Άρθρο του φίλου του site & της σελίδας μας, Μιχάλη Επιτροπάκη

Αρχικά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκόρπιες σκέψεις σχετικά με την μέχρι τώρα εικόνα και αποτελεσματικότητα της ομάδας μας. Φέτος βλέπουμε μία αρκετά πιο ώριμη ομάδα στο να κρατά τα αποτελέσματα ακόμα και σε βραδιές που δεν είναι καλή, ειδικά μέσα στο 2018 το είδαμε στον απόλυτο βαθμό. Αυτό θα μπορούσε κάποιος να πει πως άλλαξε στα δύο τελευταία ματς με Λέστερ και Γουέστ Χαμ που προηγηθήκαμε μεν, αλλά στην ανάπαυλα του ημιχρόνου πήγαμε με ισοπαλία που έμελλε να είναι και το τελικό αποτέλεσμα.

Οι ομάδες χτίζονται από πίσω

Αυτό είναι και κάτι που οφείλεται στις συχνές αλλαγές του παρτενέρ του Βαν Ντάικ, με τους τραυματισμούς των Γκόμεζ και Λόβρεν να έχουν μπερδέψει πολύ την συνοχή της ομάδας. Μη ξεχνάμε πως στην εκκίνηση της σεζόν όπου ήταν εκτός ο Λόβρεν, βλέπαμε (βασικά χαιρόμασταν να βλέπουμε) το δίδυμο Βίρτζιλ-Γκόμεζ. Ο πρώτος ήταν ο ηγέτης μας, αλάνθαστος, δεν έχανε ούτε μία μονομαχία είτε ψηλά είτε χαμηλά από οποιονδήποτε – σωστός αρχηγός – αλλά είχε δίπλα του έναν πυραυλοκίνητο Γκόμεζ, ο οποίος προφανώς εξελίχθηκε και ωρίμαζε παιχνίδι με το παιχνίδι (φυσικά και μέσα από τις προπονήσεις) δίπλα στον Ολλανδό. Το θέμα είναι πως ο Γκόμεζ ήταν ο στόπερ που πήγαινε με σπασμένα φρένα πάνω στην μπάλα, είτε σε τρανζίσιον είτε μετά από γρήγορη μεταφορά μπάλας από τους αντίπαλους, βλέπαμε τον Γκόμεζ να τρέχει παντού! Σωστές τοποθετήσεις, χαμηλά η μπάλα για να επιτραπεί στη συνέχεια μία καλή-γρήγορη αντεπίθεση μας – όλο το πακέτο και με τεράστιο ποτένσιαλ για το μέλλον. Σε αυτό το σημείο μη ξεχνάμε πως ο Τζο Γκόμεζ τέλη Μάη θα γίνει 22 χρονών!!

Πάμε και στον έτερο παρτενέρ του σταθερά βασικού Βαν Ντάικ, τον Λόβρεν. Ο Κροάτης απέκτησε θέμα με το στομάχι του κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ, άργησε να ενσωματωθεί με την ομάδα κι όταν αυτό έγινε έκανε καιρό για να μπει στις προπονήσεις χωρίς να νιώθει πόνους και λοιπές ενοχλήσεις. Όταν γύρισε, έκατσε κάποια ματς στον πάγκο αφού δεν μπορούσε ο Κλοπ να σπάσει το δίδυμο Βίρτζιλ-Γκόμεζ. Κάποια στιγμή μπήκε,βοήθησε και στα περισσότερα ματς ήταν λες και δεν έλλειψε ποτέ από την βασική 11άδα. Μόνη εξαίρεση το ντέρμπι με την τη Σίτυ στις 3 Γενάρη, σε ένα ματς που ταλαιπωρήθηκε πολύ από τον Αγκουέρο αλλά και τις κινήσεις προς το μέρος του από τον Σανέ, έκανε λάθη, πήρε κίτρινη κάρτα κι εν τέλει χάσαμε σε ένα ματς που όμως δεν ήμασταν καλύτεροι ούτε δικαιούμασταν πολλά πράγματα, στα οποία μας στοίχισε η κακή μέρα του Λόβρεν.

