Υπάρχουν περισσότεροι από 50 Σύνδεσμοι Οπαδών της Liverpool, στην Βόρειο Αμερική, αλλά ο άνθρωπος του Guardian, o Sachin Nakrani, την Κυριακή το πρωί την πέρασε στο San Francisco!

«Εμπρός Πιστοί».

«Ελάτε στο San Francisco.»

«Ελάτε στο San Francisco για να παρακολουθήσετε τον αγώνα του Community Shield.» έλεγε η πρόσκληση.

Στην αρχή των εβδομαδιαίων διακοπών με την οικογένεια του , ο Nakrani είχε υποσχεθεί στη γυναίκα του, ότι στις διακοπές αυτές δεν θα ασχολιόταν με το ποδόσφαιρο.

Είπε ψέματα μόνο την τελευταία μέρα.

Γιατί προς υπεράσπιση του είχε καταφέρει να κρατήσει τη Liverpool μακριά από τις ζωές τους για μια εβδομάδα, ελέγχοντας λίγο τα αποτελέσματα των φιλικών ή ειδήσεις που αφορούσαν πιθανούς μεταγραφικούς στόχους.

Ο αγώνας του Community Shield ήταν όμως διαφορετική υπόθεση.

Όχι βέβαια και τόσο σημαντικός αγώνας αλλά σίγουρα πιο σημαντικός από άλλους και βέβαια η ομάδα του έπαιζε σε έναν τέτοιο αγώνα μετά από 13 χρόνια!

Η Liverpool επέστρεφε στο Wembley για τον εναρκτήριο αγώνα της σαιζόν και ένιωσε ότι δεν μπορούσε παρά να τον παρακολουθήσει ακόμα και από 5.000 μίλια μακριά.

Έζησε λοιπόν μια εμπειρία πρωτόγνωρη για αυτόν στα περισσότερα από 30 χρόνια που δηλώνει οπαδός της Liverpool.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, περπάτησε στο σκοτάδι, μέχρι που βρήκε ένα ταξί, μπήκε μέσα και κατευθύνθηκε προς την Kezar Pub στην Cole Valley, προκειμένου να παρακολουθήσει τον αγώνα στις 7 το πρωί!

Το San Francisco, η πόλη που ο Jimmy Hendrixαποκάλεσε πατρίδα του είναι γνωστό για την ομίχλη του και την Κυριακή το πρωί, δικαιολόγησε απόλυτα τη φήμη του.

Ο Nakrani είχε μάθει για την Kezar Pub από τον λογαριασμό του Συνδέσμου στο twitter, και ο γραμματέας εκεί, ο Aman Parikh τον είχε διαβεβαιώσει –με προσωπικό μήνυμα, ότι θα ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενος . Ο ίδιος δεν θα μπορούσε να παραβρεθεί, αλλά θα τον καλωσόριζαν πολλά φιλικά πρόσωπα.

Ο δημοσιογράφος ένιωσε ότι δεν θα του δινόταν μόνο η ευκαιρία να παρακολουθήσει έναν αγώνα της Liverpoolεναντίον της City στο Wembley αλλά και θα ‘εξερευνούσε’ μια κατάσταση που διέγειρε εδώ και καιρό τη φαντασία του- την εμπειρία του να είσαι Κόκκινος εκτός της Αγγλίας.

Οι οπαδοί της Liverpool που ζουν μακριά από το Νησί, αποτελούν μοναδικό φαινόμενο.

Το μόνο που χρειάζεται κανείς να παρατηρήσει είναι τα επίπεδα στα οποία φτάνουν προκειμένου να παραμένουν σε επαφή με την ομάδα αλλά και οι τρόποι με τους οποίους αντιδρούν στα αποτελέσματα.

Κάποιες φορές φτάνουν στα άκρα!

Οι νίκες αποτελούν οιωνό για κάτι μεγάλο, ενώ οι ήττες σηματοδοτούν το τέλος του κόσμου!

Κάποιος φίλος του Nakrani του είχε εκμυστηρευτεί κάποτε μια ενδιαφέρουσα θεωρία γι’ αυτό.

«Το θέμα είναι» του είχε πει «ότι οι περισσότεροι οπαδοί σε άλλες χώρες, βλέπουν τους αγώνες μόνοι τους, στο laptop ή οπουδήποτε αλλού. Γι αυτούς είναι μια πολύ προσωπική εμπειρία. Οπότε παίρνουν και τα αποτελέσματα προσωπικά.»

Αυτό ίσως να εξηγεί και γιατί έχουν ξεπηδήσει τόσοι πολλοί Σύνδεσμοι.  Υπάρχουν σχεδόν 60 από αυτούς στην Βόρειο Αμερική, όπως στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσιγκτον ή στο Madison με τον τελευταίο να έχει ιδρυθεί από τον Bryn Griffiths , γεννημένο στο Woking, γιο Liverpudlians , ο οποίος οργάνωσε και τον Σύνδεσμο του Σικάγο όσο ζούσε εκεί.

