Με το καλύτερο τρόπο τελείωσε το πολύ ωραίο «ταξίδι» της περασμένης περιόδου στο Champions League για την ομάδα μας. Μας ταξίδεψε με το καλύτερο τρόπο από τον Αύγουστο που έδωσε προκριματικό γύρο ως το τελικό προορισμό στη Κωνσταντινούπολη το περασμένο Μάιο. Και εμείς κοντά της από την αρχή της σεζόν δεν σταματήσαμε να την ακολουθούμε & να την υποστηρίζουμε όσο κι αν μας πονούσε που την βλέπαμε να είναι ασταθής στις εγχώριες διοργανώσεις. Αυτό το μαρτυρούν και τα 350 εισιτήρια που διαθέσαμε σ’ όλες τις διοργανώσεις της σεζόν 2004-05. Αριθμός ιδιαίτερα ικανοποιητικός αν συνυπολογίσουμε τις ιδιαιτερότητες που έχει να ακόλουθης μια ομάδα από τέτοια απόσταση.
Στο Champions League ο τελικός ήταν γεγονός & εμπειρία ζωής! Παρ’ όλες τις δυσκολίες που συναντήσαμε στην εύρεση εισιτήριων(η ομάδα έχει ειδικούς κανονισμούς διάθεσής των & δεν έφταναν για τις ανά το κόσμο Λέσχες της) καταφέραμε & εξασφαλίσαμε 45 εισιτήρια(αργότερα ανακαλύψαμε αλλά 35 περίπου μελή μας που ταξίδεψαν με δική τους πρωτοβουλία χωρίς εισιτήριο & προμηθεύτηκαν στη μαύρη αγορά- η αγάπη για την ομάδα δεν έχει τιμή άλλωστε!). Το γκρουπ αναχώρησε Δευτέρα πρωί 23 Μάιου για τη Πόλη όπου θα έμενε μέχρι τη Πέμπτη. Από τα εξωποδοσφαιρικά γεγονότα, αξιοσημείωτη είναι η επίσκεψη μας στην Αγία Σοφία & στο Πατριαρχείο(πολύ μεγάλη συγκίνηση). Όλες τις μέρες κυκλοφορούσαμε στη Πόλη με τις φανέλες μας & τα πανό μας συν φυσικά & τις ελληνικές σημαίες μας. Εδώ αξίζει αναφέρουμε ότι πλην μιας φάσης όπου δεχθήκαμε από μεμονωμένο ντόπιο επίθεση, δεν μας ενόχλησε κανείς!!! Στο παραπάνω επεισόδιο δεν υπήρξε συνεχεία καθότι επενέβησαν Ουαλλοί, Σκωτσέζοι (και οι 2 αυτές φυλές μας έχουν σε απεριόριστη εκτίμηση, όταν μας είδαν Τρίτη βραδύ στη πλατεία Ταξίμ έκαναν σαν τρελοί από τη χαρά τους «ήρθαν αδέλφια μας από την Ελλάδα» έλεγαν & κέρναγαν συνεχεία μπύρες) & Τούρκοι (φίλοι της Μπεσίκτας).
Η μέρα του τελικού ήταν μια μοναδική εμπειρία που πραγματικά ευχόμαστε σε κάθε φίλαθλο του ποδοσφαίρου να ζήσει. Πριν το ματς στον περιβάλλοντα χώρο υπήρχε ένας διαμορφωμένος χώρος για μια εκδήλωση, κάτι μεταξύ συναυλίας & πάρτι μαζί! Λίγο πριν μπούμε στο γήπεδο η ατμόσφαιρα δονούνταν από τον ύμνο της ομάδας YOU’LL NEVER WALK ALONE που το τραγουδούσαν παρέα το συγκρότημα επί της σκηνής παρέα με 7-8 χιλιάδες φίλους της ομάδας από κάτω.
Για το τελικό τι να πει κάνεις ; Λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις…αυτό το ματς πρέπει να ήταν για δισεκατομμύρια λέξεις!!! Στο τέλος οι στιγμές που εκτυλίχθηκαν στη κερκίδα μας δεν περιγράφονται! Και πως να περιγράψεις αντιδράσεις ανθρώπων που χοροπήδησαν από τη χαρά τους σαν μικρά παιδιά κι ας ήταν πενηντάρηδες & κάτι, γιατροί παρακαλώ, αλλά ελαχίστη σημασία είχε εκείνη τη στιγμή η επαγγελματική ιδιότητα τους. Για όλους ένα ήταν σημαντικό εκείνη τη στιγμή, η αγαπημένη τους ομάδα ήταν πάλι εκεί όπου άνηκε πραγματικά, στη κορυφή της Ευρώπης, Και για πολλούς από εμάς είχε πολύ μεγάλη σημασία γιατί μας γύρισε 20 χρόνια πίσω στα νεανικά μας χρόνια, που η ομάδα ζωγραφίζοντας στον αγωνιστικό χώρο κατακτούσε τον ένα μετά τον άλλο τίτλο.
Για μένα ήταν μεγαλύτερη χαρά η βραδιά εκείνη διότι η μεγάλη αυτή παρέα, η παρέα της Πανελληνίας Λέσχης Φίλων Liverpool, 3,5 περίπου χρόνια μετά τη δημιουργία της έδωσε τη δυνατότητα σε έστω 45 μελή της να πάνε παρέα σε ένα τέτοιο γεγονός & να περάσουν καταπληκτικά!!! Είναι μια δικαίωση για τους 3 πρωτεργάτες αυτής της Λέσχης (Γιάννης Σκοτίδας, Στέλιος Παούρης & Νίκος Ραδικόπουλος), που το 2002 αποφάσισαν να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο & με πιο βρετανικό στυλ οργανωμένο γκρουπ φίλων αγγλικής ομάδας στη χωρά μας. Και περί της οργάνωσης & λειτουργίας το μαρτυρούν τόσο οι δραστηριότητες της Λέσχης (δημιουργία ποδοσφαιρικής ομάδας 6Χ6, ραδιοφωνική εκπομπή, σύγχρονο website, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, τράπεζα αίματος για τα μέλη της, εκδρομές) όσο & το πολύ δεμένο κλίμα μεταξύ των μελών της. Κάναμε κάτι διαφορετικό & το εισπράξαμε με το καλύτερο τρόπο στην εκδρομή του περασμένου Μαΐου, ακριβώς όπως λέει & ο ύμνος της ομάδας μας, YOU’LL NEVER WALK ALONE!!!
Νίκο σ’ ευχαριστούμε για το χρόνο σου