Ανέκαθεν, για την Liverpool υπήρχαν δύο «εχθροί»: η United και η Everton. Η Chelsea δεν ανήκε καν στην κατηγορία του μεγάλου παιχνιδιού. Ήταν απλά ένα σημαντικό παιχνίδι. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Όμως πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει.Από το 2003 κι έπειτα, όταν ο Roman Abramovich αγόρασε την Chelsea, η κόντρα έχει αυξηθεί σε μεγάλα επίπεδα, σε σημείο που οι οπαδοί των δύο ομάδων σημειώνουν στο ημερολόγιο τα μεταξύ τους παιχνίδια. Όχι σε πρώτο φόντο, αλλά τα κρατάνε στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Εξάλλου, από τότε μας έχουν προσφέρει κάμποσες συγκινήσεις κι έντονες στιγμές. Υπερβολικά έντονες, θα έλεγα.
Ξεκινάμε από τους παίκτες – σημαίες. Jamie Carragher και Steven Gerrard εναντίον John Terry και Frank Lampard. Τέσσερις τεράστιες φιγούρες των δύο ομάδων, της Premier League και του Αγγλικού ποδοσφαίρου, ίσως υπήρξαν από τους τελευταίους του είδους τους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γνωστό δίπολο «Gerrard ή Lampard»; Όπως και να έχει, οι μεταξύ τους μονομαχίες έχουν αφήσει για πάντα το στίγμα τους στις αναμετρήσεις μεταξύ των δύο ομάδων (και στους υπόλοιπους οπαδούς).
Για να είμαι ειλικρινής, μεγάλωσα με τα Liverpool – Chelsea. Και μιλάω κυρίως για τις απανωτές μάχες τους στα νοκ άουτ παιχνίδια του Champions League. Το γκολ – φάντασμα του Luis Garcia που μας έστειλε στην Πόλη, ο Reina που με τις αποκρούσεις του στα πέναλτι μας έστειλε στην Αθήνα, το 4-4 στο Stamford Bridge το 2009 στα προημιτελικά, με το οποίο μείναμε εκτός. Το Champions League του δεύτερου μισού της προηγούμενης δεκαετίας (πέρα από τους τελικούς) κατ’ εμέ είναι το Liverpool – Chelsea. Και λείπουν αρκετά οι κόντρες τους από τον θεσμό.
Επόμενος σταθμός η μετακίνηση που συζητήθηκε όσο τίποτα άλλο εκείνη την εποχή στο ποδόσφαιρο. Η μετεγγραφή Torres. Προσωπικά, ως μεγάλος θαυμαστής του, το άκουσμα της είδησης με άφησε με μία περίεργη αίσθηση. Όχι για την τύχη της Liverpool ή της Chelsea, αλλά για του παίκτη. Ήταν ένα αστέρι έτοιμο να πέσει. Και όντως, έτσι έγινε. Το μόνο που προκάλεσε ήταν ντόρο. Και την απόδειξη των πληγών της Liverpool που βρισκόταν λίγο πριν τα βράχια και οι ιδιοκτήτες πατούσαν επί πτωμάτων για να σώσουν το τομάρι τους, δείχνοντας παντελή έλλειψη σεβασμού ακόμα και σε παίκτες όπως ο Torres. Ακόμα και τώρα, πληρώνουμε αυτήν την ασέβεια, είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Μπορεί ο Torres να κατέληξε τελικά στην Chelsea, όμως είχε βρεθεί και άλλος ένας Red κοντά στο να κάνει το ίδιο δρομολόγιο. Και ο Steven Gerrard ήταν ένα βήμα πριν φύγει. Όμως εν τέλει απέσυρε το αίτημα μετεγγραφής που είχε καταθέσει και δεσμεύτηκε με το σύλλογο στον οποίο βρισκόταν από μικρός. Κάπως έτσι αποφεύχθηκε μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της ομάδας.
Και το τελευταίο μέρος του άρθρου είναι σίγουρα η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία των «πέτρινων χρόνων» της Liverpool. Μία ατυχής στιγμή, στο λάθος παιχνίδι, από τον παίκτη που απλά δεν του άξιζε να είναι αυτός εκεί, εκείνη την στιγμή. Η γλίστρα του Steven Gerrard το 2014. Είναι ίσως η μεγαλύτερη αδικία του ποδοσφαίρου στην δεκαετία που διανύουμε. Και απλά δεν έπρεπε να συμβεί αυτό στον Gerrard. Δεν ήταν ευθύνη του, αλλά ούτε ο ίδιος δεν θα συμφωνούσε μαζί μου. Δυστυχώς.
Θα μπορούσα να μιλήσω και για τον τελικό του FA Cup το 2012, καθώς είναι ένα παιχνίδι που θυμάμαι καθαρά να παρακολουθώ στην ΕΡΤ, όμως επέλεξα να το αφήσω εκτός. Όχι γιατί δεν ήταν σημαντικό, αλλά γιατί στο μυαλό μου, όταν μιλάμε για το Liverpool – Chelsea, σκέφτομαι τους παίκτες – σημαίες των συλλογών, τις μάχες στο Champions League, τον Torres, την γλίστρα. Όλα αυτά έχτισαν την σύγχρονη κόντρα που λέγεται Liverpool – Chelsea, το παιχνίδι που περιμένουμε να δούμε σήμερα. Και γι’ αυτές τις αναμνήσεις θα ανοίξουμε την τηλεόραση. Καλό παιχνίδι να έχουμε!