«Η ανάπτυξη μας είναι σταθερή και ανοδική και εκατοντάδες μέλη μας γεμίζουν το μπαρ που μας στεγάζει- το Nomad World Pub Madison.» λέει ο Griffiths και είναι φανερό ότι για τα μέλη των Συνδέσμων σε άλλες χώρες όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες ή οπουδήποτε αλλού, η σημασία της ύπαρξης αυτών δεν έγκειται μόνο στο γεγονός της συντροφικής παρακολούθησης των αγώνων αλλά και στη συλλογική αίσθηση της ταυτότητας που αναπτύσσεται εκεί.

Αυτό αποκόμισε και ο Philip Knowles, ως μέλος του Συνδέσμου του San Francisco. Γεννήθηκε στο Liverpoolαλλά στην ηλικία των 6 χρονών μετακόμισε στη Νότια Καλιφόρνια, ενώ στη συνέχεια πήγε σε κολλέγιο του ‘San Fran’ . Βρίσκεται από τότε στην πόλη και τα τελευταία 12 χρόνια συχνάζει ανελλιπώς στο Kezar.

«Μια από τις πρώτες αναμνήσεις μου ,παρακολουθώντας τη Liverpool στο Kezar, είναι ο ημιτελικός του Champions League του 2007, με αντίπαλο την Chelsea- απίστευτη ατμόσφαιρα.» λέει.

«Έχω κάνει φίλους εδώ και όταν βρίσκομαι μαζί τους η εμπειρία του να είμαι οπαδός της Liverpool, σε άλλη χώρα γίνεται μοναδική.»

Η ώρα δείχνει 7 π.μ και πρόκειται να ξεκινήσει ο αγώνας, οπότε η όλη φύση της εμπειρίας ‘γεμίζει’ τον Nakrani που γνωρίζει ότι πίσω στην πατρίδα είναι 3μ.μ.

«Είναι τρελή αυτή η διαφορά των 8 ωρών» λέει ο Knowles.

«Ειδικά για αγώνες που ξεκινούν το βράδυ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξυπνήσω στις 4π.μ. στη Δυτική Ακτή.»

«Αλλά ανυπομονώ γι αυτό. Ξυπνώ στον καναπέ, πίνω έναν καφέ και έρχομαι κατευθείαν εδώ. Αποτελεί σίγουρα εμπειρία.»

Καθώς ξεκινά ο αγώνας στο Βορειοδυτικό Λονδίνο όλοι όσοι βρίσκονται στην Kezar Pub δείχνουν ότι βρίσκονται σε πολύ καλή διάθεση, και τραγουδώντας το γνωστό SiSenor, ο ενθουσιασμός τους ανεβαίνει επίπεδο.

Αλλά στο 12 λεπτό η City παίρνει το προβάδισμα με τον Raheem Sterling.

Η απόλυτη σιωπή που ακολουθεί αλλά και η αίσθηση της απογοήτευσης αρχίζουν να δικαιολογούν ένα μέρος της θεωρίας για τις αντιδράσεις των εκτός συνόρων οπαδών της Liverpool που ζουν τα συναισθήματα τους στο έπακρο.

Η όχι και τόσο καλή απόδοση της Liverpool στο πρώτο ημίχρονο δεν βοήθησε περισσότερο τα πράγματα και κάποια μουρμουρητά ακούγονται ότι η City θα ξεφύγει στο σκορ.

Ευτυχώς κάποιος με τον θαυμάσιο Αμερικάνικο τρόπο σπάζει τη σιωπή όταν ένας επιθετικός της Cityαποτυγχάνει να βρει στόχο ,φωνάζοντας «Ωραίο σουτ στα πλάγια της εστίας»

Η Liverpool εμφανίζεται πολύ καλύτερη στο 2οημίχρονο, κάτι που αυξάνει την ένταση στην pub μέχρι που μπαίνει το γκολ του Matip.

Οι Κόκκινοι αυξάνουν την πίεση αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να βρουν το νικητήριο τέρμα και ο αγώνας φτάνει στα penalties.

Το Allez Allez Allez που πλημμυρίζει την pub ανεβάζει τον συλλογικό ενθουσιασμό στα ύψη, αλλά υποχωρεί κάπως καθώς η City κερδίζει τελικά το τρόπαιο.

Δεν υπάρχει όμως θυμός ή οργή.

Όλοι χτυπάνε τις πλάτες όλων , ανταλλάσουν χειραψίες και αργά κατευθύνονται προς την έξοδο, έχοντας όλη την Κυριακή μπροστά τους.

Μέχρι την επόμενη φορά!

*Το άρθρο του Sachin Nakrani, ο οποίος κάποτε είχε την ευγενή καλοσύνη να απαντήσει αμέσως σε μήνυμα μου, στο οποίο του ζητούσα να το μεταφράσω- «είναι τιμή μου» είχε πει, εμφανίστηκε στον Guardian, τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019.