Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Λίγο πριν το φινάλε του 1ου γύρου στην Premier League κοινή πεποίθηση όλων των φίλων των Reds, και βάζοντας κάτω όλα τα δεδομένα, είναι ότι η ομάδα θα μπορούσε να βρίσκεται στην πρώτη θέση και με διαφορά. Είτε το άξιζε είτε όχι, είτε μας αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζει είτε όχι, η ομάδα πήρε βαθμούς, γύρισε παιχνίδια, αδικήθηκε κατάφορα και συστηματικά από τη διαιτησία, με συνέπεια σήμερα να έχει λιγότερες ελπίδες για το πρωτάθλημα από αυτές που θα είχε αν όλα κυλούσαν κατά 80% σωστά. Αν δηλαδή είχε σωστή διαιτησία στο 80% των αγώνων, αν είχε παίξει στο 80% των δυνατοτήτων της, αν είχε βάλει το 80% των ευκαιριών που δημιουργούσε (εξωπραγματικό θα μου πείτε, αλλά όταν δημιουργείς 14 ευκαιρίες ανά αγώνα και σκοράρεις 2.9, ε δικαίως ζητάς περισσότερα) κι αν είχε καλύψει η FSG τις ανάγκες του ρόστερ κατά 80% ως όφειλε. Δυστυχώς, σε όλους τους παραπάνω τομείς τα ποσοστά είναι πολύ μικρότερα με συνέπεια η εξαιρετική συγκομιδή του πρώτου γύρου να αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Αρχικά πάμε να δούμε τους αριθμούς και μετά την κάθε κατηγορία ξεχωριστά.
Η χαμένη ευκαιρία της εκτόξευσης της Λίβερπουλ
Πέρσι τέτοια εποχή η Μάντσεστερ Σίτι με 32 βαθμούς είχε μαζέψει το 76% των πόντων που μπορούσε να μαζέψει. Φέτος το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 66%. Παρ’ όλα αυτά, η αιωνίως ελεγχόμενη για ατασθαλίες, αλλά ποτέ καταδικασμένη από τις αρχές Μάντσεστερ Σίτι εξακολουθεί να είναι το φαβορί για τον τίτλο, καθώς έχει το πιο πλήρες ρόστερ, διαρκή εύνοια από τη διαιτησία, άφθονο χρήμα να καλύψει τα κενά της, ανυπαρξία ελέγχων (προς το παρόν). Αν μας εκπλήξει η Premier League και επιτέλους τους τιμωρήσει για τις 115 παραβιάσεις κανόνων τότε το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει.
Η Άρσεναλ από την άλλη έχει μια σταθερή πορεία τα τελευταία 2 χρόνια, αλλά η φετινή της συγκομιδή υστερεί σημαντικά από την περσινή. Πέρσι τα Χριστούγεννα σε 14 αγώνες είχε 37 βαθμούς ήτοι 88% επιτυχία, ενώ φέτος το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 74%. Παραμένει πρώτη όμως, πέρασε χωρίς ήττα από το Άνφιλντ και έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει για τον τίτλο.
Η Τότεναμ του πολυδιαφημισμένου Ποστέκογλου με τη σειρά της, στο 64% των πόντων βρισκόταν πέρσι, στο 66% βρίσκεται φέτος κι αν η διαιτησία δεν την είχε σπρώξει με τα 2 χέρια στο μεταξύ μας ματς, η πορεία της θα συνοψιζόταν στο «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα».
Τέλος, όσον αφορά πάντα τον ανταγωνισμό, η Άστον Βίλλα πηγαίνει εξαιρετικά και λίγο καλύτερα από ό,τι η περσινή Νιούκαστλ, και έτσι δικαιωματικά διεκδικεί τον τίτλο της έκπληξης της σεζόν. Για τον κανονικό τίτλο είναι πιο δύσκολο.
Η Λίβερπουλ, λοιπόν, σε έναν ανταγωνισμό που τα πηγαίνει λιγότερο καλά από πέρσι, καταφέρνει να εκτοξεύει τη συγκομιδή της στο 72% από 52% που ήταν πέρσι. Είναι αρκετό; Όχι. Φέτος η ομάδα δεν έχει πάρει ούτε ένα ντέρμπι με τις ομάδες του Big 6, βρίσκοντας μάλιστα σε τραγική κατάσταση της Τσέλσι και Γιουνάιτεντ και παίζοντας εντός έδρας με τη μόνιμη πελάτισσα στο Άνφιλντ Άρσεναλ. Αυτός είναι ο βασικός παράγοντας που κρατά χαμηλότερα τη Λίβερπουλ, αφού κάθε νίκη σε ντέρμπι έχει διπλό όφελος. Και εδώ μιλάμε για την πρώτη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Λίβερπουλ, αφού αν είχε πάρει τουλάχιστον τα ντέρμπι με Άρσεναλ και Γιουνάιτεντ θα είχε αποκτήσει μεγάλο πλεονέκτημα ενόψει του β γύρου. Με τις μικρότερες ομάδες οι Reds είχαν μόλις 2 στραβοπατήματα, με Λούτον και Μπράιτον, αλλά όταν θες το πρωτάθλημα τέτοια παιχνίδια τα τελειώνεις, κακά τα ψέματα.
