Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006
Μετρό, κόκκινη γραμμή, στάση Ομόνοια. Σε ένα στενό κάθετο στη Πανεπιστημίου, εκείνο με το καφεκοπτείο στη γωνία, ίσως να έβρισκα τη παρέα που έψαχνα. Τη διεύθυνση τη γνώριζα, καθώς ο νονός μου διατηρούσε δικηγορικό γραφείο στον από κάτω όροφο. Ανεβαίνω τα σκαλιά και δημιουργώ εικόνες για το τί θα συναντήσω.
Φτάνω και ακολουθώ τις συζητήσεις, που ακούγονταν κι απο πριν. Αντικρίζω μια ορθάνοιχτη πόρτα με έναν τύπο να στέκεται απ’ έξω. Τα χέρια του στις τσέπες και να ακούει απο ένα walkman μουσική.Τί άλλο θα μπορούσε να ακούει; Walkman από εκείνα τα παλιά, με τα μεγάλα ακουστικά που είχαν και “μπαμπάκι” για να μην πονάνε τα αυτιά. Τον προσπερνώ με το κεφάλι κάτω και μπαίνω μέσα. Το βλέμμα μου πέφτει δεξιά σε ένα γραφείο, το πρώτο όπως μπαίνεις πηγαδάκι. Ένας κύριος σηκώνεται να με χαιρετήσει, ο Γιάννης. Συστηνόμαστε και κόκκινος από ντροπή του ζητώ πληροφορίες για την εγγραφή. “Μετά τον αγωνα τα κουβεντιάζουμε. Έλα, πήγαινε πιάσε θέση γιατι αρχίζει”.
Παίζαμε στο Λονδίνο για το πρωτάθλημα. Αντίπαλός μας η Chelsea. Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη και ακούω ένα μακρύ Liiiiiiiiiverpool, Liiiiiiiiverpool. Γυρίζω το κεφάλι και ήταν πάλι αυτός, ο τύπος με το walkman, με χέρι τώρα τεντωμένο και δείκτης προς τα επάνω. Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνον τον αγώνα, πέρα από μια τέραστια ιαχή σε ένα τετ-α-τετ του εμβληματικού αρχηγού. Επίσης, ποιός θα μπορούσε να ξεχάσει το εντυπωσιακό control με το στήθος, τη στροφή 180 μοιρών και την απευθείας εκτέλεση του Drogba. Έτσι γράφτηκε το 1-0, σκόρ που έμεινε ως το τέλος.
Περιμένω στη θέση μου να φύγει ο πολύς κόσμος και να πάω στον Γιάννη να μου πει τι παίζει. Επεξεργάζομαι για πολλοστή φορά το χώρο γύρω μου. Κασκόλ, σημαίες, αφίσες, κάδρα με φωτογραφίες από Κωνσταντινούπολη και μια κούκλα να φοράει μαύρη φανέλα με 6 κάθετα στη σειρά αστεράκια. Το τελευταίο έγραφε δίπλα του, to be continued και τρείς τελίες. Τώρα πια με πρόσωπο χαμογελαστό και όχι κόκκινο παίρνω τις απαραίτητες πληροφορίες, αγοράζω και το μαύρο t-shirt και κατεβαίνω δυό δυό τα σκαλιά.
Φτάνω σπίτι, τρέχω στο δωμάτιο και κλείνω πίσω μου τη πόρτα. Βάζω στο πικ-απ, του πατέρα μου το παλιό, τον δίσκο “Unknown Pleasures”. Βγάζω απ’ το backpack τη φανέλα και κάθομαι στο κρεβάτι. “Αυτό ήταν λέω” κι η καρδιά μου αρχιζει να χτυπά στον ρυθμό των drums του πρώτου κομματιού. Βρήκα επιτέλους τη παρέα που έψαχνα. Ήταν εκεί, πιο δίπλα απ’ το καφεκοπτείο και με περίμενε.
Μιά παρέα όχι για να βγαίνουμε σε καφετέριες ή να κουτσομπολεύουμε, ούτε να μοιράζομαι μυστικά μαζί της. Σε αυτή τη παρέα δε χρειάζεται να μιλάς, γιατί τα λέει όλα η παρουσία. Δε χρειάζεται να είσαι στη μόδα, γιατί φοράνε όλοι τα ίδια, με το κόκκινο έμβλημα στο ύψος της καρδίας. Μιά παρέα που δε τη νοιάζει από πού και ποιός είσαι, γιατί μοιράζεστε την ίδια ιδέα. Που ακόμα και όταν είσαι μακριά, είσαι πάλι παρών. Άλλωστε, ποτέ δε θα βαδίζεις μόνος!
Αυτή είναι η παρέα που έψαχνα απ’ όταν με θυμάμαι να ανυσηχώ. Τί κι αν χάσαμε 1-0; ¨Οπως λέει και ο Wilde “ … ο πόνος δεν είναι η υπέρτατη μορφή τελειότητας, αλλά η μόνη οδός πρός αυτή…”. Κοιτάζω τη φανέλα, επίκαιρη έως σήμερα και σιγοτραγουδώ: Liiiiiiiiiiiiverpool, Liiiiiiiverpool.
Αφιερωμένο στον τύπο με το walkman,
στον Κώστα,
που είναι μακριά…
