Μέσα σε κλίμα συγκίνησης και έντονης συναισθηματικής φόρτισης, το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, οι οπαδοί των Reds αποχαιρέτησαν τους θρύλους πλέον της ομάδας, Roberto Firmino και James Milner.
Το ζεστό, οικογενειακό κλίμα και η καλλιέργεια του «ανήκειν» θεωρούνται βασικά χαρακτηριστικά των Reds, συνεπώς τέτοιου είδους συναισθηματικά φορτισμένα γεγονότα είναι συνυφασμένα με την ιστορία του Συλλόγου. Από την άλλη υπήρξαν και περιπτώσεις αποχώρησης βασικών παικτών της ομάδας, οι οποίες δεν αποτελούν τιμή για τον σύλλογο.
Ένα τέτοιο γεγονός ήταν και ο τρόπος αποχώρησης ενός πολύ ξεχωριστού και αγαπημένου ποδοσφαιριστή της μεγάλης Liverpool της δεκαετίας του ’80, του Ronnie Whelan.
Ο Ιρλανδός θρύλος της Liverpool (1979-1994) ήταν ένας πολύ δυνατός και δημιουργικός χαφ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του στον σύλλογο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις πολυάριθμες επιτυχίες του στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Συνολικά, ο Whelan σημείωσε 73 γκολ σε αγώνες πρωταθλήματος και κυπέλλου για την Liverpool, ενώ πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα Αγγλίας, τρία FA Cup και ένα European Cup. Κλήθηκε επίσης να είναι αρχηγός της ομάδας, κατά τη διάρκεια της σεζόν 1988-89, πριν από ένα σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος σημάδεψε τα τελευταία στάδια της παραμονής του στην Liverpool.
Στην αυτοβιογραφία του (2011) με τίτλο «Walk On: My Life In Red» περιγράφει λεπτομερώς τον τρόπο, με τον οποίο αποχώρησε από την ομάδα, ένα γεγονός που όπως εξομολογείται και ο ίδιος τον σημάδεψε για πάντα.
Το 1994, ο Whelan ήταν 33 ετών και έκλεινε 15 χρόνια παραμονής στην Liverpool. Είχε φτάσει στο τέλος του συμβολαίου του και ο νέος προπονητής Roy Evans τον ενημέρωσε ότι το διοικητικό συμβούλιο ήταν πρόθυμο να του προσφέρει επέκταση ενός έτους.
Ο Ιρλανδός διεθνής απογοητεύτηκε από την προσφορά που δέχθηκε, καθώς ένιωθε ότι άξιζε περισσότερα. Επέστρεψε μετά από μια εγχείρηση στον μηρό, την προηγούμενη σεζόν, και ένιωθε ότι είχε πολλά ακόμα να προσφέρει στον σύλλογο.
Τελικά, αποφάσισε να αποδεχτεί τη συμφωνία και πήγε στην προπόνηση για να ενημερώσει τον Evans, ο οποίος με τη σειρά του ανέλαβε να ενημερώσει το συμβούλιο.
Την επόμενη μέρα, και ενώ ο Whelan κατέβηκε στην προπόνηση της ομάδας γεμάτος χαρά, ο Evans του «πέταξε» την κεραμίδα στο κεφάλι ενημερώνοντας τον ότι το διοικητικό συμβούλιο απέσυρε την προσφορά του. Ήταν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που το μέλλον του Whelan έγινε από βέβαιο σε εντελώς αβέβαιο, καθώς ο χρόνος του στο Anfield σταμάτησε απότομα.
Αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του: «Έπαθα σοκ. Έμεινα παγωμένος στο ίδιο σημείο. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν πρόφερα άλλη λέξη. Ο Roy ανέφερε κάτι για το ότι θα έρχομαι για προπόνηση, αν το ήθελα, μέχρι να βρω άλλο σύλλογο. Στη συνέχεια απλώς γύρισε πίσω εκεί που προπονούνταν η πρώτη ομάδα».
Ζαλισμένος, ο Whelan έφυγε από τον Melwood με το συναίσθημα της αδικίας να τον πλημμυρίζει. «Καθώς οδηγούσα, το τεράστιο μέγεθος αυτού που είχε συμβεί άρχισε να με πλημμυρίζει…..Η ζωή μου ως ποδοσφαιριστής της Liverpool είχε τελειώσει…. Τράβηξα σε μια παράκαμψη του Formby και σταμάτησα το αυτοκίνητο. Απλώς κάθισα εκεί κοιτώντας από το παράθυρο. Και μετά ξέσπασα σε κλάματα».
