Πριν από 20 χρόνια περίπου, τέτοιες μέρες, η Liverpool σόκαρε τον ποδοσφαιρικό κόσμο όταν ανακοίνωσε ότι τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας θα αναλάμβαναν πλέον δύο managers.
Ήταν μια απόφαση που οδήγησε τους Κόκκινους σε μια νέα εποχή , μια απόφαση που αποδείχθηκε μοιραία, αφού είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση ενός από τους λίγους ανθρώπους που υπηρέτησαν την ομάδα για δεκαετίες.
Όταν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 κυκλοφορούσε η ερώτηση για το μυστικό της συνεχούς και ασταμάτητης επιτυχίας της Liverpool , η απάντηση αναμφίβολα ήταν οφθαλμοφανής.
Φυσική κατάσταση, απλότητα, συνέπεια και κυρίως η δυνατότητα απόκτησης καλών παικτών ήταν συχνά οι εξηγήσεις που πρόσφεραν πολλοί και οι οποίες βοήθησαν στην κατάκτηση από πλευράς των Κόκκινων τόσο πολλών τροπαίων .
Υπήρχε δε και η γενική παραδοχή ότι λίγο πολύ τον ίδιο τρόπο λειτουργίας είχαν προσπαθήσει να υιοθετήσουν και άλλες ομάδες .
Δυστυχώς όμως για αυτές η εκτελεστική ικανότητα της Liverpool ήταν πολύ καλύτερη.
Το καλοκαίρι του 1985 η Liverpool είχε προκαλέσει και πάλι σοκ στον ποδοσφαιρικό πλανήτη με την ανακοίνωση της Διοίκησης της για τον Kenny Dalglish, ο οποίος θα αναλάμβανε πλέον ως παίκτης- προπονητής με την συνταξιοδότηση του Joe Fagan.
Πρωτόγνωρη κίνηση αυτή. Αλλά αποδείχθηκε ευφυέστατη αφού ο Σκωτσέζος οδήγησε τους Κόκκινους , την πρώτη του σαιζόν, στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος και του FA Cup.
Τα επόμενα δε πέντε χρόνια , King Kenny εξασφάλισε τη θέση του στην ιστορία της ομάδας ως μια από τις πλέον χαρισματικές προσωπικότητες ,οδηγώντας τους Κόκκινους στην κατάκτηση ακόμα δύο πρωταθλημάτων και ενός FA Cup.
Στον Dalglish πιστώνεται εκείνη την περίοδο η δημιουργία μιας από τις πιο ελκυστικές από πλευράς ποδοσφαίρου ομάδες που είχε την ευκαιρία να δει το Anfield , πριν την αναπάντεχη αποχώρηση του το 1991 .
Η συνεχής πίεση αλλά και η τραγωδία του Hillsborough είχαν αφήσει τα σημάδια τους στην υγεία του Kenny Dalglish.
Από εκείνη την σαιζόν έπειτα ξεκίνησε μια συνεχής πτώση για την ομάδα των Κόκκινων και καθώς τελείωνε η δεκαετία του 1990, η Διοίκηση της ομάδας προχώρησε και πάλι -το 1998 ,στην λήψη μιας καινοτόμου απόφασης που αφορούσε τη θέση του manager, η οποία όμως αποδείχθηκε λιγότερο επιτυχημένη.
Η άτυχη απόφαση ελήφθη μετά την απογοητευτική περίοδο της ηγεσίας των Κόκκινων υπό τον Graeme Souness- ο πρώην αρχηγός και Πρωταθλητής Ευρώπης είχε θεωρηθεί ως ο προφανής αντικαταστάτης του Dalglish , αλλά και υπό του Roy Evans.
O Evans , είχε το ρεκόρ στην ηλικία των 25 χρονών του πιο νέου προπονητή στην ομάδα των Κόκκινων μετά από μια σύντομη καριέρα ως παίκτης τους και είχε εργασθεί στη συνέχεια σε διάφορες θέσεις για αυτούς ,με αποκορύφωμα τη θέση του assistant manager στο τεχνικό επιτελείο του Souness.
Η προσωπικότητα του Evans , ο οποίος από μικρός υποστήριζε φανατικά τους Κόκκινους είχε την αναμφισβήτητη αύρα του φημισμένου Anfield Boot Room -ήταν αναπόσπαστο μέλος τους για πολλά χρόνια, και για αυτό ο Πρόεδρος της ομάδας τότε ,ο David Moores δεν είχε διστάσει τα του δώσει τα ηνία.
Τα πρώτα σημάδια της ηγεσίας Evans ήταν ευοίωνα.
Τα ασημικά αυξήθηκαν στην τροπαιοθήκη των Κόκκινων με την προσθήκη ενός League Cup-μετά από τρία χρόνια ‘ξηρασίας’, ενώ και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού-με την χρηματοδοτική υποστήριξη της Διοίκησης, η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά.
