Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool
Το απωθημένο
Μεγάλωσα την εποχή των Νταλγκλίς, Ρας, Γουίλαν, Σούνες, Τζόνστον, Νίκολ, Χάνσεν και φυσικά Γκρόμπελαρ. Δεκαετία του ‘80. Ήμουν δεν ήμουν 7 ετών όταν ο νονός μου, μουρλός με το αγγλικό ποδόσφαιρο και τη Μεγάλη Βρετανία γενικότερα, με μύησε στον φανταστικό κόσμο του αγγλικού πρωταθλήματος. Εκείνος Άρσεναλ, ευτυχώς δεν μου μίλησε πολύ για τους Κανονιέρηδες -δεν τον συνέφερε και πολύ φαντάζομαι τότε-, αλλά για το θηρίο, τον γίγαντα, τη Λίβερπουλ, την πιο πετυχημένη ομάδα στο νησί και την Ευρώπη. Έμαθα από μικρός τι σήμαινε και ποια ήταν η διαφορετικότητα και το μεγαλείο της ομάδας αυτής, ποιες ήταν οι μορφές της, ο κόσμος της, τα ιερά και τα όσιά της, όπως ο ύμνος της και φυσικά το γήπεδό της, το Anfield. Ο ναός του ποδοσφαίρου. Εκεί που γίνονται οι μεγάλες ανατροπές, εκεί που ακούγεται το «You’ll never walk alone», εκεί που «χτίστηκε» το θρυλικό Boot Room, εκεί που «προσκυνούσαν» και προσκυνούν όλοι οι αντίπαλοί της. This is Anfield. Από τα πρώτα ματς στην ΕΡΤ1, τα ακόμα περισσότερα στην ιδιωτική τηλεόραση και την ανάπτυξη του διαδικτύου, φτάσαμε πια να ζούμε και να αναπνέουμε καθημερινά μαζί με την κόκκινη ομάδα, μαθαίνοντας τα πάντα για αυτή, έστω και από απόσταση.
Τα χρόνια πέρασαν, λοιπόν, η αγάπη για τη Λίβερπουλ δυνάμωνε και το όνειρο ωστόσο, να βρεθώ κάποια στιγμή στο μαγικό γήπεδο, να ζήσω την ατμόσφαιρα, να τραγουδήσω τον ύμνο, με έτρωγε χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο. Είχα φτάσει πια φέτος 45 ετών κι ακόμα η μόνη εμπειρία που είχα από την «κόκκινη» ατμόσφαιρα ήταν στο ΟΑΚΑ στον τελικό του 2007 με τη Μίλαν. Μέχρι τώρα, έσβηνα τον πόθο μου βλέποντας βιντεάκια στο Youtube, χαζεύοντας φωτογραφίες στο Ίντερνετ από την επιγραφή του «You’ll never walk alone» στην καγκελόπορτα και σερφάροντας απελπισμένος μέσα στο επίσημο site. Ονειρευόμουν σαν καψούρης, τη μέρα που θα έμπαινα από αυτή την καγκελόπορτα, θα φιλούσα το άγαλμα του Σάνκλι και θα άγγιζα τη θρυλική επιγραφή «This is Anfield», στην είσοδο για τον αγωνιστικό χώρο.
Το έψαχνα από εδώ, το έψαχνα από εκεί, τζίφος. Καμία εφικτή λύση πώς θα μπορούσα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Εισιτήρια διαρκείας κομμένα από το 2011, membership tickets δυσεύρετα και μόνο για όσους έχουν ήδη παρακολουθήσει 9 με 13 αγώνες την προηγούμενη σεζόν, hospitality tickets με τιμές στον θεό και τον Thomas Cook να τρίβει τα χέρια του, ένιωθα πλέον ότι θα μείνω μια ζωή να τραγουδάω το «You’ll never walk alone» παρακολουθώντας αγώνες στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή ρώτησα έναν συνάδελφο δημοσιογράφο, τον Αλέξανδρο Λοθάνο, «ρε Άλεξ, γνωρίζεις πώς μπορώ να βρω εισιτήριο για τη Λίβερπουλ;». «Και γιατί δεν ρωτάς τον Γιάννη Σκοτίδα, που είναι πρόεδρος στο ελληνικό fan club;» μου απάντησε. Κι η συνέχεια ήταν απλά μοναδική.