Όπως τονίζει ο Whelan, το ποδόσφαιρο είναι μια αδίστακτη επιχείρηση. Όταν σε θέλει μια ομάδα μπορεί να σε αποκτήσει αστραπιαία, αλλά με τον ίδιο τρόπο μπορεί να σε παραμερίσει. Από πρωταγωνιστής της εκπομπής γίνεσαι «παλιά είδηση» σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, παρά τη γνώση αυτή, βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστος για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. «Στην περίπτωσή μου, ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το διοικητικό συμβούλιο μου είχε προτείνει συμβόλαιο ενός έτους. Μετά άλλαξαν ιδέα…. Δεκαπέντε χρόνια τελείωσαν σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα».
«Ούτε χειραψία, ούτε αντίο, ούτε ένα ευχαριστώ για τις υπηρεσίες μου. Απλώς γυρνάς και φεύγεις. Τα παιδιά κάνουν προπόνηση μόλις είκοσι μέτρα μακριά και μπορείς να τα ακούσεις να ζητούν την μπάλα, να μιλάνε και να γελούν όπως κάθε άλλη μέρα. Αλλά εσύ βρίσκεσαι ξαφνικά ένα εκατομμύριο μίλια μακριά».
«Ξαφνικά είσαι ξένος τώρα. Έχεις βρεθεί έξω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν είσαι πια μέλος της ομάδας».
Όταν το σοκ υποχώρησε, ο Whelan άρχισε να νιώθει θυμό και πικρία για την κατάσταση. «Ένιωσα ότι άξιζα καλύτερα. Θα ήθελα να είχα δει το τέλος να έρχεται και να ήμουν λίγο καλύτερα προετοιμασμένος γι’ αυτό. Θα ήθελα να μου φερθούν λίγο περισσότερο σαν άνθρωπο».
«Αλλά, υποθέτω, σε πολλές περιπτώσεις σε αυτό το βιβλίο έχω περιγράψει την ομάδα της Liverpool ως μηχανή και τον εαυτό μου ως γρανάζι σε αυτή τη μηχανή. Και όταν το καλοσκεφτείς, έτσι πετάχτηκα στο τέλος: ένα φθαρμένο εξάρτημα που χρειαζόταν αντικατάσταση και που κατέληξε εκεί που συνήθως καταλήγουν τα φθαρμένα εξαρτήματα».
«Εκεί καταλήγει τελικά κάθε επαγγελματίας, αλλά σκέφτηκα ότι ο σύλλογος θα το έκανε με λίγη περισσότερη ευπρέπεια. Πονούσε πολύ εκείνη την ώρα. Θύμωσα και έβρισα».
Μετά από αρκετές ημέρες, ο Whelan «κατάπιε την περηφάνια του» και επέστρεψε στο Melwood για προπόνηση, αποδεχόμενος την «προσφορά» του Roy Evans. Έπρεπε να κρατηθεί σε φόρμα για να βρει μια νέα ομάδα.
Και αυτή η νέα ομάδα ήρθε με τη μορφή της Southend United, της οποίας ο προπονητής, Peter Taylor, του πρόσφερε συμβόλαιο ενός έτους. Ξαφνικά, βρέθηκε σε άγνωστο περιβάλλον. Οι πολυτέλειες και το δίχτυ ασφαλείας της Liverpool χάθηκαν και ο Whelan αναγκάστηκε να επιστρέψει στα βασικά: μικρά καμαρίνια, απουσία φροντιστή και μικρή έως καθόλου δομή στήριξης.
Ωστόσο, επέστρεψε παίζοντας ποδόσφαιρο και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία. Αποφασισμένος να κοιτάξει το μέλλον, ο Whelan σύντομα βρήκε την οργή του για την Liverpool να υποχωρεί.
«Βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι δεν υπήρχε νόημα: έτσι λειτουργούσε το παιχνίδι. Δεν υπήρχε τίποτα προσωπικό. Σε αγοράζουν, σε πουλάνε, σε ρίχνουν, σε διαλέγουν, σε πληρώνουν καλά, σου ανανεώνουν το συμβόλαιο και σε πληρώνουν περισσότερα. Μετά σε αφήνουν να φύγεις και δεν χρειάζεται να πουν αντίο ή ευχαριστώ…..».