Στον απόηχο του διασυρμού από την Real Madrid, ο συντάκτης του Liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, αποχαιρετά μια χρυσή εποχή των Reds.
Προτού ξεκινήσω, θέλω να κάνω μια εξομολόγηση. Οι παρακάτω γραμμές δεν έχουν καμία απολύτως δομή ως προς την σκέψη, όμως είναι πράγματα που ήθελα κάποια στιγμή να γράψω. Κακώς γράφω αμέσως μετά την λήξη ενός τέτοιου αγώνα, όμως νομίζω πως αυτή είναι η τέλεια στιγμή για να εκφραστώ.
Γιατί είναι η τέλεια στιγμή; Γιατί το παιχνίδι που μόλις με πόνο στα μάτια, στο μυαλό και στη καρδιά παρακολούθησα, είχε δύο Liverpool μέσα του. Αυτή του παρελθόντος, που κακώς βρίσκεται ακόμα εδώ, και αυτή του μέλλοντος, που κακώς δεν έχει έρθει πλήρως ακόμα.
Οι σκέψεις, αν και περνάνε σε γραπτή μορφή τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν εξωτερικεύονται εν θερμώ. Δομή δεν έχει η σκέψη, όπως είπα, αλλά ό,τι πω είναι πράγματα που πιστεύω καιρό τώρα. Το σωστό timing έψαχνα.
Το συναίσθημα αυτή τη στιγμή είναι άκρως αρνητικό, οπότε θέλω να αρχίσω από τα άσχημα.
Αρχικά η ήττα είναι η χειρότερη της σεζόν. Για εμένα τουλάχιστον. Με την Brighton ένιωσα άδειος, με την Brentford επίσης, ενώ με την Wolves δεν άντεξα να παρακολουθήσω το δεύτερο μέρος, δεν το επέτρεψα στον εαυτό μου.
Σήμερα, όμως, ήταν μια μέρα που ήλπιζα, γιατί ένιωθα πως στην Ευρώπη ίσως ανταποκριθεί και η μπαρουτοκαπνισμένη «παλιά φουρνιά» της Liverpool. «Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες», που έλεγε και το τραγούδι.
Για το ότι η οποιαδήποτε κουβέντα για ανανεώσεις των απόντων σήμερα Keita – Chamberlain θα έπρεπε να είναι μέρος ανέκδοτου είναι κάτι που έχουμε πει εκατοντάδες φορές, οπότε δεν θέλω να σταθώ εκεί. Δεν φταίνε και για σήμερα στη τελική τα παλικάρια.
Είδα σήμερα έναν μέτριο Fabinho. Ήταν οκ στο πρώτο μέρος, δεν έβγαζε και μάτια, αλλά απέφυγε τα τρανταχτά λάθη. Καμία σχέση με το δεύτερο μέρος, στο οποίο η Real κατέβαινε από τον άξονα χωρίς πίεση. Μάλιστα στο πέμπτο γκολ κάνει και του κεφαλιού του στο κέντρο όπου τον εκθέτει εν τέλει ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Luka Modric, ετών 38 παρακαλώ πολύ. Συγνώμη κιόλας, αλλά ούτε ο πάγκος τον κάνει καλά πλέον. Ήταν βασικότατος τα προηγούμενα χρόνια, κινητήριο γρανάζι της μηχανής του Klopp, αλλά πια ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. Ας αποχωρήσει, πάντα με θετικό πρόσημο για την παραμονή του στην ομάδα. Τον αγαπάμε, αλλά αυτός δεν είναι αρκετός λόγος για να επιβιώσει στην ομάδα.
Είδα σήμερα έναν – καλύτερο από ότι συνήθως – Henderson. Και αυτός καλός στο πρώτο μέρος, αν και θα ήθελα να έχει βοηθήσει παραπάνω στο μαρκάρισμα του Vinicius. Όμως όταν ο ηγέτης της ομάδας χάνεται σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, όπως αυτή μετά το τραγικό 2-3, τότε καλύτερα θα είναι η ομάδα να προχωρήσει χωρίς αυτόν στην ενδεκάδα. Ας είναι στον πάγκο, γιατί πάντα θα είναι χρήσιμες αυτές οι προσωπικότητες. Όμως σε αυτά τα ματς, η Liverpool έχει ανάγκη κάτι καλύτερο.
Ας πάρει τον ρόλο του Milner. Καλός, χρυσός ο James, αλλά είναι 38. Και Modric είναι ένας αυτή τη στιγμή. Δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει στους ρυθμούς του κορυφαίου επιπέδου. Πρώτος εκείνος πρέπει να το καταλάβει και να πάρει τις αποφάσεις του. Ας μην ανανεωθεί. Μια από τις πιο πετυχημένες μεταγραφές των τελευταίων ετών, ήρθε ελεύθερος, πήρε τα πάντα, άλλα η αποχώρησή του έχει καθυστερήσει περίπου δύο χρόνια.
Είδα, δυστυχώς, πάλι σήμερα τον Joe Gomez. Κάθε φορά που τον βλέπω πια, μου έρχεται στο μυαλό ο Carragher σε μια ατάκα του για τον Lindelof της United. «Δεν μπορώ καν να τον κριτικάρω, τον λυπάμαι πια, είναι έξω από τα νερά του». Ίσως να μην φταίει και ο ίδιος τόσο, έχει περάσει πολλά. Είχε πάντα αδυναμίες αλλά κάπως τις έκρυβε. Από πέρυσι όμως φάνηκε ότι πλέον είναι πολύ πίσω. Και καλό θα ήταν να αποχωρήσει, και για το καλό της καριέρας του.
