Σε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του, που δημοσιεύτηκε στον Guardian, ο John Arne Riise, δίνει τη δική του εκτίμηση ,εκείνου του επεισοδίου, με τον Ουαλό επιθετικό που επισκίασε ακόμα και την περίφημη νίκη με 2-1 της Liverpool, εκτός έδρας επί της Barcelona.
Γράφει λοιπόν ο Νορβηγός…
Η ομάδα είχε ταξιδέψει ως το Algarve για να φορτίσει ξανά τις μπαταρίες της, πριν τον αγώνα του Champions League, εναντίον της Barcelona. Για 5 μέρες θα κάναμε ελαφρά προπόνηση, θα παίζαμε γκολφ, θα χαλαρώναμε στη λιακάδα και θα γνωρίζαμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.
Αυτό ήταν το σχέδιο.
Μείναμε στο ξενοδοχείο Barringtons Golf and Spa ,σε ένα θέρετρο που λέγεται Vale do Lobo. Εγώ μοιράστηκα το ίδιο δωμάτιο με τον Daniel Agger.
Την Πέμπτη αποφασίστηκε ότι ως ομάδα θα βγαίναμε έξω για να δειπνήσουμε με τους προπονητές και τον manager. Σε δείπνο τέτοιου είδους, επιτρέπεται στους παίκτες να πιουν μια ή δύο μπύρες, ένα δικαίωμα που προσωπικά δεν το άσκησα ποτέ. Βέβαια δύο μπύρες δεν μπορούν να πειράξουν κάποιον. Αρκεί να μείνει εκεί.
Ο Steven Gerrard είχε συνεννοηθεί με τον ιδιοκτήτη και είχε κλείσει ένα πριβέ δωμάτιο για μας στο Monty’s Restaurant and Bar. Το Monty’s ήταν σε μια περιοχή κοντά στην παραλία και θυμάμαι ότι το εσωτερικό του ήταν ‘ντυμένο’ στα ασπρόμαυρα ενώ κοντά στο μπαρ υπήρχε ένα μηχάνημα karaoke.
Κάποια από τα παιδιά άρχισαν να πίνουν πριν έρθει το φαγητό και ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Craig Bellamy.
Γρήγορα εμφανίστηκε ένα μικρόφωνο στο τραπέζι και ο Bellamy άρχισε να φωνάζει : «Ο Riise θα τραγουδήσει! Ο Riise θα τραγουδήσει!» Άρχισε να φωνάζει πριν να σερβιριστεί το φαγητό και συνέχισε στη διάρκεια που τρώγαμε. Φαινόταν μεθυσμένος και εγώ είχα ενοχληθεί.
Γρήγορα ο Bellamy βρέθηκε στο μηχάνημα του karaoke, συνεχίζοντας να φωνάζει στο μικρόφωνο : « Ο Riise θα τραγουδήσει!».
Οργισμένος πήγα κοντά του και του φώναξα : «Δεν θα τραγουδήσω! Σκάσε αλλιώς θα σε χτυπήσω.»
Απάντησε ουρλιάζοντας : «Θα σε σκοτώσω, κόκκινο μ….»!
Ο Bellamy σταμάτησε τελικά και εγώ έφυγα για το ξενοδοχείο με τον Sami Hyypia που είχε έρθει λίγο στο κέφι. Ο Agger δεν ήθελε να φύγει ακόμα από το εστιατόριο, οπότε του είπα ότι θα άφηνα την πόρτα του δωματίου μας, ξεκλείδωτη.
Η ώρα είχε πάει ήδη 12 και μισή και τα μεσάνυχτα, και μόλις βρέθηκα στο δωμάτιο μου, κοιμήθηκα αμέσως.
Ξύπνησα στο σκοτάδι, ακούγοντας κάποιον να ανοίγει την πόρτα, και προφανώς νόμιζα ότι ήταν ο Agger. Γύρισα μισοκοιμισμένος, με τα μάτια μου να προσπαθούν να συνηθίσουν στο ξαφνικό φως.
