Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αρθρογράφος για την Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.

Με ορατό τον κίνδυνο μέσα Φεβρουαρίου η ομάδα να έχει μείνει εκτός από όλους τους στόχους της για φέτος, οι γρίφοι της επόμενης μέρας για τον Γερμανό είναι πολλοί και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.

 

Σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε ο Jurgen Klopp τον Δεκέμβριο του 2019, αμέσως μετά την ανανέωση του συμβολαίου του με τη Λίβερπουλ,  στην ερώτηση αν υπάρχει περίπτωση να ανανεώσει και μετά το 2024, μεταξύ άλλων απάντησε: «Θα υπάρχει μία στιγμή, που δεν θα θέλουν και οι οπαδοί της Λίβερπουλ να με βλέπουν άλλο εδώ». Μέσα στην παραζάλη της κορυφής, της προηγούμενης κατάκτησης του Champions League και της προοπτικής της κατάκτησης του πρωταθλήματος μετά από 30 χρόνια, οι περισσότεροι που θα διάβασαν αυτή τη δήλωση θα σκέφτηκαν: «να δεις που ο Γερμανός ψάχνει για κομπλιμέντα». Ποιος θα τολμούσε να φανταστεί τη Λίβερπουλ χωρίς αυτόν στο τιμόνι της; Κι όμως, ο Klopp έχει ζήσει στο πετσί του το «από ψηλά στα χαμηλά» και γνωρίζει καλά πως το ποδόσφαιρο και η αχαριστία πάνε συχνά πακέτο. Το έζησε στην Ντόρτμουντ όταν από δις πρωταθλητής (2011, 2012) και φιναλίστ του Champions League (2013), έφτασε στο ναδίρ της Bundesliga, για να αναγκαστεί να φύγει περίλυπος από την ομάδα στο τέλος της περιόδου 2014-15. Όταν οι τίτλοι φεύγουν από την  πόρτα, η εμπιστοσύνη στους προπονητές πηδάει από το παράθυρο. Και μαζί ακολουθούν και εκείνοι.

 

Στην τρέχουσα σεζόν, που ξεκίνησε με ελάχιστες μεταγραφές, ελλιπή προγραμματισμό και μισή προετοιμασία, και συνέχισε με 13 τραυματισμούς και κακή φυσική κατάσταση για τους περισσότερους εναπομείναντες παίκτες, οι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού καλές εμφανίσεις της Λίβερπουλ μέχρι τη 17^η αγωνιστική θεωρούνται φυσικό επακόλουθο. Προστέθηκε και το κυνήγι από τη διαιτησία και η κορυφή προς το παρόν χάθηκε. Παρόλα αυτά, η εμπιστοσύνη των φιλάθλων στην ομάδα είναι ακόμα ζωντανή. Το βλέπεις στις αναρτήσεις τους, το βλέπεις στα σχόλια, το βλέπεις στις αντιδράσεις του κόσμου σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Η στόφα και η ποιότητα των παικτών είναι τέτοιες, που κάθε αγώνας είναι και μία προσμονή ανάστασης και αντεπίθεσης. Έστω κι αν η καθοδική πορεία συνεχίζεται.

 

Εκείνος, πάντως, που φαίνεται να μην έχει άλλους λαγούς στο καπέλο του, αυτός που αδυνατεί να διαχειριστεί την αρνητική τροπή των αγώνων, και εκείνος που δείχνει να παίρνει το βασικό μερίδιο ευθύνης της κακής εικόνας των Reds πάνω του τη φετινή σεζόν, είναι ο Jurgen Klopp. Και αυτό είναι φυσικό. Το «αφεντικό» έχει αναρίθμητα «κανονάκια» εμπιστοσύνης να «κάψει» μετά από 3 χρόνια επιτυχιών, και, τώρα που τα πράγματα στραβώνουν παρατεταμένα, βγαίνει μπροστά. Το κάνει όταν βάζει για αμυντικό δίδυμο τον Χέντερσον με τον Φαμπίνιο, δηλώνει πριν τον αγώνα με την Σαουθάμπτον πως αν δεν του βγει θα πάρει πάνω του την ευθύνη και η έκβαση του ματς αποδεικνύει τη λάθος επιλογή από το 2^ο κιόλας λεπτό. Το κάνει όταν ο κόσμος κράζει τη διοίκηση για τη μη απόκτηση αμυντικού στο χειμερινό παράθυρο, και εκείνος με δηλώσεις του προτάσσει τα στήθη να προστατέψει την FSG μιλώντας για μεταγραφικές ευκαιρίες, budget και κορωνοϊό. Το πράττει όταν βλέπει σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα κάποιους παίκτες του όπως ο Trent Alexander-Arnold, υπενθυμίζοντας στους άδικους φιλάθλους, τι έχουν προσφέρει οι ποδοσφαιριστές του μέχρι τώρα. Τίμιο και θαρραλέο εκ μέρους του και έτσι πρέπει να κάνει.

