Κάθε τέλος Ιουνίου, όλοι προετοιμάζουν το πρόγραμμα των καλοκαιρινών τους διακοπών στην χώρα μας. Όλοι? Μάλλον όχι, καθώς οι ποδοσφαιρόφιλοι και δη οι φίλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου, περιμένουν με αγωνία την κλήρωση του πρωταθλήματος στο «Νησί», για να οργανώσουν τις εκδρομές τους, στην επόμενη ποδοσφαιρική χρονιά.
Αυτό όμως που ψάχνουν δύο πλευρές οπαδών ομάδων, είναι τα δύο παιχνίδια της χρονιάς, αυτά που τίθενται αντιμέτωπες Liverpool & Manchester Utd. Οι supporters των δύο ομάδων, περιμένουν πως και πώς να έρθει η «μεγάλη μέρα» για να παρακολουθήσουν από το γήπεδο ή την τηλεόραση, την «Μητέρα των μαχών» στο λαοφιλέστερο παιχνίδι στην Γη.
Τι είναι όμως αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο, αυτό ειδικά το παιχνίδι, ώστε να το χαρακτηρίζουμε ως το κορυφαίο στο είδος του? Πάμε σε μία κατά κάποιο τρόπο «ξενάγηση» στην ιστορία και την σχέση των δύο πλευρών.
Δύο ομάδες, δύο πόλεις, δύο κόσμοι διαφορετικοί, ένα παιχνίδι! Κοινά τους σημεία οι δύο ομάδες? Οι επιτυχίες τους σε Αγγλία και Ευρώπη, τις κατατάσσουν ως τις δύο κορυφαίες στο «Νησί». Οι μεν Scoucers (το παρατσούκλι των κατοίκων του Liverpool λόγω της τοποδιαλέκτου τους) κρατούν τα σκήπτρα της πιο επιτυχημένης αγγλικής ομάδας στα Ευρωπαϊκά σαλόνια, με τους Mancs (το αντίστοιχο παρατσούκλι των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της πόλης τους) να έχουν πλέον αυτοί τα σκήπτρα στα πρωταθλήματα, σκήπτρα που πήραν από τους Reds πρόσφατα. Η αντιπαράθεση των οπαδών των δύο ομάδων, είναι έντονη για το ποιος είναι καλύτερος, σε βαθμό παρεκτροπής σε αρκετές περιπτώσεις.
Πως ξεκίνησε όμως αυτό το σκηνικό των «χαρακωμάτων» στο οποίο βρίσκονται οι δύο πλευρές? Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, στην αρχή της «σχέσης» τους, όχι μόνο ήταν άριστο το επίπεδο αλλά και αλληλοϋποστηρίζονταν μεταξύ τους οι δύο πόλεις. Το κοινό τους οικονομικό συμφέρον, τις έφερε να συνεργάζονται για μισό αιώνα περίπου κατά τον 18ο, καθώς την βιομηχανική ανάπτυξη των Mancs, υποστήριζαν οι Scoucers με το λιμάνι τους, δίνοντας με τις εξαγωγές την δυνατότατα κέρδους και στις δύο πλευρές. Η απόφαση «αυτονόμησης» όμως του Manchester, με την δημιουργία καναλιού που να παρακάμπτει το λιμάνι του Mersey, δύο χρόνια μετά την ίδρυση της ομάδας μας, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τις δύο πόλεις. Οικονομική ζημιά για την πόλη των Reds, άνθιση για αυτήν των Red Devils. Οι οικονομικές αλλαγές αυτές μάλιστα, επηρέασαν ακόμα και την δομή της κουλτούρας των ανθρώπων των δύο πόλεων, με την πλευρά των Scousers να δίνουν ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, στην ειλικρίνεια και στην αλληλεγγύη μεταξύ τους, ενώ οι Mancs έγιναν πιο απρόσωπη, πιο ψυχρή κοινωνία, κάτι σαν την κατάσταση που επικρατεί στις πρωτεύουσες κι ας μην είναι στην λίστα αυτών το Manchester.
