Μετά το τρίτο διαδοχικό αρνητικό αποτέλεσμα στο φετινό πρωτάθλημα η ομάδα τείνει να περάσει από το στάδιο του προβληματισμού λόγω των αρνητικών αποτελεσμάτων στην αρχή μίας κρίσης. Μίας κρίσης αγωνιστικής και κυρίως μίας κρίσης ταυτότητας. Μία ομάδα που αγωνίστηκε την περυσινή σεζόν σε όλα τα παιχνίδια που θα μπορούσε να παίξει και κατέκτησε δύο από τους τέσσερις τίτλους που διεκδίκησε χάνοντας τους άλλους δύο την τελευταία εβδομάδα της περυσινής χρονιάς μοιάζει αγνώριστη. Παρά το γεγονός πως μιλάμε μόλις για την αρχή της χρονιάς και για περίπου 285 λεπτά αγωνιστικής δράσης τα σημάδια είναι εξαιρετικά ανησυχητικά και η εμφάνιση του αγώνα με την City στο King Power Stadium μοιάζει μία πολύ μακρινή ανάμνηση. Όπως, όμως, συμβαίνει συχνά σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα προβλήματα είναι αγωνιστικά και έχουν λογικές εξηγήσεις. Ας δούμε σημαντικές κατά τη γνώμη μας παραμέτρους του προβλήματος με την απαρίθμηση να είναι όλως τυπική και σε καμία περίπτωση αξιολογική.

1. Συσσωρευμένα προβλήματα τραυματισμών

  Είναι εύκολο κάποιος να κάνει λόγο για εύκολη δικαιολογία. Πρόκειται, όμως, για ένα αντικειμενικό δεδομένο. Μπορεί απουσίες όπως του Kaide Gordon ή των Ramsay, Kelleher να μην μπορούμε να πούμε πως επηρεάζουν άμεσα την ενδεκάδα γενικά και την αγωνιστική παρουσία ειδικά αλλά οι απουσίες των Konate, Matip, Thiago, Jones, Oxlaide – Chamberlain, Keita, Jota είναι όλες πολύ σημαντικές.

  Ο Keita παρά όλη τη συζήτηση που έγινε την περασμένη εβδομάδα σχετικά με την επιστροφή του στη δράση, μόλις προχθές σύμφωνα με τον Klopp «out of nothing he fell, crazy!» δίνοντας τροφή για τη σκέψη πως ο μόνος τρόπος που δεν έχει τραυματιστεί είναι πέφτοντας από την κρεβάτι την ώρα που ονειρεύεται πως είναι injury free! Ο Tiago και ο Ox είναι επίσης injury prone παίκτες. Γνωστό. Εν προκειμένω βέβαια είναι και οι τρεις τραυματισμένοι την ίδια χρονική στιγμή και αυτή τη στιγμή οι 2/3 με σοβαρό πρόβλημα το οποίο δεν επιτρέπει αισιόδοξες σκέψεις για άμεση επιστροφή.Very bad timing αλλά ως προς αυτούς τους τρεις δεν μπορείς να πεις ότι ήταν καθόλα απρόβλεπτο.Με αυτά και με αυτά η ομάδα μένει με 4/8 διαθέσιμους μέσους για την τριάδα του κέντρου ενώ στερείται τους κατά σειρά 2ο και 3ο βασικούςκεντρικούς της αμυντικούς καθώς και τον υπερπολύτιμο Jota. Το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι σε περίοδο σαν την τωρινή που χρειάζεται να δοκιμαστεί κάτι διαφορετικό με νέα πρόσωπα ή και νέο σχήμα αυτό καθίσταται από εξαιρετικά δυσχερές έως ανέφικτο.

  Είναι απορίας άξιον εάν στην ιστορία των πέντε μεγάλων πρωταθλημάτων έχει υπάρξει ξανά ομάδα με 10 τραυματίες στα μέσα του Αυγούστου. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπήρξε ποτέ αλλά ακόμη και να υπήρξε κάποιος οφείλει να λογοδοτήσει για αυτή την κατάσταση. Εκεί που σταματά η ατυχία εκκινεί η ανθρώπινη διαχείριση και αντιμετώπιση προβλημάτων από το ιατρικό τιμ,  τους physios κτλπ.