Αφιέρωσα μεγάλο κομμάτι του σχολίου μου στα 2 αυτά στόπερ μας γιατί μαζί με τον Βίρτζιλ και τους Άλισον, Ρόμπερτσον δημιούργησαν μία συμπαγή και σταθερή τελευταία γραμμή άμυνας. Τον Τρεντ δεν τον βάζω – όχι γιατί δεν είναι σημαντικός ή καλός, αλλά γιατί η προσφορά του καθώς και η απουσία του φαίνεται στο τι μπορεί να κάνει κυρίως μπροστά από τη σέντρα. Στα αμυντικά καθήκοντα δεξιά τον ίδιο βαθμό ή και καλύτερο παίρνουν οι Γκόμεζ, Μίλνερ, Φαμπίνιο και εσχάτως Χέντερσον.

Από την στιγμή που χάθηκε αυτή η χημεία λοιπόν στην αμυντική 4-5άδα μας, είναι ορατή και η σύγχυση στην εν γένει λειτουργία της ομάδας. Όχι μόνο στο να κρατά μακριά τον αντίπαλο και την μπάλα από την περιοχή, αλλά και στην αυτοπεποίθηση των χαφ στο κράτημα της μπάλας, να δοκιμάσουν μία πιο δύσκολη πάσα, σε κάποιο κάθετο τρέξιμο, τρίπλα κλπ. Φυσικά σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τον «χαμούλη» που έχει δημιουργηθεί και στα χαφ με τους μικροτραυματισμούς των Φαμπίνιο, Τζίνι και Χέντο, Μίλνερ νωρίτερα – όλα αυτά την στιγμή που ήταν/είναι εκτός οι Γκόμεζ, Τρεντ και Λόβρεν.

Κάποια στιγμή θα ερχόταν

Όλες οι ομάδες μέσα σε μία μακρά και επίπονη σεζόν παρουσιάζουν διαστήματα χαμηλής απόδοσης, όπου το σύνηθες είναι 2-3 εβδομάδες που δεν παρουσιάζουν τα ίδια επίπεδα ενέργειας, φαίνονται ένα επίπεδο κάτω στο αθλητικό κομμάτι. Η Σίτυ το πέρασε τέλη Δεκέμβρη με τις δύο συνεχόμενες ήττες από Κρίσταλ Πάλας εντός έδρας με 2-3 και από την Λέστερ με 2-1. Η αλήθεια είναι πως με εξαίρεση την ήττα από Νιουκάστλ που όντως εμφανίστηκε προβληματική η Σίτυ στα υπόλοιπα ματς που γκέλαρε ήταν πάλι καλύτερη από τον αντίπαλο, απλώς κάθε φορά θα γινόταν κάτι. Άλλοτε θα έμπαινε freak goal του αντιπάλου κι άλλοτε θα έχαναν κλασσικές ευκαιρίες να σκοράρουν και θα δέχονταν το γκολ από μία (ίσως τη μοναδική) ευκαιρία των αντιπάλων.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω μία καθαρά δική μου θεωρεία-σκέψη, κάτι που δεν τεκμηριώνεται με απτές αποδείξεις αλλά πιστεύω σε αυτό. Όταν μία ομάδα αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών, περνάει μία περίοδο αγωνιστικής κάμψης τότε είναι και ένα επίφοβο διάστημα να δεις την τύχη να σου γυρνάει την πλάτη. Τότε θα δεις πως ό,τι γκίνια μπορεί να συμβεί θα σου συμβεί. Στο διάστημα που η Σίτυ ήταν πολύ καλή μπροστά, είχε εκτός του Ντε Μπρούινε, κουρασμένο και χωρίς αναπληρωματικό τον Φερναντίνιο να παίζει σερί ματς, όταν δεν είχε τον Μεντί (μακράν η καλύτερη επιλογή από όσους παίζουν αριστερό μπακ), όταν είδε ο Πεπ να χάνει τον Φερναντίνιο τότε ήρθαν και τα άσχημα αποτελέσματα. Επαναλαμβάνω σε ματς που ήταν ανώτερη η Σίτυ, είχε ευκαιρίες για καθαρές νίκες με πάνω από 2 γκολ διαφορά, δεν αναφέρομαι σε ματς όπως αυτό με την Νιουκάστλ που στο τέλος έμεινε η αίσθηση πως ήταν δίκαιο το αποτέλεσμα. Αντιθέτως στα ματς με Γουλβς αρχικά και μετέπειτα στα κολλητά ματς με Λέστερ, Πάλας ενώ ήταν καλύτερη σε πολλούς τομείς είδε την τύχη να της γυρνάει την πλάτη. Κάπως έτσι έμεινε άλλωστε στο -4,-5 αντίστοιχα.

