Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.
Αναμφισβήτητα πρόκειται από τους πιο σημαντικούς προπονητές, και παγκοσμίως, και στην 130χρονη ιστορία της Liverpool ο Jurgen Klopp. Θα μπορούσαν και πρέπει να γραφτούν πολλά βιβλία και αφιερώματα για να καλύψουν τα επιτεύγματα και τις στιγμές που χάρισε ο Γερμανός κόουτς με το πέρασμά του από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είμαι ο τελευταίος που θα σταύρωνε τον Klopp απαξιώνοντας τα όσα υπέροχα μας έδωσε, αλλά το θέμα μας δεν είναι τι έχει δώσει μέχρι τώρα, αλλά τι συμβαίνει σήμερα, ποιες είναι οι ευθύνες του και αν μπορεί να αλλάξει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αγαπημένος μας σύλλογος.
Η προπονητική καριέρα μοιάζει με τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ακόμα και ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο, όπως και ο καλύτερος παίκτης στα ηλεκτρονικά, έχει πεπερασμένα κανονάκια. Κάποια στιγμή οι ζωές τελειώνουν. Έχει ξαναβρεθεί βεβαίως σε αυτή τη θέση ο Klopp, το 2020/21, όταν σε μια εξίσου τραγική σεζόν, όπου οι φήμες για αποχώρησή του έδιναν και έπαιρναν, με ένα μικρό σερί νικών στο τέλος και την ανέλπιστη κεφαλιά του Alison κατάφερε και μας έβαλε πάλι σε σωστή τροχιά για να ακολουθήσει η περσινή αλλοπρόσαλλη σεζόν με τα εντυπωσιακά πάνω της, τα λίγα αλλά σημαντικά κάτω της και τον καταστροφικό επίλογο με την απώλεια των 2 πιο σημαντικών τίτλων. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει συνεπώς, ότι ο Klopp μπορεί να το ξανακάνει και να μας βάλει και πάλι στις ράγες των επιτυχιών. Πόσο πιθανό είναι ωστόσο; Και με τόση έντονη και πρωτόγνωρη κριτική που δέχεται εδώ και 5 μήνες, το ερώτημα είναι, θα προλάβει;
Μετά και την ήττα από την Brighton με κατεβασμένα χέρια, μαζί με το FSGOUT ξεπρόβαλλε από πολλούς οργισμένους φιλάθλους και το KLOPPOUT. Υπερβολικό; Άδικο; Παράλογο; Πάμε να δούμε πολύ συνοπτικά και χωρίς κουραστικές αναλύσεις γιατί τα κανονάκια τελείωσαν για τον Klopp και ο κόσμος πέρα από τις διοικητικές ευθύνες, αναγνωρίζει πλέον και πολλές προπονητικές. Ξεχάστε τους τσιγκούνηδες της FSG, ξεχάστε τους αδιάφορους παίκτες, ας βάλουμε στο μικροσκόπιο τον Γερμανό, επισημαίνοντας τα δικά του κενά.
Αδυναμία να διαβάσει τις δυνατότητες του ρόστερ του.
Πρόκειται κατά την ταπεινή μου γνώμη για το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα της κόπωσης του Klopp, αλλά και της συναισθηματικής του εμπλοκής με το club και τους παίκτες του. «I am in love with the club, I love these boys», επανέλαβε σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου του εγκωμιάζοντας τον χαρακτήρα τους. Η απάντηση ωστόσο ήρθε και πάλι όταν του έθεσαν οι δημοσιογράφοι ζητήματα μεταγραφών και απώλειες βαθμών, όταν δηλαδή ο χαρακτήρας και μόνο δεν αρκεί για να σώσει μια ολόκληρη χρονιά. Από τη μία ανανεώνει τον Milner, παρακαλεί να ανανεώσει τον Firmino, στηρίζει μέχρι αηδίας τον Keita και τον Ox, ειρωνεύεται όσους ασκούν κριτική στον γυάλινο έστω και υπέροχο μια στα τόσα Thiago, επιτίθεται σε όποιον επιτίθεται στον TAA, ενώ από την άλλη την πέφτει σε όλους όσοι τους επεσήμαναν την ανάγκη για χαφ, για να το μαζέψει τελικά στα τέλη Αυγούστου με μια τεράστια κωλοτούμπα.
