Ο συντάκτης του liverpool.gr, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, μιλάει για τα όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής από τη Liverpool του Arne Slot.

Τι ωραίο πράγμα να κερδίζει η Liverpool; Πόσο όμορφα πίνεις το καφεδάκι σου την επόμενη μέρα; Απαλό το ξύπνημα για την δουλειά, για το σχολείο, το πανεπιστήμιο.

Το πιο ωραίο είναι πως αν κάποιος μου έλεγε πέρσι τέτοια εποχή ότι αυτή τη στιγμή η Liverpool θα είναι πρώτη σε Αγγλία και Ευρώπη, με μόλις μία ήττα και μία ισοπαλία σε 16 επίσημους αγώνες, τότε θα έλεγα ότι πάλι κάνει τα μαγικά του ο μεγάλος Klopp στον πάγκο.

Αν μου συμπλήρωναν ότι όλα αυτά γίνονται με άλλο προπονητή στον πάγκο, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει και να διαχειριστεί και το βάρος της διαδοχής ενός τόσο μεγάλου κόουτς, τότε θα τον χαρακτήριζα μουρλό, θα του έδινα ένα ταληράκι να πιει έναν καφέ να στανιάρει και θα έφευγα.

Κι όμως. Ο καραφλός που τότε προπονούσε τη Feyenoord, έχει βαλθεί να στείλει τους πάντες στον ψυχίατρο. Το τρομερό είναι ότι τα αποτελέσματα τα φέρνει ατάραχα. Όχι τόσο αγωνιστικά, αλλά ψυχολογικά. Δεν πανικοβάλλεται ούτε αυτός ούτε η ομάδα, δεν κάνει ένα βήμα πίσω προς στις «εργοστασιακές» του Klopp στα δύσκολα αλλά επιμένει στις διαφοροποιήσεις του Ολλανδού.

Κάθε φορά λέμε «να την δούμε την ομάδα και σε πιο σοβαρό τεστ». Πρώτα ήταν η United, αλλά ποιος ασχολείται με την United του Ten Hag, λογική η τριάρα στο Old Trafford. Μετά ήταν η Chelsea, αλλά είναι σε μεταβατικό στάδιο και δεν θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Μετά ήταν η Arsenal στο Λονδίνο, αλλά δεν κέρδισε οπότε δεν μπορεί να βγει και ολοκληρωμένο συμπέρασμα. Τώρα ήταν η αήττητη νταμπλούχος Γερμανίας, που έχει να χάσει εκτός έδρας ενάμιση χρόνο και που από τον προπερασμένο Μάιο είχε δύο ήττες.

Φαντάζομαι τώρα θα πούμε ότι η Leverkusen δεν έχει ξεκινήσει και τόσο καλά, οπότε ας περιμένουμε τη Villa το Σάββατο. Και αν κερδίσουμε, ε, έρχονται Real και Man City μετά το μπρέικ των εθνικών. Μην κάνει καμία αηδία και κάνει το απόλυτο μόνο. Μετά θα λέμε ότι δεν έχει παίξει με κανέναν που είναι πάνω της σε κάποιο βαθμολογικό πίνακα.

Το ποδόσφαιρο που προσπαθεί να παίξει ο Slot είναι ανά περιόδους εκπληκτικό. Απόλυτη ηρεμία στη μπάλα, εγκλωβισμός του αντιπάλου στα καρέ του, παίκτες καλοί στο 1v1 μπροστά και εκπληκτικοί στο press resistance στα χαφ (στο πόσο εύκολα θα βγουν γρήγορα από τη δύσκολη κατάσταση του press του αντιπάλου στις πρώτες επαφές δηλαδή), ψηλά η γραμμή και πολλές τελικές από επικίνδυνα σημεία.

Το παλαβό είναι ότι η ομάδα ακόμα καλιμπράρεται. Γιατί ακόμα έχει αρκετά νεκρά διαστήματα. Με τη Brighton έχασε ένα ολόκληρο ημίχρονο. Με τη Leverkusen χθες ήταν επίσης λίγο νωθρή στα πρώτα 45′. Το ίδιο και στο Emirates. Με την Palace καρδιοχτύπησε σοβαρά στα τελευταία λεπτά, όπως και με την Chelsea στο Anfield. Όσα λιγότερα πούμε για την Nottingham τόσο το καλύτερο, αν και αποδεικνύει η Forest ότι μάλλον η ήττα δεν ήταν τόσο τραγική όσο φαινόταν τότε.

Χθες ανέβασα στο group μας στο Facebook μια φωτογραφία ελαφρώς υπερβολική, που μπορεί όμως να βγει με τον χρόνο αληθινή. Δείχνει τον Shankly με ένα βελάκι να δείχνει τον Paisley, τη φυσική του συνέχεια δηλαδή, και από κάτω το ίδιο με τον Klopp και τον Slot.

