Ένας άσσος που έπρεπε να έρθει. Τόσο βαθμολογικής όσο και ψυχολογικής -τεράστιας- σημασίας. Το ματς ξεκίνησε με την Liverpool να πιέζει ασφυκτικά την Arsenal στο μισό γήπεδο που έκανε επίθεση και ουσιαστικά να την έχει περιορίσει στο να μπορεί να φτάσει το πολύ μέχρι τα 3/4 του γηπέδου αφού όλο και περισσότεροί της παίκτες γύριζαν προς τα πίσω για να βοηθήσουν ώστε να μην γίνονται λάθη στο δικό τους μισό.
Μπορεί ο Firmino στο πρώτο μισό να κάνει εξαιρετική εμφάνιση, βάζοντας ‘ενα γκολ και δίνοντας μία ασσιστ. Μπορεί οι Coutinho και Mane (αυτός τώρα που διαβάζετε το άρθρο είναι κάπου στο Λονδίνο και περνάει ακόμα παίκτες) να έκαναν πολλές φορές άνω κάτω την άμυνα των «Κανονιέρηδων» (αν είχαν πιο καλές επιλογές σε μερικές στιγμές το σκορ θα μπορούσε να πάει πιο πάνω). Αλλά πραγματικά οι Lallana και Milner όχι μόνο αλλά κυρίως στο πρώτο ημίχρονο είναι συγκλονιστικοί. Το πρεσινγκ του πρώτου στην μπάλα έχει εξαντλήσει άφανταστα τους αντίπαλους, τους έχει κόψει πλήρως την κυκλοφορία στο κέντρο και τους στέλνει συνεχώς στα άκρα που παραμόνευε ο «σκύλος» Milner.
Απο εκεί και πέρα προσπερνόντας τα γεγονότα του πρώτου ημιχρόνου όπου η ομάδα έπαιξε και πολύ καλά αλλά και πολύ έξυπνα, θέλω να σταθώ στο ότι από το δεύτερο ημίχρονο και μετά που στο παιχνίδι περνάει ο Sanchez, η εικόνα αλλάζει τελείως με τον Χιλιανό να βρίσκει συνεχώς κάθετες πάσες προς τους επιθετικούς που άλλοτε ήταν ελάχιστα πιο αργοί και άλλοτε δεν μπορούσαν να τελειώσουν τις φάσεις. Εξαιρεση το γκολ του Wellbeck που έβαλε ξανά την Arsenal στο παιχνίδι. Στην συνέχεια λειτουργήσαμε αρκετά καλά αμυντικά, αν και η ομάδα «φώναζε» για ανάσες στο κέντρο ειδικά όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε transition κατάστασεις. Ευτυχώς και πάλι σε αυτό το κομμάτι έγινε εξαιρετική δουλειά απο τα πλάγια μπακ (Clyne, Milner), και οι παίκτες της Arsenal ναι μεν δεν είχαν καλές επιλογές αλλά και δεν επιτίθονταν τόσο μαζικά καθώς η Liverpool στο ανοικτό γήπεδο ήταν πολύ επικύνδινη.
Ατομικά και πάλι σε ρηχά νερά ο Emre Can, ο οποίος δεν μπορεί με τίποτα να βρεί τον καλό του εαυτό φέτος. Ο Mignolet έκανε άλλη μία καλή εμφάνιση και ο Origi από την στιγμή που μπήκε με σκοπό να κρατήσει την μπάλα και να ανοίξει διαδρόμους, το έκανε με πολύ μεγάλη επιτυχία και μάλιστα είχε και το δοκάρι αλλά και την ασσίστ στο τρίτο γκολ. Έπαιξε 10 λεπτά αλλά ήταν Value for time.
Αυτή η νίκη ήρθε σε ένα σημείο που τα πράγματα είχαν αρχίζει και ζόριζαν. Τα είχαμε βρεί λίγο…μπαστούνια. Αύτος ο άσσος ήρθε για να αναπτερώσει τις ελπίδες που έχουμε να βγούμε στην τετράδα. Εξού και το «The Ace of spades». Κάποιο άλλο αποτέλεσμα σήμερα θα ήταν καταστροφικό και ευτυχώς η ομάδα έδειξε χαρακτήρα.
Τώρα κοιτάμε το πολύ δύσκολο ματς με την Burnley μπας και κάνουμε για πρώτη φορά 2/2 μέσα στο 2017. Ένα ματς που για μένα θα πρέπει να ξεκινήσει ο Origi, ακόμα και αν αυτό προυποθέτει είτε να μείνει έξω, είτε να πάει στον πάγκο ο Coutinho.
Υ.Γ. Φωνάζει ο κόφτης «δεν υπάρχω» ας τον ακούσει ένας άνθρωπος, μην κάνει παρέα στο αριστερό μπακ!
Υ.Γ.1 Έπιασα τον κακομοίρη τον Gotze στο στόμα μου και του καταστράφηκε η καριέρα. Πέρα από το χιούμορ όμως αν και παίκτης που ποτέ δεν συμπάθησα, κρίμα που ήρθαν έτσι τα πράγματα και περαστικά του.
*Μπορεί ο τίτλος του άρθρου να είναι βασισμένος στην τραγουδάρα των Motorhead, ωστόσο δεν έχει καμία σχέση η σύνδεσή μου με τους στίχους.