Κάτι μου έκανε να καταλάβω ότι δεν ήταν ο Agger.
Γρήγορα μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν- ο Craig Bellamy δίπλα στο κρεβάτι μου με ένα μπαστούνι του γκολφ στα χέρια του.
Ο Steve Finnan, που μοιραζόταν το δωμάτιο του με τον Bellamy, ήταν κι αυτός στο δωμάτιο, αλλά απλώς στεκόταν.
O Bellamy σήκωσε το μπαστούνι πάνω από το κεφάλι του και προσπάθησε παίρνοντας στάση γκολφ, να χτυπήσει την κνήμη μου- κάτι που θα μπορούσε να τελειώσει την καριέρα μου, αλλά εγώ κατάφερα να τραβήξω έγκαιρα το πόδι μου.
Πήδηξα από το κρεβάτι και τράβηξα το σκέπασμα πάνω μου σαν να ήμουν ταυρομάχος, ενώ ο Bellamy φώναζε : «Κανένας δεν δείχνει ασέβεια στο πρόσωπο μου, μπροστά στα παιδιά.»
Φαινόταν εκτός εαυτού!
«Δεν με νοιάζει αν πάω φυλακή! Τα παιδιά μου έχουν αρκετά χρήματα για το σχολείο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν με ενδιαφέρει. Θα σε σκοτώσω.» έλεγε.
To επόμενο χτύπημα προσγειώθηκε στον μηρό μου. Προσπάθησα να κρατήσω το σκέπασμα ανάμεσα μας, αλλά αυτός συνέχιζε να χτυπά.
Θα μπορούσα να τραυματιστώ πολύ σοβαρά, αλλά συγχρόνως ήξερα ότι τον «είχα» τον Bellamy γιατί ήμουν πιο ψηλός και πιο δυνατός.
Ο Finnan στεκόταν στην πόρτα. Ίσως στεκόταν εκεί για να σταματήσει τον Bellamy αν αγρίευε περισσότερο, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν κοντός και αδύνατος.
Γνώριζα πάντως ότι αν ανταπέδιδα την επίθεση του Bellamy, η καριέρα μου στη Liverpool θα τελείωνε.
Προσπάθησα να τον καλμάρω λέγοντας : «Άσε κάτω το μπαστούνι κι ας παλέψουμε με τις γροθιές μας. Εμπρός! Είσαι καλός μαχητής!»
Στάθηκε και με κοίταξε!
«Αύριο στις 9 η ώρα θα συναντηθούμε και θα το τελειώσουμε αυτό.» είπε και έφυγε!
Εκείνο το βράδυ είχαν συμβεί πολλά πράγματα για τα οποία δεν ήμουν ενήμερος αφού είχα αποχωρήσει νωρίς από το εστιατόριο, αλλά όταν κοίταξα έξω από το παράθυρο για να δω από τι προερχόταν όλος αυτός ο θόρυβος, είδα τα φώτα περιπολικού της αστυνομίας και τον τερματοφύλακα μας τον Jerzy Dudek με χειροπέδες.
Πιο πριν τραγουδούσε και χτυπούσε με τις γροθιές του την οροφή ενός αυτοκινήτου.
Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό της ομάδας και του ζήτησα να μου ρίξει μια ματιά. Ήδη στο ισχίο και στο μηρό υπήρχαν μαύρες και μπλε μελανιές.
Αφού ο γιατρός με περιποιήθηκε, πήρε στη συνέχεια τηλέφωνο τον Rafa Benitez. Αυτός έτρεξε πάνω και το σοκ του ήταν οφθαλμοφανές όταν μπήκε στο δωμάτιο.
Δεν είπε τίποτα.
Ήταν όπως πάντα. Ήρεμος και διατηρούσε τον έλεγχο του. Ανέφερε πως όλοι όσοι είχαν αναμιχθεί στο επεισόδιο θα τον συναντούσαν για κουβέντα την επόμενη μέρα.