2. Κακή φόρμα πολλών σημαντικών μονάδων στην ενδεκάδα

  Αρκετοί παίκτες μοιάζουν όχι απλά έξω από τα νερά τους αλλά σε πραγματικά πολύ κακή κατάσταση. Από ποιον να ξεκινήσουμε; Από τον Firmino; Από τον Fabinho ο οποίος ναι μεν είχε θετική παρουσία στη χθεσινή αναμέτρηση όταν πέρασε αλλαγή αλλά ήταν τραγικός στις δύο πρώτες αγωνιστικές; Από τον Robertson ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα τον καλό του εαυτό; Από τον Trent που σε δύο από τα τρία παιχνίδια έμοιαζε να είναι σε άλλο γήπεδο; Ο αρχηγός Jordan Henderson στα δύο παιχνίδια που ξεκίνησε βασικός μοιάζει επίσης αγνώριστος. Μέχρι και ο καθόλα σταθερός Van Dijk μοιάζει μία ταχύτητα κάτω σε σχέση με τα standards του. Diaz και Salah ασφαλώς δεν είναι επίσης στα καλύτερά τους, ωστόσο, στο βασίλειο των τυφλών έως τώρα θα βασιλεύσουν σαν μονόφθαλμοι. Οι μοναδικοί δύο με σταθερά σοβαρή παρουσία έως τώρα είναι ο Alisson και ο νεαρός Elliot. Πέραν από το ζήτημα των τραυματισμών η κακή φόρμα τόσων πολλών παικτών λειτουργεί ως καταλυτικός ανασταλτικός παράγοντας για να μπορέσει η ομάδα να βρει ρυθμό. Το οξύμωρο είναι πως είμαστε στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν και αρκετοί παίκτες φαίνονται σαν να βρίσκονται στο Μάρτιο. Αποτέλεσμα της προετοιμασίας ή ο καθένας παρασύρεται από το σύνολο; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά σίγουρα δεν είναι αποδεκτό.

3. Η απώλεια του χώρου του κέντρου

  Τόσο στο παιχνίδι με τη Φούλαμ όσο και στο χθεσινό ντέρμπι η Liverpool πελάγωσε διότι έχασε ολοκληρωτικά το κέντρο σε κρίσιμα χρονικά σημεία του παιχνιδιού. Οι μέσοι της ομάδας μας είτε πουλούσαν τη μπάλα σε λάθος σημεία του γηπέδου είτε αργούν να κυκλοφορήσουν τη μπάλα γρήγορα όταν χρειάζεται είτε μοιάζουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν στο ρυθμό που έχει το παιχνίδι σε συγκεκριμένες στιγμές. Το στοιχείο κατατεθέν της μεσαίας γραμμής μας επί πολλά συναπτά έτη, ο δυναμισμός δηλαδή, είναι το σημείο στο οποίο μας πάτησε τόσο η Fulham όσο και η United.

  Η τακτική της ομάδας να αγοράζει παίκτη ανεξαρτήτως θέσης μόνον όταν είναι διαθέσιμος ο απόλυτα εκλεκτός της για την εκάστοτε προς ενίσχυση θέση ναι μεν συνέβαλε καθοριστικά στην αγωνιστική εκτόξευση της τελευταίας 6ετίας ωστόσο αυτή τη στιγμή με τόσους παίκτες απόντες και τους εναπομείναντες σε κακή κατάσταση μοιάζει να πληγώνει ανεπανόρθωτα την τύχη της ομάδας. Μπορεί στα μέσα της προετοιμασίας με 6 ή 7 μέσους διαθέσιμους το ζήτημα να ήταν συζητήσιμο (σύμφωνα με τους περισσότερουςβέβαια δεν ήταν ούτε τότε) αλλά πλέον η κατάσταση μοιάζει οριακά να φθάνει στο απροχώρητο. Οχτώ ημέρες απομένουν για την ολοκλήρωση της μεταγραφικής περιόδου με τον προπονητή της ομάδας να λέει εμμέσως πλην σαφώς δύο φορές πως χρειάζεται ενίσχυση η ομάδα του. Εάν η όποια προσπάθεια απόκτησης του Aurelien Tchouameni τον Ιούνιο δεν ήταν ράδιο αρβύλα, σε περίπτωση μη ενίσχυσης παρά την υφιστάμενη διαμορφωθείσα κατάσταση λειψανδρίας στα χαφ δημιουργείται αναπόφευκτα η εντύπωση πως η διοίκηση της ομάδας αποδέχεται ενδεχομένως τη θυσία μίας σεζόν ως μεταβατικής.

4. Εσφαλμένες επιλογές του Klopp

  Ντεφορμέ μέχρι στιγμής μοιάζει και ο Γερμανός. Ήδη σε τρεις αγωνιστικές έχουν ληφθεί τρεις αποφάσεις που δεν δικαιώνουν εκ του αποτελέσματος τον προπονητή. Η μία είναι η επιλογή να μην ξεκινήσει τον Nunez στο Craven Cottage, με τον Ουρουγουανό να μπαίνει ως αλλαγή και να αλλάζει άρδην την εικόνα του παιχνιδιού.