Ίσως μαζί με τον Matip, που το κορμί του δεν τον τραβάει πλέον. Είναι μια αποχώρηση που ίσως να μπορεί να καθυστερήσει λίγο, αν αποκτήσει ρόλο τέταρτου στόπερ, όμως πια δεν μπορεί να σταθεί ως βασικός.
Δεν θα αναφέρω καν τον – επίσης απόντα – Curtis Jones. The less said, the better.
Χρειαζόμαστε καλύτερους Trent και van Dijk. Ο πρώτος μετά το Μουντιάλ δείχνει τουλάχιστον θέληση, αλλά θέλουμε κι άλλα πράγματα.
Επειδή όμως θέλω να λέω πως είμαι ένας θετικός άνθρωπος, θέλω το δεύτερο σκέλος να είναι για το μέλλον.
Ένα μέλλον που έχει στα χαφ τον Stefan Bajcetic. Άποψή μου, δεν ήταν καλός χθες. Κλήθηκε, όμως, να παίξει κόντρα σε παίκτες όπως οι Modric και Valverde στην 14η επαγγελματική του εμφάνιση. 9η ως βασικός. Έχει στοιχεία που έχω χρόνια να δω σε χαφ των ακαδημιών της Liverpool, και ωριμότητα που στην ηλικία του δεν είχε ούτε ο Gerrard. Καλά να είναι, να μην καεί το παιδί, και θα γράψει τη δική του ιστορία.
Το μέλλον έχει Elliott και Carvalho. Ο πρώτος έχει δείξει την αξία του, ο δεύτερος περιμένει την ευκαιρία του. Και οι δύο είναι διαμάντια στα χέρια του Γερμανού.
Το μέλλον έχει Alexander-Arnold. Είναι 24 χρονών. Έχει αδυναμίες; Φυσικά. Αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είναι εδώ για μια δεκαετία ακόμα τουλάχιστον. Έχει πάρει τα πάντα, έχει σπάσει τα κοντέρ στη δημιουργία και είναι ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης. Θα πρέπει να είναι – και έχω την πίστη ότι θα είναι – μπροστάρης στη νέα σελίδα αυτής της ομάδας.
Το μέλλον έχει Konate. Τον έχει πάει δύσκολα η φετινή σεζόν αλλά έχει τρομακτικά στοιχεία τα οποία θαυμάσαμε πέρυσι. Το σημερινό χάλι είχε ανάγκη έναν Ibou πίσω που θα μάζευε πολλές από τις μοιραίες αστοχίες του Gomez.
Το μέλλον έχει Alisson και Kelleher. Ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία των Reds, είναι ο άνθρωπος που ίσως την έχει κρατήσει και κοντά στη τετράδα φέτος. Ναι έκανε ένα λάθος, αλλά το δικαιούται και αυτός. Από πίσω έχει άξιο αντικαταστάτη του τον Kelleher που ελπίζω να μην χαιρετήσει το καλοκαίρι, τουλάχιστον όχι σε μόνιμη βάση.
Το μέλλον έχει Gakpo. Δεν ήμουν σίγουρος για τη μεταγραφή του, κυρίως επειδή δεν πιστεύω ότι ταιριάζει στα άκρα των Reds, αλλά στον άξονα με κερδίζει. Έχει ρόλο να παίξει τα επόμενα χρόνια.
Το μέλλον έχει Luis Diaz και Diogo Jota. Θα καταλάβουμε πόσο έλειψαν τον επόμενο καιρό. Μόνο αυτό θα πω.
Το μέλλον, όμως, φέρει βαριά πλατιά την υπογραφή του Darwin Nunez. Έχει ακούσει πολλά, έως ενός σημείου δίκαια, αλλά το παιδί είναι ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟΣ ποδοσφαιριστής. Έμφυτη αντίληψη του χώρου, θρασύς στο τελείωμα, άριστος σε θέμα τεχνικής και, όπως ο Konate, έχει τρομακτικά σωματικά στοιχεία. Με αγνή λατινοαμερικάνικη θέληση και αγάπη για το άθλημα. Το φονικό ένστικτο θα το βρει. Αυτοί που τον αποκαλούν «Carroll της Ουρουγουάης» είναι οι ίδιοι που ακύρωναν Torres και Suarez (ειδικά τον δεύτερο) όταν στο δικό τους ξεκίνημα έμοιαζαν λίγο… άγουροι.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ, όμως, είναι ένα. Η Liverpool του μέλλοντος το καλοκαίρι έχει ανάγκη από τέσσερεις βαρβάτες μεταγραφές. Πόσες θα γίνουν; Και αν γίνουν, ποιοι θα είναι αυτοί; Οι κύριοι στην Βοστώνη που κορόιδεψαν ακόμη μια φορά τον κόσμο, πώς θα αντιδράσουν στη φετινή χρονιά;
Υ.Γ Ναι, βαραίνουν ευθύνες τον Γερμανό, αλλά τα περί απόλυσης και παραίτησης τα ακούω βερεσέ. Αν γίνει κανά «αστείο» και χαιρετήσει, τη ταμπέλα του «This Is Anfield» θα τη περνάνε η Luton και η Peterborough.