Γράφει ο Μιχάλης Ιωαννίδης, φίλος της Ομάδας, του site και μέλος στο group μας στο facebook.΄
Με αίτημά του, αναπαραγωγή από το blog του
« Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν». Όλα, εκτός από τον «κατήφορο» που έχει πάρει η Λίβερπουλ ο οποίος δεν έχει σταματημό…
Η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ δέχθηκε ακόμα μια «σφαλιάρα», από την υπερηχητική φέτος Άρσεναλ αυτήν τη φορά. Η οποία όμως ίσως και να ήταν αυτή που έχει πονέσει περισσότερο φέτος το σύλλογο.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον τρόπο με τον οποίο ήρθε ακόμα ένα κακό αποτέλεσμα για τους «Ρεντς» και πιο συγκεκριμένα το πέναλτι που έδωσε ο Michael Oliver στο 73΄ λεπτό της αναμέτρησης υπέρ των γηπεδούχων. Ένα πέναλτι που ομολογουμένως χρήζει ανάλυσης και το οποίο ήδη αποτελεί θέμα συζήτησης.
Για να προλάβω μερικούς. Όχι, φυσικά και δε θα αναλωθούμε σε συζήτηση περί διαιτητικών αποφάσεων. Πρόκειται για άλλο ένα σφύριγμα που πιθανώς καθορίζει αποτέλεσμα, το οποίο ενδεχομένως αδικεί τη Λίβερπουλ. Όπως φυσικά υπάρχουν και άλλα αντίστοιχα κατά το παρελθόν, που μπορεί να έχουν ευνοήσει τους «Ρεντς». Αυτό συμβαίνει παντού, σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα πρωταθλήματα. Μια συνηθισμένη Κυριακή στη δουλειά εν ολίγοις, όπου πάντα θα τυχαίνει μια ομάδα να έχει παράπονα από τη διαιτησία.
Το point είναι άλλο… Είναι πως η συγκεκριμένη απόφαση του Oliver ήταν κάτι σαν το «κερασάκι στην τούρτα», ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το σύνολο του Γερμανού αλλά και τον ίδιο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Η Λίβερπουλ φέτος πραγματοποιεί το χειρότερο ξεκίνημα με τον Κλοπ στο «τιμόνι» της ομάδας και έχει δεχθεί πάρα πολλά χτυπήματα στη ψυχολογία της. Μια ομάδα που πέρυσι πραγματοποίησε άλλη μια ονειρική πορεία. Με την κατάκτηση του FA CUP από την Τσέλσι, με τη διεκδίκηση μέχρι τελικής πτώσης του πρωταθλήματος από τη Σίτι, με μια θέση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Ρεάλ, αλλά και την κατάκτηση του FA Community Shield κόντρα στη Σίτι και πάλι.
Η ίδια ομάδα τώρα -με προσθήκες αλλά και την απώλεια του υπερπολύτιμου Μανέ- ξεκίνησε τη σεζόν με στραβοπάτημα. Συνέχισε με στραβοπάτημα, με ήττα στο ντέρμπι κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με αγχωτική ισοπαλία κόντρα στην Έβερτον, με διασυρμό στο πρώτο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Νάπολι.
Τα αίτια της καταστροφής πολλά… Το πρώτο ακούει στο όνομα Αλεξάντερ Άρνολντ, μιας και τα λάθη του Άγγλου διεθνή έχουν κοστίζει ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ στην ομάδα. Γενικότερα η συνολική εικόνα της άμυνας δεν εμπνέει την παραμικρή εμπιστοσύνη φέτος. Το κέντρο μοιάζει αποδυναμωμένο και «γερασμένο». Ο αρχηγός της ομάδας, Τζόρνταν Χέντερσον, δεν είναι σίγουρα αυτός που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Ο Σαλάχ συνεχίζει να έχει τα γνωστά σκαμπανεβάσματα, ενώ ο Νούνιες προφανώς και δυσκολεύεται να αποδώσει σε μια καινούρια για εκείνον ομάδα που συνολικά δε «ρολάρει».
