Είσαι εδώ
Home > HOMEPAGE HOT POSTS > «Γιε μου, γι’ αυτό να γίνεις Liverpool!»

«Γιε μου, γι’ αυτό να γίνεις Liverpool!»

Liverpool fans

Σύνταξη-επιμέλεια: Μαριάννα Αξιοπούλου

πηγή: sdna.gr

Και ξαφνικά έγινε η Liverpool μόδα; Όχι, η Liverpool δεν μπορεί να γίνει μόδα. Πολλά μπορεί να γίνει, για πολλούς λόγους πρέπει να την υποστηρίζεις, αλλά σίγουρα όχι επειδή είναι mainstream!

Δεκαετία του 1980. Κάθε Σάββατο απόγευμα είχε αγγλικό ποδόσφαιρο. Δεκάδες πιτσιρίκια αγάπησαν πρώτα μια βρετανική ομάδα κι έπειτα μια ελληνική. Ήταν η δεκαετία που άρχισε να έχει εικόνα από τα γήπεδα, η δεκαετία που είχε εισαγόμενο χουλιγκανισμό, που ήθελε την βρετανική ποδοσφαιρική κουλτούρα με long balls και σέντρες. Η δεκαετία που είχε τη Λίβερπουλ. Εφτά πρωταθλήματα μέσα σε δέκα χρόνια. Τέσσερα λιγκ καπ. Έξι charity shields. Δύο πρωταθλητριών. Δύο ανείπωτες ποδοσφαιρικές τραγωδίες. Όλα ήταν Λίβερπουλ.

Και σήμερα, 28 χρόνια αργότερα από το τέλος της πιο βίαιης δεκαετίας των τελευταίων 50 ετών (σ.σ. μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη του ’60), πάλι όλα είναι Λίβερπουλ. Κι εκείνο το πιτσιρίκι, το οποίο πήρε ελάχιστες χαρές στην εφηβεία του και πανηγύρισε στην Τουρκία όταν πια ήταν ώριμος άντρας, τώρα δε χρειάζεται να εξηγήσει στο γιο του γιατί να γίνει Λίβερπουλ. Ή τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να του το εξηγήσει χωρίς το παιδί να μην τον κοιτάει σαν… ξεπερασμένο μεσήλικα, που αρχίζει να τα χάνει!

Γιατί να μην υποστηρίζει τη Ρεάλ του Κριστιάνο; Γιατί να μην ταυτίζεται με την Μπαρτσελόνα του Μέσι; Γιατί όχι Γιουνάιτεντ; Γιατί όχι Μπάγερν, που τα σαρώνει όλα; Γιατί όχι Γιουβέντους, που έπεσε και σηκώθηκε ή γιατί όχι Σίτι, που είναι και πιο εναλλακτικό;

«Επειδή δεν είναι Λίβερπουλ γιε μου»… Και το αφήγημα ξεκινάει!

When you walk through a storm hold your head up high and don’t be afraid of the dark…

Για όλους εκείνους του ποδοσφαιριστές που έγιναν σύμβολα. Για παίκτες, όπως ο Στίβεν Τζέραρντ που δεν άλλαξε ποτέ φανέλα και που έμελλε με τον πιο σαδιστικό τρόπο να γίνει εκείνος που θα σημάδευε το πρωτάθλημα που δεν κατακτήθηκε. Για τον Τζέιμι Ρέντκναπ, τον Ρόμπι Φάουλερ και πάνω απ’ όλους τον σπουδαίο αρχηγό, τον Τζέιμι Κάραχερ. Που έκλεισαν τις καριέρες τους με τίτλους, αλλά χωρίς πρωτάθλημα κι όμως δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι.

Για παίκτες, όπως είναι σήμερα ο Μοχάμεντ Σαλάχ. Που παίζουν για το ποδόσφαιρο, ζουν για τη χαρά του κόσμου, τρελαίνονται για τη φανέλα, διασκεδάζουν με τη δόξα που τους προσφέρει το «Άνφιλντ», αλλά δεν γίνονται σταρ, δεν γίνονται fashion-icons, δεν γίνονται εξώφυλλο σε κοσμοπολίτικα έντυπα. Ουδεμία άλλη ομάδα στην Ευρώπη έχει τόσο ξεκάθαρα ποδοσφαιρικά σύμβολα, δεν έχει… θρέψει τόσους σταρ με εικόνα αντιστάρ.

At the end of a storm, there’s a golden sky and the sweet silver song of a lark…

Για όλους εκείνους του ποδοσφαιριστές που έφυγαν γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Που πρόσφεραν στην Λίβερπουλ, όμως ταυτόχρονα την είδαν ως σκαλοπάτι για τα επονομαζόμενα top κλαμπ της Ευρώπης. Οικονομικά, αλλά – ας μην γελιόμαστε – και σε επίπεδο τίτλων. Για κάθε Στίβεν Τζέραρντ θα βίωναν την απογοήτευση ενός Λουίς Σουάρες, για κάθε Τζέιμι Κάραχερ θα ερχόταν ένας Ραχίμ Στέρλινγκ να τους προσγειώσει, για κάθε όνειρο που έχουν για τον Μοχάμεντ Σαλάχ θα ζουν με τον φόβο ενός Φελίπε Κουτίνιο.

Επειδή η Λίβερπουλ δεν ήταν, δεν είναι και ούτε θα γίνει ο πλουσιότερος σύλλογος στον κόσμο. Εκείνος που θα αγοράζει τους πιο φτασμένους ποδοσφαιριστές, η ομάδα που θα πρωταγωνιστεί τα καλοκαίρια στις ακριβότερες μεταγραφές. Αλλά θα παραμένει σταθερά, μέσα στον ρομαντισμό και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ζωντανή.

