Γράφει ο Ηλίας Χατζηλίας, φίλος της Ομάδας, του site μας & μέλος της σελίδας μας στο facebook.
Περί Liverpool, Caicedo, FSG και λοιπών δαιμονίων
Δεκαετία 90. Κάπου στη Νέα Σμύρνη, τα πιτσιρίκια της περιοχής, ελεύθερα ακόμα από την κατάρα του ψηφιακού εφιάλτη του ίντερνετ, των κινητών και της εικονικής πραγματικότητας, μαζεύονταν τα απογεύματα για να κάνουν αυτό που πρέπει τα πιτσιρίκια να κάνουν. Να παίξουν μπαλίτσα, να βρουν ευκαιρία να φλερτάρουν με τα αντίστοιχα πιτσιρίκια του αντίθετου φύλου, να μιλήσουν για τη μουσική τους και βέβαια, να μανουριάσουν μέχρι τελικής πτώσης για τις ομάδες τους!
Σχεδόν όλα, ήταν συνήθως ντυμένα στα χρώματα των ομάδων τους. Οι εμφανίσεις του Ajax, της United, της Juventus και της Barcelona, έκαναν παρέλαση. Όλα τους μια κόπια. Εκτός από ένα πυροβολημένο.
«Ποια Liverpool ρε μαλάκα; Και γιατί;» ήταν η ερώτηση που κυριαρχούσε.
Τα χρόνια πέρασαν, το βλαμμένο αυτό μεγάλωσε, άσπρισε, έχοντας μόνιμα το ίδιο έμβλημα στην μπλούζα και στην καρδιά του, και βέβαια την «υποχρέωση» να πρέπει να απαντά σχεδόν σε μόνιμη βάση στο ίδιο ερώτημα.
«Ποια Liverpool ρε μαλάκα; Και γιατί;»
Υπάρχει, αλήθεια, απάντηση στην ερώτηση αυτή; Έχουν ήδη περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες και πολύ φοβάμαι πως ακόμα δεν είμαι σε θέση να πω. Ή μάλλον καλύτερα, δε με ενδιαφέρει αν υπάρχει. Ούτως ή άλλως, έγινα αυτό που είμαι ολομόναχος. Κανένας στο περιβάλλον μου δεν είχε την παραμικρή σχέση με την ομάδα.
Οι τίτλοι στην πορεία ελάχιστοι. Φωτοβολίδες. Οι μεγάλες νίκες μετρημένες. Τα εμπορικά ονόματα των ποδοσφαιριστών συνήθως κατέληγαν αλλού. Ποιος Caicedo μωρέ; Μεγάλωσα και επέζησα (τελικά) ακούγοντας συνέχεια για έναν Cantona, για έναν Bergkamp, για έναν Beckham και τις κιλότες του, για, για, για…
Ποια FSG μωρέ; Μεγάλωσα με διοικήσεις που είτε ήθελαν και δε μπορούσαν, είτε δεν ήθελαν κι επίσης δε μπορούσαν. Συνηθισμένος και σε αυτό. Και συνηθισμένος να τους βρίζω όλους για διαφορετικούς λόγους.
Ποιο κενό στην θέση 6;;; Έζησα συνθέσεις με κενά από το 1 έως το 11. Μου άρεσε; Προφανώς όχι. Μου αρέσει τώρα; Εννοείται πως όχι. Αλλά κι αυτό, είναι κάτι που ζω για παραπάνω από τα 3/4 της ζωής μου.
Εν κατακλείδι, είμαι Liverpool. Μεγάλωσα σαν οπαδός της Liverpool σε πολύ πιο ζόρικα χρόνια από αυτά που βιώνουμε τώρα. Και παρέμεινα ο ίδιος «άκυρος, βλαμμένος, γκρινιάρης, απαιτητικός, πληγωμένος» αλλά και απίστευτα περήφανος οπαδός της.
Κανένα αραβικό fund, κανένα επίπλαστο success story των διεφθαρμένων αθλητικών συντακτών, κανένας «εμπορικός» ποδοσφαιριστής, καμμία απώλεια τίτλου, τίποτα και κανένας δεν είναι ικανά να αγγίξουν το έμβλημα που κουβαλάω στις φανέλες μου και στην καρδιά μου. Ακόμα κι αν η ομάδα κατέληγε ουραγός της τελευταίας κατηγορίας των τοπικών πρωταθλημάτων του Liverpool.
Καλή χρονιά συνοπαδοί. Και καλή επιτυχία στην ομάδα μας!
YNWA
