Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα (αν όχι το σπουδαιότερο) δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή. Το ίδιο και η αγάπη μας για μία ομάδα. Όταν έχουμε μία καλή κατάσταση υγείας , όρος απαράβατος για να μπορούμε να προοδεύουμε και να απολαμβάνουμε τα μικρά και μεγάλα πράγματα της καθημερινότητας, νομίζω υπάρχουν τρία κορυφαία συναισθήματα. Το να γίνεις γονιός – πράγμα για το οποίο δεν μπορώ να έχω άποψη οπότε κάνω μία εικασία αντλούμενη από την κοινωνική πραγματικότητα – , το να ερωτεύεσαι και το να πανηγυρίζεις με την ψυχή σου ένα γκολ (πόσο μάλλον ένα σημαντικό γκολ, πόσο μάλλον έναν τίτλο). Καλά διαβάσατε. Αυτή βέβαια είναι μία δική μου αξιολόγηση. Είναι όμως μια αξιολόγηση πολύ σημαντική ώστε να μπορώ να δικαιολογήσω ένα ντελίριο ενθουσιασμού σε τόσους πολλούς ανθρώπους..
Το ότι πήρε το πρωτάθλημα Αγγλίας η Liverpool θα παίξει για πολλούς ως μία αθλητική είδηση, για κάποιους δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και για κάποιους άλλους, για εμάς δηλαδή, σημαίνει τα πάντα ίσως για κάποιες ώρες. Παρακολουθούμε ποδόσφαιρο για ψυχαγωγία, για κοινωνικοποίηση, για καζούρα (που είναι και το πλέον υπέροχο μέροςαυτού του ενδιαφέροντος) , για χαρές, συγκινήσεις και λύπες. Για όποιον ακολουθεί τη Liverpool, πολύ ή λίγο φανατικά ή όχι δεν έχει σημασία εξάλλου ποιος είναι τόσο άξιος να κρατά λιβερπουλόμετρα, τις τελευταίες δεκαετίες υπήρχαν δυνατές συγκινήσεις. Υπήρχαν στιγμές χαράς. Χωρίς να κερδίζουν σε αριθμό της στιγμές της λύπης ίσως για πολλούς. Υπήρχε όμως και μία πληγή που έμενε ανοικτή να αιμορραγεί.
Τριάντα χρόνια χωρίς ένα πρωτάθλημα, ατελείωτη καζούρα η οποία δυστυχώς σε αρκετούς έφθανε ως ένα ψυχωτικό σύνδρομο οφειλόμενο κυρίως σε έξωθεν επιρροές. Δεν γνωρίζω πολλές ομάδες οι οποίες σε μία τέτοια ξηρασία κατέκτησαν κατά τα άλλα όλους τους υπόλοιπους τίτλους που μπορούσαν δυνητικά να κατακτήσουν. Δεν είναι εύκολο σε αυτά τα πολλά χρόνια να μείνεις ψηλά. Κι όμως. Η δική μας ομάδα πέρασε δύσκολα αλλά δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε.
Από εχθές το βράδυ όταν ο Jordan Henderson σήκωσε ψηλά το τρόπαιο της Premier League , η ιστορία δίνει στη Liverpool ξανά την ευκαιρία που της αξίζει. Η ιστορία κάνει κύκλους και για όλους. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Η κατάκτηση του τροπαίου δίνει στην ομάδα την ευκαιρία να θάψει σιγά σιγά όλα όσα προηγήθηκαν και να χτίσει ξανά κάτι μεγάλο. Η Liverpool δεν είναι Leicester. Μία αντικειμενικά μέτρια σεζόν του χρόνου δεν θα μπορούσε να καμουφλαριστεί από το 19ο. Ας αφήσουμε αυτά όμως για άλλη ώρα.