Αλλά και εντός του αγώνα, στην «μικροοικονομική» διαχείριση των πραγμάτων, οι φετινές επιλογές του πολλές φορές βραχυκύκλωσαν όχι μόνο το μυαλό μας, αλλά κυρίως την ίδια την ομάδα που σε αρκετά παιχνίδια μέχρι τώρα δείχνει ανήμπορη να ολοκληρώσει έναν στοιχειώδη συνδυασμό. Ενδεικτικό γεγονός ότι μας προετοίμαζε για μια φρέσκια και δυναμική Liverpool μετά το Μουντιάλ, και αντί αυτής βλέπουμε ένα συνονθύλευμα παλαιμάχων να γίνονται βορά κάθε μικρομεσαίας ομάδας της Premier League. Δεν βλέπει τι συμβαίνει στην προπόνηση; Δεν βλέπει σε τι κατάσταση είναι παίκτες όπως ο Keita και ο Trent; Δεν μπορεί να δει ότι ούτε η ψυχή ούτε το σώμα ανταποκρίνονται; Συνέπεια όλων των παραπάνω, είναι ακριβώς το επόμενο σημείο.
Αδυναμία να ανανεώσει εκ βάθρων τη Liverpool και να την οδηγήσει σε έναν νέο κύκλο ζωής.
H Liverpool ξεκίνησε τη σεζόν με 9 παίκτες από τους πρώτους 11 να είναι οι ίδιοι με τη σεζόν 2018/19. Για 5η δηλαδή σεζόν ο ίδιος κορμός. Ναι, προφανώς και το ρόστερ έχει ενισχυθεί και με κάποιες μεμονωμένες μεταγραφές, αλλά στην ουσία, ο Klopp κάθε σεζόν κάνει μπαλώματα, καλύπτει τρύπες, αλλά δεν έχει προχωρήσει σε μια ριζική ανανέωση που στρατηγικά θα εξελίξει τον σύλλογο ώστε να παρουσιάσει ένα άλλο ποδόσφαιρο. Και αυτό τελικά δεν είναι μόνο ελλείψει χρημάτων.
Αρνείται να δει την ποδοσφαιρική του ζωή του στο Anfield χωρίς τον Salah, χωρίς τον Firmino, χωρίς τον Virgil, χωρίς τον Robertson, χωρίς τον Trent, χωρίς τον Matip, χωρίς Milner, χωρίς τον Henderson. Ούτε καν σε έναν αγώνα. Επιπλέον, δεν μπορεί να παίξει επιτυχημένα κάτι άλλο από 4-3-3, κι ακόμα και το σέντερ φορ που επιτέλους πήρε, δεν δείχνει να προσαρμόζει την ομάδα σε αυτόν, αλλά προσπαθεί να προσαρμόσει (ανεπιτυχώς) αυτόν στην ομάδα. Όπως η City είδε τη ζωή της να προχωρά χωρίς τους Aguero, Fernandinho, Kompany, Jesus, Sterling, κτλ, έτσι και η Liverpool πρέπει να μάθει είτε να ζει χωρίς τους παίκτες που της χάρισαν την πιο χρυσή 2ετία της τα τελευταία 30 χρόνια, είτε να τους αφήνει στον πάγκο όταν άλλοι νεότεροι και εξίσου ικανοί παίκτες τους αντικαθιστούν. Αυτή η διάδοχη κατάσταση ούτε έχει δρομολογηθεί, ούτε έχει μπει σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό.