Αποκτήθηκε ο Stan Collymore για 8.5 εκατομμύρια λίρες -Βρετανικό ρεκόρ τότε, ο μέσος γεμάτος ενέργεια Jason McAteer, ο Τσέχος Patrick Berger και ο πρώην στυλοβάτης της Manchester United, Paul Ince.
Ο Steve McManaman έκανε αισθητή την παρουσία του στην ομάδα και ένας μικρός που άκουγε στο όνομα Robbie Fowler άρχισε να ξεδιπλώνει το απίστευτο ταλέντο του στο σκοράρισμα με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Ενδιαφέροντες καιροί.
Καιροί γεμάτοι ελπίδα καθώς διαφαινόταν η δημιουργία μιας νεανικής ομάδας που σκορπούσε τον ενθουσιασμό.
Η ασυνέπεια όμως κατά περιόδους αλλά και οι αδυναμίες στην άμυνα έσπερναν αμφιβολίες για το αν η ομάδα εκείνη είχε τη δυνατότητα να μετατρέψει τις υποσχέσεις που άφηνε στον χλοοτάπητα σε τρόπαια.
Την άθλια ήττα σε Τελικό FA Cup, από την Manchester United -η οποία είχε αρχίσει να εγκαθιδρύει την ηγεμονία της στην Premier League, ακολούθησε μια σαιζόν γεμάτη προσδοκίες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος-για πρώτη φορά μετά το 1990, αλλά και μια αξιόλογη πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων ομάδων Ευρώπης(υπήρχε τέτοιος θεσμός τότε).
Το τέλος εκείνης της σαιζόν ήταν άδοξο. Το 19ο Πρωτάθλημα δεν έφτασε στο Anfield ενώ και στο Κύπελλο Κυπελλούχων οι Κόκκινοι αποκλείστηκαν στα Ημιτελικά από την Paris Saint-Germain με συνολικό σκορ 2-3.
Επιπλέον οι Κόκκινοι τερμάτισαν στην 4η θέση στην Premier League, χάνοντας την ευκαιρία να προκριθούν για τον θεσμό του Champions League-για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Ακολούθησε η σαιζόν 1997-1998 με τους Κόκκινους να τερματίζουν στην 3η θέση-πολύ μακριά όμως από την Arsenal που κατέκτησε τότε το ντάμπλ.
Υπήρχε λοιπόν τότε διαχέουσα η εκτίμηση ότι οι πόντοι που έπαιρναν οι Κόκκινοι στην Premier League, υπό την ηγεσία του Evans ακολουθούσαν την κατιούσα.
Οι φίλαθλοι στο Anfield έβλεπαν την ομάδα τους να μην μπορεί να κατακτήσει την Premier League- είχαν περάσει ήδη 6 χρόνια από τη δημιουργία της, ενώ ένας άγνωστος manager, προερχόμενος από την Ιαπωνική Grampous Eight ,o Arsene Wenger ,οδηγούσε την Arsenal σε ένδοξες στιγμές.
Το Ευρωπαικό ποδόσφαιρο, με το Champions League, είχε αποκτήσει επίσης ιδιαίτερη αίγλη.
Αλλά χωρίς την Liverpool.
Είχε αρχίσει πια να επικρατεί η παραδοχή ότι το χαμηλού στυλ προφίλ manager του Roy Evans δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους εγωισμούς των παικτών στα αποδυτήρια ,σε μια εποχή μάλιστα που το ποδόσφαιρο είχε αποκτήσει πληθωριστικές τάσεις και παίκτες βεντέτες , ενώ η επιστημονική προσέγγιση που ακολουθούσαν οι αντίπαλοι της ομάδας έφερνε αποτελέσματα , σε αντίθεση με την παλιά ‘μεθοδολογία’ της ομάδας.
Με την σύμφωνη γνώμη λοιπόν του Διοικητικού Συμβουλίου και του Roy Evans ,για ενίσχυση στο τεχνικό επιτελείο- με την επικείμενη αποχώρηση λόγω συνταξιοδότησης του Ronnie Moran, μόνο ένα όνομα άρχισε να ακούγεται έντονα στους διαδρόμους του Anfield.
Και το όνομα αυτό, με την θερμή υποστήριξη του CEO Peter Robinson του οποίου η 35χρονη ‘βασιλεία’ έφτανε στο τέλος της, ήταν του Gerard Houllier.
O Γάλλος δεν ήταν άγνωστος στο Anfield.
Στενός φίλος του Robinson είχε περάσει πολλές ευτυχισμένες στιγμές στην έδρα των Κόκκινων παρακολουθώντας την αγαπημένη του ομάδα, όταν η τύχη τα είχε φέρει να εργαστεί ως δάσκαλος στο Alsop ,στο Walton, στα τέλη της δεκαετίας του 60.
