Lucas Leiva,
Όσο -σχεδόν- θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί την Liverpool, θυμάμαι και εσένα στο ρόστερ. Δεν θα σου πω ψέμματα, ποτέ δεν σε ήθελα ήθελα στην ενδεκάδα. Εδώ και τρία χρόνια που γράφω για την ομάδα μας, η κριτική μου στο πρόσωπό σου ήταν αυστηρή, συνεχής και καμία φορά εμμονική. Όχι πως την διάβαζες δηλαδή, αλλά ξέρεις, καφενείο. Η λάθος πάσα που θα έκανες με πείραζε διπλά από την λάθος πάσα άλλου παίκτη. Ίσως αυτό να κρύβει και περισσότερη συμπάθεια, ποιός ξέρει;
Το ένα κομμάτι του μυαλού μου χαίρεται που έφυγες, καθώς κρίνει ότι το ποδοσφαιρικό σου επίπεδο δεν είναι αντάξιο με το που θέλω να δω την ομάδα μου να φτάνει. Ωστόσο υπάρχει κάτι πιο σημαντικό, είναι ένα πράγμα που πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Είναι δεδομένο ότι δεν παρουσιάστηκες κάποια στιγμή στο Mellwood και είπες «γειά σας ήρθα», κάποιοι σε επέλεξαν και κάποιοι σε κρατούσαν στην ομάδα. Και εκεί θέλω να σταθώ.
Είσαι μεγάλος μάγκας ρε Lucas. Ο μεγαλύτερος όσων έχω δει με την φανέλα της Liverpool. Μπορεί να μην ήσουν ο καλύτερος «πυροσβέστης» αλλά ξέρω πως αν έπιανε φωτιά το Αnfield θα ήσουν ο πρώτος που θα έπαιρνε μάνικα. Έπαιζες ή όχι, δεν δημιούργησες ουδέποτε πρόβλημα στην ομάδα, δεν γκρίνιαξες ποτέ και όποια κριτική σου γινοτάν την αντιμετώπισες με χιούμορ και καλοπροαίρετα. Το αμούστακο παιδί με το χαμόγελο που ήρθε το 2007, το ίδιο φεύγει και το 2017. Το παιδί που τα λεφτά δεν τον άλλαξαν ποτέ ως προς την δημόσια συμπεριφορά του (ιδιωτικά, δεν το ξέρω, αλλά μαντεύω).
Είσαι μεγάλος μάγκας, γιατί έπαιξες όπου σου ζητήθηκε, όποτε σου ζητήθηκε, μπαίνοντας τραυματίας, φορώντας την φανέλα όποιου σου ζητήθηκε και ματώνοντάς την. Γιατί ήρθες κύριος, έμεινες κύριος και όταν είδες ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις άλλο, και σου ζητήθηκε να αποχωρήσεις, το έκανες και αυτό σαν κύριος. Γιατί κανένας οπαδός άλλης ομάδας δεν έχει να προσάψει τίποτα στο ήθος σου, αλλά όταν έπρεπε να μπεις για να υπερασπιστείς συμπαίκτη σου, το έκανες και αυτό. Γιατί ήσουν υπόδειγμα fair play, και υπόδειγμα των όσων πρεσβεύει η Liverpool. Γιατί ήσουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ περήφανος που έπαιζες για μία από τις ιστορικότερες ομάδες στην γη, και δεν κοίταγες να κουνήσεις μαντήλι στην πρώτη ευκαιρία, όπως τόσοι αστέρες έκαναν κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους. Γιατί το καρφωμένο γέλιο στην φάτσα σου ρουφιάνευε πως πάνω από όλα χαιρόσουν το παιχνίδι. Για αυτά όλα…
Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι καλή επιτυχία στην νέα σου ομάδα (που ακόμα και αυτή την αντιπαθώ ρε μπαγάσα).
Γιατί είσαι στρατιώτης,
Γιατί είσαι ο δικός μας «Brazilian Scouser»,
Γιατί είσαι ένας από εμάς.
Οbrigado Lucas Leiva,
YOU WILL NEVER WALK ALONE!
Υ.Γ. «Η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια. Δαγκώνει ΜΟΝΟ τους ξυπόλητους», 17/7/2017.