Γράφει ο Κώστας Σεμερτζάκης, μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool
Προτού αρχίσεις να με βρίζεις, άσε με να πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Από μπάλα, δεν σκαμπάζω και πολλά. Αν σε ακούσω να μου λες πράγματα όπως “Η τάδε ομάδα παίζει σήμερα με ένα ασύμμετρο 4-3-3 το οποίο στην άμυνα μετατρέπεται συχνά σε 4-5-1 με αλληλοκαλύψεις από τα πλάγια” ή “Ο τάδε παίκτης εξασφαλίζει τη συνοχή και τις μικρές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, εξωθώντας τους αντιπάλους σε ανορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης με παιχνίδι αποκλειστικά από τα πλάγια”, θα με δεις να κουνάω το κεφάλι μου όπως τα σκυλάκια που μπαίνουν πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου, ενώ ταυτόχρονα σκέφτομαι τι πράγματα πρέπει να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ.
Ξέρω μόνο αυτά που μπορώ να δω. Tα προφανή.
Έτσι, στα χρόνια του Klopp στο Λίβερπουλ, βλέπω παίκτες παθιασμένους, που βάζουν την ομάδα πάνω από το “εγώ” τους -κατά κανόνα, έστω. Βλέπω παίκτες που μεταμορφώνονται σε παικταράδες όχι μόνο από σεζόν σε σεζόν. Ούτε καν από ματς σε ματς. Νιώθεις ότι βελτιώνονται από πάσα σε πάσα, καλά-καλά. Σαν να τελειώνουν τον αγώνα καλύτεροι από ό,τι τον ξεκίνησαν. Βλέπω, επίσης, μια παρέα που όσο λυσσασμένα μπαίνει στις φάσεις, άλλο τόσο το χαίρεται στις πιο χαλαρές στιγμές. Βλέπω, ακόμα, καλά σχεδιασμένες κινήσεις, προγραμματισμό, ηρεμία, όραμα.
Κι όλα αυτά, βλέπω να τα έχει καταφέρει ένας τύπος που είναι ταυτόχρονα απίστευτα κουλ, τρομερά χαβαλές αλλά και απόλυτα “σκυλί” στη δουλειά του και θεριό ανήμερο όταν διακυβεύεται το συμφέρον της ομάδας του. Ένας τύπος που τον θες για κολλητό σου, να πηγαίνετε για μπίρες, να μεθοκοπάτε και να φιλοσοφείτε πάνω στις μεγάλες αλήθειες της ζωής, αλλά συμβιβάζεσαι με το να τον βλέπεις απλά (;) να προπονεί την ομάδα σου και να την οδηγεί από διάκριση σε διάκριση με τις απαράμιλλα “normal one” ικανότητές του. Ένας τύπος που θα μπορούσε να κάνει ομάδα ακόμα και τη Γιουνάιτεντ. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ήθελε, γιατί υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα φιλοσοφίας μεταξύ τους. Αλλά θα μπορούσε, το ξέρω.
Κάποιος μπορεί να πει ότι τα παραπάνω είναι λιγότερο ή περισσότερο υποκειμενικά. ΟΚ, θα συμφωνήσω. Εκτός από τα παραπάνω, όμως, βλέπω και κάποια άλλα, που δεν χωρούν την παραμικρή αμφισβήτηση. Βλέπω λ.χ. την αντικειμενική αξία της ομάδας να πολλαπλασιάζεται μέσα στην τελευταία πενταετία. Βλέπω ένα εντυπωσιακό αήττητο εντός έδρας. Βλέπω ένα ψαρωτικό σερί παρουσιών σε ευρωπαϊκούς τελικούς. Βλέπω ένα απίθανο σερί συγκομιδής βαθμών. Βλέπω τα ρεκόρ να καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο. Βλέπω δηλώσεις ανθρώπων που ξέρουν πολλά περισσότερα από εμένα, που μιλάνε για τις αρετές του Κλοπ και το χάρισμά του να αγοράζει παίκτες και να τους μετατρέπει σε σούπερ σταρς και όχι να αγοράζει απευθείας από το πάνω-πάνω ράφι, πράγμα που θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ ο άσχετος στην τελική. Και προτού βιαστείς να μιλήσεις για τις περιπτώσεις όπου ξόδεψε πολλά λεφτά για μεταγραφές προβάλλοντας τον ισχυρισμό “Πώς να σου βγει ο άλλος παλτό, αν έχεις ξοδέψει 70 και 80 και 100 μύρια για να τον πάρεις;”, σκέψου πρώτα όλες τις τελευταίες μεταγραφές του Μουρίνιο ή της Γιουνάιτεντ ξέρω ‘γω, και μετά έλα να τα ξαναπούμε.
