Γράφει ο Χρήστος Αργυριάδης, μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool
Καλησπέρα ή καλημέρα, ανάλογα την ώρα που το διαβάζετε, σε όλους τους Red Fans. Είμαι ο Χρήστος Αργυριάδης, Silver Member της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool και έχω τη χαρά και την τιμή να γράφω το πρώτο μου άρθρο στον επίσημο ελληνικό ιστότοπο της ομάδας.
Προσπαθώντας να μην επηρεαστώ, θετικά ή αρνητικά, από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα σχόλια συνοπαδών μου, τα σχόλια των «haters» και τον εκνευρισμό μου από τη χθεσινή απώλεια βαθμών, αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο αφιερωμένο στο χθεσινό παιχνίδι. Ένα άρθρο που ενδεχομένως να στεναχωρήσει μερικούς, να εκνευρίσει κάποιους άλλους, χωρίς όμως να γίνει εκ προθέσεως, καθότι, όλοι μας έχουμε την ίδια αγάπη για την ομάδα, έχουμε τους ίδιους (ποδοσφαιρικούς) εχθρούς και σημαδεύουμε την «ίδια εστία»…
Αρχικά, η ομάδα ξεκίνησε με τον Άλισον κάτω από την εστία , κάτι που από μέρους μου ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό ως προς τον ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ βαθμό ετοιμότητας κι όχι ως προς την αποκατάσταση του. Ο Άλισον θα γυρίσει πιο δυνατός από τον τραυματισμό που είχε και η άμυνα θα αποκτήσει την ισορροπία που δείχνει να λείπει σε σχέση με πέρυσι, χωρίς όμως αυτό να βαραίνει τον Άντριαν, αλλά ο Άλισον την κατηύθυνε με μαεστρικό τρόπο και η επικοινωνία και των πέντε πίσω είχε πιάσει πολύ υψηλά stantards.
Από κει και πέρα, ξεκινώντας το παιχνίδι, έβλεπες μια ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο με σχετική χαλαρότητα, σαν να έπαιζε ένα τυπικό παιχνίδι Premier League, σε σχέση πάντα με τους αντιπάλους, οι οποίοι ήταν γνωστό πως θα παραταχθούν και με πόση ένταση και πάθος θα έμπαιναν στις μονομαχίες αδιαφορώντας για τις κάρτες και τα επικίνδυνα μαρκαρίσματα. Κάπως έτσι λοιπόν, σε συνδυασμό με την αδυναμία μας να δημιουργήσουμε από τον άξονα, δεχτήκαμε το πρώτο γκολ. Ένα γκολ που εμένα προσωπικά μ΄ αφήνει αδιάφορο αν ήταν φάουλ, αν τον βρήκε, πόσο τον βρήκε κλπ. Το ΒΑΡ απεφάνθη και πρέπει να το αποδεχτούμε. Επίσης, δεν μου άρεσε ο εκνευρισμός του Κλοπ με τους διαιτητές. Δεν είναι και η πιο καλή εικόνα αυτή για τους πρωταθλητές Ευρώπης. Σαφώς και πρέπει να εξετάζουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια, αυτή κάνει την διαφορά άλλωστε στο ποδόσφαιρο, αλλά προσωπικά αν ήμουν ο Κλοπ, θα είχα εκνευριστεί είτε με τον εαυτό μου γιατί δεν προετοίμασα την ομάδα πνευματικά για ένα ΝΤΕΡΜΠΙ, είτε με τους ποδοσφαιριστές μου – πλην του Φαμπίνιο, του Βιρτζιλ, ίσως και του Ρόμπερτσον – για την εικόνα που παρουσίαζαν.
Αυτή η εικόνα δεν δικαιολογεί τη Λίβερπουλ σε καμία περίπτωση και κανείς μας δεν μπορούσε να ζητάει κάτι περισσότερο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Θα συμφωνήσω με μερικούς ότι ο διαιτητής ήταν σε μερικές φάσεις προκλητικά υπέρ της United, θυμίζοντας μας τις «ένδοξες εποχές» του γέρου, όμως αυτό δεν μπορεί να εμποδίσει κατά πολύ μια προσπάθεια παικτών εγνωσμένης αξίας στο να παράξουν παιχνίδι, να δημιουργήσουν χώρους, να κάνουν ένα τάκλιν για κίτρινη στη φάση που δεχόμαστε το γκολ ρε αδερφέ…
Στο δεύτερο ημίχρονο η οπισθοχώρηση των άλλων, έδωσε τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού σε εμάς. Φαινόταν πως όσο πήγαινε έτσι το παιχνίδι θα είχαμε μια μεγάλη στιγμή ή γκολ, πράγμα που ήρθε από έναν παίκτη που θα του έδινα τις λιγότερες πιθανότητες να σκοράρει. Κρατάω στα θετικά την εμφάνιση του Οξ, που έδειξε ότι βρίσκει αυτοπεποίθηση, πήρε πολλές προσπάθειες πάνω του, έκανε τελειώματα, κινήθηκε σε χώρους να πάρει μπάλες και γενικά ήταν πολύ κομβική η παρουσία του στο γήπεδο. Άλλος ένας παίκτης που βοήθησε ήταν ο Κειτά. Από την είσοδο του και μετά η ομάδα μας τους «έπνιξε» μέσα στην περιοχή τους, έγινε το λάθος, σκοράραμε. Ένας καλός Κεϊτά, θα αλλάξει κατά πολύ την εικόνα της ομάδας μας στο δημιουργικό κομμάτι είτε σε κλειστές άμυνες με τις διεισδύσεις του, είτε παίρνοντας αποκρούσεις αμυντικών και παίζοντας άμεσα το παιχνίδι του. Αυτά τα πιστώνω στον Κλοπ, διότι οι αλλαγές του ήταν 100% σωστές.
Τέλος, με ένα γενικό σχόλιο, κρατάω στα θετικά την αντίδραση της ομάδας που στην κακή της μέρα, σε μια δύσκολη έδρα παραδοσιακά, δεν έχασε. Κι αν είχε και 5 λεπτά παραπάνω, ίσως μιλούσαμε διαφορετικά σήμερα.
Την Genk να νικήσω…