Το πρωτάθλημα αυτό ανήκει σε όλους. Στους παίχτες, στο προπονητικό τιμ, στη διοίκηση, στο προσωπικό του γηπέδου και κυρίως στους φίλους του συλλόγου. Εκείνους που ήταν πάντα εκεί όσο και αν άλλαξαν πρόσωπα οι ως άνω αναφερόμενοι και υπό τις ιδιότητες τους αυτές τις τρεις δεκαετίες. Ανήκει σε όλους ακόμη και αν έγιναν Liverpool τα τελευταία δύο- τρία χρόνια. Δεν ανήκει κατά κυριότητα η χαρά σε κανέναν ώστε να την ιδιοποιείται για την πάρτη του. Για όποιον σημαίνει κάτι η Liverpool του ανήκει όλη αυτή η χαρά. Για όσους μάλιστα περίμεναν επί πολλά χρόνια η χαρά είναι και μεγαλύτερη. Επί 16 χρόνια που ακολουθώ την ομάδα όσο μπορώ κάθε φορά, αν με ρωτούσε κανείς τον Αύγουστο αν θα διάλεγα την Premier League ή το Champions League σε περίπτωση που μας χάριζαν ένα, θα έλεγα το δεύτερο. Κι ας ήμουν άτιτλος στο άλλο επί έτη ε; Ναι. Αυτό είναι άλλη μία προσωπική στάθμιση. Αλλά δεν έχει σημασία. Οι άλλοι 9 στους 10 που θα ρωτούσε ο ίδιος κάποιος θα έλεγαν το πρώτο. Και αυτό δείχνει το κενό. Το κενό που υπήρχε στο μυαλό και την ψυχή του φιλάθλου μέσα σε αυτό το ζωτικό χώρο και των δύο που καταλαμβάνει στην ατομικότητα του καθενός η Liverpool.
Η πληγή έκλεισε. Μία και καλή. Μπορεί να μη το πανηγυρίσαμε όλοι δίπλα δίπλα αλλά δεν έχει και σημασία. Εν μέσω κορονοϊού όταν και σε όλους μας πέρασε από το μυαλό έστω και για ένα λεπτό ότι ίσως δεν γίνει ούτε φέτος, αυτό είναι που έχει τη λιγότερη σημασία. Αντίθετα, βγήκαμε με κάτι πρωτόγνωρο σαν συναίσθημα και από αυτές τις εξαιρετικά καινούριες συνθήκες ζωής και καθημερινότητας που επεβλήθησαν σε όλους. Πάμε όμως να δούμε και λίγα πράγματα αγωνιστικά πάνω στα οποία χτίστηκε η μυθική φετινή σεζόν.
Το κλείδι του τίτλου : η προσήλωση στην ουσία
Όταν πέρυσι η ομάδα πήρε 97 βαθμούς, αναρωτιέσαι τι άλλο μπορεί να κάνει; Μάλλον όχι πολλά. Αλλά μάλλον δεν χρειαζόταν και κάτι άλλο. Η Liverpool έμεινε πιστή στη φιλοσοφία της. Είχε μάθει πλέον να αμύνεται σαν ενότητα, να παίρνει αποτελέσματα βασιζόμενη στο δικό της μηδέν παθητικό, να είναι τόσο συγκεντρωμένη ώστε να εκβιάζει τα λάθη του αντιπάλου και εν κατακλείδι να είναι απόλυτα αποτελεσματική. Δεν είναι μόνο η τριάδα της επίθεσης. Είναι το ότι εκμεταλλεύτηκε τα κόρνερ της, είναι ότι ο δεξιός της μπακ σκόραρε τρία απευθείας φάουλ, είναι ότι δεν σπαταλούσε τα πέναλτι που πήρε. Είναι όλες οι λεπτομέρειες όλες αυτές. Η αποτελεσματικότητά της πέρα από φονική είναι και μυθική. Και ασφαλώς αυτό ενέχει και τύχη. Δεν μπορώ να φανταστώ καμία ομάδα που κέρδισε με τόση καθαρή αγωνιστική διαφορά έναν τίτλο και δεν είχε τύχη μαζί της. Ωστόσο καλύτερα να σταθεί κάποιος στο ότι μετά την περυσινή κούρσα της κομμένης ανάσας, η Liverpool φέτος εκτέλεσε πολύ καλύτερα το δικό της σχέδιο με ελάχιστες διαρροές. Η υπομονή επιθετικά με σοβαρότητα αμυντικά όταν δεν υπήρχαν χώροι και η εκτέλεση εν ψυχρώ οποιουδήποτε άφησε χώρους δεν ξέρω αν πήγε ένα επίπεδο παρά πέρα σε σχέση με πέρυσι αλλά σίγουρα δεν έπεσε σε standards. Αντιθέτως, το ανά στιγμές απλησίαστο ποδόσφαιρο της Manchester City σε πολλές στιγμές ήταν αρκετά πιο ευάλωτο σε σχέση με πέρυσι. Και αυτό έκανε τη διαφορά.