Πέρα από όλα τα παραπάνω όμως, βλέπω και εμένα. Που, ΟΚ, υποστηρίζω τη Λίβερπουλ από τότε που μεγαλουργούσε ο Ίαν Ρας, αλλά, κακά τα ψέματα, είχα να ασχοληθώ τόσο σοβαρά με εκείνη, σχεδόν από τότε. Όχι μόνο γιατί είμαι η θλιβερή περίπτωση φιλάθλου που θυμάται την ομάδα μόνο στις καλές στιγμές της, αλλά επειδή έπαψα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο συνολικά. Είχα να παρακολουθήσω ματς στην τηλεόραση για πάνω από 10-15 χρόνια. Να πάω στο γήπεδο από τότε που όλη η σημερινή μας εντεκάδα ήταν αγέννητη.
Βλέπω εμένα λοιπόν. Που όχι μόνο δεν χάνω ματς για ματς, αλλά αλλάζω μέχρι και το πρόγραμμα των διακοπών μου για να μη χάσω ούτε την έναρξη του πρωταθλήματος. Που ενώ δεν καταδέχομαι να πάω σε ελληνικό γήπεδο ούτε με πρόσκληση και σουίτα και κερασμένα φαγιά και ποτά, έκανα γιορτές, ολομόναχος στο Λίβερπουλ για να εκπληρώσω ένα από τα όνειρά μου και να θαυμάσω αυτή την ομαδάρα μέσα από το Άνφιλντ (κάπου εδώ πρέπει να ευχαριστήσω θερμά την Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Liverpool, που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία). Και δεν είναι μόνο αυτά. Βλέπω και την υγεία μου να βελτιώνεται θεαματικά ή, τουλάχιστον, να μην επιδεινώνεται ραγδαία. Εκεί που λίγα χρόνια πίσω μας έβλεπα να προηγούμαστε π.χ. με 3-0 στο 82’ και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει γιατί “ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΤΟ ΜΑΤΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ”, τώρα μας βλέπω να προηγούμαστε με κάνα εύθραυστο 1-0 στο 37’ και είμαι πιο ζεν κι από τον Γκάντι. Ακόμα κι αν βρεθούμε πίσω στο σκορ, νιώθω όχι απλά ότι μπορούμε να το γυρίσουμε -αλίμονο αν δεν μπορούσαμε- αλλά και ότι είμαστε καταδικασμένοι να το κάνουμε.
Και σαν εμένα υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι, είμαι σίγουρος.
Πολύ πρόσφατα διάβαζα ένα άρθρο, σύμφωνα με το οποίο μεγάλη μερίδα φιλάθλων ζητάει να στηθεί άγαλμα προς τιμήν του Κλοπ, αν καταφέρει να μας οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου στην Πρέμιερ Λιγκ. Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο. Όχι, δεν διαφωνώ επειδή δεν το αξίζει. Διαφωνώ επειδή το άγαλμα το στήνεις όταν πια κάτι ανήκει στο παρελθόν. Όταν πια η ιστορία αποτιμάται και τιμάται. Κι εμείς τώρα έχουμε την ευτυχία να τη ζούμε. Να τη βλέπουμε να γράφεται μπροστά στα μάτια μας. Ας απολαύσουμε αυτό λοιπόν, και ας ευχηθούμε να το ζούμε για πολλά χρόνια ακόμα. Όταν με το κακό (!) σταματήσει να γράφεται, και άγαλμα στήνουμε και το Kop το μετονομάζουμε σε Klop και ό,τι άλλο θέλετε. Ως τότε, ας συνεχίσουμε να θαυμάζουμε το έργο του κορυφαίου προπονητή στον κόσμο.
Διάολε, αν έχει καταφέρει να κάνει εμένα να ασχοληθώ με τη μπάλα μετά από 25+ χρόνια, το να κερδίσει ένα πρωτάθλημα μετά από 30 είναι το λιγότερο που μπορεί να πετύχει.
Πάμε για τα περισσότερα λοιπόν. COYR!