Με την σχέση των δύο πλευρών να είναι πάντα στο «κόκκινο», δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο και το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι μέρος της κοινωνίας. Πολλοί πιστεύουν ότι η αντιπαράθεση στο άθλημα, ήρθε στο 2ο μισό του περασμένου αιώνα. Λάθος! Για όποιον δεν ξέρει, ας ψάξει να δει πως πανηγυρίστηκε το διπλό στο Old Traffod, την μέρα των εγκαινίων του!!! Τελικό αποτέλεσμα? 3-4 για τους Reds, κάτι που δημιουργεί και ανάλογα συναισθήματα σε εμάς που δεν το ζήσαμε, καθώς το παιχνίδι εκείνο, έγινε έναν αιώνα πριν. Party εγκαινίων με «κηδεία»….(γέλιο).
Το 2ο μισό του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα η δεκαετία του ’50 μας βρίσκει στην Division 2. Παρ’ όλο που οι σχέσεις των δύο ομάδων ήταν τεταμένες, αυτό δεν εμπόδισε τους Reds, να βοηθήσουν το αντίπαλο δέος στην εποχή του δυστυχήματος του Μονάχου. Τον αντίπαλο, όσο κι αν τον μισείς δεν τον αφήνεις να σβήσει σε μια δύσκολη στιγμή του, διότι δεν έχεις την χαρά να τον αντιμετωπίσεις και να τον κερδίσεις σε ισάξιο παιχνίδι. Την αντίστοιχη υποστήριξη, έδωσαν και από την πλευρά τους οι Red Devils, τις μέρες του 1989 και του δυστυχήματος στο Hillsborough. Τις μετέπειτα «ασχήμιες» για τα θύματα των δύο πλευρών από μειονότητες των οπαδών τους, τις καταδίκασαν τόσο οι ομάδες, όσο και το πλείστον των οπαδών τους. Στο πόνο ήταν μαζί, δίπλα ο ένας στον άλλο. Ανακωχή για το πένθος και μετά πάλι στα «χαρακώματα»!
Ποδοσφαιρικά οι Reds άνθισαν για σχεδόν τρεις περίπου δεκαετίες (‘60s, ‘70s, ‘80s), κάτι το οποίο καθόταν στον λαιμό των αντιπάλων τους. Η καζούρα πήγαινε σύννεφο και σε πολλές περιπτώσεις η κατάσταση παρεκτρεπόταν. Αν υπολογίσουμε και το γενικό χάλι στα γήπεδα του Νησιού εκείνη την εποχή, μπορεί ο καθένας μας να πάρει μία ιδέα. Η κατάσταση για τους Mancs άλλαξε σταδιακά με την έλευση του SAF, ο οποίος, στην αρχή της πολυετούς θητείας του, έβλεπε εφιάλτες σε κάθε επίσκεψή του στο Anfield. Στην προσπάθειά του να αλλάξει την κατάσταση, έφερε νέα στοιχεία αλλά και «ήθη» στο αγγλικό ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα να αλλάξει η ιστορία της ομάδας του και να σαρώνει τους τίτλους, όμως έσπασε κάθε ρεκόρ μίσους στις δύο πλευρές. Νωπές είναι άλλωστε οι εικόνες από τα επεισόδια στο Old Trafford για το παιχνίδι των δύο ομάδων στο Europa League.
Θα μου πει κάποιος και τι έγινε? Ποια η διαφορά από τα επεισόδια των δύο πλευρών στο Wembley το 1983 για το Charity Shield όπου από τα επεισόδια, ένα μέρος του τούνελ από όπου βγαίνουν οι ομάδες υποχωρεί, την ώρα όπου άλλοι οπαδοί ουρούσαν πάνω από τούνελ! Ναι, στα ‘80s όμως δεν είχαν τα ίδια μέτρα ασφαλείας με τα σημερινά, οπότε καταλαβαίνει κάποιος, ότι το πράγμα είναι ελεγχόμενο όσο γίνεται καλύτερα μεν, αλλά παραμένει πάντα στα κόκκινα δε!
