ ο Salah όλο το 90λεπτο, αν και δεν ήταν στο πλάνο παρά εξαναγκάστηκε να το κάνει το τεχνικό τιμ αυτό λόγω του τραυματισμού του Clark.

Αλλά φυσικά και υπάρχει ευθύνη. Γιατί υπάρχει μόνο ο Bradley πίσω στο κόρνερ του 120′; Λάθος, μεγάλο λάθος.

Ήταν απίστευτα εκνευριστικός ΠΑΛΙ ο Gakpo; ΗΤΑΝ! Απίστευτα σοφτ παίκτης που μου πατάει όλα τα κουμπιά στον οργανισμό κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα. Όχι γιατί είναι κακός παίκτης. Παικταράς είναι. Έλεγχο μπάλας, κορμί, σουτ από απόσταση, τεχνική. Αλλά δεν είναι ποτέ στο πνεύμα του παιχνιδιού.

Θα τον ευνουχίσω; ΟΧΙ!

Θα ψάξω να βρω όλα τα κακά του Klopp από το 2015 μέχρι σήμερα για να βγάλω κάποιο παράξενο συμπέρασμα; ΟΥΤΕ!

Θα καταριέμαι ολημερίς και ολονυχτίς τον Lijnders – τον οποίο πολλοί υμνούν πως οριακά δίνει χαρτάκι στον Γερμανό και πως για τα περισσότερα καλά αυτός ευθύνεται – επειδή ο Cody είναι προσωπική του επιλογή; ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!

Γιατί δεν πρέπει να ξεφεύγουμε ρε παλικάρια! Δεν βλέπουμε τι μπάλα παίζει αυτή η ομαδάρα φέτος; Δηλαδή πριν επτά μέρες ήμασταν τιτάνες επειδή παίξαμε με τόσες απουσίες τη γάτα με το ποντίκι την υπερτιτάνια σουπερδιαγαλαξιακή City του υπέρτατου mastermind Guardiola, αλλά σήμερα είναι όλοι για τα πανηγύρια επειδή είχαμε μια – ναι, πολύ – κακή μέρα στη δουλειά;

Είναι στην ισοβαθμία πρώτη, με ένα κιούπι παραμάσχαλα, και πάει πρόσω ολοταχώς να ολοκληρώσει όλο το σετ των τροπαίων και με το Europa.

Λίγος σεβασμός ρε παιδιά! Σεβασμός στους παίκτες που έχουν σηκώσει όλο το βάρος αυτό, και στο τεχνικό τιμ που εδώ και εννέα έτη κάνει τους τυφλούς να βλέπουν!

Κριτική να γίνει, βεβαίως. Τα γράφω και πάνω άλλωστε. Και γράφω και λίγα! Το παιχνίδι σηκώνει ώρες εκπομπών μόνο για τα κακά της ομάδας σήμερα, ήταν μια πραγματικά ψυχοβγαλτική εμφάνιση.

Η κριτική με το τσουβάλιασμα όμως, πρέπει να είναι σαν τις συναρτήσεις που προανέφερα. Με την διαφορά ότι αυτές δεν πρέπει να τέμνονται ποτέ, είναι σημαντικό να μένουν παράλληλες.

Δεν θα κρίνουμε τον Γερμανό ή τους παίκτες μόνο από τα σημερινά, ούτε μόνο με τα κακά τους. Ούτε μόνο με τα καλά τους. Το πρόσημο βγαίνει μετά από σούμα. Όχι μετά από ότι θέλουμε εμείς να κρατήσουμε.

Ας έχουμε καθαρό μυαλό, γιατί οτιδήποτε λέμε εν βρασμώ μπορεί αργότερα να μας φέρει σε δύσκολη θέση.

Το κεφάλι ψηλά, με σεβασμό και ψυχραιμία να κοιτάμε το μέλλον.

Κάποιος έγραψε για τον Γερμανό «δυόμιση μήνες ακόμα…». Ως μια στιγμή… απελευθέρωσης που έρχεται.

Εγώ θα πω «δυόμιση μήνες ακόμα…». Για να απολαύσουμε αυτή την υπέροχη ποδοσφαιρική ομάδα που χαιρόμαστε από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να πέφτουμε στο τρυπάκι να καταριόμαστε ό,τι κινείται. We have dreams and songs to sing.

WALK ON, WALK ON, WITH HOPE IN YOUR HEART!