 

Ωστόσο, τα κανονάκια, όσα κι αν διαθέτει ο Klopp, δεν παύουν να είναι πεπερασμένα. Δεν υπάρχει προπονητής που να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όσο θέλει, να παρουσιάζει μέτριο ποδόσφαιρο και αν δεν κατακτά τίτλους, να απολαμβάνει της ίδιας εμπιστοσύνης εσαεί. Όσα άλλοθι κι αν υπάρχουν. Ούτε η αξιοπρέπεια του Klopp θα το άντεχε κάτι τέτοιο. Αυτό έκανε και με την Ντόρτμουντ άλλωστε. Έφυγε κύριος. Βεβαίως, ο ίδιος απέχει πολύ από το να θεωρείται πως ολοκλήρωσε τον κύκλο του στο Anfield. Έχει πολλά να δώσει ακόμα, αλλά έχει μπροστά του κάποια σημαντικά στοιχήματα, τα οποία θα πρέπει να κερδίσει αν επιθυμεί να διώξει τα σύννεφα που έχουν σκεπάσει το Merseyside.

 

ΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΣΕΖΟΝ

 

Α) Να μείνει στο κόλπο:

Το πρόγραμμα -βουνό της λαβωμένης Λίβερπουλ από αυτή την Κυριακή έχει ως εξής:

1. 17/1 Μάντσεστερ Γ. εντός (Π)
2. 21/1 Μπέρνλι εντός (Π)
3. 23/1 Μάντσεστερ Γ. εκτός (FA)
4. 28/1 Τότεναμ εκτός (Π)
5. 31/1 Γουέστ Χαμ εκτός (Π)
6. 03/2 Μπράιτον εντός (Π)
7. 06/2 Μάντσεστερ Σίτι εντός (Π)
8. 13/2 Λέστερ εκτός (Π)
9. 16/2 Λειψία εκτός (ChL)

 

Μέσα σε 30 ημέρες έχει να δώσει 9 σημαντικούς αγώνες, από τους οποίους οι 5 είναι απόλυτα ντέρμπι, ένας νοκ-άουτ για το Κύπελλο, ενώ ένας κρίνει κατά το ήμισυ την πορεία στο Champions League.  Μάλιστα, στις πρώτες 16 μέρες δίνει τους 7 από τους 9 αγώνες της και το πώς θα αντέξει κανείς δεν το γνωρίζει.

 

Το στοίχημα εδώ είναι συγκεκριμένο: 16 Φεβρουαρίου η Λίβερπουλ να μην έχει βγει εκτός στόχων. Γιατί αν αποκλειστεί στο Κύπελλο από τη Γιουνάιτεντ, έχει μεγάλες απώλειες στα 4 ντέρμπι στο Πρωτάθλημα και φτάσει να παίζει τη χρονιά της στο Champions League με την απρόβλεπτη Λειψία, τότε ήδη το βάρος στις πλάτες του Klopp θα είναι τεράστιο. Στο μόνο που θα ελπίζει ο κάθε φίλαθλος των Reds θα είναι τουλάχιστον η ομάδα να κάνει το χρέος της την Πρωτομαγιά στην 34^η  αγωνιστική και να νικήσει την Γιουνάιτεντ αν τυχόν εκείνη έχει αντέξει μέχρι τότε και κυνηγά το πρωτάθλημα. Γιατί αν γίνει φέτος το 21-19, τότε η χρονιά θα είναι κάτι παραπάνω από αποτυχημένη. Θα είναι ιστορικά αποτυχημένη. Κι ας της το έχουν χαρίσει το πρωτάθλημα της Γιουνάιτεντ οι διάδοχοι του Howard Webb.