Η σι-χαμένη παράγκα του Καραγκιόζη
Η διαιτησία της Premier League είναι η χειρότερη διαιτησία ανάμεσα σε εκείνες των 5 κορυφαίων πρωταθλημάτων της Ευρώπης (Αγγλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία). Ακόμη και οι αιθεροβάμονες ρομαντικοί, που ωρύονταν όποτε γράφαμε για την αγγλική διαιτησία καθώς πίστευαν ότι στο νησί δεν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στην ελληνική παράγκα του Καραγκιόζη, φέτος έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και δεν ξέρουν που να κρυφτούν. Η Λίβερπουλ αδικείται συστηματικά σχεδόν σε κάθε δεύτερο αγώνα και ειδικά όταν κρίνονται σημαντικοί αγώνες με έντονο βαθμολογικό ενδιαφέρον. Ο Odegaard στο ματς με την Άρσεναλ απέκρουσε με ορθάνοιχτη την παλάμη την μπάλα, σαν τερματοφύλακας και ουδείς ασχολήθηκε. Για να μη μιλήσουμε για το γκολ του Diaz με την Τότεναμ όπου το VAR δεν έβαλε καν γραμμές στον επανέλεγχο, και έτσι αναγκάστηκε η PGMOL (Professional Game Match Officials Limited) να εκδώσει ανακοίνωση που δικαίωνε τις φωνές της Λίβερπουλ. Βέβαια, με πρόεδρο τον γνωστό και μη εξαιρετέο Howard Webb, που από το 1998 έως το 2014 ως διαιτητής και δηλωμένος φίλαθλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε όργια υπέρ της αγαπημένης του ομάδας, τι να περιμένεις. Η αλήθεια πονάει και δυστυχώς σήμερα οι οπαδοί μας συζητούν παντού από το διαδίκτυο μέχρι τα forums, το τι πρέπει να πράξει η Λίβερπουλ για να μην αδικείται άλλο. Η σταγόνα ξεχείλισε. Η ομάδα αγωνίζεται κάτω από διαφορετικούς κανόνες. Κόκκινες κάρτες δίνονται σε παίκτες για μαρκαρίσματα που εις βάρος της Λίβερπουλ δεν δίνονται καν φάουλ. Οι γραμμές του VAR μπαίνουν διαγωνίως, καθέτως, πλαγίως, όπως βολεύει είτε για να δεχτούμε εμείς γκολ, είτε για να ακυρωθεί κάποιο δικό μας. Για πέναλτι ούτε λόγος. Μόνο με καμιά πεθαμένη Μπόρνμουθ και Έβερτον και μόνο αν βγάλει αίμα ο παίκτης μας. Με αυτή τη διαιτησία λοιπόν πρωτάθλημα δεν παίρνεις ακόμα κι αν κάνεις το τέλειο πρωτάθλημα.
Η χαμένη ταυτότητα
Χωρίς να θέλω να μειώσω την προσπάθεια της Λίβερπουλ και του Klopp συνολικά, δεν υπάρχει παιχνίδι φέτος που να ένιωσα ότι η εμφάνιση και το ποδόσφαιρο που παίζουμε είναι καλύτερο από εκείνο της χρυσής εποχής των Mane-Salah-Firmino, πλαισιωμένους από παικτούρες σκυλιά όπως ο Fabinho- Fini-Hendo στα καλύτερά τους. Η Λίβερπουλ πέρα από το pressing ψηλά (το οποίο πληρώνει συχνά πυκνά), και κάποια ευχέρεια (επιτέλους) στο σουτ από μακριά, δεν έχει αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα, δεν έχει γίνει ακόμα ένα δεμένο σύνολο που θα βοηθά στο αναδεικνύονται και τις ατομικές αρετές του κάθε παίκτη. Έχουν παίξει ρόλο και οι τραυματισμοί, όπως και κάποια γεγονότα όπως η προσωπική συμφορά που βρήκε τον Diaz ή οι 4 κόκκινες κάρτες που έχουμε ήδη δεχτεί στη σεζόν, όμως αντικειμενικά η ομάδα σε πολλούς αγώνες δεν βλέπεται. Καταφέρνει παρόλα αυτά και γυρίζει παιχνίδια, το παλεύει μέχρι τέλους, αντιστέκεται και μένει όρθια στα δύσκολα, και αυτό αν μη τι άλλο είναι μια βάση για να χτίσει κάτι σημαντικό στο μέλλον. Αρκεί να επενδύσει όλος οργανισμός πάνω σε αυτή τη μαχητικότητα και το πάθος, τα οποία πρέπει να βγαίνουν σε κάθε αγώνα. Όχι σε διακυμάνσεις. Υπάρχουν παίκτες κλειδιά όπως ο Szoboszlai, o Gakpo, ο Diaz, ο Nunez, ο Trent που σε 1 αγώνα παίζουν φανταστικά και σε 3 είναι αόρατοι έως αρνητικοί. Δεν βγαίνει έτσι. Αν στο β γύρο δεν ανέβουν όλοι μαζί και όλοι σταθερά, θα μιλάμε για ακόμη μια χαμένη ευκαιρία της Λίβερπουλ και του Klopp για το 20ο.