Εδώ λοιπόν ο Klopp πέρα από το budget, ή συναισθηματικά δεν μπορεί να αποχωριστεί τους στρατιώτες τους έστω κι αν αυτοί είναι ξεζουμισμένοι είτε δεν έχει την ικανότητα πια να ανακαλύψει τους νέους Salah, Virgil, Mane, Fabinho κτλ.
Αδυναμία να χτίσει ξανά ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό ποδοσφαιρικό τμήμα.
Μετά τη φυγή του Edwards, το ποδοσφαιρικό τμήμα φυλλοροεί, ενώ ταυτόχρονα όλα τα τμήματα παρουσιάζουν δυσλειτουργίες, χωρίς ο Klopp να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Το ιατρικό/προπονητικό team εδώ και 3 σεζόν έχει φροντίσει να χτίσει για τη Liverpool τη χειρότερη φήμη στην Ευρώπη, καθώς ένας παίκτης σχεδόν πρώτα τραυματίζεται και μετά υπογράφει συμβόλαιο. Ειδικά φέτος τα «εγκληματικά» λάθη ήταν πολλά, όπως στην περίπτωση του Diaz που τον οδήγησαν στα πιτς αμέσως μετά την επιστροφή του, αλλά και την περίπτωση Jota, του οποίου η επιστροφή αναβάλλεται κάθε μήνα.
Τι συμβαίνει; Γιατί η Liverpool καταστρέφει καριέρες και σεζόν; Θα αναλάβει κανείς την ευθύνη; Ποια είναι η ευθύνη του προπονητή στην ταλαιπωρία των παικτών, τη συντήρησή τους και την προστασία τους; Αλλά και ποια είναι η ευθύνη του στο να αναλύσει το πρόβλημα και να δώσει λύση; Την ίδια ώρα το scouting team μοιάζει να ψάχνει μόνο παίκτες στο Twitter ή στην τηλεόραση. Δεν εντοπίζουν παίκτες όπως ο Caicedo, όταν αυτοί είναι φτηνοί, αλλά κυνηγάει να τους αποκτήσει πληρώνοντας 20 και 30% πάνω από την πραγματική αξία τους με το που θα έχουν πατήσει αυτοί το χορτάρι με κάποια μικρότερη ομάδα.
Από την άλλη, ούτε από τις Ακαδημίες έχει προκύψει κάτι εδώ και 7.5 χρόνια υπό την ηγεσία του Klopp. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε τα λεφτά να γίνουμε Chelsea, δεν έχουμε τις Ακαδημίες της United και δεν έχουμε το scouting team της City που κάθε 3 και λίγο εντοπίζει ευκαιρίες και κελεπούρια, όπως τον Alvarez που της στοίχισε μόλις 23 εκατομμύρια. Όσα λεφτά δώσαμε για να πάρουμε εμείς τον Nunez, στοίχισε στην City η απόκτηση των Haaland και Alvarez.
Αδυναμία/ απροθυμία να συγκρουστεί με την FSG.