  Η δεύτερη ήταν η έμπνευση του να ξεκινήσει χθες ο Fabinho αντί του Henderson. Ναι είπαμε πως ο Βραζιλιάνος δεν είναι στα ντουζένια του έως τώρα αλλά σε αυτά τα παιχνίδια δεν μπορείς να κατεβαίνεις χωρίς εξάρι.

  Τρίτον με το σκορ στο 2-0 χθες και περίπου σαράντα λεπτά να απομένουν κάνεις αλλαγή τον Carvalho. Δεν τον θυμάσαι στο 71-72. Ο πιτσιρικάς μόλις μπήκε έδωσε μία νέα πνοή, κάτι διαφορετικό. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να χαθεί από το ματς εκείνη τη στιγμή που να δικαιολογεί αυτή την καθυστέρηση πόσο μάλλον όταν δεν παίρνεις σχεδόν τίποτα από την επιθετική σου γραμμή.

5. Η απομάκρυνση από το αγωνιστικό μας blueprint  

  Πρώτον. Μέχρι στιγμής η ομάδα δεν πιέζει ως έχουμε συνηθίσει. Ακόμη και όταν αποφασίζει να πιέσει δεν τον κάνει συνολικά (χθες σε συνθήκες pressing η United έκλεψε 12 φορές τη μπάλα και εμείς μόλις 6). Οι αποστάσεις είναι μεγάλες και οι γραμμές ανοίγουν. Όταν ανοίγουν οι γραμμές και κατεβαίνουν σωρηδόν προς την περιοχή αντίπαλοι παίκτες η ζημιά θα γίνει.

  Το πρόβλημα δεν είναι η αμυντική γραμμή που μένει ψηλά. Αυτό είναι υποχρεωτικό όταν αποφασίζεις να πιέζεις ψηλά και ως τακτική τα τελευταία χρόνια είχε αρκετά περισσότερα καλά αποτελέσματα και λιγότερα αρνητικά. Όταν, όμως, κέντρο και επίθεση δεν προστατεύουναποτελεσματικά αυτή την τελευταία γραμμή προσκαλούμε το γκολ του αντιπάλου να έρθει να μας βρει. Μπορεί ο Zaha και ο Rashford να ήταν οριακά onside και μάλιστα στα όρια του χιλιοστού αλλά αφενός κανένας δεν σταμάτησε με φάουλ τον Eze πριν οχτώ βράδια και αφετέρου χθες ο Henderson έχασε μόνος του μία πολύ εύκολη μπάλα διπλά στους στόπερ με τους ίδιους να είναι στη σέντρα. Έχουν και οι αντίπαλες ομάδες ταχύτητα και δεν θα μας χαριστούν.

  Σημείο δεύτερο και πλέον ανησυχητικό. Διακρίνεται δυστυχώς μία απάθεια και μία έλλειψη νεύρου σε όλους. Το ότι δεχόμαστε επί πόσα σερί παιχνίδια γκολ πρώτοι δεν είναι τυχαίο. Όλως οξύμωρο εάν αναλογιστεί κανείς πως στην συντριπτική πλειονότητα των αγώνων τα τελευταία χρόνια το πρώτο μας μέλημα ήταν ο έλεγχος του ρυθμού και η αυξομείωσή του αναλόγως των συνθηκών.

  Απολύτως συναφές είναι και το ζήτημα της αγωνιστικής έντασης. Επί πολλά χρόνια πέραν του gegenpressing διακριθήκαμε και για την ενέργεια, την ένταση στο παιχνίδι μας και τη συνεχή αίσθηση του κινδύνου. Χθες βλέπουμε τον VanDijk (ποιος να το έλεγε!) να βαριέται κυριολεκτικά να πέσει με τάκλιν στο Sancho (ο οποίος έκανε 4 κοντρόλ στο πέναλτι μέχρι να εκτελέσει)διευκολύνοντας το 1-0, τον Gomez να προσπαθεί να ανακόψει αντίπαλο παίκτη βγαίνοντας με τη μέση (!), τους παίκτες μας να κάνουν 11 λιγότερα τάκλιν σε σχέση με τους αντιπάλους τους καθώς και 51 λιγότερα sprints. Το παιχνίδι αυτό είναι ενδεικτικό για να ελεγχθούν και να αξιοποιηθούν τέτοια στατιστικά. Εξάλλου σε πόσα άλλα παιχνίδια περιμένει κανείς πολύ υψηλότερη ένταση; Σίγουρα δεν μιλάμε για το Liverpool wayσε αυτό το κομμάτι με όλα αυτά τα στοιχεία. Η απάθεια, τέλος, φαίνεται και από το γεγονός πως ώρες ώρες φαίνεται πως κανένας δεν θέλει να ρισκάρει. Είτε με μία πάσα υψηλότερου ρίσκουείτε με το να πάει ένας από τους επιθετικούς μας σε κατάσταση ένας εναντίον ενός.