Αγγίζοντας το όνειρο
Από το περασμένο καλοκαίρι, γνωρίζοντας τον Γιάννη, μιλώντας μαζί του και ακολουθώντας τις οδηγίες του, βήμα, βήμα ξεκίνησε να ξεπροβάλλει φως από το αδιέξοδο τούνελ που βρισκόμουν εδώ και χρόνια. Πρώτα ήρθε η κλήρωση του πρωταθλήματος. Ιούλιο δήλωσα ενδιαφέρον για το ματς με την Τότεναμ. Μετά από λίγες εβδομάδες ήρθε η έγκριση. Ανατριχίλα. Δεν το πίστευα. Δεν μπορεί. Κάτι θα πάει στραβά. Κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα. Θα μας πουλήσει η ομάδα και στο τέλος θα πάνε τα εισιτήρια στους Κινέζους. Ό,τι ηλίθια αρνητική σκέψη υπήρχε, την είχα κάνει. Όλες αμφιβολίες όμως που μου είχαν τρυπήσει το μυαλό, διαλύονταν όσο μιλούσα με τον Γιάννη. «Σταθήκατε τυχεροί, απολαύστε το», μου είπε. Μετρούσα τις μέρες μία μία. Μέχρι που έφτασε η μεγάλη ώρα: 25/10 πτήση στο σιχαμένο Μάντσεστερ και από εκεί οδικώς στο Λίβερπουλ. Κοίτα πώς τα έφερε η μοίρα. Να ζήσω τη μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου, έχοντας ως ενδιάμεσο σταθμό τη σιχαμένη αυτή πόλη. Χαλάλι.
Μια πανέμορφη πόλη
Το Σάββατο 26/10, το αφιερώσαμε με την κοπέλα μου στο να γυρίσουμε το κέντρο του Λίβερπουλ. Από τις 10 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα επιδοθήκαμε σε ένα ανελέητο περπάτημα στο κρύο και το ψιλόβροχο, το οποίο φυσικά άξιζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του. Μια υπέροχη πόλη μας υποδέχτηκε, ένα καταπληκτικό τοπίο, μουντό, αυθεντικό, επιβλητικό, συγκλονιστικό. Περιήγηση στην «επαναστατική» έκθεση έργων του Keith Haring στο TATE, ζεστή λαχταριστή τοματόσουπα στο καφέ του μουσείου, φωτογραφίες στο πανέμορφο Albert Dock, βουτιά στην ιστορία των Beatles μέσα από το μοναδικό Beatles Story Museum και φυσικά επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο Liverpool One για ψώνια από το official LFC Store! Εκεί Μια μοναδική ημέρα έκλεινε με τζιν τόνικ και λαχταριστό μπέργκερ, στο Panam Restaurant & Bar. Η μεγαλύτερη μέρα όμως, θα ήταν η επόμενη.
Μη με ξυπνάτε, όνειρο ζω
Από τις 8.30 το πρωί ξεκινούσαμε ήδη για το Anfield. Είχαμε κλείσει “Matchday Stadium Tour” στις 11.15, κι έτσι είχαμε λίγες ώρες καιρό να γευτούμε αυθεντικό αγγλικό πρωινό με φασόλια, αυγά και λουκάνικα, αλλά να πάρουμε και μια πρώτη γεύση από το θρυλικό γήπεδο. Παίρνουμε Uber με 8 λιρίτσες. Πριν προλάβω να πιάσω συζήτηση για ομάδες με τον οδηγό, μου δείχνει την κονκάρδα με το Liverbird που είναι κολλημένη στην οροφή του ταξί. Οκ, δικός μας είναι. Πιάνουμε κουβέντα. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Νιώθω πως φτάνουμε πολύ γρήγορα. «Εδώ είμαστε», μας λέει μετά από λίγα λεπτά και αρχίζει να κόβει ταχύτητα. Δεν έχω καταλάβει πού ακριβώς βρισκόμαστε, αλλά από χαρά του λέω «Α φτάσαμε κιόλας; Είσαι Θεός». «Όχι», μου απαντάει, «Αυτός είναι ο Θεός» και μου δείχνει αριστερά να ξεπροβάλλει το Anfield. Δέος, συγκίνηση, ανατριχίλα. Βγαίνουμε έξω. Θέλω να φιλήσω το δρόμο. Περπατάμε γρήγορα και όσο περπατάμε τόσο ξεπροβάλλει. Ξαφνικά είμαστε στην Anfield Road και το αντικρίζουμε μπροστά μας: πελώριο, πανέμορφο, θεϊκό. Το γυρίζουμε για μια πρώτη επαφή. Όλα είναι εκεί. Η θρυλική Kop, το άγαλμα του Σάνκλι, η επιγραφή «You’ll never walk alone» στην καγκελένια πόρτα. Οι μεγάλες φωτογραφίες του Σαλάχ, του Μανέ και του Κλοπ. Η μπρούτζινη πλακέτα με το πρόσωπο του Πέισλι. Όλα είναι εκεί. Κι εγώ μαζί. Δεν είναι όνειρο. Δεν είναι υπολογιστής, δεν είναι η τηλεόραση. Είναι αλήθεια. Είμαι εκεί. Μετά από τόσα χρόνια προσμονής είμαι στον ναό. Ένα ψιλόβροχο για ελάχιστα λεπτά ήταν αρκετό, όχι για να μας ανησυχήσει, αλλά για να βγει το ουράνιο τόξο πάνω από το Anfield. Σημαδιακό;
10 αξέχαστες ώρες
Παραθέτω το πρόγραμμα της απόλαυσης.