Προφανώς, ούτε ο Klopp είναι Shankly, και ο Slot δεν έχει αγγίξει ακόμα τον Houllier και τον Benitez, πόσο μάλλον τον προπονητή με τα τρία ευρωπαϊκά.

Όμως, αν το σκεφτεί κάποιος, υπάρχουν ήδη κάποιες ομοιότητες.

Ο Shankly ανέλαβε το έργο να ξαναχτίσει τον σύλλογο. Ο Klopp σε αρκετά μικρότερο βαθμό έκανε το ίδιο. Αμφότεροι ήταν προσωπικότητες έντονες, με το χάρισμα να μπορούν με μία τους λέξη να εμπνεύσουν εκατομμύρια κόσμου. Παίκτες που τους έβλεπαν σαν πατρικές φιγούρες, που έγιναν το πρόσωπο της ομάδας και την καθοδήγησαν στη δόξα μετά από δύσκολα χρόνια.

Ο Paisley από την άλλη, δεν είχε καμία σχέση με τον προκάτοχο του. Αρχικά προσπάθησε να τον μεταπείσει όταν του είπε ότι αποσύρεται, έπειτα επέμεινε να μην είναι αυτός ο διάδοχος. Ήξερε ότι η σκιά θα ήταν μεγάλη. Σε καμία περίπτωση δεν είχε το… arrogance του Shankly. «Η ταπεινή ιδιοφυΐα» ήταν το προσωνύμιό του. Μπορεί το ποδόσφαιρό του να μην ήταν τόσο διαφορετικό, ο τρόπος όμως που ζούσε τη πραγματικότητα γύρω από την ομάδα ήταν.

Βλέπετε που το πάω, έτσι;

Αλίμονο και για να μην παρεξηγηθώ. Ούτε λέω πως ο Slot είναι ο νέος Paisley, ούτε ότι θα γίνει επειδή υπάρχει μια ακολουθία στους χαρακτήρες.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως α) η καταστροφή δεν ήρθε όταν έφυγε ο Klopp, β) η καταστροφή δεν ήρθε επειδή ο Slot δεν κάνει μπουνιές και «όλε – όλε» στο Kop και γ) τα δείγματα που έχουμε μέχρι στιγμής για τον Slot είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Θαρρώ μάλιστα πως μια σεζόν που ξεκίνησε χωρίς πραγματικές απαιτήσεις πέρα από το να βγούμε Champions League και, άντε, να διεκδικήσουμε και κάνα κύπελλο, μπορεί να μας πάει πολύ… μακριά.

Η City δεν πείθει στο πρωτάθλημα και η απουσία του Rodri ήδη είναι εμφανέστατη, η Arsenal επιχειρεί να αφήσει λίγο το παλαβό πάνω – κάτω και να γίνει λίγο πιο στιβαρή αμυντικά, μετάβαση που θέλει χρόνο και φαίνεται, ενώ και στην Ευρώπη η μοναδική που έχει αυτή τη στιγμή πειστική εικόνα είναι η Barcelona. Αλήθεια, με τα τωρινά δεδομένα, πόσες πιθανότητες θα δίνατε στη Liverpool να πάει μέχρι τέλους στο πρωτάθλημα και πόσο ακατόρθωτο σας φαίνεται να πάει βήμα – βήμα μέχρι το Μόναχο τον Ιούνιο;

Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να προτρέχω, αλλά οι απαιτήσεις των οπαδών αυτές πρέπει να είναι. Όχι αυτές που διστακτικά εκφράζαμε ομαδικώς το καλοκαίρι.

Ειδικά αν ενισχυθεί η ομάδα τον χειμώνα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ονειρεύεται ο καθένας μας μια τέτοια σεζόν. Και όταν λέω ονειρεύεται, εννοώ με κάποια βάση. Όχι όπως κάποτε πιστέψαμε ότι ο Suso, ο Pacheco και ο Assaidi θα είναι τα νέα μεγάλα ταλέντα που θα μας ωθήσουν προς τη δόξα.

Η σεζόν έχει πολύ δρόμο μπροστά και το θετικό είναι πως η Liverpool με το ματς μοιάζει καλύτερη. Οι Scousers προχωρούν, αυτοί ταπεινώνονται.

Υ.Γ Πόσο ωραίο που αποθεώθηκε ο Alonso, και με τον Rafa στη κερκίδα. Έφερε μνήμες από μια άλλη εποχή. «We’ve got the best midfield in the world. We’ve got Xabi Alonso, Momo Sissoko, Gerrard and Mascherano, oh-oh-oh…».