Γράφει ο Κωνσταντίνος Προκοπίου

Ο Kenny Mathieson Dalglish, ή απλά «King Kenny» για τους ποδοσφαιρόφιλους και ειδικότερα για τους οπαδούς των «κόκκινων» του μεγάλου λιμανιού, γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1951 στο Dalmarnock της Γλασκόβης.

Ο Kenny έδειξε από πολύ μικρός το πολύπλευρο ταλέντο του, καθώς και την… έφεση του στην κατάκτηση τροπαίων. Σε ηλικία μόλις 6 ετών πανηγύρισε το πρώτο του τρόπαιο ως κυπελλούχος Σκωτίας στην κατηγορία των δημοτικών σχολείων, με το σχολείο του Milton Bank, παίζοντας μάλιστα ως τερματοφύλακας!

Η εξέλιξη του ήταν συνεχής και αλματώδης, με καθοριστική για την μετέπειτα λαμπρή καριέρα του την εμφάνιση του στο 1-1 της εθνικής ομάδας κάτω των 15 της Σκωτίας με την αντίστοιχη της Αγγλίας. Παίζοντας πλέον ως δεξής μεσοεπιθετικός, ο μικρός Kenny πραγματοποίησε σπουδαία εμφάνιση και απέσπασε τα διθυραμβικά σχόλια του έντυπου Τύπου.

Άξιζε η… κατσάδα για τον Fallon
Αν και φανατικός υποστηρικτής των Ρέιντζερς της Γλασκόβης, το 1967 υπέγραψε το πρώτο ημί-επαγγελματικό του συμβόλαιο με τη μισητή συμπολίτισσα Σέλτικ σε ηλικία 16 ετών με ένα περιπετειώδη τρόπο. Ο τότε θρυλικός ηγέτης της Celtic, Jock Stein, έδωσε εντολή στο βοηθό του Sean Fallon να επισκεφτεί το σπίτι του Dalglish με σκοπό να αποσπάσει την υπογραφή του φέρελπι Kenny.

Ο Fallon, σίγουρος πως η προτεσταντική οικογένεια των Dalglish δεν θα συζητούσε καν τον ενδεχόμενο της μετακίνησης του Kenny στους μισητούς καθολικούς συμπολίτες της, αποφάσισε να επισκεφτεί τους Dalglish καθ’ οδόν για το εστιατόριο όπου θα γιόρταζε την επέτειο του γάμο του με τη σύζυγο και τα τρία του παιδιά. Μπορεί 3 ώρες αργότερα να άκουσε τα εξ αμάξης από την οικογένεια του, είχε όμως στα χέρια του την υπογραφή νεαρού Kenny.

Ο Kenny Dalglish χρειάστηκε περίπου 3 χρόνια να καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα των «Κελτών» της Γλασκόβης, σε μια περίοδο που βρίσκονταν στο απόγειό τους, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού κυπέλλου το 1967 στον τελικό της Λισαβώνας απέναντι στην πανίσχυρη Ίντερ Μιλάνου.

Ντεμπούτο με 6 γκολ!
Παρά το γεγονός ότι ο τεχνικός της Σέλτικ, Jock Stein, είχε πολλά αστέρια στο ρόστερ του, πίστευε στο ταλέντο του Dalglish. Και τον Μάιο του 1971 του έδωσε για πρώτη φορά φανέλα βασικού, στο εμφατικό 7-2 στην έδρα της Κιλμάρνοκ, με τον ίδιο να βάζει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή σκοράροντας 6 γκολ!

Μετά τον αγώνα οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Stein αν τελικά είναι καλύτερα ο Dalglish να παίζει στη μεσαία γραμμή ή στην επίθεση και o ιδιόρρυθμος μάνατζερ της Σέλτικ απάντησε πως είναι καλύτερα απλά να τον έχουμε στο γήπεδο.

Η πρώτη από τις τρεις τραγωδίες
Την ίδια χρονιά ο Dalglish έρχεται αντιμέτωπος με την πρώτη εκ των τριών τραγωδιών που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Στις 2 Ιανουαρίου το 1971 η σκάλα κοντά στην έξοδο 13 του σταδίου «Άιμπροξ» καταρρέει αμέσως μετά το τέλος του αγώνα μεταξύ Σέλτικ και Ρέιντζερς, με τραγικό απολογισμό 66 νεκρούς.

Τη σεζόν 1972-1973 παίζοντας πλέον στην επίθεση, ο Dalglish γίνεται ο απόλυτος ηγέτης των Κελτών, πετυχαίνοντας 41 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Η απόδοση του χρόνο με το χρόνο ανεβαίνει, αναγκάζοντας συμπαίκτες και αντιπάλους να μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το νέο πλέον αρχηγό των καθολικών.