 

Β) Να συνεννοηθούν επιτέλους οι Mane – Salah:

Αν και κάνουμε πιο κάτω ανάλυση για την «αγία τριάδα» της Λίβερπουλ, το φετινό γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο: Οι δυο τους δεν αλλάζουν ούτε πάσα. Και αυτό δεν το έχει θίξει κανείς. Μένουν στο κουτσομπολιό και αγνοούν το αγωνιστικό κομμάτι. Ποια ήταν η τελευταία ασίστ που έβγαλε ο ένας στον άλλον, έχουμε ξεχάσει. Η ομάδα είναι κομμένη στα δύο. Ή θα παίζει από τα δεξιά με τον Salah ή θα παίζει από τα αριστερά με τον Mane. Να παίξουν μεταξύ τους απαγορεύεται. Στις αντεπιθέσεις τραγωδία. Ο ένας δεν βλέπει τον άλλον. Ταπεινή μου γνώμη, αυτό έχει στοιχίσει πολύ στη Λίβερπουλ αγωνιστικά και δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε ακούσιο.

 

Το στοίχημα για τον Klopp είναι απλό: να τους βάλει σε ένα δωμάτιο και να τους ξηγηθεί ανοιχτά. Αν φέτος η χρονιά κλείσει χωρίς τίτλο, κι αν η ομάδα βγει από τους στόχους της νωρίς, οι πρώτοι που θα έχουν απώλειες θα είναι οι ίδιοι. Η τιμή τους θα πέσει, η υστεροφημία τους θα πληγεί. Είναι στο χέρι τους και στα πόδια τους να βοηθήσει ο ένας τον άλλον και να σταματήσουν να παίζουν για πάρτη τους.

 

Γ) Να μην έχει άλλους τραυματισμούς:

Η πρόσληψη του παλιού συνεργάτη του στην Ντόρτμουντ, Dr. Andreas Schlumberge, ειδικού στην αποκατάσταση τραυματισμών δείχνει πως το ζήτημα έχει απασχολήσει πολύ σοβαρά τον Klopp, ο οποίος είδε κενό στο τεχνικό του τιμ στον συγκεκριμένο τομέα. Η Λίβερπουλ πορεύεται αναμένοντας τον Jota, αδημονώντας για τον Van Dijk και προσευχόμενη για όλους τους άλλους. Αν ηρεμήσει από τραυματισμούς στο 2^ο μισό της σεζόν, είναι βέβαιο πως και η ομάδα θα παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο και τα αποτελέσματα θα έρθουν, χωρίς αυτό ωστόσο να προδικάζει το ταμείο που θα γίνει στο τέλος.

 

Το στοίχημα εδώ για τον Klopp είναι: αφενός να εντοπίσει τι φταίει και έχει τόσες πολλές απώλειες φέτος από τραυματισμούς και αφετέρου να πάρει κάποιες αποφάσεις για τους ευπαθείς που μία παίζουν και πέντε κοιτούν τους αγώνες από την tv. Όπως έχουμε γράψει και σε παλαιότερο άρθρο, ως guest star καριέρα κάνεις μόνο στο Δελφινάριο και στα μπουζούκια.

