Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αρθρογράφος για την Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.

Όταν έγραφα το (σχεδόν προφητικό) κείμενο*: «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (στοιχήματα) για τον Klopp», θεώρησα ως δεδομένη την παρουσία του στο club μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του το 2024. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι φίλαθλοι που μέχρι χτες παρακαλούσαν να του στήσουμε άγαλμα έξω από το Anfield, σήμερα θα απαιτούσαν να του στήσουν κρεμάλα.

Έστω κι αν τα social media θεωρούνται περιορισμένο υποσύνολο του κόσμου εκεί έξω, δεν παύουν όχι μόνο να αποτελούν αξιόπιστο σημάδι μιας τάσης, αλλά και να διαμορφώνουν τις εξελίξεις  όταν η τάση αυτή γίνεται μαζική και εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις την υπερεκτιμούν.

Τον τελευταίο μήνα, κάτω από τις αναρτήσεις του επίσημου account της Λίβερπουλ σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, instagram, twitter) τα #kloppout κατακλύζουν τα σχόλια των πικραμένων φιλάθλων και οι οργισμένοι «χρήστες» απαιτούν το κεφάλι του Γερμανού επί πίνακι. Μία απαίτηση καθολική, που βέβαια συμπληρώνεται και από την έτοιμη λύση αντικατάστασης στο τσεπάκι, αυτή του πρωταθλητή πια με τη Ρέιντζερς Steven Gerrard. Με άλλα λόγια, επιστροφή στα αγαπημένα 90’s, τότε που η διοίκηση έψαχνε εναγωνίως μία προπονητική λύση από την «οικογένεια» και αρχικά εμπιστεύτηκε τον Graeme Souness και μετά τον Roy Evans. Θα μου πείτε είναι το ίδιο; Η αλήθεια είναι πως όχι. Ο Roy Evans θήτευσε δίπλα στον Shankly και στον Paisley, ενώ ο Souness είχε ήδη 5 χρόνια ως προπονητής των Rangers  πριν αναλάβει εμάς. Και παρά τις περγαμηνές τους, και οι δύο απέτυχαν. Ο Steven είναι μόλις 3 ετών προπονητής.

Το 2015, η Λίβερπουλ με την επιλογή του Klopp κατάφερε να διασχίσει μετά από 25 χρόνια την όχθη της παρελθοντολαγνείας, της αστάθειας, του ημι-επαγγελματισμού και της κερδοσκοπίας, και να περάσει σε αυτή του σύγχρονου μέλλοντος, της επαγγελματικής οργανωτικής ποδοσφαιρικής δομής, της σταθερότητας και του «Μoneyball». Μέχρι να έρθει ο Klopp, οι σταρ της ομάδας έφευγαν, μετά τα πρώτα 2 χρόνια που έγινε εμφανής η δουλειά του, οι σταρ ανανέωναν. Μέχρι να έρθει ο Klopp η αξία του συλλόγου βρισκόταν στα τάρταρα, σήμερα η αξία της Λίβερπουλ βρίσκεται στα ουράνια. Μέχρι να έρθει ο Klopp μιλούσαμε για κατάρες, αφού ήρθε ο Klopp μιλάμε για θαύματα.

Το να υπερασπιστείς τον Γερμανό είναι περιττό. Τον υποτιμά. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου άλλωστε. Σκοπός είναι να αναδείξουμε ένα «έγκλημα» εν εξελίξει. Γιατί αν οι οπαδοί, η διοίκηση, οι παίκτες, τα αποτελέσματα, αναγκάσουν τον Klopp να φύγει πριν το 2024 που λήγει το συμβόλαιό του, τότε η ομάδα κινδυνεύει να ξανακλειδωθεί στο μπαούλο της αστάθειας, της ανυποληψίας και του ημι-επαγγελματισμού, και θα έχει να τρέφεται για τα επόμενα 30 χρόνια από τις αναμνήσεις της επιτυχημένης διετίας 2018-20.

Μην παρεξηγηθούμε, το θέμα μας δεν είναι οι τίτλοι. Η στήριξη στον Klopp θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη μέχρι το 2024, ακόμα κι αν η ομάδα βρεθεί στην Championship. Γιατί πάνω από τους λαμπερούς τίτλους, πάνω από τις εφήμερες επιτυχίες και τα αξέχαστα αποτελέσματα, πιο σημαντική είναι η Στρατηγική, το όραμα και η πίστη στο πλάνο. Αν την Στρατηγική την κάνεις λάστιχο στην πρώτη αναποδιά, αν στύβεις τους βασικούς συντελεστές που σε έφτασαν στην κορυφή σαν λεμονόκουπες και στα δύσκολα τους αντικαθιστάς, αν υποκύπτεις στις πιέσεις, στο θυμικό και στο αγοραίο, τότε δεν έχεις μέλλον.

Και αυτό ανεξάρτητα από την επιλογή Gerrard, η οποία τελικά δεν πρέπει να θεωρείται νομοτελειακή. Δεν πρέπει να είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα αναλάβει τη Λίβερπουλ. Κριτήριο για να καθίσει στον πάγκο των Reds δεν μπορεί να είναι το αδύναμο πρωτάθλημα της Σκωτίας. Κριτήριο για να καθίσει στον πάγκο των Reds δεν μπορεί να είναι όχι ένα, αλλά 5 πρωταθλήματα με την Ρέιντζερς. Ο Steven, θα πρέπει να μεγαλώσει. Προπονητικά και εμπειρικά. Να μάθει να λειτουργεί ως Project Manager, ως Τεχνικός Διευθυντής, ως Coach, ως Γυμναστής, ως Ατζέντης, αλλά και ως πατέρας των παικτών του. Και όχι στην Ρέιντζερς. Θα πρέπει να δοκιμαστεί στο Champions League, σε άλλες χώρες ή και σε μια μικρομεσαία ομάδα της Premier League. Πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται star, εγωισμούς, ντίβες, αλλά και ήττες, απώλειες ευρωπαϊκών τίτλων, οδυνηρά αποτελέσματα. Πάνω από όλα θα πρέπει να μας δείξει τη δική του προπονητική ταυτότητα, το δικό του όραμα, τη δική του Στρατηγική.  Και τότε μπορεί να αναλάβει τη Λίβερπουλ, γιατί θα γνωρίζει μέσα του καλά ότι το έργο του δεν θα κρίνεται πια με βάση το συναίσθημα, αλλά την προπονητική του αξία.

Όπως και να ‘χει πάντως, ας ελπίσουμε ότι όλα αυτά θα τα ανακαλύψουμε  μετά το 2024. Γιατί αλλιώς, πολύ φοβάμαι πως η επιστροφή στο παρελθόν, συνολικά, θα είναι καταστροφική.

*Όποιος θέλει να διαβάσει το σχετικό άρθρο, μπορεί να το δει εδώ