Το παιχνίδι του τίτλου : Aston Villa – Liverpool 1-2
Eκείνο το απόγευμα στο Villa Park έπαιζε παράλληλα και η Man. City στο Etihad απέναντι στη Southampton. Και οι δύο διεκδικήτριες του τίτλου έχαναν με 1-0 στο ημίχρονο. Στο 85ο λεπτό των αναμετρήσεων, η City είχε φέρει τούμπα το παιχνίδι ενώ η Liverpool ακόμη ήταν πίσω στο σκορ. Εκείνη τη στιγμή το +6 πριν τη σέντρα των αγώνων είχε γίνει +3 και την επόμενη εβδομάδα η City επισκεπτόταν το Anfield. Εν τέλει μέσα στα επόμενα εννέα λεπτά η Liverpool φέρνει και εκείνη το δικό της ματς τούμπα κερδίζοντας κυριολεκτικά in the last kick of the game στο κόρνερ του Trentκαι την κεφαλιά του Mane. Ήταν μία νίκη που όχι μόνο ενισχύει την δική σου πίστη στο εγχείρημα και τις δυνατότητές σου αλλά κυρίως που «στρεσάρει» τον αντίπαλο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να σε αντιμετωπίσει λίγες μέρες μετά. Εκείνο το Σάββατο απόγευμα προσωπικά σκέφτηκα πως ναι μάλλον φέτος δεν θα το χάσουμε.
Οι καταλύτες του τίτλου :
1)Jordan Henderson : δεν έχει σημασία αν είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης του πρωταθλήματος ούτε αν ήταν ο σημαντικότερος φέτος στη Liverpool. Στα δικά μου μάτια είναι σίγουρα καταλύτης. Και αυτό φάνηκε κυρίως σε όσα παιχνίδια η Liverpool αγωνίστηκε χωρίς εκείνον. Ο ρόλος του όσες λίγες φορές χρειάστηκε να αγωνιστεί στο « 6 » εκτελέστηκε με απόλυτη επιτυχία. Ωστόσο η διαφορά του Henderson από πέρυσι σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι πως με την έλευση ενός καθαρού holding midfielder, ο οποίος όμως κάνει και καλά τη δουλειά του, απελευθερώθηκαν όλα του τα τρεξίματα και η ενέργεια σε άλλα μέτρα του τερέν. Προσπάθησε και κατάφερε να πατάει περισσότερο περιοχή και να ψάχνει πολύ περισσότερο το γκολ. Ποτέ δεν θα γεμίσει το μάτι αλλά δεν γίνεται για αυτό να λοιδωρείται ή να ξεχνιέται η συνεισφορά του.
2)Fabinho : όταν ήρθε στη Liverpool άργησε να πάρει φανέλα βασικού. Κάποιοι τότε έγραφαν τρέλες. Το ζήτημα ήταν απλό. Ο ρόλος του στη μηχανή του Klopp μαζί με του Firmino είναι οι πλέον απαιτητικοί. Ο χρόνος θα τον βοηθούσε να επιτελέσει το ρόλο του στο 100% και αυτό συνέβη. Το ότι ήταν η πρώτη μεταγραφή μετά τον χαμένο τελικό του Κιέβου (και μάλιστα ανακοινώθηκε 2 μέρες μετά!) εμένα προσωπικά μου λέει πράγματα για το ποια ήταν η θέση του στο μυαλό του Γερμανού αναφορικά με το σχέδιο της upgradeversion που είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Ένας σύγχρονος αμυντικός μέσος σκούπα, ο οποίο απλώνει παιχνίδι και βλέπει καμία φορά παραπάνω πράγματα απ΄ όσα νομίζουμε. Δείτε απλώς μπαλιές στην πλάτη της άμυνας που έχει βγάλει κατά καιρούς. Φέτος νομίζω ήταν ακόμη πιο πλήρης σε σχέση με πέρυσι μέχρι το διάστημα του τραυματισμού γιατί εμφανώς μετά έχασε αρκετά σε ρυθμό. Πραγματικός καταλύτης στο κέντρο του γηπέδου.