 

ΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΓΙΑ THN ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΖΟΝ

 

Α) Να δώσει νέα αγωνιστική φυσιογνωμία στη Λίβερπουλ:

Ακόμα και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του Klopp, πλέον καταλαβαίνουν ότι πέρα από τους τραυματισμούς, την ελλιπή προετοιμασία, το άδειο Anfield και την κακή διαιτησία, η ομάδα θέλει ανανέωση. Ανανέωση σε παίκτες, ιδέες, σύστημα. Από τη σεζόν 2017-18 η Λίβερπουλ αγωνίζεται με έναν σταθερό κορμό παικτών, αναπτύσσοντας το παιχνίδι της κυρίως πάνω στο 4-3-3, χωρίς επιτελικό μέσο, χωρίς σέντερ φορ και τοποθετώντας το κύριο βάρος στα εξτρέμ και στα άκρα. Τι βλέπουμε εδώ και 3μιση σεζόν; Ποδόσφαιρο κυριαρχικής κατοχής, με ομάδες που σε περιμένουν στο μισό γήπεδο και εσύ προσπαθείς να σπάσεις το τείχος είτε από τα στημένα, είτε από τα πλάγια με τα μπακ, είτε με έναν ευφάνταστο συνδυασμό που θα αξιοποιήσει το μικρό κενό, το τόσο δα λαθάκι στην άμυνα των αντιπάλων. Και αυτό συμβαίνει. Κάθε χρόνο και δυσκολότερα. Το transition φέτος είναι κακό, οι συνδυασμοί δεν μας βγαίνουν, οι ομάδες μάς μάθανε, στα ψηλά χάσαμε και τον Van Dijk, σουτ εκτός περιοχής ούτε για αστείο, παίζουμε και χωρίς σέντερ φορ που θα ανοίξει τις κλειστές άμυνες ή θα γεμίσει τη μεγάλη περιοχή κι έτσι κοινή αίσθηση είναι ότι αυτός ο κορμός, με αυτό το σύστημα, άλλη σεζόν δεν βγάζει. Η ομάδα αγκομαχάει για να δημιουργήσει μία ευκαιρία. Οι δειλές προσπάθειες για 4-2-3-1 με αυτό το ρόστερ δεν περπατούν. Τα έχουμε ξαναγράψει. Και ηλικιακά να το δεις, η ομάδα μεγαλώνει, τριανταρίζει πια.

 

Το πιο σημαντικό στοίχημα κατά τη γνώμη μου για τον Γερμανό είναι αυτό: Να δώσει νέα αγωνιστική ταυτότητα στη Λίβερπουλ. Και αυτό θα πρέπει να γίνει άμεσα και χωρίς να χάσει 2 χρόνια. Πρέπει και ο ίδιος να αποδείξει ότι μπορεί να εξελιχθεί μέσα από την ομάδα και μπορεί να προσδώσει κάτι διαφορετικό, κάτι νέο και κυρίως, το ίδιο ανταγωνιστικό με πριν. Να διορθώσει τις αδυναμίες του -όπως είναι η διαχείριση της κακής έκβασης ενός αγώνα- και να βρει αντίδοτο στο πείσμα του, γιατί μερικές φορές γίνεται ξεροκέφαλος. Να εμφανίσει ένα ανανεωμένο σύνολο χωρίς πασαλείμματα, χωρίς πειράματα, χωρίς πατέντες. Μια ορθολογική ομάδα, που ο καθένας θα παίζει στη θέση του. Είναι και προσβολή βρε αδερφέ για το επίπεδο της Premier να διεκδικείς πρωτάθλημα βαφτίζοντας τους μέσους άλλοτε σέντερ μπακ και άλλοτε ακραία μπακ, τους περιφερειακούς επιθετικούς σέντερ φορ και να μην έχεις δεύτερη αξιόπιστη αλλαγή σε στόπερ και τερματοφύλακα.

 

Β) Να αποφασίσει τι θα κάνει με την «Αγία Τριάδα»:

Το 2022/23 θα είναι η τελευταία σεζόν συμβολαίου για τους Firmino, Mane, Salah. Και θα είναι 32,31,31 ετών αντίστοιχα. Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι θα εξαντλήσουν τα συμβόλαιά τους και οι 3 με τη Λίβερπουλ ή ότι θα ανανεώσουν και οι 3 μέχρι τότε, ας σηκώσει το χέρι. Χλωμό το κόβω.