Δύο σεζόν μετά (1975-1976), παίρνει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Σέλτικ, σε μια καταστροφική σεζόν για το σύλλογο, καθώς ο Jock Stein τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινητικό δυστύχημα και οι Κέλτες αποσυντονίζονται μένοντας εκτός τροπαίων μετά από 12 χρονιά. Αυτή η σεζόν φαίνεται να έκανε τον Dalglish να αρχίσει να κοιτάει για νέες προκλήσεις στην καριέρα του.

Απόρριψη το 1966, το “Νο 7” το 1977!
Το Αύγουστο του 1966 ο τότε βοηθός προπονητής της Λίβερπουλ, Bob Paisley απέρριψε μετά από δοκιμαστικά τον έφηβο Kenny. Ένδεκα χρόνια μετά όμως δεν έκανε το ίδιο λάθος. Το 1977 δεν πίστεψε απλά στο ταλέντο του, αλλά στο πρόσωπο του είδε τον επόμενο ηγέτη της ομάδας και τον ιδανικό αντικαταστάτη του αστεριού των «κόκκινων«, Kevin Keegan, ο οποίος αποχώρησε για το Αμβούργο. Η Λίβερπουλ ξόδεψε για χάρη του το ποσό ρεκόρ των £400.000 και η φανέλα με το νούμερο 7 βρήκε τον επάξιο συνεχιστή.

Στην αρχή οι οπαδοί της Λίβερπουλ θεώρησαν ιεροσυλία να δοθεί το νούμερο 7, του «Θεού«» Kevin Keegan στο νεοαφειχθέντα Σκοτσέζο. Ο Dalglish όμως ήταν αποφασισμένος να πετύχει και να σβήσει κάθε αμφιβολία. Του χρειάστηκαν μόλις επτά λεπτά για να το καταφέρει, αφού στο ντεμπούτο του στο Anfield σκόραρε στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης με τη Newcastle!

Η μέρα που ξόρκισε το φάντασμα του Keegan
Δεν έμεινε όμως εκεί ο εκπληκτικός Σκωτσέζος. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1977 έδωσε το τελειωτικό κτύπημα τόσο στους τελευταίος λιγοστούς που τον αμφισβητούσαν, όσο και στο… φάντασμα του Kevin Keegan το οποίο περιπλανιόταν πάνω από το “Anfield”. Την ημέρα εκείνη η Λίβερπουλ υποδέχτηκε το Αμβούργο (την τότε κυπελλούχο Ευρώπης) για τον επαναληπτικό αγώνα του ευρωπαϊκού Σούπερκαπ, έχοντας στην ενδεκάδα της τον Kevin Keegan.

Η βραδιά ήταν μαγική για την Λίβερπουλ, τον κόσμο της, αλλά και για τον ίδιον. Οι «κόκκινοι» του μεγάλου λιμανιού διέλυσαν τους Γερμανούς με το εκκωφαντικό 6-0, έχοντας εκ των κορυφαίων τον Dalglish ο οποίος σκόραρε και το 6ο τέρμα.

Η πρώτη του σεζόν (1977-1978) στο Anfield ήταν φανταστική αφού κλείνει σκοράροντας 40 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις, ενώ ήταν και ο σκόρερ του νικητήριου τέρματος της Λίβερπουλ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, απέναντι στη βελγική Μπριζ, που έγινε το Γουέμπλεϊ.

Στη δεύτερη του σεζόν ο Dalglish κάνει νέο προσωπικό ρεκόρ σκοραρίσματος στην πρώτη κατηγορία με 21 τέρματα (25 σε όλες τις διοργανώσεις) και συνάμα η Ένωση των Βρετανών Αθλητικογράφων τον ανακηρύσσει ως ποδοσφαιριστή της χρόνιας στη Γηραιά Αλβιόνα .

Ο Dalglish είναι πλέον η αιχμή του δόρατος των κόκκινων και η καθιέρωση του είναι γεγονός. Δεν μένει απών από κανένα παιχνίδι της Λίβερπουλ μέχρι τη σεζόν 1980-1981, στην οποία αγωνίζεται σε 34 από τα συνολικά 42 παιχνίδια και παρόλο που σκόραρε μόλις 5 τέρματα, βοήθησε την ομάδα του στην κατάκτηση τόσο του Ευρωπαϊκού όσο και του Αγγλικού κυπέλλου.

