Βλέποντας διάφορα σχόλια σε ποστ της σελίδας μας και άλλων σελίδων για την ομάδα – κυρίως άλλων σελίδων – κατανοείς πόσο μεγάλο είναι το μέγεθος αυτού του συλλόγου και του liver bird. Ενός συλλόγου που ακόμα ψάχνει τα πατήματά του, ώστε να επιστρέψει στην κορυφή. Και αυτή τη φορά, σκοπεύει να μείνει καιρό.
Και με το τέλος της πρώτης παραγράφου, σκοπεύω να κάνω μία παραδοχή που πρώτα χτυπάει εμάς τους believers, πριν αναφερθώ στους υπόλοιπους. Καλώς ή κακώς, η τωρινή Liverpool δεν είναι μεγάλη ομάδα. Τεράστιος σύλλογος, αλλά όχι μεγάλη ομάδα. Όπως ανέφερα, είναι μία ομάδα που αποζητά πάνω της την αίγλη του παρελθόντος. Και τα έως τώρα δείγματα είναι ενθαρρυντικά σε πολλούς τομείς. Όχι σούπερ, αλλά σίγουρα βαδίζει μπροστά η ομάδα. With hope in our hearts.
Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν το αναγνωρίζουν. Ίσα ίσα, φροντίζουν συνεχώς να κράζουν την ομάδα. Looserpool, άτιτλη, κ*****νείο και τα λοιπά. Υπάρχουν και οι άπιστοι Θωμάδες, οι μίζεροι που περιμένουν να δουν τον Ιησού μπροστά τους για να πειστούν και μέχρι τότε κράζουν στην πρώτη ευκαιρία, τα βλέπουν όλα μαύρα και ζητούν ξήλωμα ακόμα και στα σημαιάκια του κόρνερ στο Anfield. Και τέλος, υπάρχουν αυτοί που κάποτε βρήκαν φωνή, έμαθαν πράγματα κι έγιναν καλύτεροι από τον σύλλογο, αλλά τα λησμόνησαν εύκολα κι έτρεξαν να απαρνηθούν το liver bird στην πρώτη ευκαιρία, ντροπιάζοντας το.
Η έμπνευση για το άρθρο που διαβάζετε μου ήρθε λίγα λεπτά πριν σκάσει η – αναμενόμενη, κάποια στιγμή – «βόμβα» ότι ο Coutinho επιμένει στην μετεγγραφή του στην Barcelona. Η ομάδα που του έδωσε τα μέγιστα στην προσωπική του εξέλιξη, τον κάλεσε να γίνει ηγέτης της και να την οδηγήσει στις glory days, όπως τις οραματίζονται οι φίλοι της. Μα εκείνος παραμένει πιστός στο δικό του όραμα – αυτό της συνέχειας της καριέρας του στην Βαρκελώνη. Μπορώ να κατανοήσω για πολλούς λόγους γιατί ένας λατινοαμερικάνος ποδοσφαιριστής θέλει να αγωνιστεί στην Barcelona ή στη Real. Όμως ακόμα δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί ένας παίκτης της Liverpool δεν πιστεύει στο όραμα των Reds.
Αυτή η αδυναμία πίστης ενός παίκτη δίνει πάτημα σε πολλούς να αμφισβητήσουν ξανά την δυναμική της ομάδας. Ειδικοί και μη, φίλοι κι εχθροί – συνήθως στην κατηγορία των ειδικών, είναι και φίλοι και εχθροί – θα βγουν ξανά να μιλήσουν για την αδύναμη Liverpool που δεν μπορεί να κρατήσει τους παίκτες στην ομάδα και οι παίκτες της πίσω είναι κλόουν και η μασκότ φοράει τα παπούτσια ανάποδα και ο ερμής έγινε ανάδρομος από τότε που πήρε το Τσου Λου στην Πόλη. Και τότε θα μαζευτούν όλοι μαζί από κάτω, φίλοι που σε θυμούνται στις χαρές και μετά σε λησμονούν, κι εχθροί, και θα συμφωνήσουν πανηγυρικά, προσθέτοντας την δική τους δόση μιζέριας στο πανηγύρι.
Πολλοί αγάπησαν την ιστορία και το ποδόσφαιρο της Liverpool, λίγοι όμως το σήμα στην φανέλα. Είναι πράγματι όμορφο να διαβάζεις στο Ίντερνετ για την Liverpool, να βλέπεις βίντεο με τις μεγάλες στιγμές της. Είναι επίσης ωραία ιδέα να κάτσεις να δεις ένα παιχνίδι της Liverpool όταν δεν έχεις τι να κάνεις σπίτι. Και όταν θυμηθείς τι ομάδα είσαι στο εξωτερικό και η ομάδα σου στην Ελλάδα δεν σου έχει δώσει τροφή για να τσακωθείς στα σχόλια με άλλους, να πας και να κράξεις ή να θαυμάσεις, χωρίς να έχει σημασία αν είσαι Liverpool ή όχι. Ο θαυμασμός πουλάει, το κράξιμο ακόμα περισσότερο. Μα κάτι λείπει, δεν βρίσκεις;
Λείπει η πίστη, σε έναν θερμόαιμο λαό που δεν έχει μέτρο στις ανακυμάνσεις των συναισθημάτων του και χαίρεται εύκολα, κράζει ευκολότερα και ξεχνάει για πλάκα. Και στο τέλος δεν μαθαίνει ποτέ. Αλλά ξέρεις κάτι; Την Liverpool, αυτήν την ομαδούλα για τους εχθρούς και αυτήν την κακή ομάδα για τους φίλους, την θυμούνται πολύ εύκολα τελικά.