Μάλιστα ο πρώτος αγώνας των Κόκκινων που είχε παρακολουθήσει ο μακαρίτης πλέον Houllier ήταν εναντίον της μικρής Ιρλανδικής ομάδας Dundalk ,για το UEFA Cup ,τον Σεπτέμβριο του 1969, και ο οποίος είχε λήξει με το εντυπωσιακό 10-0.
Τότε είχε πάρει μαζί του και τον φίλο του Patrice Bergues -που θα τον έφερνε και αργότερα στο Anfield ως προπονητή, στον οποίον είχε εκμυστηρευτεί ότι κάποτε, στο μέλλον θα επέστρεφε ως manager της Liverpool.
Ως παίκτης ο Houllier ήταν αξιόπιστος αλλά μέτριος ενώ είχε αναγκαστεί να παρατήσει το Πανεπιστήμιο για να προσέχει τον πατέρα του.
Επέστρεψε όμως στο ποδόσφαιρο ως προπονητής ,στην ηλικία των 26 χρονών, αναλαμβάνοντας τα ηνία της μικρής επαρχιακής ομάδας La Touquet, την οποία ανέβαζε συνεχώς κατηγορίες διαδοχικά, μέχρι που τον πρόσεξε η Lens.
Εκεί είχε την ευκαιρία να οδηγήσει τη νέα του ομάδα σε νέες επιτυχίες, τόσο στο Πρωτάθλημα όσο και στο UEFA Cup.
Ακολούθησε η μετακίνηση του στην Paris Saint-Germain ,την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του Γαλλικού Πρωταθλήματος το 1986- για πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας , και στη συνέχεια, αναπόφευκτα ίσως ανέλαβε τη θέση του τεχνικού διευθυντή στην Εθνική Γαλλίας δίπλα στον Michel Platini.
Από το 1992 ανέλαβε πλήρως τα ηνία της Εθνικής Γαλλίας μέχρι το 1994 όταν η Γαλλία αποκλείστηκε άδοξα από την Βουλγαρία στο έδαφος της για το Μουντιάλ του 1994.
Εκείνος ο αποκλεισμός είχε οδηγήσει μάλιστα σε πολλές αντιπαραθέσεις στο στρατόπεδο των Γάλλων με τον Houllier να κατηγορεί ευθέως τον David Ginola για το λάθος του στα τελευταία λεπτά του αγώνα ,το οποίο είχε χαρίσει στη Βουλγαρία τη νίκη.
Αν και απομακρύνθηκε ως manager από την Εθνική παρέμεινε στο πόστο του, του Τεχνικού Διευθυντή, ρόλος που συμπεριλαμβάνει και την προπόνηση των μικρών ομάδων και σε αυτόν πιστώνεται ο θρίαμβος της Εθνικής Γαλλίας στο Μουντιάλ του 1998 με την ανάδειξη νέων παικτών και την εμπιστοσύνη που έδειξε σε αυτούς, όπως των Thierry Henry, David Trezeguet και Zinedine Zidane.
Ο Houllier θα ήθελε να επιστρέψει στην πόλη του Liverpool από το1991 ,μετά την αποχώρηση του Kenny Dalglish και ο έντυπος τύπος του Ηνωμένου Βασιλείου έβλεπε μια τέτοια προοπτική και το 1997 όταν ο Robinson είχε δηλώσει ότι για πρώτη φορά η Διοίκηση των Κόκκινων εξέταζε την περίπτωση πρόσληψης ξένου manager.
Προληπτικά όμως στην Independent είχαν γράψει: « Η δυσκολία με τον Houllier θα είναι αν θέλει να διαρρήξει εντελώς τον σύνδεσμο του με την Γαλλική Ομοσπονδία αν και η Liverpool δεν θα είχε πρόβλημα να περιμένει έναν χρόνο γι’ αυτόν (λόγω μουντιάλ). Υπάρχει και άλλη μια δυσκολία φυσικά. Κατά πόσον ο Υπάρχει και άλλη μια δυσκολία φυσικά. Κατά πόσον ο Roy Evans θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί του.»
Εκείνη την περίοδο μάλιστα ακόμα και η Αγγλική Ομοσπονδία φλέρταρε μαζί του για τη θέση του Τεχνικού Διευθυντή πριν τον διορισμό του Howard Wilkinson.
Δώδεκα μήνες αργότερα το τοπίο είχε αλλάξει ριζικά τόσο για την Liverpool όσο και για τον Houllier που είδε το όνομα του να συνδέεται με τις Celtic και Sheffield Wednesday .
Θέλοντας να προλάβει τα χειρότερα ο Robinson σήκωσε το τηλέφωνο και έκανε την κλήση στον παλιό του φίλο.
