Γράφει ο Γιάννης Καλογιάννης (Johnny Be Good στο facebook), φίλος του site μας και μέλος στο group μας στο facebook
Ένας προπονητής, είτε καλός, είτε κακός, θα βιώσει όλα τα έντονα συναισθήματα του ποδοσφαίρου. Ο κάθε προπονητής επομένως είναι καταδικασμένος να ζει τις επιτυχίες με τους παίκτες του, αλλά τις αποτυχίες μόνος του, παρέα με τους δαίμονες του. Αυτό είναι το πεπρωμένο του. Ένας δρόμος μοναχικός. Ένας δρόμος δύσκολος. Ο κόσμος άλλωστε ζει και αναπνέει μέσα από τις ιστορίες των ποδοσφαιριστών και χτίζει τα είδωλα του μέσα από αυτούς, ξεχνώντας πολλές φορές τους ανθρώπους που βγάζουν αυτά τα είδωλα στη βιτρίνα. Ένας τέτοιος δρόμος είναι και του Γιούργκεν Κλοπ.
Στο ποδόσφαιρο λένε, εκτός από παίκτες, πρέπει να έχεις πολλά στοιχεία ακόμα για να σου εξασφαλίσουν την επιτυχία. Όσα όργανα όμως και αν έχεις, όσο καλά και αν πιστεύεις ότι ξέρεις τις νότες, όλα αυτά για να οδηγήσουν σε μια μελωδία χρειάζονται ένα μαέστρο, κάποιον να κρατάει την μπαγκέτα, να δίνει το ρυθμό. Γιατί μόνο ο μαέστρος μπορεί να σε κάνει να ακούσεις τη μελωδία της καρδιάς. Ο δικός μας μαέστρος λοιπόν, είναι ένας Γερμανός που μπήκε στη ζωή μας το 2015 και αναδείχτηκε καλύτερος προπονητής στον κόσμο για φέτος, με έναν τίτλο όμως που κατείχε ήδη από πέρσι. Απόδοση δικαιοσύνης για όσους καταλαβαίνουν, γιατί απλά ο Κλοπ είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ένας «πατέρας» για τους παίκτες του, που τον λατρεύουν στο μέγιστο βαθμό, με οπαδικές αντιδράσεις εντός γηπέδων και ξεχωριστές ικανότητες εκτός αυτών. Είναι ο άνθρωπος που έφερε επιτέλους στο Ανφιλντ αυτόν τον καταραμένο τίτλο. Το πρωτάθλημα Αγγλίας.
Ένας ιδιοφυής μεταρρυθμιστής του ποδοσφαίρου, θα τον χαρακτηρίσουν εύστοχα στο σχετικό βιβλίο, που κυκλοφορεί για εκείνον. Και έτσι ακριβώς είναι, γιατί αυτός μέσα από τη δουλειά του και τις καινοτόμες ιδέες του τελικά έσπασε την κατάρα, άλλαξε το στάτους, έβαλε τη Λίβερπουλ στη νέα εποχή, ώστε ο σύλλογος να μπορέσει να γράψει νέες ένδοξες σελίδες ποδοσφαιρικής ιστορίας, αντάξιας του παρελθόντος της… Αλλά ο Κλοπ δεν αξίζει το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας μόνο για τους τίτλους και τα επιτεύγματα του. Υπάρχει κάτι ακόμα. Απλά συλλογιστείτε ότι αν κάποτε ο αείμνηστος Ζεράρ Ουγιε «γύρισε» το κλειδί της ομάδας, ο Κλοπ βρήκε τον τρόπο να βάλει μπρος τη μηχανή. Και έκτοτε αυτή δε σταμάτησε ποτέ…
Ο “normal One”, όπως συστήθηκε ο ίδιος στο κοινό. Ο άνθρωπος που όταν έφευγε κάποτε από το Μαιντς, μετά από 19 χρόνια, 20.000 κόσμος, υπό τους ήχους του “Niemals geht man so ganz” (Ποτέ κανείς δε φεύγει εντελώς), είχε μαζευτεί για να τον αποχαιρετήσει πριν πάει στη Ντορμουντ. Εκεί ήταν που λύγισε, τσάκισε συναισθηματικά και με δάκρυα στα μάτια υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι ποτέ ξανά δε θα δενόταν τόσο πολύ με ένα σύλλογο. Αλλά στη ζωή λένε ποτέ μη λες ποτέ. Και φυσικά το ίδιο έργο παίχτηκε και στην αποχώρηση του από τη Ντορμουντ, πριν έρθει στη Λίβερπουλ για να κάνει τα όνειρα όλων μας πραγματικότητα. Αυτός είναι ο Γιούργκεν Κλοπ. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Και αν κάποια στιγμή έρθει η ώρα να γυρίσει στο Μαιντς, όπως ο ίδιος έχει πει, τότε εμείς πρέπει να του φράξουμε το δρόμο και να του πούμε όλοι μαζί: «Hey coach, εδώ να μείνεις. Εδώ ανήκεις. Εδώ που χτυπάει η καρδιά όλων μας…». Και εκείνος να σπάσει την υπόσχεση του για τρίτη φορά, αλλά αυτή τη φορά να μείνει…
Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη και κάθε καλό για σας και τις οικογένειες σας.
YNWA.