Και οι δύο ομάδες έχουν περάσει ή περνούν εποχές «ανομβρίας». Η διαφορά των δύο είναι ότι, στην περίπτωση των Mancs έπεσαν και κατηγορία, ενώ στων Reds σήκωσαν τόσο ένα UEFA, όσο κι ένα Champions League, συνοδευόμενα από τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά Super Cups. Και στα εγχώρια τρόπαια, δεν τα πήγαν και τόσο άσχημα, εκτός του αγκαθιού του στέμματος της Premier League. Οι Red Devils, είχαν να ξεπεράσουν το εφιαλτικό γι’ αυτούς και τον manager τους, όριο των 18 πρωταθλημάτων των Reds. Με την κατάρριψη του ρεκόρ, επήλθε μια ισορροπία στο να την λένε οι μεν οπαδοί στους δε, αλλά όχι και ότι ηρέμησαν τα πνεύματα!!!
Και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, το να «θάψουν» το τσεκούρι του πολέμου οι δύο πλευρές, ακόμα κι αν η μία πέσει στην Conference!!!
Το δε γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να περάσει ποδοσφαιριστής από τη μία πλευρά στην άλλη, εδώ και 53 χρόνια (πλην 3 περιπτώσεων που το έκαναν με ενδιάμεσο μεταβατικό σταθμό), καταδεικνύει ότι οι Σύλλογοι δεν είναι αμέτοχοι σε αυτή την αντιπαράθεση. Τουναντίον μάλιστα και πρόσφατο περιστατικό, η περίπτωση του Αργεντινού διεθνούς αμυντικού Heinze, που ενώ τα είχε βρει σε όλα με τον Rafa Benitez, το σύστημα «λειτούργησε» με αστειότητες μάλιστα, για να μην υλοποιηθεί η μετεγγραφή και υποστεί επικοινωνιακή ήττα ο manager των Red Devils.
Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο σε όσους διαβάζετε αυτό το κείμενο, μία επίσκεψη στο Anfield για αυτό το παιχνίδι, θα σας πείσει πλήρως για τα γραφόμενα. Και η ατμόσφαιρα σε πολλές περιπτώσεις, μεταφέρεται έντονα και μέσω της ζωντανής μετάδοσης.
Το παιχνίδι του ερχόμενου Σαββάτου με «αριθμό κυκλοφορίας» 226 δεν διαφέρει σε τίποτε όλα από τα προηγούμενα, σε ότι κατάσταση κι αν είναι οι δύο μονομάχοι, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται στον βαθμολογικό πίνακα.
Σημασία έχει η νίκη και για τους δύο, διότι προσδίδει κύρος και χαρά στον νικητή, πικρή γεύση στον ηττημένο. Και αυτό το ξέρουν όλοι ανεξαιρέτως, ομάδα και οπαδοί. Και στις δύο πλευρές. Διότι δεν είναι ένας συνηθισμένος ποδοσφαιρικός αγώνας αλλά μία σύγκρουση για επικράτηση επί του «αιωνίου» αντιπάλου!!!
Στις 2:30 το μεσημέρι του Σαββάτου, θα αρχίσουν τα καρδιοχτύπια και για τις δύο πλευρές. Στις 4:30 περίπου, θα ξέρουμε τον νικητή και τον ηττημένο. Ευχή και επιθυμία όλων, να γίνει ένα παιχνίδι αντάξιο των δύο τεράστιων αυτών Συλλόγων και να κερδίσει ο καλύτερος….δηλαδή εμείς!!!
YNWA!!!