9.00: φουλ πρωινό στο Anfield Café με τα κόκκινα σημαιάκια στην πόρτα, για να καρδαμώσουμε με λουκάνικα, αυγά, μπέικον, φασόλια, τομάτα κομμένη και 2 φέτες τόστ με βούτυρο λιωμένο (17 λίρες τα 2 άτομα)
10.00: Εξωτερική εξερεύνηση του Anfield και φωτογραφίες
11.15: MatchDay Stadium Tour & Museum (49 λίρες τα 2 άτομα + ένα αναμνηστικό περιοδικό «This is Anfield – The LFC Stadium Tour». Η απόλυτη λατρεία. Περνάς από τη συνέντευξη Τύπου, φτάνεις στον διάδρομο με τον τοίχο των Πρωταθλητών», αγγίζεις το ιερό «This is Andield», πριν μπεις στον αγωνιστικό χώρο, δακρύζεις κοιτώντας το γρασίδι και ατενίζοντας το μαγικό αυτό γήπεδο από μέσα, κάθεσαι αναπαυτικά στα bucket καθίσματα του πάγκου κι αναρωτιέσαι αν είναι αλήθεια αυτό που ζεις.
12.45: Έφοδος στο Official LFC Store, του γηπέδου αυτή τη φορά. Ημέρα αγώνα γίνεται λίγο πανικός, αλλά αξίζει να το γυρίσεις κι ας μην αδειάσεις τους πάγκους όπως κάτι φραγκάτοι Σκανδιναβοί. (Κασκόλ 12 με 15 λιρίτσες πάντως)
2.00: Φαγητό και καφέ εντός μπουτίκ να πάρουμε δυνάμεις (25 λίρες τα 2 άτομα).
3.00: Είσοδος στον ναό. Kop. Ψηλά, πανοραμικά. Ένα κλικ στις μπάρες με την Membership Card και αμέσως μέσα. Ούτε ουρά, ούτε αναμονή, ούτε προβλήματα. Είμαι στην Kop, Area: 306, Row: 74, Seat: 87. Κάθε λεπτό είναι ανεκτίμητο.
4.25: Λίβερπουλ και Τότεναμ εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο. Μόλις παρατάσσονται και τελειώνει το σύντομο ηχητικό της Premier League ξεκινά η μαγική στιγμή. Μπαίνει στα μεγάφωνα ο ύμνος.
«When you walk through a storm
Hold your head up high
And don’t be afraid of the dark…». Η καρδιά χτυπάει δυνατά. Το μπρελόκ του ελληνικού Liverpool fan club στις κερκίδες του ναού. Χάρη στον Γιάννη Σκοτίδα που βοήθησε. Χάρη στον νονό μου που με μύησε. Το όνειρο ολοκληρώθηκε You’ll never walk alone..
Υ.Γ. Αν αξίζει να κάνεις θυσίες για να ζήσεις μία μοναδική εμπειρία, αυτή σίγουρα συγκαταλέγεται στο top-3. Ζήστε το παιδιά, δεν θέλει πολλά, ζήστε το.