Είσαι εδώ
Home > HOMEPAGE HOT POSTS > Clive Tydesley: Η σχέση αγάπης με τη Liverpool!

Clive Tydesley: Η σχέση αγάπης με τη Liverpool!

Φτάνει πια με την απογοήτευση!
Η ελπίδα είναι αιώνια!
Δεν γνωρίζεις ότι είσαι ερωτευμένος, μέχρι που κάποια/κάποιος ‘κομματιάζει’ την καρδιά σου.
Δεν γνωρίζεις μέχρι που φτάνει η υποστήριξη σου για μια ομάδα, μέχρι που αρχίζει να σε τσαντίζει!
Ο 23 χρονών γιος μου ήταν στην κερκίδα των φιλοξενούμενων στον αγώνα της West Ham vs Liverpool. Η υποστήριξη του αυτή είναι ένας λόγος – αρκετός, για να ενδιαφέρομαι για τη Liverpool, και να γράφω σε τέτοιου είδους blogs.
Αυτός και μία στοργή που παραμένει για μια ομάδα που μου φέρθηκε καλά πάντα!
Η στοργή βέβαια του γιου μου για την ομάδα του, είδε τα όρια της να τεντώνονται τη Δευτέρα το βράδυ. Η αγάπη και ο πόνος είναι παντρεμένο ζευγάρι εξάλλου. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο.
Εργάζεται στο Λονδίνο, οπότε δεν χρειάστηκε να πάει μακριά (μετά τον αγώνα) για να βροντήξει πίσω του την εξώπορτα του σπιτιού του, όταν οι περισσότεροι από τους οπαδούς της Liverpool που είχαν ταξιδέψει ,κινούνταν αργά- στο ταξίδι της επιστροφής, στο βάθος ενός αυτοκινητόδρομου, που αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στην κίνηση.
Ο Andy Heaton του Anfield Wrap μπήκε στο σπίτι στις 5 τα ξημερώματα.
Αν η Liverpool κατακτήσει το Πρωτάθλημα, όλες αυτές οι ‘μακριές’ μίζερες ώρες που ξοδεύτηκαν, μετρώντας κώνους κυκλοφορίας και ρίχνοντας κατάρες στην αφοσίωση τους στην ομάδα, θα φοριούνται ως κονκάρδα τιμής.
Οι δύσκολες στιγμές που πέρασε κάποιος είναι οι πρώτες που έρχονται στο μυαλό, όταν η ομάδα πιάσει την κορυφή.
Υπάρχουν βέβαια κάποια «αν» μετά τη χλωμή απόδοση της Δευτέρας, αλλά κανένας δεν έχει σκίσει ακόμα το εισιτήριο διαρκείας του.
Παρά την απώλεια της πρώτης θέσης, ο βαθμολογικός πίνακας προσφέρει ακόμα αρκετή παρηγοριά, αλλά οι πραγματικοί οπαδοί του ποδοσφαίρου δεν κοιτούν για παρηγοριά αμέσως μετά από μια ‘άθλια’ νύχτα.
Πρώτα πρέπει να θυμώσεις… Μετά μετατρέπεσαι σε αμίλητο… Και μόνο αφού και το τελευταίο υπόλειμμα θλίψης βγει προς τον κόσμο, αρχίζει ξανά η αισιοδοξία να επιστρέφει.
Είναι η ελπίδα που σε ‘γεμίζει’ ξανά.
Έχουν γραφτεί ένα δύο πράγματα για την ‘τριανταφυλλένια’ ατμόσφαιρα του Anfield στα τελευταία παιχνίδια ,αλλά στους αληθινούς οπαδούς επιτρέπεται να μένουν ήσυχοι, όταν η ομάδα τους είναι ήσυχη. Είναι φυσικό! Είναι μέρος της συναισθηματικής σύνδεσης που νιώθεις με την ομάδα.
Οι οπαδοί δεν βρίσκονται στη λίστα μισθοδοσίας. Κανένας- ούτε ο Jurgen Klopp, δεν έχει το δικαίωμα να πει στους οπαδούς πώς να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Ανταποκρίνεσαι όταν κάποιος τρεις σειρές πίσω από σένα, αρχίζει ένα τραγούδι, γιατί νιώθεις παρακινημένος να το κάνεις, γιατί θέλεις να συμμετέχεις και να σε ακούσουν, γιατί έτσι αποτελείς μέρος μιας μοναδικής ‘λειτουργίας’ για τον κοινό σκοπό που είναι τόσο κοντά στην καρδιά σου- εκτός της οικογένειας φυσικά.
Η Liverpool δεν είναι μια ομάδα που χρειάζεται να βάλει πλαστικά σημαιάκια στις θέσεις του Anfield, και να πει στους οπαδούς της πότε να τα κουνάνε. Αν χρειαζόμασταν cheerleader, είμαι σίγουρος ότι ο John Henry θα μας έφερνε κάποιες από τη Βοστώνη. Ο Klopp μπορεί να σηκώνει που και που τα χέρια του, ενθαρρύνοντας το πλήθος να φωνάξει περισσότερο, αλλά θα πρέπει να το δείτε κυρίως ως έναν τρόπο να εκτονώσει τα νεύρα του.
