Ένας παίκτης για τη μεγάλη σκηνή, ένας παίκτης κλάσης και με ένα τραγούδι που ακούγεται πολύ ωραία, ο Luis Garcia άφησε μια μόνιμη ανάμνηση στο Anfield, για την οποία μπορούν να σας μιλήσουν ακόμα και τα φαντάσματα.
Όταν πρόκειται να χαράξεις μια καριέρα που θα θυμάσαι στο Anfield, αυτή δεν καθορίζεται απαραίτητα από τη μακροβιότητα, αλλά από τις αναμνήσεις και τις στιγμές που αφήνει κανείς πίσω του.
Και όπως είναι φυσικό, ο Garcia έβαλε το χεράκι του σε περισσότερα από ένα και αυτό οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες βραδιές στην ιστορία του ποδοσφαιρικού συλλόγου της Liverpool. Ο Ισπανός φόρεσε τη φανέλα της Liverpool με υπερηφάνεια, εξακολουθεί να το κάνει ως θρύλος και εκπροσώπησε τον σύλλογο με διάκριση. Μπορεί να μην ήταν μια συνεπής δύναμη που έπρεπε να υπολογίζεται, αλλά τον Garcia θα θυμόμαστε πάντα με αγάπη στο Anfield.
Φτιαγμένος για τις μεγάλες στιγμές
Το καλοκαίρι του 2004 ήταν μεταμορφωτικό για τη Liverpool, καθώς ο Rafael Benitez αντικατέστησε τον Gerard Houllier και ο Steven Gerrard έμεινε μακριά από τα νύχια της Chelsea.
Ο Michael Owen έφυγε για τη Real Madrid και άφησε ένα κενό που έπρεπε να καλυφθεί στην κορυφή μετά από επτά διαδοχικές σεζόν ως ο πρώτος σκόρερ του συλλόγου, αλλά ο García ήταν πολύ ευτυχής που θα βοηθούσε στην αναπλήρωση της αποχώρησης.
Με την υπογραφή του από την Barcelona έναντι 6 εκατομμυρίων λιρών, ο García επανενώθηκε με τον Benitez τρία χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία στην Tenerife, όταν ο εξτρέμ πέρασε τη σεζόν 2000/01 ως δανεικός. Έγινε αμέσως βασικός στο Anfield, και δεν είναι περίεργο αφού πέτυχε πέντε κρίσιμα γκολ στα νοκ-άουτ παιχνίδια του Champions League.
Η Bayern Leverkusen, η Juventus και η Chelsea έμειναν με μια πικρή γεύση μετά από αυτό που τους έκανε ο García, με την τελευταία κυρίως να συζητάει ακόμα και σήμερα την εγκυρότητα του γκολ του. Ο Ισπανός, φυσικά, είναι πολύ περήφανος που έχει αφήσει το στίγμα του. Αλλά ανεξάρτητα από το αν πέρασε τη γραμμή ή όχι, ο πίνακας έγραφε 1-0 για τη Liverpool.
Έτσι παρέμεινε σε μια νευρική, τεταμένη βραδιά, αλλά η χαλάρωση στο τελικό σφύριγμα είναι ακόμα αισθητή μέχρι σήμερα, γιατί χωρίς τα γκολ του García το θαύμα της Κωνσταντινούπολης δεν θα ήταν εφικτό – χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τίποτα από τον Steven Gerrard. Αυτά τα πέντε ευρωπαϊκά γκολ συνέβαλαν στη δημιουργία ιστορίας και χάραξαν για πάντα μια θέση για τον García στη Liverpool, αλλά είχε φοβηθεί το τι τον περίμενε όταν του παρουσιάστηκε η πρόκληση από τον Benitez.
«Ομολογώ ότι στην αρχή φοβήθηκα να έρθω στην Αγγλία. Φοβόμουν να μάθω μια νέα γλώσσα, να γνωρίσω νέους παίκτες τόσων πολλών εθνικοτήτων», δήλωνε ο García το 2005. «Σε ένα πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας με τη Man Utd, ο Rio Ferdinand με κλώτσησε με όλη του τη δύναμη. Πετάχτηκα ένα μέτρο ψηλά και όταν προσγειώθηκα μουρμούρισε: «Καλώς ήρθατε στην Premiership». Η μεσαία γραμμή, είναι σαν αγώνας πάλης. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ διαφορετικό εδώ σε σχέση με την Ισπανία».