Στη συνέχεια έφυγε, αφού ζήτησε πρώτα μια αναφορά από τον Steven Gerrard, τον αρχηγό της ομάδας, για το πώς τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο του.
Το πρωί σηκώθηκα, έκανα ντους και εξέτασα τους τραυματισμούς μου στον καθρέπτη. Έφυγα από το δωμάτιο και ο Agger ήθελε να έρθει μαζί μου. Πήγα στην πόρτα του Bellamy και χτύπησα. Ήμουν έτοιμος. Χτύπησα ξανά αλλά κανένας δεν άνοιξε.
Περιμέναμε απέξω με τον Agger για 10 λεπτά και στη συνέχεια πήγαμε για πρωινό. Οι φήμες είχαν κυκλοφορήσει ήδη και τα παιδιά γελούσαν μεταξύ τους. Ο Bellamy εμφανίστηκε αλλά δεν αντάλλαξε ούτε μια ματιά μαζί μου. Πήρε φαγητό, κάθισε και δεν έβγαλε κανένα ήχο. Τίποτα!
Στη συνέχεια ήρθε ο Dudek με γρατσουνιές στο πρόσωπο του και τα παιδιά γέλασαν ακόμα περισσότερο.
Το πείραγμα συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια της προπόνησης, όπου τα παιδιά συνέχισαν να γελάνε, αλλά δεν μου άρεσε αυτό. Ένας συμπαίκτης μου, μου είχε επιτεθεί και θα μπορούσε να τελειώσει την καριέρα μου.
Γιατί δεν τον αντιμετώπισε κανένας;
Αλλά μπορεί να νόμιζαν ότι ήταν μια ιδιωτική υπόθεση, ανάμεσα σε μένα και σε αυτόν.
Θα ήμουν δικαιολογημένος αν του έριχνα καμιά γροθιά αλλά σεβόμουν πολύ τον Rafa και την ομάδα. Αρκετή αναταραχή είχε γίνει ήδη και επρόκειτο να παίξουμε έναν πολύ σημαντικό αγώνα, εναντίον της Barcelona.
O Bellamy απολογήθηκε αργότερα, εξαναγκασμένος προφανώς λιγότερο ή περισσότερο από τον manager και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 80.000 λιρών. Καμία ποινή ή πρόστιμο δεν επεβλήθη σε μένα παρά τις αναφορές κάποιων δημοσιογράφων.
Στον αγώνα η Barcelona προηγήθηκε. Δύο λεπτά πριν το ημίχρονο, ο Bellamy ισοφάρισε και πανηγύρισε πηγαίνοντας στην άκρη της σημαίας του κόρνερ, όπου σταμάτησε και πήρε την πόζα του γκόλφερ. Ο πανηγυρισμός αυτός έδειξε μεγάλη ασέβεια και επιβεβαίωσε την «ειλικρίνεια» της απολογίας του.
Στη συνέχεια στο δεύτερο ημίχρονο, ο Gerrard έβγαλε μπαλιά στον Dirk Kuyt, του οποίου η πρώτη επαφή τον έβγαλε πολύ κοντά στον Victor Valdes για να σκοράρει. Ο Rafael Marquez, προσπάθησε να απομακρύνει με κεφαλιά την μπάλα, αλλά αυτή έφτασε στον Bellamy.
Αυτός με είδε ξεμαρκάριστο και αντί να σουτάρει μου έδωσε πάσα. Κατάφερα να σκοράρω με το λάθος μου πόδι μάλιστα. Ο Bellamy έτρεξε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε.
Ήταν η ευφορία της στιγμής αλλά δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε φίλοι.
Ο Steven Gerrard μου είπε κάποτε : «Αν ήμουν στη θέση σου, δεν νομίζω ότι θα κατάφερνα να συγκρατηθώ.»
Η αυτοβιογραφία του John Arne Riise, ‘The Running Man’ , κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις decoubertin.