 

Τα ρεπορτάζ θέλουν φευγάτο περισσότερο τον Salah, ο οποίος μαζί με τον Mane θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στην ταινία «Δυο ξένοι στην ίδια πόλη». Είναι κοινό μυστικό ότι δεν συμπαθιούνται, δεν μιλιούνται, αισίως δεν συνεργάζονται κιόλας. Και αυτό στοιχίζει στη Λίβερπουλ όπως αναφέραμε και πιο πάνω. Ο Mane είναι περιζήτητος, ο Salah νομίζει πως είναι. Ο Firmino είναι ο καλός στρατιώτης που βάζει όλους τους άλλους πάνω από αυτόν. Έχει μυαλό, σπουδαία τεχνική, απλά θυσιάζεται και με τη θέση που παίζει και με το ατελείωτο pressing που κάνει. Ο Mane είναι τεράστιος παίκτης, ο Salah έχει ηγετικές ικανότητες, αλλά χάνει περισσότερα γκολ από τον Mane. Δεν χάνει πέναλτι βέβαια, που είναι καλό. Αρκεί να παίρναμε και κανένα… Το ζήτημα είναι ότι οι 3 τους, που κάποτε ήταν ένα φονικό επιθετικό τρίο, πλέον είναι και πάλι 3 ξεχωριστοί παίκτες. Δύσκολα συνδυάζονται, δύσκολα βρίσκονται, δύσκολα συνυπάρχουν. Η έλευση του Jota μάλλον βοήθησε περισσότερο τον ίδιο και λιγότερο εκείνους, καθώς ο Πορτογάλος αφενός δεν αποδείχθηκε πολύ ομαδικός, αφετέρου τους έκλεψε τη λάμψη. Εκτίμησή μου είναι πως η τριάδα, ως βασική επιθετική γραμμή έκλεισε τον κύκλο της.

 

Το στοίχημα για τον Klopp εδώ είναι να μη βολευτεί και επιτέλους να κάνει την εγχείρηση. Να οραματιστεί τη νέα τριάδα, ή τον εμπλουτισμό της υπάρχουσας με παίκτες που δεν θα μπαίνουν στο 70’, αλλά θα δίνουν στον Salah τη θέση τους στο 70’. Ένα από τα βασικά μας προβλήματα μέχρι σήμερα είναι ότι είχαμε μία 3άδα που ο Klopp αρνείται να την αλλάξει μέχρι το 80΄. Τον δεσμεύουν οι ρήτρες των παικτών; Δεν έχει εμπιστοσύνη στον πάγκο του; Δεν θέλει να έρθει σε ρήξη με τον εγωισμό των 2 κυρίως σταρ; Όλα μαζί; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Klopp πρέπει να αποκτήσει μια ετοιμοπόλεμη επιθετική γραμμή, που θα απαρτίζεται από ισάξιους παίκτες, οι οποίοι δεν θα βγάζουν τσιμουδιά αν μένουν στον πάγκο. Το κάνει η Σίτι, το κάνει η Τσέλσι, το κάνει η Γιουνάιτεντ γιατί να μην το κάνει και η Λίβερπουλ; Μένει στον πάγκο ο Mahrez, μένει στον πάγκο ο Giroud, μένει στον πάγκο ο Rashford. Γιατί να μην μείνει κι ο Salah ή ο Mane αν δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση; Αλλιώς ας πουλήσει κάποιον από αυτούς για να φέρει ένα μεγάλο όνομα. Γιατί, από την άλλη, να έχει συμβόλαιο με τη Nike έχοντας ως όρο να παίρνει ποσοστά από τη φανέλα και να μην κάνει μια καλή μεταγραφή δε βγάζει και νόημα. Από πού θα πουλήσεις εμφανίσεις, από τον Adrian την καρέκλα;

 

Γ) Να αξιοποιήσει τους πιτσιρικάδες:

Elliot, Wilson, Laruci, Sepp van den Berg, Koumetio, αλλά και Neco Williams, Rhys Williams, όπως και άλλα διαμαντάκια από την U23 & U18, δεν μπορούν ούτε να ξοδεύονται σε ατέρμονους δανεισμούς, ούτε να μπαίνουν με τη μία στα βαθιά και να καίγονται επειδή δεν έχουμε τρίτο σοβαρό στόπερ. Θέλει ισορροπία και προγραμματισμό.

