Γράφει ο Ξενοφών Φύτρος, μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool
Τον Ιανουάριο του 2011, η Liverpool χάνει εκτός έδρας από τις Blackburn και Blackpool και βρίσκεται στη 13η θέση της βαθμολογίας, 19 πόντους πίσω από την πρωτοπόρο Man Utd και 4 πόντους πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ο Kenny Dalglish, που έχει επιστρέψει στη θέση του προπονητή, χαρακτηρίζει το έργο που έχει αναλάβει ως “big challenge”.
Εννιά χρόνια μετά, η Liverpool είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου, είναι στην κορυφή της Premier League με 16 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο, τρέχει ένα αήττητο 39 αγώνων στο πρωτάθλημα, και στο ρόστερ της έχει κατά γενική ομολογία τον κορυφαίο προπονητή και μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Αυτή η ραγδαία, όσο και απροσδόκητη μέχρι και μερικά χρόνια πριν, μεταμόρφωση, οφείλεται σε ένα σύνολο προσώπων, γεγονότων, επιλογών και συγκυριών. Οι κυριότεροι παράγοντες κατά τη γνώμη μου ήταν οι εξής έξι, πριν και μετά από το ιστορικό χαμηλό του Ιανουαρίου του 2011:
- Οκτώβρης 2010: Μετά από δικαστικό αγώνα η Fenway Sports Group γίνεται ο νέος ιδιοκτήτης της Liverpool. Χωρίς υπερβολή, παραλαμβάνει χάος από τους προηγούμενους ιδιοκτήτες Hicks-Gillett, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Με επιμονή και υπομονή, και παρά κάποιες λάθος επιλογές στην πορεία, οι Αμερικάνοι ιδιοκτήτες μεταμορφώνουν το σύλλογο εκμεταλλευόμενοι πλήρως την τεράστια δημοφιλία του. Πέρα από την αναμόρφωση του αγωνιστικού τμήματος, την επέκταση-βελτίωση του Anfield και του προπονητικού κέντρου, τις νέες επικερδείς εμπορικές συμφωνίες, καθοριστικός είναι ο σεβασμός που επιδεικνύουν στην ιστορία, την παράδοση και τις αρχές που πρεσβεύουν ο σύλλογος και οι πιστοί οπαδοί του.
- Οκτώβρης 2015: Η FSG βρήκε (και απέλυσε) τον Hodgson και προσέλαβε τον Kenny Dalglish και τον Brendan Rodgers. Όταν τον Οκτώβρη του 2015 προσλαμβάνει τον Jurgen Klopp, αλλάζει τον ρου της ιστορίας. Ο Γερμανός αποδεικνύεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Αναμφίβολα ο πιο χαρισματικός προπονητής της γενιάς του, βρήκε στη Liverpool αυτά που χρειαζόταν για να φτάσει στην κορυφή: Κοινή φιλοσοφία με τους εργοδότες του, κοινό πάθος και «τρέλα» με τους οπαδούς, έναν απόλυτα οργανωμένο σύλλογο που δρα με ποδοσφαιρική και όχι (μόνο) με εμπορική λογική. Ο Klopp από την πλευρά του ανταπέδωσε στη Liverpool όσα πήρε και με το παραπάνω.
- Νοέμβρης 2016: Το κεφάλαιο μεταγραφές για τη Liverpool περιείχε πολλές αποτυχίες και ακόμα περισσότερα πεταμένα χρήματα (και επί FSG). Ένα χρόνο μετά την πρόσληψη του Klopp, προσλαμβάνεται ως τεχνικός διευθυντής ο Michael Edwards. Ακόμη άγνωστος στο ευρύ κοινό, ο Edwards πιστώνεται τις μεταγραφικές επιτυχίες της ομάδας που ενώ την μεταμόρφωσαν αγωνιστικά, ταυτόχρονα δεν την ξετίναξαν οικονομικά. Πολλά έχουν ειπωθεί για τις μεταγραφές των Mane, Salah, Robertson, Van Dijk, Alisson κλπ. αλλά ποιος θυμάται και τα εξής: O Edwards πούλησε τον Benteke για 31εκ. ευρώ, τον Sakho για 28, τον Solanke για 21, τον Ibe για 18, τον Allen για 15 κλπ. Με άλλα λόγια, όταν οι άνθρακες πωλούνται για χρυσάφι.
