Ο Barney Ronay, sports editor του Guardian,βρέθηκε στο Anfield για τον αγώνα των Κόκκινων εναντίον της City. Έγραψε λοιπόν στο blog του…

Παρακολουθώντας το ζέσταμα του Salah πριν τον αγώνα, δεν μπόρεσα παρά να μην προσέξω το λάθος πράγμα.

Υπάρχει συνήθως ο παράγοντας σοκ, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν βλέπεις από κοντά elite αθλητές να προπονούνται, σαν να αναγνωρίζεις ένα ανώτερο είδος όντων.

Για παράδειγμα, πριν δύο εβδομάδες, είχα παρακολουθήσει τον Harry Kane-έκανε προπόνηση στα σουτ, πριν τον αγώνα του Champions League στο San Siro, και μου έκανε εντύπωση πόσο εκπληκτικά καλός είναι στο να περνά μ’ ένα χτύπημα τη μπάλα στα πιο μικρά διαστήματα χώρου.

Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τον Salah κατά τη διάρκεια που έκανε το ζέσταμα του.

Αντίθετα, εμφανίστηκε χαλαρός, και επιφυλακτικός. μένοντας κυρίως κοντά στις διαφημιστικές πινακίδες.

Τελικά σήκωσε τους ώμους του, σε μια κίνηση παραίτησης ή αδιαφορίας και αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο.

Αλλά πάλι ο Salah δεν μοιάζει σε κανέναν άλλο παίκτη και μάλιστα με πολλούς τρόπους.

Ούτε πέρυσι έμοιαζε σε κάποιον άλλο παίκτη, όταν κατά τη διάρκεια εκείνης της Ροκ εν Ρολ τρελής περιόδου, έμοιαζε αδιανόητο να χάσει την οποιαδήποτε ευκαιρία του παρουσιαζόταν.

Και φυσικά στον αγωνιστικό χώρο του Anfield, την Κυριακή το απόγευμα, δεν έμοιαζε σε κανέναν άλλο παίκτη επίσης, ένας άνθρωπος που φαινόταν να κουβαλά μαζί του, αυτό το προσωπικό κομμάτι χώρου, γύρω του- άσχετα με τις όποιες ευκαιρίες έχασε.

Κατά το τέλος αυτής της μη ικανοποιητικής, αλλά κατά περιόδους «γεμάτης» λευκής ισοπαλίας στο Anfield, o Salah ήταν ένας από τους τελευταίους παίκτες που αποχώρησε από τον χλοοτάπητα του Anfield.

Υπήρξε ένα φιλικό χτύπημα στο χέρι, από τον Pep Guardiola, στο κέντρο του γηπέδου, όχι ακριβώς για να εκφράσει παρηγοριά ή συμπάθεια προς τον παίκτη.

Καθώς πλησίαζε προς το τούνελ, ο Salah, επιβράδυνε λίγο και κοίταξε γύρω του μ΄έναν ελαφρύ δισταγμό ανησυχίας.

Εκπληκτική αλλαγή για τον παίκτη που ανακηρύχθηκε ο «βασιλιάς» της προηγούμενης σαιζόν.

Εξάλλου αυτός είναι ο άνθρωπος που σκόραρε σε επίπεδο Messi σε μία απίστευτη χρονιά αλλά τώρα έχει σημειώσει 4 γκολ στα τελευταία 16 του παιχνίδια, ένα στα τελευταία επτά και κανένα στα τελευταία τέσσερα.

Χωρίς αμφιβολία οι ψίθυροι για την περίπτωση του Mo Salah θα συνεχιστούν και οι αντιδράσεις θα ποικίλουν, από συμπάθεια για τον παίκτη με το αναγνωρισμένο απίστευτο ταλέντο, σε αποδοχή για το γεγονός ότι η προηγούμενη χρονιά αποκλείεται να επαναληφθεί έως τέλος στην υπόθεση από κάποιους κακεντρεχείς ότι αυτό που ζήσαμε ήταν η μεγαλύτερη Αιγυπτιακή απάτη μετά την φημολογούμενη κατάρα του τάφου του Τουταγχαμών.

Η κακή φόρμα δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο. Αλλά η παράξενη περίπτωση του Mo Salah την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι στον αγώνα της Κυριακής έκανε ένα κακό παιχνίδι. Έκανε ένα παράξενο παιχνίδι, «κατατονικό» ίσως.

Θα ήταν λάθος να υποθέσει επίσης κανείς ότι ήταν αόρατος στον αγωνιστικό χώρο ή ότι «ξεθώριασε» στα άκρα της επίθεσης της Liverpool.

Αντίθετα, ήταν ιδιαίτερα ορατός, «φυτεύοντας» τον εαυτό του στο κέντρο κάθε σκόπιμης επίθεσης της Liverpool, βγαίνοντας εκτός θέσης όμως, ένας άνθρωπος ανίκανος να θυμηθεί τι πρέπει να κάνει και πότε να το κάνει.

