Liverpool έγινα κάπου εκεί στα μέσα προς τέλη ’80s. Πρέπει να ήταν το 1987 ή το ’88 όταν στην ομάδα είχαμε παίκτη-προπονητή (τι ωραίος θεσμός που μας χαιρέτησε χρόνους) τον «King» Kenny Dalglish αλλά και ένα σωρό τεράστιους ποδοσφαιριστές όπως τους Ian Rush, Peter Beardsley, Ronnie Whelan, Bruce Grobbelaar – και πάνω απ’ όλους τον απόλυτο αρτίστα του αθλήματος, John Barnes.
Εκείνη την εποχή το ποδόσφαιρο στην Αγγλία δεν θύμιζε σε τίποτα τη σημερινή εκδοχή του. Δεν υπήρχαν ξένοι πάμπλουτοι ιδιοκτήτες, δεν υπήρχαν εκατοντάδες ξένοι παίκτες, δεν υπήρχε αυτή η εκνευριστική ησυχία στα γήπεδα, δεν υπήρχε Manchester United!! Ok, υπήρχε αλλά σπανίως πρωταγωνιστούσε. Οι βασικοί διεκδικητές του τίτλου, πέρα από τη Liverpool, ήταν η Arsenal, η Tottenham και ίσως λίγο πιο πίσω η Everton, η Nottingham, καμιά Aston Villa.. Πάντως τις Chelsea, Man City, Man Utd, δεν τις έλεγες φόβητρα.
Εκείνη η εποχή ήταν εντελώς διαφορετική και στον τρόπο που ως φίλαθλος/οπαδός μπορούσες να κρατήσεις επαφή με την ομάδα σου. Όχι μόνο δεν υπήρχε Internet, δεν υπήρχε συνδρομητική τηλεόραση αλλά ούτε καν ιδιωτική! Οπότε όλες σου οι ελπίδες ήταν στην ΕΡΤ που έδειχνε ένα Αγγλικό παιχνίδι την εβδομάδα, αν θυμάμαι καλά! Για τα αποτελέσματα συνήθως έπρεπε να περιμένεις αργά το βράδυ της Κυριακής για την Αθλητική Κυριακή ή να πετύχεις το μεσημέρι της Δευτέρας κάποια σελίδα από την εφημερίδα του μπαμπά (αν ήσουν πιτσιρικάς όπως εγώ)! Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο νιώθαμε πως κρατούσαμε επαφή με την ομάδα μας ήταν μέσω των Mundial και Euro! Αρχικά αγοράζαμε τα χαρτάκια της Panini, όπου στο album αναγραφόταν η ομάδα του κάθε παίκτη – όσο περίεργο και αν φαίνεται σε έναν νεαρό σήμερα, τότε ήταν ο συνήθης τρόπος ενημέρωσης! Μετά άρχιζαν και οι μεταδόσεις οπότε είχαμε πολύ καλή ευκαιρία να θαυμάσουμε κάποια από τα αστέρια της ομάδας, έστω με τις φανέλες των εθνικών τους ομάδων (Αγγλία, Σκωτία, Ιρλανδία).
Τα χρόνια περνούσαν, μπήκαν τα ’90s, ο Dalglish παραιτήθηκε και μία παλιά δύναμη του Αγγλικού ποδοσφαίρου αναγεννήθηκε από τις στάχτες της. Η Manchester United του αχώνευτου κ. Τσίχλα, βασίστηκε αρχικά σε μία καλή φουρνιά παικτών από τις Ακαδημίες (πράγμα αντικειμενικά όμορφο) αλλά πολύ σύντομα δημιούργησε εχθρούς σε όλο το νησί! Λίγο η υπερβολική της τύχη (το γνωστό «άστρο Ferguson») και πολύ οι συνεχιζόμενες τραγικές διαιτησίες με αποκορύφωμα τα εκπρόθεσμα goals μετά τη λήξη και των καθυστερήσεων (το επίσης διάσημο «Fergie Time»), έκαναν τη Man Utd μισητή όχι μόνο στους οπαδούς των Liverpool, Man City, Leeds, αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους… Μίσος το οποίο για τους ουδέτερους διήρκεσε το λιγότερο 20 χρόνια, αλλά για κάποιους σαν εμένα παραμένει μόνιμο!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά που πριν μερικά χρόνια μας συνέφερε στον δεύτερο γύρο να κερδίσει η Utd (που είχε μείνει πολύ πίσω στη βαθμολογία) το derby του Manchester, ώστε να κόψει βαθμούς από τη City με την οποία είχαμε κοινούς στόχους. Τότε λοιπόν βγήκαν κάποιοι λίγοι οπαδοί της Liverpool και είπαν ότι θα υποστηρίξουν τη Utd – επιστημονική φαντασία στα δικά μου μάτια και αυτιά!! Προτιμώ να χάσω το πρωτάθλημα τελευταία αγωνιστική αν χρειαστεί, παρά να υποστηρίξω τη Utd για οποιονδήποτε λόγο!
Με αυτή τη λογική λοιπόν οι αγαπημένες μου στιγμές ως hater της Utd, πέρα από κάποιες εμφατικές νίκες μέσα στο Old Trafford, όπως το διάσημο 1-4 ή το 0-3 τη σεζόν 13-14, πέρα από τον απολύτως συμβολικό αποκλεισμό στο Europa League πριν δύο χρόνια (γιατί πάντα είναι καλό να υπενθυμίζεις ποιος είναι το αφεντικό στην Ευρώπη!), παραμένουν και κάποιες ήττες στις οποίες δεν συμμετείχε η Liverpool!!! Θα ήμουν ψεύτης αν θα έλεγα ότι δεν απόλαυσα τα κατεβασμένα κεφάλια τους σε χαμένους τελικούς, ότι δεν πέρασα όμορφα σε εκείνο το 1-6 της City το Νοέμβριο του ’11 ή στην ανατροπή στις καθυστερήσεις του τελευταίου παιχνιδιού της ίδιας σεζόν, όταν οι οπαδοί της Utd έκλαιγαν στις κερκίδες, βιώνοντας επιτέλους στο πετσί τους το συναίσθημα που βίωναν οι αντίπαλοι τους για 20 χρόνια!
Άλλο ένα «derby» πλησιάζει λοιπόν και για κάθε οπαδό της Liverpool και της Utd είναι η στιγμή που περιμένει πως και πως όλη τη σεζόν. Όσο σημαντικοί κι αν είναι οι τίτλοι, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα 90+ λεπτά αυτής της κόντρας! Και μην ακούσω τίποτα για το «Ισπανικό» El Classico με τους πουλημένους παίκτες που αλλάζουν πλευρά, τους επαγγελματίες βουτηχτές και τη στημένη από τα media κόντρα του αχώνευτου με τον υποτιθέμενο καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών! Το μεγαλύτερο παιχνίδι στον πλανήτη ήταν, είναι και θα είναι αυτό μεταξύ της αγαπημένης μου Liverpool και της ομάδας που λατρεύω να μισώ…
YNWA