«Τόσο το συμβούλιο όσο και ο Roy Evans είχαν συμφωνήσει για επιβεβλημένες αλλαγές στο τεχνικό επιτελείο. Είχαμε συζητήσει διάφορα πιθανά ονόματα μέχρι που διάβασα στις εφημερίδες ότι ο Gerard ζύγιζε τις προσφορές από δύο βρετανικές ομάδες. Το όνομα του είχε αναφερθεί στις συζητήσεις μας γιατί ο Evans είχε εντυπωσιαστεί πολύ μαζί του ,αλλά δεν νομίζαμε ότι θα άφηνε την Εθνική Γαλλίας για μας. Μέχρι που διάβασα για τις προτάσεις που είχε και σκέφτηκα ότι σίγουρα αυτός είναι ο άνθρωπος που χρειαζόμαστε.» θυμάται ο Robinson.
«Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο και του είπα ‘παίρνω απλά για να σε συγχαρώ όπου και αν πηγαίνεις.’. Φυσικά ‘ψάρευα’ και του είπα πως όποια ομάδα και αν είχε επιλέξει θα ήταν λάθος κίνηση γιατί θα μπορούσε να έρθει στην Liverpool.Μου είπε ότι δεν είχε κλείσει κάπου και ρώτησε αν όντως ενδιαφερόμαστε. Του είπα ναι και το επόμενο πρωί έφευγα αεροπορικώς για το Παρίσι. Συζητήσαμε για αρκετές ώρες όσο αφορά τις πιθανότητες της συνεργασίας. Ήξερα πολλά χρόνια τον Gerard και μιλούσαμε τακτικά στο τηλέφωνο. Τον είχα μάλιστα σε τόσο μεγάλη εκτίμηση που τον είχα προτείνει στους Spurs τη δεκαετία του 80, αλλά ο πολύ καλός μου φίλος εκεί, ο Irvin Scholar δεν πίστευε ότι εκείνη η εποχή ήταν η κατάλληλη για να φέρουν έναν ξένο προπονητή.»
«Επιστρέφοντας στο Liverpool κάναμε μια συνάντηση και συμφωνήσαμε ότι ο Gerard ήταν ο σωστός άνθρωπος. Ο Πρόεδρος, ο Roy, o Rick Parris και εγώ πήγαμε δύο φορές για να τον συναντήσουμε και καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει διανδρία στη θέση του manager. Θα πρέπει να πω ότι αυτή δεν ήταν ιδέα μου και είχα τις επιφυλάξεις μου αλλά όλοι ήθελαν να επιτύχει αυτό και οι δύο συμμετέχοντες φαίνονταν ενθουσιασμένοι με την προοπτική. Πίστευαν πως θα πετύχαινε.» είπε ο Robinson.
Δεν είχε περάσει μια εβδομάδα από τον θρίαμβο της Γαλλίας στο Μουντιάλ του 1998 ‘όταν ανακοινώθηκε συνέντευξη τύπου στο Anfield.
Εκεί προς μεγάλη έκπληξη των δημοσιογράφων αλλά και των φιλάθλων της Liverpool σε παγκόσμιο επίπεδο ανακοινώθηκε ότι ως 2ος manager ,δίπλα στον Roy Evans, αναλαμβάνει ο Gerard Houllier.
Ο πρώτος ξένος προπονητής στο Anfield μετά την έλευση του Bill Shankly σχεδόν 40 χρόνια πριν.
«Ανέλαβα τη δουλειά με τον όρο της παραμονής του Roy.» επέμεινε ο Houllier.
«Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία και για τους δυο μας και πιστεύω ότι με τον αμοιβαίο σεβασμό που έχουμε καθώς και την εξειδίκευση μας μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες της ομάδας, των παικτών και των φιλάθλων. Θα υπάρχουν μοιρασμένες αρμοδιότητες και μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να τα καταφέρουμε αλλά θα κάνουμε ότι καλύτερο.» είπε τότε ο Houllier.
Ο Evans ο οποίος αρχικά σύμφωνα με αναφορές πίστευε ότι ο Γάλλος απλώς θα συμπλήρωνε το τεχνικό επιτελείο, επιβεβαίωσε ότι του άρεσε η ιδέα και πρόσθεσε ότι «μπορεί η θέση των δύο managers να προκαλέσει προβληματισμό σε μερικούς και σίγουρα θα υπάρχουν προβλήματα που θα πρέπει να ξεπεράσουμε αλλά εντούτοις μου αρέσει αυτή η πρόκληση και δεν θα πρέπει να φοβόμαστε. Ο Gerard και εγώ θα συμπληρώσουμε ο ένας τον άλλον γιατί έχουμε την ίδια φιλοσοφία όσο αφορά τον τρόπο παιχνιδιού που θα έπρεπε να αναπτύξουμε. Έχω τη γνώση των παραδόσεων της Liverpool και τη νοοτροπία του Boot Room ,ενώ ο Gerard θα φέρει στην ομάδα την εμπειρία του από την Ευρώπη και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.»