Αλλά και πάλι ο Salah είναι ένας παράξενος all round παίκτης.

Φαίνεται όμως να υπάρχει μια ανισορροπία στο ταλέντο του, όπως όταν τρέχει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο αλλά του λείπει μια ρόδα.

Σε κανέναν δεν μπορεί να είναι τόσο εύκολο, να τρέξει στον κενό χώρο, τόσο γρήγορα ή να ξεγελάσει έναν αμυντικό!

Ο Salah το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο, σαν να πηγαίνει στο περίπτερο για να αγοράσει εφημερίδα.

Αν όμως το τελείωμα του ήταν όπως θα έπρεπε να είναι τότε θα μπορούσε σκοράρει τρία εναντίον της Chelsea την προηγούμενη αγωνιστική.

Εδώ, στα πρώτα τέσσερα λεπτά ,είχε ήδη την ευκαιρία του, δημιουργώντας μόνος του τον απαραίτητο χώρο – με μια αβίαστη προσπάθεια τρέχοντας πίσω από τον Aymeric Laporte, χωρίς όμως το σουτ του, να βρει στη συνέχεια τον στόχο του.

Νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, κατάφερε να βρει, ακριβώς στη μέση της περιοχής της City, έναν αρκετά μεγάλο ελεύθερο χώρο, αλλά έστειλε το σουτ του πάνω στον Ederson.

Αργότερα έτρεξε για να συναντήσει τη μακρινή μπαλιά του Andy Robertson, ρύθμισε την ταχύτητα του, έριξε μια ματιά προς το τέρμα, έδωσε γωνία στο κορμί του, για να στείλει τη μπάλα όμως απελπιστικά πάνω από την αντίπαλη εστία.

Αυτό είναι το παράδοξο της περίπτωσης Salah.

Για άλλη μια φορά υπήρξε ο καλύτερος επιθετικός της Liverpool.

Αλλά τα highlights του περιορίζονται, ως τώρα, σε βιαστικές κινήσεις όταν φτάνει μπροστά στο τέρμα λες κι εκείνη τη στιγμή κάτι βαραίνει τα πόδια του, αν και παραμένει ένας ‘απαλός’ εκπληκτικής ταχύτητας δρομέας.

Πριν το εναρκτήριο λάκτισμα ένιωθες μια δόση καθαρής ‘ηλεκτρικής’ ενέργειας να ‘βγαίνει’ από τις κερκίδες του Anfield.

Τέτοιες μέρες , συνήθως,το Kop, γεμάτο από σημαίες και πανό, γίνεται ένας τεράστιος αγωγός που στέλνει την ενέργεια του στον αγωνιστικό χώρο.

Σε αυτή την περίπτωση, η πραγματικότητα ήταν κάπως διαφορετική.

Για έναν τέτοιο αγώνα της Premier League, όπου θα συναντιόταν σε μονομαχία οι καλύτερες επιθέσεις της χώρας, το θέαμα δεν άφησε να εννοηθεί κάτι τέτοιο.

Καθώς ένα ‘κλειστοφοβικό’ δεύτερο ημίχρονο ‘προχωρούσε’ ήταν φανερό ότι η Liverpool χρειαζόταν κάποιον στο κέντρο που θα έτρεχε με τη μπάλα, σπάζοντας την αμυντική γραμμή των 6 αντίπαλων παικτών.

Ο Henderson, δείχνει πρόθυμος να τρέχει μπροστά με διάθεση, αλλά τα πόδια του δεν κουβαλάνε καμία απειλή. Μοιάζει με αξιωματικό του ιππικού που πηγαινοέρχεται μεταξύ των γραμμών των ανδρών του.

Ελπίζουμε ότι από δω και πέρα ο Salah θα συνεχίσει να κάνει ότι έκανε και πέρυσι.

Η ιδέα όμως ότι θα μπορούσε να αφήσει πίσω του στο Ballon d’Or τους LuKa Modric,Cristiano Ronaldo και Lionel Messi δεν δείχνει αυτές τις μέρες και πολύ πειστική.

Εξακολουθεί να είναι ένας δημιουργικός επιθετικός παίκτης με τρεις assists από τον περασμένο Φεβρουάριο, και συνεχίζουμε να έχουμε το συναίσθημα ότι είναι ένας παίκτης με τους δικούς του αθλητικούς κανόνες, που συνεχίζει να βρίσκει τον χώρο Salah, που παίζει με τον χρόνο Salah και που βλέπει πάντα την αντίπαλη εστία-και το πιθανό γκολ μπροστά του.

Τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν στον Guardian την Κυριακή 7/10/18 και αποτελούν βέβαια προσωπικές απόψεις του Barney Ronay