Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool

Τυχαίνει να έχω ζήσει τους Έλληνες ποδοσφαιριστές αρκετά, καθώς από το 1998 μέχρι το 2009, έκανα και αθλητικό ρεπορτάζ παράλληλα με τη γενική δημοσιογραφία.

Έχω πάρει συνέντευξη και έχω μιλήσει από τον Γιαννακόπουλο και τον Καραγκούνη μέχρι τον Γιώργο Σαμαρά περνώντας ως 1ος δημοσιογράφος 3 μέρες στο Μάντσεστερ όταν πήγε στην Σίτι. Έχω συναντήσει σπουδαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά και αρκετούς που κάπνιζαν 1 πακέτο την ημέρα, που έκλεβαν στην προπόνηση, που είχαν το μυαλό τους στα ξενύχτια και στη νυχτερινή ζωή ή που απλώς δεν άντεχαν στην πίεση του εξωτερικού. Ήταν έτσι όλοι τους; Προφανώς όχι.

Ωστόσο, υπήρχε τότε ένα στερεότυπο ως γενικός κανόνας που ήθελε ο Έλληνας ποδοσφαιριστής να λειτουργεί πιο παρορμητικά, πιο συναισθηματικά και λιγότερο επαγγελματικά. Από την άλλη ήταν και θέμα καλλιέργειας του ταλέντου. Σε αυτό το περιβάλλον, σε αυτό το υποανάπτυκτο ελληνικό ποδόσφαιρο και ταλέντο να ήσουν έμενες ταλέντο. Για αυτό και λίγοι Έλληνες έκαναν σοβαρή καριέρα στο εξωτερικό.

Πότε δεν έχασα την επαφή μου με τον χώρο, αλλά δεν ζω πια μέσα σε αυτόν. Από όσο μπορώ να ξέρω, πάντως δεν έχουν αλλάξει δραματικά τα πράγματα προς το καλύτερο μέχρι σήμερα.

Με αυτά τα δεδομένα, όταν ακούς πως η πρωταθλήτρια κόσμου αγοράζει Έλληνα παίκτη στην αρχή σε πιάνει ένα μούδιασμα.

Πάμε, λοιπόν, στον Τσιμίκα. Είναι μια καλή επιλογή, όσο μας επιτρέπεται να κρίνουμε;

Αρχικά, αν ολοκληρωθεί η μεταγραφή, ο Ρομπο θα έχει αποκτήσει ένα αυθεντικό μπακ-απ. Όχι μεσοβέζικες λύσεις, όχι πατέντες. Μια γνήσια απαλλαγή που λέγαμε και στον Στρατό. Κι αυτό είναι το πρώτο θετικό.

Το ελληνικό πρωτάθλημα εξακολουθεί να μην υπάρχει. Αυτό το καφενείο παραγόντων δεν είναι σοβαρή διοργάνωση. Ωστόσο, μας αρέσει δεν μας αρέσει, φέτος ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά μετά το 1999 ήταν πραγματικά ευρωπαϊκού επιπέδου. Κι αυτό οφείλεται στον προπονητή του και στους παίκτες του. Και ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ο Τσιμίκας. Είναι γρήγορος, ακούραστος, έχει καλές σέντρες που χρήζουν μεν βελτίωσης, αλλά με 7 ασίστ φαίνεται ότι το ‘χει, είναι εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια, λατρεύει την αντεπίθεση, δεν ξεχνά να γυρίσει πίσω και παίζει παθιασμένα. Ο βιονικός Ρόμπερτσον αποκτά μια μικρογραφία του για απαλλαγή. Και αυτό, με 11,75 εκατομμύρια λίρες. Ούτε 20, ούτε 25. Γιατί το κακό είναι πως όποιος ακούει Λίβερπουλ βαράει 20% πάνω την τιμή.

Επίσης, εκτιμώ πως του ταιριάζει και το αγγλικό πρωτάθλημα. Στον Παπασταθόπουλο ας πούμε ταπεινή μου γνώμη δεν του ταιριάζει, για αυτό και η παρουσία του στην Άρσεναλ ταυτίστηκε με τη χειρότερη αμυντική της απόδοση των τελευταίων χρόνων (χωρίς να ευθύνεται αποκλειστικά εκείνος).

Τι προβληματίζει στην περίπτωση του Έλληνα μπακ; 1. Ότι ο βιονικός Ρόμπο, είναι τόσο βιονικός που μπορεί ο Τσιμικας να περάσει 1 χρόνο κοιτώντας την πλάτη του και να σκουριάσει, 2. Το μενταλιτέ της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα παίκτη. Εύχομαι το παιδί να αποδειχθεί 100% επαγγελματίας.

Συνεπώς, αν υπογράψει, με όλη μας την καρδιά ευχόμαστε να πετύχει και εκτιμώ πως τελικά θα τα καταφέρει. Ποτέ δεν θα πρέπει να πούμε «πού πας με Τσιμίκα», γιατί αυτό μας υποτιμά κι ως φιλάθλους γενικώς κι ως οπαδούς της Λίβερπουλ. Ένας Έλληνας ήρθε στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Ας τον στηρίξουμε.