Καπού εκεί είναι που περιμένεις το «comeback» όμως. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η Λίβερπουλ μένει αρκετά πίσω στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Ούτε η πρώτη που έχει απώλειες από θεωρητικά μικρομεσαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ. Άλλωστε μιλάμε για τη Λίβερπουλ. Δεν είναι φυσιολογικό να συνεχιστεί αυτή η εικόνα…
Οι «Ρεντς», μετά και τις πολύτιμες επιστροφές των Μάτιπ, Ζότα και Τιάγκο που προσδίδουν σταθερότητα και κινητικότητα που έλειπε από το σύλλογο, φαίνεται να ανακτούν κάπως δυνάμεις και ψυχολογία. Νίκη επί του Άγιαξ, ισοπαλία με φοβερή ανατροπή κόντρα στη Μπράιτον και νίκη κόντρα στους Ρέιντζερς. Το ντέρμπι με την πρωτοπόρο ‘Αρσεναλ είναι προ των πυλών και μια καλή εμφάνιση της ομάδας, θα είναι «κλειδί» για τη ψυχολογία της στη συνέχεια.
Εκεί όμως το πράγμα «στραβώνει» και πάλι και μάλιστα «στραβώνει» σε σημείο που αναγκάζει τον κάθε ποδοσφαιριστή να «αδειάσει» τελείως ψυχολογικά.
Η Λίβερπουλ δέχεται γκολ στο πρώτο λεπτό του παιχνιδιού και πάλι από αστάθεια στην άμυνα, όμως ο Νούνιες βρίσκει επιτέλους και πάλι δίχτυα και ισοφαρίζει. Η Άρσεναλ βάζει δεύτερο τέρμα και πάλι στο χειρότερο δυνατό λεπτό για έναν αντίπαλο. Μόλις πριν την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Οι «Ρεντς» μάχονται και φέρνουν και πάλι το ματς στα ίσια με τον αναγεννημένο Φιρμίνο. Ενώ ήδη έχει αποχωρήσει τραυματίας ο Ντιάζ και οι σκέψεις για άλλη μια δυσαναπλήρωτη απώλεια στο ρόστερ κάνουν την εμφάνισή τους, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Ο Michael Oliver δίνει και πάλι την ευκαιρία στην Άρσεναλ να περάσει μπροστά με πέναλτι το λιγότερο αμφισβητούμενο, για το οποίο μάλιστα δε συμβουλεύεται ούτε το VAR. Η απογοήτευση είναι λογικό να έχει πιάσει ταβάνι. Ο εκνευρισμός του Χέντερσον είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και ένα ακόμα «πισωγύρισμα» ολοκληρώνεται με τη λήξη της αναμέτρησης.
Ναι η Λίβερπουλ για ακόμα μια φορά ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Η Αρσεναλ ήταν κυρίαρχη στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού. Όμως βρήκε απάντηση δύο φορές, όταν ο αντίπαλος σκόραρε σε πολύ κομβικά σημεία της αναμέτρησης. Πάλεψε γνωρίζοντας πως ίσως αναγκαστεί να στερηθεί και πάλι τις υπηρεσίες ενός βασικού ποδοσφαιριστή, ο οποίος αποχώρησε τραυματίας. Είδε τον Νούνιες και τον Φιρμίνο να αποκτούν ψυχολογία με δύο πολύ ωραία τέρματα και μετά ένιωσε την απόλυτη ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ. Έχασε ένα ντέρμπι, ένα αποτέλεσμα σε ένα ματς «κλειδί» για τη συνέχεια και τη ψυχολογία της, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η συνέχεια φαντάζει πιο αβέβαιη από ποτέ. Αυτό σίγουρα δε χρειαζόταν τώρα Michael Oliver..