Walk on through the wind, Walk on through the rain, though your dreams be tossed and blown…

Επειδή δεν είναι μόδα (και αν γίνει θα την αποτάξουν πρώτα οι ίδιοι), αλλά παράδοση. Λίβερπουλ δεν είναι το 5-2 επί της Ρόμα,ούτε το 3-0 επί της Μάντσεστερ Σίτι. Λίβερπουλ είναι η ανατροπή στην Κωνσταντινούπολη, είναι το χαμένο πρωτάθλημα του 2014 μετά από 24 χρόνια… Λίβερπουλ είναι το 2-2 με την Γουέστ Μπρομ και το άγχος αν θα κερδίσεις την Στόουκ Σίτι το προσεχές Σάββατο. Λίβερπουλ είναι να βάζεις εφτά γκολ στην Σπαρτάκ Μόσχας και μετά να φέρνεις ισοπαλία στο ντέρμπι με την Έβερτον. Λίβερπουλ είναι να κερδίζεις 3-0 στη Σεβίλλη στο 30’ και να μην κερδίζεις στο τέλος. Λίβερπουλ είναι να κερδίζεις 5-0 στο ’80 του πρώτου ημιτελικού και στο φινάλε των αγώνων να… αγχώνεσαι μπας και αποκλειστείς!

Λίβερπουλ δεν γίνεσαι το 2005 στην ανατροπή με τη Μίλαν, ούτε το 2016 στην ανατροπή με την Ντόρτμουντ. Λίβερπουλ είσαι επειδή θα χάσεις έναν τελικό που δεν έπρεπε ποτέ να αρχίσει, Λίβερπουλ είσαι γιατί ποτέ δεν ξεχνάς εκείνους του χάθηκαν στο Χίλσμπορο, γιατί η Ευρώπη σε έδιωξε κι εσύ έσκυψες το κεφάλι και διορθώθηκες για να γυρίσεις, Λίβερπουλ γίνεσαι για τις αντιδράσεις ενάντια στον Τομ Χικς και τον Τζορτζ Ζιλέτ, για τις αντιστάσεις απέναντι στην εμπορευματοποίηση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, Λίβερπουλ γίνεσαι για το «Anfield», Λίβερπουλ γίνεσαι για την ανατριχίλα.

Walk on, walk on, with hope in your heart, and you’ll never walk alone, you’ll never walk alone…

Λίβερπουλ γίνεσαι για τον κόσμο. Γίνεσαι για τη στιγμή από εκείνες που πρέπει να υπάρχουν σε κάθε ανθολόγιο «50 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις». Γίνεσαι για την απόλυτη ακουστική ενός γηπέδου, για την πιο έντονη και δυνατή φωνή στον κόσμο, για τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό ύμνο που υπάρχει στον πλανήτη. Λίβερπουλ γίνεσαι για το «You’ll never walk alone». Κι αν δεν γίνεις Λίβερπουλ, πάλι θα σου είναι αδύνατο να μην συγκλονιστείς και να μην ανατριχιάσεις όταν πριν την έναρξη κάθε αγώνα ακούς αυτό το τραγούδι, σε αυτή τη μελωδία.

Walk on, walk on, with hope in your heart, and you’ll never walk alone, you’ll never walk alone…

Λίβερπουλ γίνεσαι για την κουλτούρα. Για μια άκρως μουσική πόλη, στην οποία τα υπόγεια είναι γεμάτα ρυθμό και ταλέντο. Γίνεσαι για το «Cavern Club», στο οποίο έπαιζαν μουσική οι Beatles. Γίνεσαι για τους ίδιους τους Beatles. Λίβερπουλ γίνεσαι για τον Φρέντι Μέρκουρι που ζούσε στην πόλη και από εκεί έφυγε για να ενωθεί με τους μετέπειτα Queen. Λίβερπουλ γίνεσαι για την βραδιά που τραγούδησαν οι Queen για σένα. Λίβερπουλ γίνεσαι για τους περισσότερους από 100 καλλιτέχνες που έχουν ηχογραφήσει το «You’ll never walk alone» (από τον Έλβις, τον Φρανκ Σινάτρα και την Ντόρις Ντέι μέχρι τη Σούζαν Μπόιλ), Λίβερπουλ γίνεσαι για τους Gerry and the Peacemakers που έκαναν τη διασκευή από το τραγούδι του μιούζικαλ «Καρουζέλ» και από το 1963 έγινε ο ύμνος του συλλόγου.

Λίβερπουλ γίνεσαι για τον ίδιο τον κόσμο της. Για τον κόσμο, που κάποτε τα είχε όλα και σταδιακά του τα αφαίρεσαν (οικονομική πτώση του λιμανιού) κι έμεινε με την περηφάνια της ομάδας του. Γίνεσαι για τον οπαδό που τα έβγαζε δύσκολα πέρα, αλλά δεν έχανε το γήπεδο.

Γιατί το «you’ll never walk alone» δεν είναι μια μονόπλευρη εκδήλωση αγάπης. Είναι ένα αμφίδρομο συναίσθημα. Είναι η ομάδα που κράτησε ζωντανή μια πόλη και η πόλη που ποτέ δεν άφησε μόνη της την ομάδα.

Είναι η Λίβερπουλ. Γιε μου γίνε Λίβερπουλ…

Liverpool fans
Liverpool fans
Μοιραστείτε το!

Αφήστε μια απάντηση

Top
Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com