- Ιανουάριος 2018: Ο Klopp έχει πια μεταμορφώσει τη Liverpool σε μία μηχανή παραγωγής γκολ που έχει γίνει αντικείμενο θαυμασμού. Η ομάδα όμως αδυνατεί να κερδίσει αποτελέσματα και τίτλους. Το κομμάτι του παζλ που λείπει συμπληρώνεται με την απόκτηση του Virgil Van Dijk. Ο Ολλανδός εξελίσσεται στον κορυφαίο αμυντικό του πλανήτη και δίνει στην ομάδα την ισορροπία που της έλειπε μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Ποτέ ίσως ξανά κάποιος ποδοσφαιριστής δεν μεταμόρφωσε τόσο καθοριστικά μία ομάδα. Η Liverpool κατά καιρούς έχει παίξει χωρίς Mane, Salah, Alisson, Fabinho κλπ χωρίς σημαντική πτώση στην ποιότητά της. Ο Van Dijk όμως δείχνει, απλά, αναντικατάστατος.
- Την ώρα που μεσούσης της σεζόν, στη Manchester City ο Guardiola επιτρέπει σεξ πάρτι με εισαγόμενα μοντέλα, ο Pogba κάνει την αποθεραπεία του στην εβδομάδα μόδας στο Παρίσι, ο Aubameyang αλλάζει τις Lamborghini σαν τα πουκάμισα και ενίοτε στουκάρει κάποια απ’ αυτές, στη Liverpool συμβαίνουν τα εξής: Ο Mane ασχολείται με φιλανθρωπίες, ο Salah σαν πιστός μουσουλμάνος νηστεύει στο ραμαζάνι και ο Alisson βαφτίζει τον Firmino και δακρύζουν συγκινημένοι και οι δύο στην πισίνα-κολυμβήθρα. Σχεδόν κανείς παίκτης δεν είναι καλυμμένος με τατουάζ, δε φορά σκουλαρίκια και κολιέ, δε βάφει τα μαλλιά του, δεν μπλέκει σε σκάνδαλα, ενώ ο σύλλογος φροντίζει για την εκπαίδευση των πιτσιρικάδων της δεύτερης ομάδας. This is the Liverpool way, και η Liverpool του Klopp δε θα υπέγραφε ποτέ τον Balotelli (αν και θα ήταν ίσως ένα ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα…)
- Και κάτι που –ευτυχώς για τη Liverpool– δεν έγινε. Η κατασκευή του νέου γηπέδου στο Stanley Park από τους Hicks-Gillett και η κατεδάφιση του Anfield. Αν τα σχέδια των πρώην ιδιοκτητών προχωρούσαν, η κατάληξη θα ήταν πιθανότατα καταστροφική. Ο σύλλογος θα χρεωνόταν με ένα υπέρογκο ποσό που θα υποθήκευε το μέλλον του. Με βάση τα όσα έγιναν στη συνέχεια, πιθανότατα η Liverpool θα έμενε με ένα ημιτελές γιαπί όπως η Valencia, αλλά ακόμα και αν το γήπεδο ολοκληρωνόταν, η ομάδα δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια, όπως δεν είναι ίδια η Arsenal μετά το Highbury και η West Ham μετά το Upton Park. Liverpool σημαίνει Anfield και η επιμονή και υπομονή της FSG έδειξαν ότι το νέο γήπεδο δεν ήταν αναγκαιότητα.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια το μέλλον του συλλόγου για τα επόμενα εννιά χρόνια ή και παραπάνω. Ένα όμως είναι σίγουρο: Η Liverpool είναι πλέον αντικείμενο μελέτης, θαυμασμού και ζήλιας. Κι όχι μόνο για το γήπεδο, τον ύμνο ή το λαμπρό παρελθόν της. Αλλά για το ακόμα πιο λαμπρό παρόν της και το τόσο υποσχόμενο μέλλον της. Let’s talk about (how many?) baby…
YNWA