Για να περάσουμε στην ομάδα μας τώρα, η Λίβερπουλ περνάει αυτό το διάστημα ντεφορμαρίσματος μετά το πρώτο 10ήμερο του Γενάρη μέχρι και τώρα, συμπληρώνοτας μήνα σχεδόν. Για την ακρίβεια, με το ματς απέναντι στην Μπόρνμουθ θα κλείσει ένας μήνας που παίζουμε χωρίς να είμαστε καλοί, αλλά αυτό να έχει φανεί μόλις την τελευταία εβδομάδα στα αποτελέσματα με 2 ισοπαλίες (Λέστερ και Γουεστ Χαμ). Το ντεφορμάρισμα το οριοθετώ στο ματς με Μπόρνμουθ για 3 λόγους.

1. Όπως ανέφερα προηγουμένως το ντεφορμάρισμα διαρκεί συνήθως 2-3 εβδομάδες. Οκ, σε μας έναν μήνα – όλα καλά.
2. Μετά το ματς με την Μπόρνμουθ (9 ΦΕΒ) ακολουθεί μία μίνι διακοπή για την Λίβερπουλ. Ξαναπαίζουμε με Μπάγερν μετά από 10 μέρες, ενώ ματς της Πρέμιερ έχει ξανά σε 15 μέρες μετά, το ντέρμπι με την Γιουνάιτεντ εκτός στις 24 Φλεβάρη. Ευκαιρία λοιπόν να συνέλθει η ομάδα σε αυτό το μικρό διάλειμμα.
3. Τελευταίος λόγος είναι πως σχεδόν πάντα οι ομάδες του Κλοπ είναι ντεφορμέ αρχές του έτους, ανεβαίνουν μέσα στον Φλεβάρη και πιάνουν πικ τον Μάρτη. (μη πάμε μακριά – αναδρομή στην περσινή σεζόν να κάνουμε το βλέπουμε καθαρά)

Δεν έδειξε έλεος

Όπως ανέφερα πριν, μαζί με το ντεφορμάρισμα της Σίτυ ήρθε και η ταυτόχρονη ατυχία της σε κάποια ματς. Κάπως έτσι έγινε και στην ομάδα μας, λέω κάπως γιατί σε μας δεν ήταν ίδιες οι επιπτώσεις.

Ναι μεν, αλλά.. Σίγουρα εμείς δεν κάναμε τις δύο σερί ήττες της Σίτυ, αλλά δύο ισοπαλίες. Σε μία τόσο οριακή όπως φαίνεται κούρσα πρωταθλήματος, ίσως αυτοί οι 2 παραπάνω βαθμοί να κάνουν την διαφορά, οπότε να είμαστε και εντάξει. Το αλλά έρχεται να κολλήσει στο τι έγινε εκτός από τα αποτελέσματα του ντεφορμαρίσματος. Τι ατυχίες ήρθαν καταπάνω μας?

Κάπως έτσι, ήρθε το διάστημα που η τύχη έβαλε στο μάτι την Λίβερπουλ ή για να το πω πιο σωστά η ατυχία. Μιλάμε για το διάστημα λίγο μετά το νέο έτος, που η Λίβερπουλ πέρα από τον Γκόμεζ βλέπει να χάνει σε διάστημα ενός μήνα τους Τρεντ, Λόβρεν, Φαμπίνιο, Τζίνι, Χέντο, Κεϊτά, Μάτιπ με τους 3 πρώτους για μεγάλο διάστημα και τους άλλους για 1 ματς αλλά με λιγοστές προπονήσεις πριν το επόμενο.

Είδε τον Γκόμεζ να κάνει θεραπείες για να ξεπεράσει το πρόβλημα κι εν τέλει να περνάει μετά από τόσο καιρό την πόρτα του χειρουργείου. Περιμένει να μπουν μέσα Λόβρεν, Τρεντ (λογικά μετά το ματς με Μπόρνμουθ) και βλέπουμε.

Φως μετά το σκοτάδι

Μαζεμένα άσχημα νέα, γκέλες έφεραν γκρίνια από φίλους της ομάδας, άγχος, στενοχώρια κα. Μετά? Μετά τι ακολουθεί όμως? Μάντης δεν είμαι και ούτε μπορώ να πείσω κανέναν πως είμαι τέτοιος, αλλά θεωρώ πως πλέον (ειδικά μετά το ματς με Μπόρνμουθ) θα έχουμε καλά νέα για να σχολιάσουμε, χαρούμε, να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας κλπ.