Οι κυριολεκτικά χαμένες ευκαιρίες
Όσοι υπέθεταν ότι η Λίβερπουλ έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια χειμώνα στα δοκάρια, πολύ καλά υπέθεταν. Με 12 δοκάρια σε 18 αγώνες η Λίβερπουλ κερδίζει τον άτυπο τίτλο του γκαντέμη του 1ου γύρου. Πρωταγωνιστής των χαμένων ευκαιριών, ποιος άλλος από τον Nunez, ο οποίος με 15 χαμένες μεγάλες ευκαιρίες έχει ήδη γίνει άθελά του και πρωταγωνιστής σε ένα από τα πιο απογοητευτικά βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Θα μου πείτε, ο Haaland έχει χάσει 17 ευκαιρίες, γιατί δεν γίνεται βίντεο κι αυτός. Γιατί αυτός αφενός τα βάζει κιόλας, και αφετέρου έχει ήδη πανηγυρίσει 5 μεγάλους τίτλους με την ομάδα του μόλις σε 1μιση χρόνο.
Ο Nunez πάντως δεν είναι ο μόνος που χάνει ευκαιρίες για τη Λίβερπουλ. Στον αγώνα με την Άρσεναλ η ομάδα ειδικά στο β ημίχρονο κέρδιζε μπάλες από το pressing κάθε 5 λεπτά και στις αντεπιθέσεις δεν ήξερε ποιος να δώσει πού με αποκορύφωμα την ευκαιρία του Trent που και πάλι σταμάτησε στο δοκάρι. Αυτή η ευκαιρία μπορεί να μας στοιχειώσει όπως το ένα χιλιοστό που δεν πέρασε η μπάλα τη γραμμή κόντρα στη Σίτι το 2019. Δεν γίνεται ομάδα που διεκδικεί πρωτάθλημα να μη βάζει αυτό το γκολ. Όπως δεν γίνεται ο Klopp να μη βλέπει το πρόβλημα. Οι πολλές χαμένες ευκαιρίες, παρά τα 2.9 γκολ που πετυχαίνουμε ανά αγώνα αποτελούν ανάχωμα για τον τίτλο, κυρίως γιατί η αναποτελεσματικότητα κρίνει τα ντέρμπι, στα οποία δυστυχώς φέτος στον 1ο γύρο έχουμε μέσο όρο 0.8 γκολ.
Και η χαμένη στη μετάφραση FSG
Επίλογος με την πιο αγαπημένη μας μισητή την FSG. Οι Αμερικανοί κουτοπόνηροι, βλέποντας πως πάλι με τα ψέματα ο Klopp κουτσά στραβά μπορεί να μπει τετράδα, θα είναι απίθανο να επενδύσουν τον χειμώνα σε κάτι ουσιαστικό ώστε η Λίβερπουλ να χτυπήσει μέχρι τέλους τον τίτλο. Η Σίτι μόλις έχασε τον Rodri ξέχασε τι θα πει νίκη. Αλλά η Λίβερπουλ που δεν έχει πια αριστερό μπακ μέχρι να γυρίσει ο Robbo, δεν διαθέτει αμυντικό χαφ, δεν διαθέτει αλλαγή στον Trent, δεν έχει σοβαρό 2ο τερματοφύλακα, δεν έχει 4η έμπειρη λύση για σέντερ μπακ, που παίζει με τον Jones ψευτοεξάρι, τον Mac Allister εκτός, τον φιλότιμο Endo να προσπαθεί να καλύψει 40 τρύπες, και που τρώει σχεδόν σε κάθε αγώνα γκολ, πρέπει να χτυπήσει στα ίσια ομάδες που ξοδεύουν διπλάσιο budget με εκείνη.
Συμπερασματικά, ο Klopp και οι παίκτες του, έχουν κάνει το χρέος τους και με το παραπάνω, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα αντέξουν μέχρι τέλους χωρίς διορθωτικές κινήσεις. Αν γίνουν αυτές, και ισιώσει λίγο η διαιτησία, τότε μπορεί η χρονιά να φέρει και καλά πράγματα. (το κείμενο γράφτηκε πριν τον αγώνα με την Μπέρνλεϊ).