6. Η απουσία της προσωπικότητας του Mane

  Διαβάζω και ακούω πολλά «εύκολα» στη διατύπωση σχόλια. Κρατήσαμε το Salah και διώξαμε το Mane, o Mane δούλευε εν τέλει για τους άλλους και πολλά άλλα. Ας τελειώνουμε μία και έξω με τους «συμψηφισμούς» – ανοησίες του καφενείου. Η ομάδα δεν κράτησε το Salah και έδιωξε το Σενεγαλέζο. Η ομάδα ήθελε να κρατήσει και τους δύο. Ο τελευταίος, όμως, ήθελε να αποχωρήσει και η ομάδα ικανοποίησε την επιθυμία του ενώ ανανέωσε το συμβόλαιο του Αιγύπτιου ο οποίος είχε εξαρχής ως προτεραιότητα να μείνει. Ο Mane δεν δούλευε για τους άλλους περισσότερο από όσο δούλευαν εκείνοι για τον ίδιο. Το ότι μιλάμε για έναν world class ποδοσφαιριστή που δεν μπορεί να αντικατασταθεί είναι εύκολα αντιληπτό. Δεν υπάρχει παρόλα αυτά λόγος να αναπολούμε το φάντασμα του Mane. Στο χρόνο τίποτα δε μένει στάσιμο. Η ομάδα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον Mane και τον κάθε Mane, να εξελιχτεί αγωνιστικά με νέα πρόσωπα και με φρέσκες ιδέες. Κάποτε θα συνέβαινε εξάλλου ότι συνέβαινε.

  Εάν κάποιοι νομίζουν ότι με τον Mane στην ενδεκάδα της η Liverpool αυτή τη στιγμή θα είχε 7 ή 9 βαθμούς, πλανώνται και μάλιστα οικτρά. Ο Mane δεν αγωνίστηκε ποτέ στη μεσαία γραμμή ούτε ήταν ο παίκτης που βασίζονταν αποκλειστικά όλες οι λειτουργίες. Τα βασικά προβλήματα της ομάδας στον παρόντα χρόνο έχουν να κάνουν με την απουσία βασικών στοιχείων του παιχνιδιού της, με την όλως ανισόρροπη – προβληματική λειτουργία της μεσαίας γραμμής καθώς και με την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλά πρώτα βιολιά. Αυτό που σίγουρα λείπει αυτή τη στιγμή είναι η προσωπικότητα του Σενεγαλέζου ειδικά σε δύσκολες περιόδους. Ακόμη πάντως και ως προς αυτό εύλογα προσμένει κάποιος σε τόσο μεγάλες ομάδες να αναπληρωθεί κατά το μέτρο του εφικτού η προσωπικότητα ενός παίκτη από το stepup κάποιου άλλου. Παρόλα αυτά χρειάζεται πίστωση χρόνου.

  Όλα αυτά είναι ενδεικτικά. Θα μπορούσαμε να γράφουμε ο καθένας με τις ώρες δικές του παρατηρήσεις. Η τελική διαπίστωση παραμένει βέβαια ίδια. Η ομάδα στην εκκίνηση της σεζόν νοσεί. Χρειάζεται άμεσα πολλά πράγματα. Πρώτον επιστροφή τραυματιών όσο πιο σύντομα γίνεται. Δεύτερον χρειάζεται να πιστέψει ξανά σε βασικές αρχές του παιχνιδιού της. Τρίτον χρειάζεται στην επιφάνεια σημαντικές μονάδες της. Τέταρτον χρειάζεται να μοντάρει ξανά σημαντικές λεπτομέρειες στον τρόπο που λειτουργεί η μεσαία της γραμμή. Πέμπτον χρειάζεται όπως πάντα και λίγη περισσότερη τύχη από όση είχε μέχρι τώρα. Έκτον χρειάζεται ενίσχυση στο κέντρο.

  Τα παιχνίδια που έρχονται είναι όλα πολύ δύσκολα (και της Bournemouth συμπεριλαμβανομένης) όσο εξακολουθούμε να βλέπουμε αγωνιστικά ένα φάντασμα. Το μόνο που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι οι νίκες, ώστε να ανέβει η ψυχολογία, να κερδηθεί χρόνος μπας και γυρίσουν κάποιοι τραυματίες και κυρίως μπας και βρει ρυθμό στο παιχνίδι της η εκάστοτε ενδεκάδα. Μετά τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου και τα αποτελέσματα των επόμενων 3-4 αγώνων θα μπορούμε να πούμε ασφαλέστερα αν αυτό που βλέπουμε θα μας φέρει ενώπιον μιας πολύ δύσκολης χρονιάς. Ήδη πάντως ο γιαλός είναι στραβός.