Βέβαια η ιδέα της συνύπαρξης δύο managers στην ίδια ομάδα δεν ήταν εντελώς ανήκουστη εκείνες τις εποχές.
Είχε προηγηθεί η συνύπαρξη των πρώην παικτών των Κόκκινων Ray Clemence και Doug Livermore στην τεχνική ηγεσία της Tottenham για ένα σύντομο διάστημα τη δεκαετία του 90, αυτή των Alan Curbishley και Steve Gritt στην Charlton Athletic και τέλος αυτή των Bruce Rioch και Colin Todd στην Bolton Wanderers.
Καμία όμως από αυτές δεν είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα πετυχημένη και ο κόσμος αντιμετώπιζε με δυσπιστία το γεγονός ότι μια ομάδα όπως η Liverpool είχε προχωρήσει σε μια παρόμοια κίνηση ρίσκου.
Παρά λοιπόν το γεγονός ότι αρκετά βλέφαρα σηκώθηκαν με έκπληξη, υπήρχε η γενική αποδοχή στους Liverpudlians ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει και όσο τρελό κι αν ακουγόταν ως ιδέα μπορεί και να πετύχαινε.
Η εκτίμηση του Γαλλικού ποδοσφαίρου και ειδικά των προπονητών από εκεί ανέβει πλέον σε πολύ υψηλά επίπεδα και μετά τη συμπεριφορά του Michael Owen στα Τελικά του Μουντιάλ της Γαλλίας το 1998- παρόλο το απίστευτο φορμάρισμα του, όλοι ένιωθαν ότι στα αποδυτήρια των Κόκκινων χρειαζόταν ένας οπαδός της πειθαρχίας όπως ο Gerard Houllier.
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η ταμπέλα που είχαν κολλήσει στους παίκτες της Liverpool οι αντίπαλοι τους εκείνη την εποχή ,ήταν αυτή των ‘Spice Boys’.
Και είχε σταθεί αδύνατον να την αποτινάξουν.
Ο διορισμός λοιπόν του Γάλλου έφερε την ελπίδα ότι με τις αλλαγές στο προπονητικό πρόγραμμα, την δίαιτα αλλά και έχοντας το μάτι του στην καθημερινή ζωή των παικτών θα συμπλήρωνε τον Evans που ήταν ο θεματοφύλακας των παραδόσεων του Boot Room αλλά και των αξιών της Liverpool και ο οποίος με την επιεική προσέγγιση του φαινόταν να ήταν εκτός τόπου και χρόνου σε αυτήν τη νέα εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου της Premier League.
Η νέα σαιζόν με τους δύο managers ξεκίνησε πάντως εντυπωσιακά.
Την νίκη εκτός έδρας στη Southampton ακολούθησε μια αξιόπιστη ισοπαλία στο Anfield απέναντι στους Πρωταθλητές της Arsenal.
Συνέχισαν με μια εντυπωσιακή νίκη εκτός έδρας με 4-1 εναντίον της Newcastle -η οποία είχε τον Ruud Gullit ως manager και με τον Owen να διατηρεί το εκπληκτικό φορμάρισμα του από το Μουντιάλ αφού πέτυχε hat trick στο πρώτο ημίχρονο.
Με αυτό το σερί η Liverpool πέρασε στην κορυφή της βαθμολογίας και την διατήρησε μετά τη νίκη επί της Coventry στο Anfield.
Ακολούθησε όμως η ήττα στη West Ham η οποία υπήρξε η αρχή μιας σειράς φτωχών αποδόσεων ,με την Liverpool να μην καταφέρνει να σταυρώσει νίκη μέχρι τα τέλη του Οκτωβρίου.
Κάπου εκεί άρχισε να φαίνεται ότι το νέο σύστημα με τους δύο managers δεν ήταν δυνατόν να δουλέψει, κάτι που είχε αρχίσει να κάνει δειλά την εμφάνιση του από αναφορές γεγονότων στα αποδυτήρια.
Στην ήττα στο Upton Park φάνηκε και η πρώτη ρωγμή στη συνεργασία των δυο managers αφού ο Evans επέμεινε να διατηρήσει στην επίθεση της ομάδας ,τον Karl-Heinz Riedle, ενώ ο Γάλλος ήθελε να τον αντικαταστήσει με τον αμυντικό Steve Harkness για να αντιμετωπίσει την απειλή των επιθέσεων των Σφυριών.
Ο Γάλλος τελικά κέρδισε αυτό που ήθελε με την αντικατάσταση του Γερμανού επιθετικού στο 2ο ημίχρονο, αν και ο τελευταίος πρόλαβε να σκοράρει ένα τέρμα(τελικό αποτέλεσμα 2-1) και έτσι η αρχική ένταση μετατράπηκε σε μνησικακία μεταξύ των managers.
