Δύσκολο μεσημέρι – ακόμα ένα – για τη Liverpool αυτό του Σαββάτου της 22ης μέρα του Οκτώβρη, αφού γνώρισε ήττα και από την Forest.
Οι Reds κατέβηκαν στο Nottingham αποδεκατισμένοι να παίξουν ένα ματς κόντρα σε μια ομάδα που ακόμα ψάχνεται στη κατηγορία και κατάφεραν να δείξουν μια εικόνα εντελώς αντίστροφη με αυτή που είχαν κόντρα σε Manchester City και West Ham.
Το κακό, βέβαια, δεν είναι ότι το ματς στράβωσε και εν τέλει χάθηκε, αλλά ότι αυτό δεν ήταν η εξαίρεση στο κανόνα, παρά ο κανόνας ο ίδιος – πάντα για τη φετινή σεζόν.
Η Liverpool δείχνει να είναι σε αποσύνθεση, μια ομάδα ασύνδετη, με κύριο πρόβλημα όχι τη ποιότητα εντός των τεσσάρων γραμμών, αλλά τη ψυχολογία των παικτών και του προπονητικού τιμ.
Αυτό που ο Klopp χαρακτήρισε ως «mentality monsters» μετά από την άγια νύχτα κόντρα στη Barcelona, αυτό που είδαμε πέρυσι με τη τρελή πορεία των 63ων αγώνων και τριών τελικών, μοιάζει με κάποια μακρινή ανάμνηση, ένα παραμύθι του Αισώπου που λέμε στους εαυτούς μας πριν πέσουμε για ύπνο.
Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν πάλι αλαλαγμοί περί ανικανότητας παικτών, προπονητών, φυσιοθεραπευτών, προέδρων και κηπουρών, πράγματα που μέχρι ενός σημείο ισχύουν, όμως δεν είναι και η βάση του προβλήματος.
Οκ, σίγουρα, πολλοί οι μυϊκοί τραυματισμοί. Λογικό με τα τόσα παιχνίδια και το τρόπο παιχνιδιού της ομάδας, αλλά, μαζί σας, είναι πολλοί.
Οκ, σίγουρα, ο Gomez φαίνεται λίγος με εκλάμψεις παίκτη παγκόσμιας κλάσης, που όμως στη «καλή» του μέρα παίζει όπως με την Forest.
Δεν είναι όμως η πηγή της κατρακύλας. Η ομάδα – κόντρα σε όσα γράφονται – δεν χρειάζεται ολική ανανέωση. Αυτή τη στιγμή στα χαφ υπάρχει μια υπεραριθμία, με το ρόστερ εκεί να έχει τη λογική του quantity over quality, λογική που πάει κόντρα σε αυτή του ποδοσφαίρου και η οποία τιμωρείται.
Χρειάζονται κάποιες αποχωρήσεις, αλλά πέρα από τρεις – άντε, τέσσερεις αν το τραβήξουμε από τα μαλλιά – μεταγραφές η ομάδα δεν χρειάζεται. Όχι 25 όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Το overhaul δεν είναι η λύση.
Πάνω κάτω οι ίδιοι ήταν και πέρυσι που δεν έβλεπαν κανέναν. Σε πέντε μήνες θα τους βγάλουμε ανίκανους; Κάπου ώπα.
Όχι, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι στα πόδια, είναι στο κεφάλι. Η Liverpool είναι κουρασμένη. Σαν να έφυγε και η τελευταία ρανίδα ενέργειας από την ομάδα όταν η City γύρισε αυτό το καταραμένο ματς κόντρα στη Villa. Φάνηκε άλλωστε και στο Παρίσι μία εβδομάδα μετά, όπου η Real της πήγε το ματς εκεί που εκείνη ήθελε.
Τρώει συνέχεια πρώτη γκολ και μετά τρέχει να τα μαζέψει. Κάνει φάσεις, γίνεται πιεστική, πνίγει τον αντίπαλο, αλλά το κάνει όταν πια κυνηγάει. Δεν αρπάζει τον αντίπαλο από τον λαιμό, παρά περιμένει αυτός να την χτυπήσει πρώτη και έπειτα ζαλισμένη να προσπαθήσει να τον κερδίσει με νοκ – άουτ. Θα γίνει μερικές φορές, ακριβώς επειδή συνήθως ο αντίπαλος είναι αρκετά πιο αδύναμος, όμως όχι πάντα.
Αν έχουμε μάθει κάτι από τις κούρσες τίτλων των τελευταίων ετών, είναι ότι δεν έχεις περιθώρια να αφήνεις τέτοια δικαιώματα στον αντίπαλο. Και όσο το κάνει αυτό η Liverpool, εμψυχώνει και τον επόμενο. Χάνει τον φόβο του «μικρού». Βλέπει η Forest την Fulham πρώτη μέρα της σεζόν να της κάνει ζημιά και – δικαιολογημένα – λέει «γιατί όχι και εγώ;».
Όταν μέχρι πέρυσι η Forest θα έβλεπε τη Liverpool να παίρνει το ίδιο ματς στις όχθες του Τάμεση σε ρυθμούς προπόνησης και θα έλεγε – πάλι δικαιολογημένα – «ωχ, και εγώ».
Είναι σαν να χάνει πριν να ξεκινήσει το ματς. Σαν να ξέρει ότι θα τα βρει και σήμερα σκούρα και απλά περιμένει να δεχθεί το γκολ. Είναι μια ομάδα που μοιάζει να έχει αποδεχθεί τη μοίρα της.
Πώς αλλάζει αυτό; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Εμπιστοσύνη έχω, πάντως, και στους παίκτες και στον Γερμανό. Έχουν ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση, μερικοί έκαναν το λάθος να τους υποτιμήσουν και τότε και μετά έψαχναν είτε να τα μαζέψουν είτε να κρυφτούν.
Μόνο στη διοίκηση μπορώ να πω ότι δεν έχω και τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, όμως θαρρώ πως με την απώλεια της θέσης του UEFA Champions League, και άρα του ζεστού χρήματος των χορηγών και της ομοσπονδίας, να μοιάζει όχι ως ορατός κίνδυνος αλλά ως το σενάριο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες, θα έχουν τη διάθεση να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του Klopp – όποιες κι αν είναι αυτές.
Υ.Γ. Επειδή μιλάμε και για λύσεις, η απομάκρυνση του κυρίου στη παρακάτω φωτογραφία δεν είναι μία. Δεν αξίζει να πέσει καν στο τραπέζι. Κριτική να γίνει, σίγουρα, αλλά τα περί απόλυσης είναι κουβέντες που ελπίζω να λέγονται εν βρασμώ. Διαφορετικά, είναι μια επικίνδυνη πρόταση. Ο κύριος είναι η λύση, όχι το πρόβλημα.