Την θυμούνται πολύ πιο εύκολα απ’ότι θα έκαναν με την United όταν είχε να πάρει 26 χρόνια πρωτάθλημα – ή μάλλον δεν το ξέρατε αυτό, με σεβασμό στους γνωρίζοντες – ή με την City ή με οποιαδήποτε άλλη ομάδα πρωταγωνιστεί τώρα. Κάτσε, γιατί η Liverpool πρωταγωνιστεί τώρα;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η απάντηση είναι καταφατική. Η Liverpool για άλλη μία χρονιά είναι ψηλά. Μπορεί όχι ακόμα εκεί που την θέλουν αυτοί που πάντα πίστευαν, αλλά παραμένει ψηλά και θα συνεχίσει έτσι. Και το αναγνωρίζουν και οι φίλοι και οι εχθροί της – άλλοι πιο θερμά και άλλοι συγκρατημένα. Γι’αυτό και στην πρώτη ευκαιρία θα κράξουν ξανά. Δεν υπαινίσσομαι απαραίτητα ότι μας μισούν τόσο ώστε να κράζουν μόνο εμάς, αλλά εδώ έρχεται ένα σημαντικότερο μάθημα.
Είναι το σήμα στην φανέλα και το μέγεθός του που τα προκαλεί όλα αυτά. Την αμφισβήτηση και την απαξίωση, την καταξίωση που έρχεται και φεύγει σαν τον άνεμο και τους ειδικούς που περιμένουν την πρώτη αφορμή για σχόλια. Παίρνουν την λάμψη τους, τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν σε κάθε πλάσμα στον πλανήτη ετούτο και πατάνε πάνω τους, παραβλέποντας αρκετά πράγματα. Όλα για να κερδίσουν κι άλλα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, και άλλο χρόνο. Και η μάζα ακολουθεί και κρίνει πάνω στις στιγμές. Γιατί είναι μικρή η ζωή και το κάθε δευτερόλεπτο μετράει. Όμως δεν πάει πάντα έτσι.
Όταν ο τεράστιος Bill Shankly ανέλαβε την ομάδα το 1959, του πήρε τρία χρόνια να την ανεβάσει στην First Division και πέντε για να κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα. Αλλά είχε κάτι πολύ σημαντικό που τον βοήθησε να φέρει εις πέρας το όραμά του για μία μεγάλη Liverpool. Πίστη. Και η πίστη εκείνου και όσων βρίσκονταν μέσα κι έξω από την ομάδα την έκανε τεράστια. 56 χρόνια μετά, όταν ο Klopp ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, έθεσε ως στόχο να αλλάξει η νοοτροπία της ομάδας και ζήτησε πιστούς αντί για αμφισβητίες. Και θα ακολουθήσουν όσοι έχουν πίστη. Δεν θα χρειαστεί κανένας άπιστος Θωμάς, κανένας κράχτης, κανένας εχθρός, κανένας από αυτούς που τρέχουν μακριά (μαντέψτε ποιος). Το liver bird έδειξε την δύναμή του μέσα από την απαξίωση των πέτρινων χρόνων που διανύουμε – το liver bird θα την βγάλει από τον βάλτο. Αυτό και μερικοί πιστοί. Και οι υπόλοιποι; Απλά δίνουν μεγαλύτερη αξία στο σήμα στην καρδιά και στους πιστούς. Αυτούς που δεν θα περπατούν ποτέ μόνοι.
Υ. Γ. Δεν λέω να κλείσουν στόματα. Η κριτική είναι καλό να γίνεται, η εμπάθεια και η προκατάληψη που βγαίνει υπό την μορφή «αντικειμενικών» σχολίων όχι.
Υ. Γ. 1 Και όσον αφορά τον «ξεχασμένο» στο υπόλοιπο άρθρο Φίλιππα – σιγά μην χαλούσα τον ειρμό της σκέψης μου για τον «αρχηγό» – μπορούμε να τον αφήσουμε να πάει στο καλό το καλοκαίρι, αφού πρώτα η Barcelona σκάσει τουλάχιστον 150 «χαρτιά» λίρες χωρίς τα μπόνους γιατί αγοράζει έναν έτοιμο σούπερ παίκτη από την Liverpool, και μετά να του δείξουμε πόσο λάθος έκανε. Άλλωστε στο χέρι μας είναι. Για το σήμα στην καρδιά που διάφοροι λησμόνησαν.