 

Το στοίχημα; Πρέπει με τον τρόπο που ξέρει καλά ο Klopp να τους αξιοποιήσει, να τους αναδείξει και να τους κάνει σιγά σιγά μέρος της Α’ ομάδας. Είτε να μείνουν για τα καλά δηλαδή, είτε να φύγουν εντελώς. Παίκτες που δεν χρησιμοποιούνται δεν κατανοώ γιατί πρέπει να παραμένουν στη Λίβερπουλ. Πόσες ομάδες να αλλάξει πια ο Harry Wilson για να καταλάβουμε αν μας κάνει ή όχι;

 

Δ) Να διατηρήσει τη Λίβερπουλ ως ελκυστικό προορισμό και να κάνει ουσιαστικές μεταγραφές:

Όταν ο Klopp ανέλαβε τους Reds, κάθε παίκτης που έβλεπε μέσα από εμάς να ανεβαίνει στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου ήθελε να φύγει. Να πάει κάπου «καλύτερα», να «κερδίσει τίτλους». Σεβαστό και θεμιτό αν αγωνιζόσουν στην Γουέστ Μπρομ. Όταν παίζεις στη Λίβερπουλ θα έρθουν και οι τίτλοι, θα σε γράψει η ιστορία, θα ζήσεις τεράστιες στιγμές. Είναι το βάρος της φανέλας ηλίθιε. Τέλος, πάντων, παρά τις ηχηρές αποχωρήσεις, μέσα σε 5 χρόνια ο Klopp κατάφερε όχι μόνο να απογειώσει την αξία των υπαρχόντων παικτών, αλλά και να χαρίσει ξανά την ξεθωριασμένη αίγλη στην ομάδα, με συνέπεια όχι μόνο να ανανεώνουν εύκολα τα αστέρια της, αλλά και να την προτιμούν στο μεταγραφικό παζάρι στόχοι που σε άλλες εποχές δεν θα της έδιναν σημασία.

 

Το στοίχημα για τον Klopp, όπως και να έρθει η φετινή χρονιά, είναι: να καταφέρει να συνεχίσει να αποπνέει χαρακτηριστικά όπως «αγωνιστική επιτυχία», «γερά θεμέλια», «ευοίωνο μέλλον», «εμπορική άνοδος». Δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται και τη στήριξη της Διοίκησης. Να αναλάβουν το ρίσκο τους κι αυτοί. Να πάρουν τις αποφάσεις τους. Ναι, το νέο προπονητικό στολίδι κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να χτίσουν μαζί τη Λίβερπουλ που θα πρωταγωνιστήσει στα επόμενα 3 χρόνια μέχρι να ολοκληρώσει ο Γερμανός το συμβόλαιό του και θα βάλει γερά τις βάσεις για όταν φύγει εκείνος από το Merseyside. Όχι άλλη χρονιά με μπαλώματα και πειραματισμούς. Οι ομάδες απλώς επιβιώνουν έτσι. Για να γίνουν πρωταθλήτριες χρειάζονται και σοβαρές ουσιαστικές προσθήκες. Ακόμα και από τις ακαδημίες.

 

Η φετινή χρονιά σίγουρα δεν τελείωσε. Έχουμε 21 αγωνιστικές ακόμα, τουλάχιστον 1 αγώνα Κυπέλλου και τουλάχιστον 2 αγώνες για το Champions League. Τα συμπεράσματα, όμως, έχουν ήδη βγει και έτσι πρέπει πάντα να βγαίνουν: ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, γιατί αλλιώς γινόμαστε μετά Χριστόν προφήτες. Το ίδιο ισχύει ακόμα και να έρθει το 20^ο. Τα προβλήματα και τα λάθη δεν πρέπει να κρυφτούν κάτω από το χαλί. In Klopp we trust, λοιπόν, και ας ελπίσουμε ότι ο Γερμανός στο τέλος θα κερδίσει ακόμα ένα μεγάλο στοίχημα στη θητεία του στην αγαπημένη μας Λίβερπουλ. Αυτό της διατήρησης της στην κορυφή.