Η αλήθεια είναι ότι οι διαφορές γνώμης είχαν ξεκινήσει για τους δύο από πολύ νωρίς, από το καλοκαίρι για την ακρίβεια, στη διάρκεια της προετοιμασίας.
Ο Evans επέτρεπε στους παίκτες να βγουν έξω για ένα ποτό ενώ ο Houllier το απαγόρευε.
Η εισαγωγή των καρδιακών monitors στην προπόνηση και η δίαιτα των παικτών είχαν γίνει γενικά αποδεκτές από όλους αλλά η επιμονή του Γάλλου ότι στα γεύματα θα έπρεπε να σερβίρουν στους παίκτες μόνο κόκκινο κρασί και όχι λευκό δεν ήταν δημοφιλής.
Η σχολαστικότητα του επίσης σε μικρολεπτομέρειες όπως η ώρα αναχώρησης του λεωφορείου της ομάδας, άφηνε τον Evans υποβαθμισμένο.
Όταν έφτασε στην ομάδα το νέο τους απόκτημα, ο Νορβηγός Vegard Heggem συνέχισαν να διαφωνούν για την κατάλληλη θέση στην οποία θα έπρεπε να παίξει και ο Evans άρχισε να ανησυχεί πλέον ότι την μερίδα του λέοντος στα καθήκοντα του manager την είχε κατοχυρώσει ο συνεργάτης του με τον ίδιο να αναλαμβάνει τα λιγότερα αρεστά καθήκοντα όπως για παράδειγμα να λέει στον Jason McAteer ότι βρισκόταν εκτός ενδεκάδας λόγω απόδοσης.
Κάποιες φορές φτάνοντας στα αποδυτήρια ανακάλυπτε ότι ο Houllier είχε μιλήσει ήδη στους παίκτες αν και είχαν συμφωνήσει να το κάνουν από κοινού, με τον Γάλλο να δικαιολογείται ότι το είχε ξεχάσει.
Ειρωνικά-γιατί ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα τους, το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της συνεργασίας τους ήρθε λίγο μετά τον επαναληπτικό αγώνα για το UEFA Cup, στην Ισπανία, εναντίον της Valencia.
Η Liverpool προερχόμενη από ήττα στο Filbert Street εναντίον της Leicester, ταξίδεψε στην Ισπανία για να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη δύναμη τότε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της Ευρώπης την Valencia του Claudio Ranieri, η οποία την προηγούμενη χρονιά είχε φτάσει στον Τελικό του Champions League.
Στον αγώνα εκείνο η Valencia είχε προηγηθεί με 1-0 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και φαινόταν ότι ήλεγχε πλήρως το αποτέλεσμα μέχρι που 9 λεπτά πριν το τέλος μια απίστευτη κούρσα του Michael Owen συνοδεύτηκε από μια assist στον Steve McManaman του οποίου η κεφαλιά βρήκε τα δίχτυα.
Με τους Ισπανούς να βλέπουν πλέον το φάσμα του αποκλεισμού, και να ανοίγονται, ακολούθησε ένα εξαιρετικό τέρμα του Patrick Berger από μακριά με δυνατό σουτ του αριστερού του ποδιού.
Στο 1-2 οι φίλαθλοι της Liverpool είχαν αρχίσει να πανηγυρίζουν στις εξέδρες. Αλλά στις καθυστερήσεις του αγώνα ένα λάθος του David James που υπεράσπιζε τα δίχτυα της ομάδας έστειλε τον αγώνα στο 2-2 με την ένταση να ανεβαίνει στο κατακόρυφο και τους παίκτες να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα νεύρα τους.
Το αποτέλεσμα αυτής της έντασης ήταν οι Ince- αρχηγός της ομάδας, McManaman και Amadeo Carboni για τους Ισπανούς να αντικρύσουν την κόκκινη κάρτα του διαιτητή.
Στα αποδυτήρια θα περίμενε λογικά κανείς με τη λήξη του αγώνα να επικρατήσει χάος από τους πανηγυρισμούς.
Επικράτησε όντως το χάος αλλά για διαφορετικό λόγο.
Ο Roy Evans έκανε παρατήρηση στον Houllier γιατί ο τελευταίος μάζεψε τρεις πεταμένες φανέλες των παικτών για να τις δώσει δώρο στο διαιτητικό τρίο που ήταν όλοι Γάλλοι.
Ανταλλάχτηκαν σκληρές κουβέντες ανάμεσα τους γιατί ο Evans το θεώρησε εξωφρενικό να δοθούν δώρα στους διαιτητές που είχαν αποβάλλει άδικα παίκτες της Liverpool, κάτι μάλιστα που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την πορεία της ομάδας στον επόμενο γύρο.