Ναι είναι τα αφεντικά, ναι του ανανέωσαν 2 φορές το συμβόλαιο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βγει ευθέως και να τους τα χώσει. Μη βαφτίζει δημοσίως τον Carvalho και τον Elliot χαφ μόνο και μόνο για να καλύψει την αδιέξοδη οικονομική πολιτική των Αμερικανών, αλλά να μιλάει ανοιχτά τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν είναι υποτιμητικό, άλλωστε, για το υπάρχον ρόστερ να παραδεχτεί πως θέλει μεταγραφές. Παράδειγμα, ο ίδιος ο Fabinho που είχε διαμηνύσει στον Klopp πως θα σταματήσει να παίζει σέντερ μπακ το 20/21, όταν ο ίδιος ο Γερμανός προσπαθούσε να μας πείσει το πόσο καλά παίζει τη θέση στρουθοκαμηλίζοντας όσον αφορά το τεράστιο κενό που έμενε στο κέντρο από την απουσία του Βραζιλιάνου. Οι παίκτες δεν είναι χαζοί, ξέρουν πως καίγονται, ξέρουν πως είναι καλύτερα να παίζουν 30-35 αγώνες τη σεζόν από το να παίζουν 45 και 50, και κυρίως να παίζουν στη θέση τους. Όχι πειράματα και αλχημείες. Ο σέντερ φορ δεν είναι εξτρέμ, ο αμυντικός μέσος δεν είναι σέντερ μπακ, ο κεντρικός μέσος δεν είναι αμυντικό χαφ, το εξτρέμ δεν είναι σέντερ φορ. Πώς να το κάνουμε δηλαδή;
Τα τελευταία 5 χρόνια έχουν πονέσει τα μάτια μας και η ποδοσφαιρική λογική μας όταν ο Klopp ελλείψει budget προχωράει σε εσωτερικά μπαλώματα και μαγικά μπας και βγει κάθε χρονιά. Προφανώς είναι τόσο ικανός που μερικές φορές του βγαίνει. Στο σύνολο όμως έχουμε 2 καταστροφικές σεζόν (έστω κι αν η φετινή δεν έχει τελειώσει ακόμα) και μία 3η με καταστροφικό επίλογο, που αν δεν είχε τα 2 Κυπελλάκια στα πέναλτι θα τη μνημονεύαμε ως τελείως αποτυχημένη.
Τέλος, δεν έχει την ίδια επιρροή στους παίκτες και τα αποδυτήρια. Οι αγκαλιές πια δεν φτάνουν, οι γροθιές προς το KOP έπαψαν να υψώνονται σφιγμένες. Ο Klopp δεν ελέγχει την οικογένεια, κι αν θέλει να παραμείνει αρχηγός της θα πρέπει να δει κατάματα και τα δικά του λάθη. Ούτε οι βαρύγδουπες δηλώσεις, ούτε οι ειρωνικές επιθέσεις, ούτε οι υπεκφυγές θα τον βοηθήσουν.
Αν η συγγνώμη που ζήτησε προς τον κόσμο το Σάββατο βράδυ μετά την ήττα από την Brighton είναι ειλικρινής, θα πρέπει να ακολουθήσει από μια σκληρή αυτοκριτική. Αλλιώς ας τα παρατήσει κι ας αναλάβει ο Pep που τα δημοσιεύματα ον θέλουν να έχει ήδη αναλάβει τα ηνία του club. Τέτοια δημοσιεύματα δεν θα υπήρχαν ούτε κατά διάνοια πριν 2 χρόνια. Ενδεικτικό της απώλειας του ελέγχου από τον Klopp.
Είμαι από αυτούς που υπερασπίζονται τον Jurgen μέχρι κεραίας. Θα ήθελα πρώτα να αλλάξει η διοίκηση και μετά να δούμε τι μπορεί να προσφέρει ακόμα ο ίδιος. Μέχρι τότε όμως πρέπει να προστατέψει την ομάδα και τον εαυτό του με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και πράξεις. Αλλιώς φοβάμαι ότι θα έχει χάσει και το τελευταίο κανονάκι του πριν μας αδειάσουν τη γωνιά οι Αμερικανοί.
Υ.Γ. Όπως γράφω και στον επίλογο υπερασπίζομαι πάντα τον Klopp. Ακόμα κι αν εθελοτυφλώ πολλές φορές. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι στο τέλος της σεζόν, αν δεν γίνει κανά τρελό θαύμα ειδικά στην Ευρώπη που μπορούν και γίνονται θαύματα ακόμα κι αν είσαι χάλια, σε 8 χρόνια, θα έχει φέρει 1 πρωτάθλημα και 1 Champions League. Εντυπωσιακά ίσως για τη Liverpool της 30χρονης ξηρασίας, πολύ λίγα για τη Liverpool της 130χρονης ιστορίας, αλλά και της δικής του αξίας.