Φτάνοντας στο παρά δύο της μεγάλης αναμέτρησης της Liverpool με την Manchester United, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όχι για ένα, αλλά για τέσσερις παίκτες που σημάδεψαν στο ίδιο παιχνίδι την αντιπαλότητα των Reds και των Red Devils. Φυσικά, όπως έχετε καταλάβει, μιλάμε για τους τέσσερις σκόρερ της αλησμόνητης επικράτησης με 1-4, στο Old Trafford, στις 14 Μαρτίου του 2009.
Το παιχνίδι που η Manchester United ετοιμαζόταν να βάλει γερές βάσεις τίτλου με μία επικράτηση απέναντι στην συνδιεκδικήτρια και μεγάλη αντίπαλο Liverpool. Και που ξεκίνησε ιδανικά, όταν ο Cristiano Ronaldo έβαζε την ομάδα του Sir Alex Ferguson μπροστά στο σκορ με το εύστοχο χτύπημα πέναλτι που απερίσκεπτα παραχώρησε ο Pepe Reina. Αλλά τελικά η ιστορία το έγραψε ως το παιχνίδι που η δεύτερη μετέτρεψε σε παράσταση ενός ρόλου στην σκηνή του «Θεάτρου των Ονείρων», με τέσσερις διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
ACT I: Fernando Torres
Μόλις 5 λεπτά κράτησε η χαρά των γηπεδούχων και η ώρα για την παράσταση των Reds (ή «Greys» μιας και εκείνη την ημέρα έπαιζαν με τις πανέμορφες γκρι εμφανίσεις) είχε φτάσει. Την αρχή την έκανε ο Fernando Torres. O Ισπανός στράικερ της Liverpool έδειξε μεγάλο ποσοστό της ποδοσφαιρικής του ευφυΐας και του πηγαίου επιθετικού ταλέντου που τον χαρακτηρίζει όταν μυρίστηκε την εντελώς λανθασμένη τοποθέτηση του Nemanja Vidic κατά την υποδοχή μιας εναέριας μπάλας, έκλεψε την μπάλα και νίκησε τον Edwin Van Der Sar, γράφοντας το 1-1. «Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η πίστη επέστρεψε ότι μπορούμε να πάρουμε κάτι από αυτό το παιχνίδι» παραδέχθηκε ο Sami Hyypia.
ACT II: Steven Gerrard
Ο φανταστικότερος όλων. Ο Steven Gerrard ανέλαβε την δεύτερη πράξη της ανατροπής. «Μπάσιμο» στην μεγάλη περιοχή από τον αρχηγό, τάκλιν του Patrice Evra και ανατροπή. Διπλή. 1-2 με εύστοχο πέναλτι του αρχηγού και το μομέντουμ όχι απλώς αλλάζει πλευρά, αλλά «κατσικώνεται» στην μεριά της ομάδας του Rafa Benitez. «Έχω ακούσει πάρα πολλά από τον κόσμο της United όλα αυτά τα χρόνια και ένιωσα ωραία που μπόρεσα να τους το τρίψω λίγο!» δηλώνει μετά το τέλος του αγώνα ο αρχηγός των Reds για το γκολ και τον επακόλουθο πανηγυρισμό του με το φιλί στην κάμερα (- not so – fun fact: Δύο φορές το έχει κάνει αυτό ο Stevie σε ντέρμπι με την Manchester United, και τις δύο φορές οι Reds άγγιξαν το πρωτάθλημα αλλά δεν το κράτησαν).
ACT III: Fabio Aurelio
Οι συνήθεις ύποπτοι κάνανε την δουλειά τους και ήρθε η ώρα για ανθρώπους που τις περισσότερες φορές είχαν τον ρόλο του κομπάρσου να παίξουν τον δικό τους ρόλο στην παράσταση αυτή. Την πάσα για να αναλάβουν τους την έδωσε ποιος άλλος; Ο Steven Gerrard. O αρχηγός των Reds ανατράπηκε εκτός περιοχής από τον Nemanja Vidic, o οποίος αντίκρισε την κόκκινη κάρτα (ίσως το χειρότερο μεσημέρι της καριέρας του Σέρβου αμυντικού). Ο Gerrard έστησε την μπάλα εκτός περιοχής και εκεί που περίμεναν όλοι το #8 των Reds να εκτελέσει το φάουλ, ο Fabio Aurelio τελικά εκτελεί και σκοράρει ένα απ’τα ωραιότερα γκολ της καριέρας του! O παίκτης που στα έξι του χρόνια στη Liverpool έπαιξε πολύ λίγο, άφησε το δικό του στίγμα σε ένα μεγάλο ντέρμπι και έβαλε τις βάσεις για έναν μεγάλο θρίαμβο.
ACT IV: Andrea Dossena
Όμως σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, το παιχνίδι είχε και… γλυκό. Το μόνο που θα έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τον ημιβασικό αριστερό μπακ της ομάδας να σκοράρει αυτό το εκπληκτικής ωραιότητας φάουλ, ήταν να σκοράρει ο αναπληρωματικός αριστερός μπακ της ομάδας ένα ακόμα ωραιότερο γκολ! Ο Andrea Dossena, ο Ιταλος αριστερός μπακ που ήρθε ως νέος Riise (τρομάρα του) στο Merseyside, μόνο και μόνο για να αποχωρήσει μετά από μόλις 18 εμφανίσεις σε δύο χρόνια ως αποτυχημένος, ολοκλήρωσε την μοναδική καλή του εβδομάδα ως Red με έναν ιδανικό τρόπο. Πετυχαίνοντας ένα γκολ ποίημα, λίγο πριν την λήξη της αναμέτρησης. Όπως ακριβώς έκανε με την Real Μαδρίτης λίγες ημέρες πριν, στην νίκη της Liverpool στο Anfield με 4-0. Ελεύθερο από τον Pepe Reina, ένα σκάσιμο της μπάλας στο γρασίδι και κρέμασμα στην κίνηση του Van der Sar από τον Dossena.
H αξέχαστη αυτή παράσταση είχε ολοκληρωθεί, σε ένα Old Trafford που οι «αφιλόξενοι γείτονες» είχαν αναγκάσει να αδειάσει από το ταπεινωμένο του κοινό αρκετά πριν το τελευταίο σφύριγμα. Μπορεί ο 21ος αιώνας εντός των συνόρων να μην έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο στην «ταλαιπωρημένη» Liverpool, όμως στιγμές σαν κι αυτές αποτελούν μία κάποια αποζημίωση αλλά και μία κάποια υπενθύμιση του πραγματικού μεγέθους του συλλόγου.