Είναι περίεργο αλλά δεν νομίζω ότι η απόδοση της Δευτέρας ήταν νευρική ή στην κόψη του ξυραφιού. Θα μπορούσε να ήταν και περισσότερο ενός από τα παραπάνω. Φάνηκε μάλλον σαν να προσπαθούν οι παίκτες να μην φανούν αγχωμένοι με τις λάθος πάσες και τα τακουνάκια τους. Χαρισματικοί παίκτες έκαναν λανθασμένες πάσες και χαλαρές πρώτες επαφές με τη μπάλα. Δεν ξεκίνησαν ποτέ πραγματικά τον αγώνα.
Ο Klopp μπορεί να ξεκίνησε με τον διαιτητή στη συνέντευξη τύπου, αλλά μάλλον ήταν ένας τρόπος για να εκτονωθεί. Δεν υπήρξαν αδικίες. Για πρώτη φορά αυτή τη σαιζόν, η Liverpool ήταν τυχερή που κατάφερε και πήρε αυτό που πήρε από έναν αγώνα.
Στα στούντιο του Sky, o James Carragher, ήταν σχεδόν το ίδιο ανήσυχος όσο και ο manager. Έχοντας πλέον την εμπειρία του πάνελ προσπάθησε να διαλέξει τις κατάλληλες λέξεις ώστε να ασκήσει κριτική χωρίς όμως να καταδικάσει.
Ο οπαδός της Liverpool μέσα του, σχεδόν ούρλιαζε στον David Jones, να σταματήσει να του κάνει τέτοιες ερευνητικές ερωτήσεις και να τον αφήσει να πάει για μια μπύρα.
Δεν θέλεις να μιλήσεις σε κανέναν μετά από μια τέτοια φτωχή απόδοση της ομάδας σου. Προτιμάς να βρίσκεσαι σε ένα parking του M6 μαζί με άλλους οπαδούς παρά να βρίσκεσαι μόνος σου.
Το αποτέλεσμα έμοιαζε με ήττα ,όχι γιατί ένας βαθμός από τη West Ham είναι ένα κακό αποτέλεσμα σε αυτό το έντονα ανταγωνιστικό κυνήγι του τίτλου, αλλά γιατί εκπληκτικοί παίκτες όπως οι Bobby Firmino και Mo Salah δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη μπάλα στα πόδια τους.
Γιατί το ‘δεδομένο’ ότι ο James Milner μπορεί να παίξει οπουδήποτε δεν είναι ‘δεδομένο’ πλέον.
Γιατί το 4-3-3 σταμάτησε να δουλεύει.
Γιατί οι νέοι παίκτες εξακολουθούν να μοιάζουν νέοι παίκτες.
Γιατί οι παίκτες που έλειπαν, έλειψαν πολύ.
Γιατί η City έχει συμπληρώσει ήδη κάποια χρόνια στο χτίσιμο της ομάδας τους.
Η βδομάδα αυτή για έναν οπαδό της Liverpool ήταν μια πολύ μεγάλη- χρονικά εβδομάδα. Στη δουλειά, στο σχολείο, στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Και έρχονται και περισσότερα ίσως. Οι ευλογίες των εξόδων από τα Κύπελλα, έχουν αφήσει την ομάδα και τους οπαδούς μαζί με κενά να γεμίσουν. Ίσως πολλά κενά.
Πρέπει όμως ,κάπως, οι οπαδοί να βρουν τον τρόπο και να απολαύσουν το ταξίδι με όλα τα πάνω και τα κάτω του.
Η μόνη ,νομικά δεσμευτική συνθήκη για να υποστηρίζεις- χωρίς όρους, μια ομάδα είναι γιατί προσθέτει κάτι στη ζωή σου, που τίποτε άλλο δεν μπορεί να το κάνει. Αλλιώς πήγαινε και παίξε γκολφ.
Αρμόζει στον Klopp και στους παίκτες του, να κάνουν όλα αυτά τα ‘πολιτικά’, επαγγελματικά πράγματα, να αντιμετωπίζουν έναν αγώνα κάθε φορά μοναδικά, και να αγνοούν τον βαθμολογικό πίνακα και τα υπόλοιπα αποτελέσματα.
Για τους οπαδούς είναι το ακριβώς αντίθετο.
Έχεις πληρώσει για τη διαδρομή.
Ούρλιαξε και κούνα τα χέρια σου όσο πολύ θέλεις.
Αν θέλεις να πας νωρίς το Σάββατο στο Anfield, για να παροτρύνεις τους παίκτες όταν θα κάνουν ζέσταμα, τότε να το κάνεις.
Στους οπαδούς της Liverpool, είπαν πριν από 60 χρόνια, ότι έχουν να παίξουν ρόλο στις επιτυχίες της ομάδας. Το πνεύμα του Shankly ζει. Ο καθένας μπορεί να κάνει το κομμάτι του από τώρα ως τις 12 του Μάη.
Αν όμως ήσουν ένας από τους 3.000 οπαδούς, όπως ο γιος μου ,που βρήκαν τον τρόπο να πάνε στο London Stadium, τη Δευτέρα το βράδυ και γύρισες πίσω με την απορία αν οι 30 λίρες +, που ξόδεψες , έπιασαν τόπο, μην προβληματίζεσαι.
Δεν είναι προδοσία, ούτε έγκλημα να ‘φωνάζεις’ την ομάδα σου που και που.
Είναι αγάπη.
Και η αγάπη είναι φάρμακο.

Ο Clive Tydlesley εργάζεται για το ITV, ενώ συχνά άρθρα του φιλοξενούνται και στο Anfield Wrap, από όπου προέρχεται και το παρόν.

Ο Tydesley για τη Liverpool.
Μοιραστείτε το!

Αφήστε μια απάντηση

Top
Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com