Δίδυμο φωτιά με Ian Rush
Την αμέσως επόμενη ποδοσφαιρική σεζόν ο Dalglish επανέρχεται δριμύτερος και σχηματίζοντας μαζί με τον Ian Rush ένα δίδυμο φωτιά, επαναφέρουν τους «κόκκινους» στο θρόνο του πρωταθλητή. Την ίδια σεζόν και πιο συγκεκριμένα στις 7 Οκτωβρίου 1981, ο Kenny Dalglish σκοράρει στον αγώνα κυπέλλου με την Exeter και φτάνει τα 100 τέρματα με την κόκκινη φανέλα.

Την σεζόν 1982-1983 το δίδυμο Dalglish – Rush συνεχίζει τις υψηλές “πτήσεις” φτάνοντας συνολικά τα 51 τέρματα σε όλες τις διοργανώνεις. Φυσικό επακόλουθο ήταν οι Ρέντς να διατηρήσουν το στέμμα του πρωταθλητή και συνάμα να κερδίσουν τόσο το Λιγκ Καπ όσο και Σούπερ Καπ Αγγλίας. Παρόλο που από τα 51 τέρματα του φονικού αυτού διδύμου ο Dalglish σκοράρει μόλις τα 18, ψηφίζεται ως παίχτης της χρονιάς από τους συναδέλφους του για 2 φορά στην καριέρα του.

Η κορυφαία του σεζόν!
Η αμέσως επόμενη χρονιά (1983-1984) θεωρείται και ίσως όχι άδικα η πιο πετυχημένη στην ποδοσφαιρική καριέρα του Dalglish. Μαζί με το Rush παραβιάζουν τις αντίπαλες εστίες συνολικά 59 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και η Λίβερπουλ κατακτά το Ευρωπαϊκό κύπελλο, το πρωτάθλημα Αγγλίας, όπως επίσης και το Λιγκ Καπ. Την ίδια ποδοσφαιρική χρονιά ο δαιμόνιος Σκοτσέζος πετυχαίνει το 150ο τέρμα του με την κόκκινη φανέλα και ταυτόχρονα ξεπερνά τις 400 εμφανίσεις με την ομάδα του μεγάλου λιμανιού.

Η νέα τραγωδία και ο ρόλος παίκτη-προπονητή
Την άκρως επιτυχημένη σεζόν 1983-84 διαδέχεται η μοναδική σεζόν στην οποία ο Dalglish δεν κερδίζει κανένα τρόπαιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η απογοητευτική σεζόν έκλεισε με την τραγωδία του Heysel, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών, κατά την οποία 39 άτομα χάνουν τη ζωή τους και όπως αναφέρει σε μετέπειτα συνεντεύξεις του ο Dalglish, αυτό τον επηρεάζει ψυχολογικά.

Κάπου εδώ ουσιαστικά αρχίζει το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του Dalglish. Με την φυγή του προπονητή Joe Feagan στο τέλος της σεζόν 1984-1985, ο Σκοτσέζος αστέρας αναλαμβάνει καθήκοντα παίκτη – προπονητή. Παρόλο που οι συμμετοχές του μειώνονται σημαντικά, αφού μετά βίας φτάνει τις 31 σε όλες τις διοργανώσεις, η προσφορά του εντός του γηπέδου είναι καθοριστική. Μάλιστα στις 3 Μαΐου 1986, στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, είναι ο σκόρερ της νίκης, με 0-1 στον εκτός έδρας αγώνα με τη Chelsea, μια νίκη που έδωσε στη Λίβερπουλ τον τίτλο της πρωταθλήτριας.

Όσο περνούν οι σεζόν οι εμφανίσεις του Dalglish εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου μειώνονται αισθητά. Η τελευταία του εμφάνιση, ως ποδοσφαιριστής με την κόκκινη φανέλα ήταν την 1η Μαΐου 1990, σε ηλικία 39 ετών, όπου μπήκε ως αλλαγή στον αγώνα με την Derby County.

Ο Dalglish κατέγραψε συνολικά 515 συμμετοχές με τη Λίβερπουλ σκοράροντας 172 τέρματα, σχεδόν 1 τέρμα ανά 3 εμφανίσεις, σε όλες τις διοργανώσεις κερδίζοντας 3 ευρωπαϊκά κύπελλα (1978, 1981, 1984) 6 πρωταθλήματα (1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1986) 1 κύπελλο (1986) και 4 Λιγκ Καπ (1981, 1982, 1983, 1984) και με τη συνολική του απόδοση και προσφορά δικαίως θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της Λίβερπουλ.

Δείτε βίντεο με μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του ποδοσφαιριστή Kenny Dalglish, αλλά και κάποια από τα πολλά ντοκιμαντέρ που έγιναν για χάρη του:

πηγή: http://www.agglia.net