Γράφει ο Γιάννης Μαρκόπουλος, φίλος της Ομάδας, του site μας & μέλος της σελίδας μας στο facebook.

Ουκ ολίγες φορές έχω παρευρεθεί σε γήπεδο, είτε ως παίχτης (ο Θεός να με κάνει ?), είτε ως φίλαθλος, είτε ακόμα και ως διαιτητής σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Το βράδυ όμως της 16ης Αυγούστου θα μου μείνει χαραγμένο για τα καλά στην μνήμη μου, γιατί είχα την τύχη να βρεθώ στον τελικό του Uefa Super Cup, εκεί όπου η Manchester City επικράτησε στα πέναλτι της Sevilla. Διαβάζοντας κανείς τα όσα γράφω, θα πει τι σχέση έχει αυτό με την Liverpool… Αυτό θα το κρίνετε εσείς…

Ήταν ένας αγώνας, που θα μου μείνει αξέχαστος, διότι στην πραγματικότητα μπορεί ο νικητής στον αγωνιστικό χώρο να ήταν Μάντσεστερ Σίτι, αλλά στις κερκίδες η νικήτρια ήταν η Σεβίλλη. Οι 4.000 περίπου φίλαθλοι της Ισπανικής ομάδας «κατάπιαν» τους υπερδιπλάσιους φιλάθλους της νεόπλουτης ομάδας από το Μάντσεστερ, οι οποίοι ακούστηκαν ΜΟΝΟ όταν ο Haaland μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να κάνει προθέρμανση και όταν ο Gudelj έχασε το τελευταίο πέναλτι για την Σεβίλλη. Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως όσα χρήματα και να διαθέσει μια ομάδα, όσους παίχτες και να πάρει, χρειάζεται πολλά ακόμα για να αποκτήσει φιλάθλους και κόσμο, που θα ζουν και θα αναπνέουν για αυτήν… όπως έχει η Liverpool, που μπαίνεις στο Anfield και ανατριχιάζεις ολόκληρος, όταν ακούς το You ‘ll never walk alone.

Και κάτι ακόμα, επειδή πρέπει να δίνουμε τα εύσημα εκεί, που πρέπει. Η Μάντσεστερ Σίτι έχει έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο αμυντικό χαφ αυτή τη στιγμή, τον Rodri. Μπορεί στην οθόνη να μην φαίνεται τι κάνει μέσα στο γήπεδο, αλλά από τις κερκίδες είναι λες και τον βλέπεις παντού. Κόβει, ράβει, οργανώνει, πασάρει, σουτάρει… Σίγουρα όλοι θα τον θέλαμε στην Liverpool και οφείλεται να βρούμε και να πάρουμε έναν τέτοιο παίχτη, ειδικά μετά και την φυγή των Fabinho και Henderson, γιατί καλός ο Mac Allister αλλά δεν είναι 6άρι, και στα μεγάλα ματς το κενό μεταξύ αμυντικού και επιθετικού τρίτου θα είναι μεγάλο.