Γράφει ο Μιχάλης Μελαχροινούδης, φίλος του site μας και της σελίδας μας στο facebook

#ήταν πολύ διαφορετικός ο κόσμος πριν από 30 χρόνια, όταν η ομάδα του Άνφιλντ σήκωνε για τα τελευταία φορά την κούπα του πρωταθλητή Αγγλίας, ήταν πολύ διαφορετικό το ίδιο το ποδόσφαιρο, εντός και εκτός Αγγλίας #δεν ξέρω πώς τα κατάφερε και άντεξε ο σύλλογος, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα κι εγώ – έφηβος ήμουν τότε –όταν ίσως και από καπρίτσιο μπροστά στην ασπρόμαυρη τιβί της δεκαετίας του ’70 αρχές του ’80, Γιουνάιτεντ ο ξάδερφος Λίβερπουλ εγώ, διάλεξα την μεγάλη Λίβερπουλ

#στην αρχή αντιλαμβάνεσαι τον κύκλο της ακμής και της παρακμής που βιώνουν λίγο πολύ όλες οι ομάδες συν το μεγάλο ανταγωνισμό του αγγλικού ποδοσφαίρου, μιας και έχει ένα μπουκέτο γίγαντες του ποδοσφαίρου που διεκδικούν κάθε χρόνο τον τίτλο και την Λέστερ, μην ξεχνάμε. Μετά είναι οι επιλογές και το χρήμα όσο περνούσαν τα χρόνια. Κακές επιλογές εσύ, καλές επιλογές και σπόνσορες ο γείτονας. Μέτριος εσύ, τίτλοι και χρήμα στο γείτονα. Νόμος

#κι όμως αυτός ο οργανισμός άντεξε, κι όχι μόνο άντεξε αλλά παρουσίασε και μερικές μοναδικές στιγμές στην ιστορία του ευρ. ποδοσφαίρου, τέτοιες που λέμε πλέον «η Λίβερπουλ μπορεί να το κάνει»· τίτλος στην Πόλη το 2005 με τι ανατροπή!!! αλλά και τι ανατροπές για να φτάσει εκεί, το περσινό μοναδικό 4-0 έναντι ενός κολοσσού του ευρ. ποδοσφαίρου, της μεγάλης Μπάρτσα, και η κούπα με τα μεγάλα αυτιά σε ένα ντελίριο χαράς, χαμένοι και νικητήριοι τίτλοι μικρότερου βεληνεκούς στην Ευρώπη αλλά και στην Αγγλία και εκεί με επικές ανατροπές και όμορφο ποδόσφαιρο, κατά καιρούς· οι κούπες δεν έλειψαν, το δισκοπότηρο πολύ

#και στο τέλος η κατάρα; όπως και να το κάνεις μετά από τόσα χρόνια και το κάζο όλων αρχίζει να παίζει και το «υπερφυσικό»· το γλίστρημα του μεγάλου αρχηγού, του Στίβι και το γλίστρημα ενός πρωταθλήματος που βάδιζε ολοταχώς προς το Λίβερπουλ, η περσινή γιγαντιαία μονομαχία με την υπερομάδα του Πεπ, όταν για μερικά χιλιοστά γκολ που μετράει και γκολ που δεν μετράει και -1 στα δυσθεώρητα ύψη, σχεδόν των 100 βαθμών, κρίνεται ο τίτλος

#μέχρι και φέτος που ενώ σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο – ας όψεται το αήττητο – και είναι μπροστά 20 βαθμούς ξεσπάει αυτή η επιδημία, και αρχίζουν οι μουρμούρες. Ξέρετε Αγγλία είναι, είναι και η κατάρα δεν θέλει και πολύ, γιατί εδώ που τα λέμε είναι άλλο να παίρνεις την κούπα, αν σου την δώσουν οι διοργανωτές – είπαμε σπόνσορες, χρήμα, κλπ – σε λειψούς αγώνες και άλλο σε φουλ σετ. Και τελικά το παιχνίδι συνεχίζεται, όχι όπως το ξέρουμε, όχι όπως ανατριχιάζω, κι εγώ και ο κόσμος όλος, και ας το βλέπω από τον καναπέ του σπιτιού μου, κάθε φορά που παίζει ο ύμνος της ομάδας στα εντός έδρας παιχνίδια. Μοναδικό

#και τα φέρνει έτσι η ‘’ποδοσφαιρική’’ ζωή που το επόμενο παιχνίδι είναι στην έδρα των μεγάλων ανταγωνιστών και περσινών πρωταθλητών και στην Αγγλία γίνεται ήδη μεγάλη συζήτηση, αν θα κάνουν αψίδα θριάμβου οι περσινοί στους φετινούς πρωταθλητές. Νομίζω πως ο μεγάλος Πεπ δεν θα λαθέψει και θα το κάνει· Αγγλία είναι, θα κάνει για να περάσει η Αρμάδα του Κλοπ

#ναι είμαστε η Λίβερπουλ και στο τελευταίο παιχνίδι με την Πάλλας διάβασα ένα τρομερό στατιστικό, που έρχεται να προστεθεί δίπλα στα όσα άλλα πέτυχε η ομάδα τα τελευταία χρόνια, ότι η αντίπαλη ομάδα δεν έκανε καμία επαφή μέσα στην περιοχή της Λίβερπουλ

#βάλτε και αυτό στην σούμα και καταλαβαίνετε ότι αυτή η ομάδα ήρθε να μείνει για τα καλά

#εποχή Λίβερπουλ Yes we are Liverpool