Στην πρώτη του σεζόν, ο García πραγματοποίησε 44 εμφανίσεις και ξεκίνησε στις 40 από αυτές – αλλά καμία δεν ήταν πιο σημαντική από τα 120 λεπτά στον τελικό του Champions League. Ήταν μια κορυφαία στιγμή για την πρώτη του σεζόν, η οποία τον είδε να τελειώνει την σεζόν ως ο κοινός πρώτος σκόρερ μαζί με τον Gerrard και τον Milan Baros με 13 γκολ.
Με ένα τρόπαιο, το Super Cup θα ακολουθούσε τη δεύτερη σεζόν του – η οποία αποδείχθηκε ασταθής στις 50 εμφανίσεις του, με τον εξτρέμ να διαπρέπει στο ένα παιχνίδι, για να είναι μέτριος στο επόμενο. Η υποτιμημένη τέχνη του να είναι ο άνθρωπος της μεγάλης στιγμής όμως, σήκωσε και πάλι κεφάλι, με την Chelsea να υποφέρει και πάλι από τα πόδια του.
Το 11ο και τελευταίο γκολ του García τη σεζόν 2005/06 ήρθε στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας επί της Chelsea, μια στιγμή που όλοι απολαμβάνουν και αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το αν η μπάλα θα περάσει τη γραμμή. Ο νικητής του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου δεν έδωσε στον εαυτό του την ευκαιρία να επιλεγεί για εκείνον τον περίφημο τελικό, αφού η πρώτη και μοναδική κόκκινη κάρτα της καριέρας του οδήγησε σε αποβολή τριών αγωνιστικών. Είχε βρεθεί στον αγωνιστικό χώρο μόλις για δύο λεπτά στη West Ham!
Είπε τα πάντα για τον χαρακτήρα του το γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη του σοβαρή πειθαρχική ποινή – σε 121 συμμετοχές σε σύλλογο συγκέντρωσε μόλις 14 κίτρινες κάρτες. Δυστυχώς, στο τέλος, ένας τραυματισμός στον πρόσθιο χιαστό τον ανάγκασε να χάσει το δεύτερο μισό της τρίτης και τελευταίας περιόδου του στον σύλλογο, πράγμα που σημαίνει ότι «ο Λουίς μας πήρε τον Λουί».
Liverpool στην καρδιά
Όταν έφτασε σε ηλικία 26 ετών, ο García ήταν ικανός να κάνει άμεση εντύπωση, αλλά λίγοι θα περίμεναν τη διαρκή εντύπωση που άφησε στους οπαδούς της Liverpool. Οι επιδόσεις του ξεπερνούσαν τους αριθμούς στο φύλλο στατιστικών, ήταν αφοσιωμένος στη φανέλα και έδειχνε διάθεση να τα δώσει όλα – οι Κόκκινοι δεν είναι ξένοι στο να γνωρίζουν ότι η σκληρή δουλειά νικάει το ταλέντο μέχρι το ταλέντο να αποφασίσει να δουλέψει σκληρά.
Ήταν ένας παίκτης για τις μεγάλες στιγμές, αλλά περισσότερο από αυτό ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε τι σήμαινε να παίζεις και να εκπροσωπείς τη Liverpool και έτσι δημιουργήθηκε ένας ισχυρός δεσμός μεταξύ του παίκτη και του συλλόγου. Οι Reds μπορούν να δείξουν πιο ταλαντούχους παίκτες στην ιστορία τους, αλλά ο Garcia κατέχει μια ξεχωριστή θέση και θα συνεχίσει να το κάνει – η υποδοχή που δέχεται κάθε φορά που επιστρέφει στο Anfield είναι μια περίπτωση και ένα παράδειγμα.
Όταν αποχαιρέτησε τον σύλλογο το 2007, ο García ήταν γεμάτος ευγνωμοσύνη και υπέθεσε με ακρίβεια τι κάνει αυτόν τον σύλλογο τόσο ξεχωριστό.
Είπε χαρακτηριστικά: «Ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν αποτελείται μόνο από παίκτες, προπονητές και διευθυντές. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι οι οπαδοί που φτιάχνουν έναν σύλλογο και αυτό είναι ίσως το συστατικό που κάνει να ξεχωρίζει η Liverpool Football Club από κάθε άλλη ομάδα. Οι οπαδοί».
Ένας παίκτης φτιαγμένος για ξεχωριστές στιγμές, και σίγουρα τις προσέφερε!
‘Luis Garcia,
He drinks sangria,
He came from Barca to Liverpool
He’s five foot seven,
He’s football heaven,
So please don’t take our Luis away..’
