Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Με απόντα τον Βαν Ντάικ, τραυματία τον Ματίπ, ασταθή τον Γκόμεζ, αραχτό στην επίθεση τον Τρεντ, τραυματία τον imitation center back Φαμπίνιο, ενίοτε τραυματία τον φαγανό Άλισον, καρέκλα τον Άντριαν, χωρίς μεταγραφές και εναλλακτικές στην άμυνα, με 7 γκολ από την Άστον Βίλλα (επίδοση που είχαμε να δούμε από το 1963 κόντρα στην Τότεναμ) και 15 γκολ παθητικό σε 7 αγώνες, ε, τι διάολο, η κοινή λογική λέει πως το σοβαρότερο πρόβλημα της ομάδας μας είναι η άμυνα.
Ορθή σκέψη. Εγώ, άλλωστε, φωνάζω από το καλοκαίρι πως η αγορά center back θα έπρεπε να είναι πρώτη μας προτεραιότητα μαζί με έναν 2ο τερματοφύλακα της προκοπής.
Παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που μέχρι τώρα αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα στη Λίβερπουλ είναι η παρουσία της μπροστά. Εκεί δηλαδή που χτίζεται η ταυτότητά της.
Η ομάδα, μεταξύ μας τώρα, δεν βλέπεται. Όπως έχω γράψει ξανά, 4 χρόνια οι ίδιοι παίκτες στο ίδιο σύστημα, δεν μπορούν να φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα. Όλο και περισσότεροι αντίπαλοι εμφανίζονται καλύτερα διαβασμένοι, όλο και δυσκολότερα έρχονται τα αποτελέσματα, όλο και πιο δύσκολα μπαίνει το πολυπόθητο γκολ. Αν δεν υπήρχε ο λαγός Ζότα που έβγαλε ο Κλοπ από το καπέλο, σήμερα μπορεί να βρισκόμασταν στη μέση της βαθμολογίας (άλλη μια δικαίωση όλων όσοι φωνάζαμε πως η ομάδα θέλει ενίσχυση και μπροστά).
Επιπρόσθετα, η απουσία ολοκληρωμένης προετοιμασίας σε συνδυασμό με τα συνεχή ευρωπαϊκά ματς προκαλούν εκτός από τραυματισμούς, και πρόωρα συσσωρευμένη κόπωση στους παίκτες, με πολλούς από αυτούς να αγωνίζονται αγκομαχώντας. Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο στον επιθετικό τομέα, όπου ούτε κίνηση χωρίς την μπάλα βλέπουμε, ούτε αντεπιθέσεις, ούτε εκρηκτικό pressing στην πρώτη πάσα, ούτε αστραπιαίες εμπνεύσεις, ούτε συνεργασίες και αυτοματισμούς που έκοβαν τις άμυνες στα δύο. Ο Μανέ σε slow motion, ο Φιρμίνιο σκιά του εαυτού του, ο Μιναμίνο πολύ λίγος, ο Οριγκί δεν υπάρχει, ο Τζίνι επιθετικά κι αμυντικά σε πολύ ρηχά νερά, ο Οξ εκτός, ο Κεϊτα εκτός, ο Φαμπίνιο θυσιάστηκε -ο μόνος που δείχνει σε καλή κατάσταση (αν κι επιμένει στον ατομισμό του πολλές φορές) είναι ο Σαλάχ κι αυτό είναι παρήγορο.
Τη φετινή σεζόν, η Λίβερπουλ μετράει 17 γκολ στο πρωτάθλημα: 7 ο Σαλάχ (τα 3 με πέναλτι), 4 ο Μανέ, 3 ο λαγός Ζότα, και από 1 οι Βαν Ντάικ, Ρόμπερτσον και Φιρμίνιο. Ένα λιγότερο γκολ από την περσινή σεζόν. Τότε πού είναι το πρόβλημα θα μου πεις. Μα αν στεκόμασταν στους αριθμούς, τότε η καλύτερη περίοδος της Λίβερπουλ, στις πρώτες 7 αγωνιστικές στα χρόνια του Κλοπ, θα ήταν η περίοδος 2016/17 με 18 γκολ τότε που η Λίβερπουλ τερμάτισε στο τέλος 4η! Οι αριθμοί, λοιπόν, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Πολλές φορές την κρύβουν μάλιστα. Ειδικά όταν δημοσιογράφοι, φίλαθλοι και παλιοί παίκτες μας, τους αναδεικνύουν καθησυχαστικά, παραβλέποντας το αθέατο για πολλούς πρόβλημα. Και το βασικό πρόβλημα της Λίβερπουλ είναι ότι της τελείωσε το 4-3-3 και δεν έχει τους κατάλληλους παίκτες ακόμα να παίξει το 4-2-3-1 που θέλει δειλά δειλά να εισαγάγει ο Κλοπ. Γιατί το σύστημα αυτό, όσο και να ξορκίσαμε 5 χρόνια τον center forward, θέλει έναν κεντρικό φουνταριστό. Με ταχύτητα, και ακαριαία τελειώματα.
Τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου σχηματισμού μπορούν να τονιστούν μόνο από το στυλ παιχνιδιού της ομάδας που το χρησιμοποιεί. Το 4-2-3-1 είναι ένας σχηματισμός που προσφέρει μεγάλη ευελιξία στις ομάδες που βασίζονται στην κατοχή και φαίνεται να δημιουργούν αριθμητική υπεροχή στην αντίπαλη άμυνα. Για αυτό και επιλέγεται ειδικά όταν μία δυνατότερη ομάδα έχει να αντιμετωπίσει μικρότερες ομάδες που παίζουν κλειστά. Πολύ σημαντικός ρόλος στο συγκεκριμένο σύστημα (βλέπετε φωτό) είναι αυτός του CAM, του κεντρικού επιθετικού μέσου, πίσω από το CF, που θα πρέπει να παίξει ο Φιρμίνο. Ο ρόλος αυτός έχει ευελιξία, και ελευθερία κινήσεων, πηγαίνοντας άλλοτε αριστερά, άλλοτε δεξιά για να δημιουργήσει, μαζί με τον ακραίο επιθετικό, και το full back αριθμητική υπεροπλία. Αυτό επιχειρεί να κάνει σε πολλούς αγώνες και ο Αρτέτα με την Άρσεναλ. Θα μπορούσα να κάνω μεγάλη ανάλυση για το 4-2-3-1, αλλά μη χαθούμε.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ελλείψει ενός καθαρόαιμου κεντρικού επιθετικού, ο Κλοπ δοκιμάζει το 4-2-3-1 με φουνταριστό τον Φιρμίνιο. Και φυσικά δεν του βγαίνει. Αφενός γιατί πίσω δεν έχει την καλή πάσα που ο βραζιλιάνος μάγος διαθέτει και αφετέρου γιατί μπροστά ο Φιρμίνιο χάνει πολλές ευκαιρίες μη όντας καθαρόαιμο φορ. Οι επιθέσεις χάνονται, οι αντεπιθέσεις έρχονται τα ακραία μπακ και κυρίως ο Τρεντ ξεχνιούνται, ο Φαμπίνιο λείπει από το κέντρο για να σκουπίσει, ο Τζίνι ακόμα είναι αποσυντονισμένος και έτσι επιβαρύνεται και η άμυνα.
Τι μας σώζει μέχρι τώρα; Η ποδοσφαιρική ευφυία συγκεκριμένων παικτών μας και το ανακάτεμα της τράπουλας με Ζότα και Σακίρι. Το 2017-18 έβλεπα την ομάδα μας στο 2ο μισό της σεζόν και έλεγα δεν μπορεί αυτή η σπουδαία φουρνιά να μην δικαιωθεί κάποτε. Και δικαιώθηκε. Ειδικά η μπροστά 3άδα, αλλά και οι δαίμονες των άκρων μας, διαθέτουν μοναδικό σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, που αναγκάζει τον Κλοπ να τους κρατάει μέχρι το ‘75 στο παιχνίδι, για αυτή τη μικρή έκλαμψη που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση. Αυτοί οι παίκτες όμως έφτασαν 3.5 χρόνια στο απόγειό τους. Ίσως αυτή να είναι και οι τελευταία σεζόν που τους βλέπουμε όλους μαζί. Ποιος ξέρει. Αυτή που είναι πάντως εμφανής πια είναι η ανάγκη η ομάδα να απαρνηθεί το αγαπημένο της 4-3-3 και το υπάρχον σύνολο να μπολιαστεί με φρέσκες ιδέες και νέους παίκτες, έστω και τον Δεκέμβριο. Όπως ήταν ο αέρινος Ζότα. Και για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, ας χτυπήσει το Χιμένεθ της Γουλβς για παράδειγμα. Λογικά λεφτά, μεστή ηλικία, killer μπροστά, τον έχει αποθεώσει και ο Κλοπ. Ιδού η Ρόδος.
Γιατί κακά τα ψέματα, πρωταθλήτριες δεν αναδεικνύονται οι ομάδες που ψάχνουν τη λύτρωση σε κάθε τους αγώνα, αλλά οι ομάδες που βρίσκουν και το εύκολο γκολ και νικούν 4-1 τη Νόριτς, 5-2 την Έβερτον, 4-0 την Κρίσταλ Πάλας και την Σαουθάμπτον, ή ακόμα και προηγούνται 3-0 της Μάντσεστερ Σίτι. Αν δεν βελτιωθούμε λοιπόν σε σημείο που θα έρχεται και το εύκολο γκολ, και με τα δεδομένα προβλήματα άμυνας και τραυματισμών, τότε τα ανάποδα αποτελέσματα στη σεζόν μας θα είναι περισσότερα. Και αυτό ίσως να μας στοιχίσει ακριβά.