Όπως ξέρουμε, ακολουθεί το ματς με Μπόρνμουθ (εντός) στις 9 ΦΕΒ, διάλειμμα μέχρι τις 19 ΦΕΒ (Μπάγερν εντός), 24 ΦΕΒ η Γιουνάιτεντ (εκτός), 27 ΦΕΒ Γουότφορντ (εντός). Μιλάμε για 4 ματς μέχρι να κλείσει ο μήνας, εκ των οποίων τα 3 ματς στο Άνφιλντ και μόνο το ντέρμπι εκτός έδρας.

Ένα καλό νέο λοιπόν είναι πως το ντεφορμάρισμα ήρθε κι ελπίζουμε να κλείσει σε ένα διάστημα που δεν είχαμε πολλά ματς να δώσουμε. Το άλλο καλό νέο είναι πως είναι ευκαιρία επιτέλους να ξεκουραστούν (όσο είναι δυνατόν) οι 4 μεσοεπιθετικοί μας (Σαλάχ, Φιρμίνο, Μανέ, Σακίρι) αλλά και να γυρίσουν όσοι το δυνατόν περισσότεροι αμυντικοί και χαφ γίνεται. Η λογική λέει πως στα ματς με Μπάγερν θα είναι διαθέσιμοι όλοι πλην του Γκόμεζ, που ελπίζουμε να είναι έτοιμος από μέσα Μάρτη – που ίσως δούμε κάπου εκεί και άλλον έναν άτυχο – τον Οξ! (μακάρι να είναι γερό το παιδί, δεν περιμένω να τον δούμε σε καλή κατάσταση και έτοιμο να παίξει στα περσινά στάνταρ άμεσα, αλλά είναι καλό νέο η επιστροφή του ακόμα και για την ψυχολογία στα αποδυτήρια)

Όμορφο ταξίδι – Άγνωστος προορισμός

Όπως έχει πάει μέχρι στιγμής η χρονιά ένα είναι το σίγουρο, κάθε αγωνιστική θα είναι αγωνιώδης. Λογικά το πρωτάθλημα θα κριθεί στις τελευταίες αγωνιστικές, οπότε έχει δρόμο ακόμα η αγωνία, η χαρά, η στενοχώρια και οι συζητήσεις για +3,+4 κλπ.

Σε αυτό το ταξίδι, έχουμε ένα θετικό σαν Λίβερπουλ. Το γεγονός πως έχουμε στο μυαλό μας την Πρέμιερ και το Τσάμπιονς Λιγκ, που είναι κάθε φορά 2 ματς. Αν περάσεις παίζεις άλλα 2, αν όχι τέλος, οπότε δεν μπορείς να πεις πως σε επιβαρύνει σαν διοργάνωση, που ούτως ή άλλως αυτή η διοργάνωση δεν χωράει ούτε υποτίμηση ούτε μετρά κούραση – δεν κουβαλάς τη ψυχολογία του πρωταθλήματος σε αυτή. Ειδικά η Λίβερπουλ είναι η μόνη Αγγλική ομάδας που ξέρει ασχέτως θετικής/αρνητικής εξέλιξης της Πρέμιερ να πηγαίνει στο Τσάμπιονς Λιγκ με μία άλλη ενέργεια. Μιλάμε για μία από τις λίγες ομάδες στην Ευρώπη που έχουν μία ξεχωριστή θέση, αύρα όταν μιλάμε για νοκ άουτ φάση αυτής της διοργάνωσης.

Αντίθετα η Σίτυ έχει να σκεφτεί 4 διοργανώσεις, με τελείως διαφορετική ψυχολογία την κάθε μία. Έχει έναν τελικό κυπέλλου με Τσέλσι, που αφού έφτασε μέχρι εκεί πρέπει να τον παίξει στα ίσια. Έχει ένα πρωτάθλημα στο οποίο κυνηγά την Λίβερπουλ, θέλοντας να αποδείξει πως μπορεί να κάνει κάτι πραγματικά δύσκολο για τα Αγγλικά δεδομένα, να πάρει σερί πρωταθλήματα. Έχει άλλο ένα κύπελλο που ίσως είναι το μόνο που μπορεί να αφήσει σε κάποια φάση από τα μάτια της. Και τέλος έχει το CHL στο οποίο πρέπει να κάνει κάτι ως σύλλογος κάποια στιγμή.