Ο Houllier -ο οποίος αργότερα είπε ότι παρεξηγήθηκε και ότι ήθελε να δώσει τις φανέλες στους Γάλλους παίκτες της Valencia, τις πέταξε κάτω και έφυγε νευριασμένος από τα αποδυτήρια.
Αυτό ήταν και το σημείο της μη επιστροφής για τον Evans.
Ακολούθησε η ήττα στη Derby County και ή ήττα στο Anfield από την Tottenham μπροστά σε μόλις 20.772 θεατές.
Ο Roy Evans δήλωσε αμέσως την παραίτηση του με δάκρυα στα μάτια δίνοντας έτσι ένα τέλος στην 35χρονη υπηρεσία του στους Κόκκινους.
Αξιοσημείωτα είπε στην συνέντευξη τύπου: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο για την υποστήριξη που μου παρείχαν. Τις τελευταίες τρεις με τέσσερις εβδομάδες ένιωσα ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι. Διαφωνώ με τη θεωρία ότι ο χρόνος μου σε αυτόν τον ρόλο υπήρξε μια αποτυχία. Οι τέταρτη, Τρίτη, τέταρτη ,Τρίτη θέσεις στις 4 τελευταίες σαιζόν δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτυχία αφού το ρεκόρ αυτό είναι το 2ο καλύτερο μετά από αυτό του Alex Ferguson στη Manchester United.»
«Η κατηγορία αυτή δεν θα έπρεπε να αποδίδεται μόνο σε έναν άνδρα.»
«Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι όμως το καλύτερο για την ομάδα.»
«Δέχτηκα τη συνεργασία με τον Gerard έχοντας ανοιχτά τα μάτια μου και ελπίζοντας ότι θα επιτύχει. Δεν έγινε αυτό. Δεν ήρθαν πάντα τα αποτελέσματα που περιμέναμε. Δεν έχει να κάνει με τη συνεργασία ανάμεσα σε μένα και τον Gerard. Ούτε με τις προσωπικότητες των παικτών. Δεν πέτυχε γιατί δεν είναι η σωστή φόρμουλα για τους παίκτες. Δεν ξέρουν ποιος είναι το αφεντικό. Θα μου ήταν εύκολο να μείνω αλλά θέλοντας να δώσω μια ευκαιρία στον Gerard και την ομάδα αποφάσισα να φύγω. Δεν θα ήθελα να καταντήσω ως ένα φάντασμα στον τοίχο στο τέλος της καριέρας μου.»
Ένας φανερά συγκινημένος Moores-ο Πρόεδρος, δήλωσε : «Σήμερα είναι μια άσχημη μέρα για την Liverpool και για μένα προσωπικά. Συμφωνήσαμε αμοιβαία ότι ο Roy και ο Doug Livermore, ο βοηθός του ,θα φύγουν από την ομάδα. Θα ήθελα να αποδώσω τιμή για όλα αυτά που έχει κάνει σε αυτά τα 35 χρόνια για την ομάδα. Προσέφερα στον Roy μια άλλη θέση στην ομάδα αλλά αποφάσισε να κάνει ένα διάλλειμα. Θα μπορούσα να σας μιλώ για ώρες για τον Roy και τον σεβασμό μου για αυτόν.»
Μόνος του πλέον ο Houllier ανακοίνωσε γρήγορα την πρόσληψη του Phil Thompson ως βοηθού του ενώ δήλωσε ότι εκείνο το πρωινό-πριν την παραίτηση του Evans ,ήταν «μια από τις πιο άσχημες και συγκινητικές στιγμές της ζωής του».
Αποκάλυψε μάλιστα ότι και ο ίδιος είχε φτάσει στο συμπέρασμα ότι η συνεργασία αυτή δεν υπήρχε περίπτωση να αποδώσει και σκεφτόταν να δώσει τα ηνία στον Evans για το υπόλοιπο της σαιζόν πριν την αποχώρηση του.
Χρόνια αργότερα είπε στην The Athletic ότι «δεν πέτυχε γιατί είχαμε διαφορετικές απόψεις για την προετοιμασία αλλά και την συμπεριφορά των παικτών. Εγώ ήμουν ο κακός και ο Roy ο καλός. Όταν βγαίναμε για κάποιο προπονητικό πρόγραμμα υπήρχαν παίκτες που έλεγαν..’Roy εγώ μάλλον θα παραμείνω στο γυμναστήριο’. Στην αρχή πέτυχε ,αλλά γρήγορα έγινε κατανοητό ότι δεν θα δούλευε. Η συμπλήρωση της ενδεκάδας δεν ήταν το κύριο πρόβλημα. Πήγαινα να την ανακοινώσω στους παίκτες και έλεγα ‘αυτή είναι η ομάδα του Roy’. Αν έφευγα και η Liverpool με ήθελε να επιστρέψω ξανά το καλοκαίρι, θα το έκανα. Αλλά ο Rick Parris βγήκε μπροστά και είπε πως θα ένιωθαν οι παίκτες ότι έπρεπε να γίνει-αν ήταν αυτοί τα αφεντικά, και έτσι έγιναν τα πράγματα.»
