Ο μήνας μαρτύριο από άποψη προγράμματος τελείωσε σήμερα για τη Liverpool. Το ισόπαλο 0-0 με την Manchester City στέλνει την ομάδα μας στη δεύτερη διακοπή για τις εθνικές ομάδες, η οποία έχει στην πλάτη ένα μήνα ατελείωτων παιχνιδιών πολύ υψηλού επιπέδου και απαιτήσεων.
Σήμερα στο Anfield το χαμένο πέναλτι του Mahrez πανηγυρίστηκε κυριολεκτικά σαν γκολ και όχι άδικα. Συμφωνώ απόλυτα με τον Carragher πως η Liverpool δεν έπρεπε να χάσει το συγκεκριμένο παιχνίδι για να μπορεί να συνεχίσει με μεγαλύτερη ευκολία το catch up παιχνίδι με τους «Πολίτες». Η ισοπαλία βόλευε και πριν το παιχνίδι αλλά ειδικά όπως αυτό κύλησε. Η City ήταν καλύτερη στις λεπτομέρειες από τη δική μας ομάδα, δεν έκανε ατομικά λάθη όπως πέρυσι και είχε τη μεγαλύτερη ευκαιρία να κλέψει το τρίποντο αλλά ευτυχώς για εμάς η μπάλα που σούταρε ο Riyad Mahrez ακόμη προσγειώνεται στο Stanley Park. Και οι δύο ομάδες πρωτίστως δεν ήθελαν να χάσουν και όταν δεν δημιουργείς καλύτερα να μη χάσεις. Ειδικά απέναντι σε ομάδα του Guardiola. Με αυτά και με αυτά, η ομάδα μας εξακολουθεί να μην έχει δεχτεί γκολ εντός έδρας από το Φεβρουάριο ισοφαρίζοντας ρεκόρ διαδοχικών μηδέν παθητικών που είχε θέσει η ομάδα του Rafael Benitez από το Νοέμβριο του 2006 μέχρι το Φεβρουάριο του 2007.
Μετά και από το παιχνίδι σήμερα , έχουμε δύο απώλειες μόνο στο πρωτάθλημα απέναντι στις συγκατοίκους μας στις πρώτες θέσεις. Αν πριν ξεκινήσει αυτή η σειρά αγώνων μας έλεγαν πως στο πρωτάθλημα θα είμαστε αήττητοι και με 20/24 πρώτους διαθέσιμους βαθμούς, νομίζω θα το παίρναμε όλοι μας με κλειστά τα μάτια. So far so good λοιπόν. Ποιο είναι το δικό μου αλλά; Είναι ότι ναι μεν από άποψη πορείας όλα είναι εντάξει αλλά η ομάδα μας χρειάζεται κι άλλες λύσεις μεσοεπιθετικά , οι οποίες πρέπει να έρθουν από μέσα της.
Την κάκιστη κατάσταση της επιθετικής μας τριάδας φέτος την καμουφλάρει η σοβαρότητα της ομάδας και ατομικά και συλλογικά καθώς δεν δίνεται κανένα δικαίωμα σε κανέναν. Δέχομαι ότι δεν είναι εύκολο να σκοράρουν 94 γκολ σαν πέρυσι, δέχομαι ότι υπήρχε παγκόσμιο κύπελλο, δέχομαι ότι καλύτερα να είναι σε φόρμα αργότερα μέσα στη σεζόν. Μέχρι όμως να το δούμε αυτό, απλά ελπίζουμε πως σίγουρα θα δούμε κάτι πολύ πιο κοντινό σε αυτό που λατρέψαμε εμείς πέρυσι και μίσησαν όλοι οι αντίπαλοι μας. Το να κάτσει και κάποιος στον πάγκο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αντίθετα ίσως βοηθήσει πολύ περισσότερο από την δίχως άλλο χρησιμοποίηση κάθε εβδομάδα. Ο Mane, o Firmino και ο Salah δεν ξέχασαν τίποτα από όσα έκαναν πέρυσι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η μόνη λύση στην τωρινή τους κατάσταση είναι η δίχως άλλο επιλογή τους συνεχώς.
Επίσης, η ομάδα χρειάζεται επειγόντως τον Keita στο κόλπο. Μόλις έφυγε σήμερα ο Milner έκανε μπαμ ότι κάτι έλειπε μεσοεπιθετικά. Ο μέσος από τη Γουινέα ελλείψει Chamberlain και υγιούς Lallana είναι ο μόνος που μπορεί τακτικά να δίνει λύσεις δημιουργικά από τα χαφ μαζί ίσως με τον Shaqiri όταν παίξει εκεί (όπως με Southampton). Η ομάδα θα χρειαστεί γκολ και δημιουργία από τα χαφ και εύχομαι ο Keita να εγκληματιστεί πλήρως όσο το δυνατόν συντομότερο.
Οι Reds δεν κέρδισαν τίποτα σημαντικό τον τελευταίο μήνα στο πρωτάθλημα. Δεν έχασαν όμως και τίποτα και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η εικόνα της ομάδας συνολικά είναι πειστική και θετική. Αν όμως θέλει να πάει μέχρι το τέλος πρέπει να βρει ακόμη ένα δύο πράγματα, τα οποία τα έχει μέσα της. Το πρόγραμμα θα στρώσει σιγά σιγά και με την άνοδο κάποιον μονάδων είναι βέβαιο πως μπορούμε να ελπίζουμε σε μόνιμη επαφή με την κορυφή και γιατί όχι στο στέμμα του πρωταθλητή.