Ξέρετε είναι αστείο να λένε όλοι πως η Λίβερπουλ έχει άγχος και επιπλέον βάρος στο να κυνηγήσει την Πρέμιερ μετά από 29 έτη αλλά να μην βάζουμε στην εξίσωση το βάρος της Σίτυ να φτάσει στην κατάκτηση/τελικό ή έστω 4άδα του Τσάμπιονς Λιγκ που είναι πραγματικά πρωτόγνωρο για αυτούς. Επίσης η Σίτυ έχει το βάρος του να έχει τόσο μεγάλο μπάτζετ, η Σίτυ έχει το βάρος του πρέπει, ο Πεπ είναι ο κορυφαίος τεχνικός στην Ευρώπη αυτή την στιγμή και που δεν μπόρεσε πέρσι να κάνει το παραπάνω βήμα απέναντι στην Λίβερπουλ και είναι ο Πεπ που δέχτηκε κριτική (δεν λέω σωστά ή όχι) για το γεγονός πως δεν το σήκωσε με Μπάγερν Μονάχου (την προσεχή αντίπαλο μας δηλαδή – έδεσε το γλυκό..).

Αν είναι κάποιος σίγουρος πως θα κάνει γκέλες η Λίβερπουλ λόγω ψυχολογίας ή του όχι μεγάλου ρόστερ, τότε να επιδείξει και παρόμοια ανησυχία-σιγουριά για γκέλες και της Σίτυ. Μιλάμε άλλωστε για την Πρέμιερ Λιγκ, όχι καμία Γαλλία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία που τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητής κάνει πράξη την προπαίδεια του 3. Γκέλες θα κάνουν όλοι, η Σίτυ, εμείς, η Τότεναμ κι όλοι, κανείς δεν θα το πάει μόνο νίκες – μην τρελαινόμαστε..

Αυτό που γνωρίζουμε λοιπόν είναι το τι θα δούμε, αυτό που δεν ξέρουμε είναι η κατάληξη του. Μακάρι να χαιρόμαστε στο τέλος της σεζόν είτε με Πρέμιερ είτε με CHL είτε και με τα δύο τρόπαια, αλλά το πιο σημαντικό κατ’ εμέ είναι πως χωρίς να σπαταλάμε λεφτά, χωρίς μπαμ και μπουμ της μία χρονιάς έχουμε χτίσει κάτι καλό. Είναι δεδομένο πως η ομάδα θα κάνει ανάλογη πορεία και ταξίδια με τα φετινά τα επόμενα 4-5 χρόνια!!! Σε αυτό βοηθάει για πρώτη φορά και η διοίκηση της ομάδας με τις άκρως επιτυχημένες προσπάθειες ανανεώσεων όλων των βασικών παικτών μας. Οπότε το ταξίδι για τη στέψη έχει ξεκινήσει ήδη, μην αγχώνεστε η ομάδα είναι καλή, δεμένη και για 1^η φορά έχει βλέψεις και ρόστερ για μακροπρόθεσμες επιτυχίες κι όχι απλά ένα κυνήγι του φετινού πρωταθλήματος και μετά κατεβασμένα ρολά. Με όλα αυτά φυσικά δεν εννοώ πως χάθηκε το φετινό, αντίθετα είμαστε πρώτοι. Απλά μία ομάδα δεν κρίνεται επιτυχημένη από το τι κάνει μόνο μία χρονιά, αλλά σε βάθος 4ετίας και άνω. Εκεί είμαστε σε πολύ καλό δρόμο και τα καλύτερα έρχονται!

Ό,τι και να γίνει στο τέλος της χρονιάς η ομάδα πρέπει να κάνει 3-4 προσθήκες να γεμίσει το ρόστερ και ποσοτικά, ώστε να μην καρδιοχτυπούμε όταν χτυπάνε κάποιοι παίκτες μας. Βέβαια τέλος της μέρας όλα καλά πηγαίνουν για την ομάδας και τούτη τη στιγμή, 1^η θέση στο +3,με όλα τα σημαντικά ματς πλην Γιουνάιτεντ και Έβερτον να είναι στην έδρα μας, το σπίτι μας, το κάστρο μας. Εκεί που έχουμε ξεχάσει πότε χάσαμε τελευταία φορά. Αισιοδοξία και ηρεμία λοιπόν.

YNWA!! In Klopp we trust!!!