Ο πρώτος αγώνας του Houllier- μόνος του στο τιμόνι, συνοδεύτηκε από ήττα με 1-3 από την Leeds United αλλά στην πορεία η μεθοδολογία και η προσέγγιση του έφεραν καρπούς.
Το 2001 η Liverpool πανηγύρισε ένα τρεμπλ Κυπέλλων που συνοδεύτηκε με την πρόκριση για πρώτη φορά στο Champions League. Ένα ρεκόρ πόντων -80 για την ακρίβεια, δεν στάθηκε δυστυχώς δυνατό να χαρίσει το πρωτάθλημα στην ομάδα.
Η ηγεμονία του τερματίστηκε άδοξα με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε στον αγώνα εναντίον της Leeds τον Οκτώβριο του 2001 ,τα οποία απειλούσαν άμεσα τη ζωή του.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν είχε την ευκαιρία να αναλάβει τη δουλειά μόνος του κατευθείαν από την αρχή;
Δεν μπορούμε να το ξέρουμε αυτό. Ξέρουμε όμως με την πάροδο των χρόνων ότι ακόμα και οι παίκτες είχαν κατανοήσει από την αρχή ότι αυτή η συνεργασία δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει.
«Θα μπορούσε να δουλέψει;»
«Ποιος είχε τον τελικό λόγο στην επιλογή της ομάδας; Ποιος ήταν επικεφαλής; Οι παίκτες δεν γνώριζαν και αυτό ήταν καταλυτικό για την αποτυχία.» είπε χρόνια αργότερα ο Robbie Fowler.
«Ήταν μια περίεργη κατάσταση και μια κατάσταση που δεν υπήρχε περίπτωση να φέρει επιτυχίες. Οι παίκτες το γνωρίζαμε αν και δεν λέγαμε τίποτα» είπε το 2020 στην Echo, o David Thompson και συνέχισε.
«Γνωρίζαμε ότι έγινε για να χρυσώσουν το χάπι στον Roy πριν του δείξουν την πόρτα της εξόδου. Ο Roy υπήρξε πολύ άτυχος γιατί έφτασε μόλις λίγα χιλιοστά μακριά από το γίνει ένας πολύ πετυχημένος manager της Liverpool. Το γνωρίζαμε αυτό και εγώ προσωπικά ήμουν ένας από τους πιο πιστούς οπαδούς του γιατί μου έδωσε το ντεμπούτο μου και τον πήγαινα ως προσωπικότητα. Ήταν όπως και με τον Ronnie Moran. Σου έλεγαν από την αρχή πως είχαν τα πράγματα, τι θα έβρισκες μπροστά σου. Δεν ένιωσα το ίδιο με τον Gerard αλλά μπορεί να ήταν και δικό μου λάθος ή έλλειψη αυτοπεποίθησης. Θα έπρεπε να πω στον εαυτό μου ‘πρέπει να χτίσεις μια σχέση με αυτόν τον τύπο.’ Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε. Είχε καλές ιδέες και λάτρευα τις προπονήσεις με τον Bergues ο οποίος ήταν εκπληκτικός προπονητής και όταν έκανα τα προγράμματα του πάντα ήθελα περισσότερα. Μετανιώνω που δεν είχα τότε την ωριμότητα να του εκμυστηρευτώ ότι δεν μου άρεσε να παίζω στα δεξιά του κέντρου αλλά περισσότερο στο μέσο.»
Ο Evans μετά την αποχώρηση από την ομάδα που είχε υπηρετήσει από το 1963 πέρασε για σύντομα διαστήματα από τις Fulham, Swindon, Εθνική Ουαλίας και Wrexham.
Σε ντοκιμαντέρ του BBC αποκάλυψε χρόνια αργότερα την απογοήτευση που είχε νιώσει.
«Αν έχεις δύο managers στην ίδια ομάδα τότε από την αρχή γνωρίζεις ότι θα έχεις προβλήματα.» είπε.
«Προφανώς δεν είναι ο αγαπημένος μου άνθρωπος(ο Houllier) στον κόσμο, αλλά αυτά έχει η ζωή. Δεν τον κατηγορώ πάντως για τίποτα. Το ποδόσφαιρο δείχνει κάποιες φορές το πρόσωπο του ως μια ανελέητη επιχείρηση οπότε θα πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου. Αυτός ήταν καλύτερος από μένα σε αυτό.»
Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Houllier ,o Evans έστειλε ένα εγκάρδιο μήνυμα συλλυπητηρίων στην οικογένεια του γράφοντας ότι ήταν «ένας gentleman για τον οποίο είχα τον μεγαλύτερο σεβασμό.»