3)Alisson : η παρουσία του Virgil Van Dijk ασφαλώς και άλλαξε το ρου της ιστορίας για την αμυντική γραμμή της Liverpool. Ασφαλώς και βελτίωσε αμυντικά όλους τους υπόλοιπους. Ωστόσο, η επιστροφή του Alisson Becker από τον τραυματισμό του έδειξε ξανά πόσο σημαντικά επηρεάζεται η αυτοπεποίθηση και η εικόνα όλων των αμυνόμενων όταν νιώθουν ασφάλεια. Ο Adrian δεν τα πήγε άσχημα όσο υπερασπίστηκε τα γκολπόστ στο πρωτάθλημα εν τη απουσία του Βραζιλιάνου. Όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως ο πρώην τερματοφύλακας της Roma εμπνέει αλλιώς. Και αυτό καθιστά τον σπουδαίο τερματοφύλακα. Ειδάλλως θα παραμείνει ένας πολύ καλός goalkeeper. Χώρια αυτού, ο Alisson ήταν καθοριστικός όταν χρειάστηκε κατέβασε ρολά ενώ λάθη όπως αυτό με την Arsenal μετά καραντίνας και με εξασφαλισμένο τον τίτλο δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπό αξιολόγηση.
(Δεν αναφέρω κανέναν εκ των τριών της αγίας ομοουσίας και φονικής επιθετικής τριάδος διότι η συνεισφορά του καθενός είναι σημαντική και κανενός δεν υπολείπεται σημαντικά σε σχέση με των άλλων δύο)
Η πρόκληση για τη σεζόν 20/21 :
Η ίδια δίψα. Η δίψα που διέκρινε την ομάδα αυτή τα τελευταία δύο χρόνια. Η μη επανάπαυση. Εάν η αντίστροφη όψη του νομίσματος της περυσινής σεζόν ήταν το πείσμα για το ένα βήμα που έλειψε πέρυσι , η αντίστροφη όψη του φετινού επιτεύγματος θα ήταν η επανάπαυση και η έπαρση. Δεν πιστεύω πως ο Klopp θα επιτρέψει κάτι τέτοιο ωστόσο μιλάμε για τον ανθρώπινο παράγοντα , ο οποίος είναι αστάθμητος. Κανείς εκ των φετινών νικητών δεν είχε γνωρίσει αυτή τη χαρά πλην του Milner. Δεν μιλάμε για μία γενιά ποδοσφαιριστών που έχει γευτεί τις επιτυχίες με τη σέσουλα και αυτό είναι το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο. Η δήλωση του Klopp περί μη υπερασπίσεως του φετινού στέμματος αλλά επίθεσης στο επόμενο ίσως είναι ενδεικτική αυτού του γεγονότος. Αυτό το mindsetαν συνδυαζόταν και με μία- δύο μικρές διορθωτικές παρεμβάσεις στις λύσεις του πάγκου (ένα δεύτερο αριστερό μπακ και ένας καλός ρολίστας για την τριάδα μπροστά maybe ; ) θα καθιστούσε τους Κόκκινους εκ νέου μεγάλο φαβορί στο δικό μου μυαλό.
Το φετινό καλοκαίρι είναι διαφορετικό. Πλέον όμως είναι και διαφορετικό λόγω του ότι είμαστε πρωταθλητές. Αυτή η αίσθηση φτιάχνει τα πράγματα σε μία περίοδο προβληματική. Θα μου λείψει ο αυτοσαρκασμός και η καζούρα του «άτιτλου» αλλά πλέον φοράμε ακόμη πιο περήφανα τα διακριτικά μας μπλουζάκια, τις φανέλες , τα πάντα. Η σεζόν κλείνει την Κυριακή και η επόμενη παραδόξως δεν αργεί καθόλου να ξεκινήσει. Και ο δρόμος είναι ένας. We go again!
Y.Γ. 1 : Jurgen Klopp σε ευχαριστούμε για όλα. Τα υπόλοιπα περιττεύουν.
Υ.Γ. 2 : Χαίρομαι που επέστρεψα για λίγο στο βήμα του Liverpool.gr ως πρωταθλητής. Όταν το υπηρέτησα , η ομάδα αυτή χτιζόταν. Τα παιδιά που το κρατούν ζωντανό και ενεργό αξίζουν όσο λίγοι τέτοιες χαρές. Διότι η ομάδα αξίζει να έχει μία φωνή αξιόπιστη και σοβαρή. Μία φωνή όλη δική της. Πολλά μπράβο Γιάννη, Δημήτρη, Αντρέα και σε οποιονδήποτε παραλείπω λόγω αγνοίας να αναφέρω.
