Ημέρα FA Cup νούμερο ένα η σημερινή για τη Liverpool για τη φετινή σεζόν – η πρώτη μετά από 16 χρόνια στην οποία μπαίνει ως κάτοχος.
Η πιο φημισμένη ανά τον κόσμο διοργάνωση κυπέλλου, με πάνω από 700 ομάδες του νησιού να αναμετρώνται σε αγώνες νοκ – άουτ, ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι, με τελικό προορισμό το θρυλικό Wembley Stadium.
Το Wembley είναι ένα στάδιο στο οποίο οι Reds έχουν γράψει την δική τους όμορφη ιστορία. Υπήρχε εποχή που το σερί νικών ήταν τέτοιο που οι φίλαθλοι της ομάδας το είχαν μετονομάσει σε Anfield South (μετ. νότιο Anfield). Οι τεράστιες ομάδες των Shankly, Paisley, Fagan και Dalglish έκαναν συχνά – πυκνά το ταξίδι προς τη πρωτεύουσα και επέστρεφαν σπίτι με διάφορα βαρύτιμα τρόπαια.
Το τρόπαιο του League Cup – επί τω πλείστον – αφού το FA Cup είναι μία στοιχειωμένη διοργάνωση για την μεγάλη Liverpool.
Η ομάδα έγινε μέλος της Ομοσπονδίας το καλοκαίρι του 1892 και μόλις από το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκίνησε το ταξίδι της στη μακροβιότερη διοργάνωση του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Ήσασταν καλοί στα μαθηματικά; Αν η απάντηση ήταν «ναι», τότε η εργασία σας είναι να βρείτε πόσα χρόνια μετά ήρθε το 1965. Μην παιδεύεστε, 73 είναι η απάντηση. Κρατήστε το.
Αν και η Liverpool γνώρισε σχετικά γρήγορα επιτυχίες, όπως το πρωτάθλημα του 1900/01, δυσκολευόταν ιδιαίτερα στο κύπελλο, γνωρίζοντας συνήθως την ήττα (και άρα τον αποκλεισμό) στη φάση των «16» της διοργάνωσης.
Πολλές ήταν και οι φορές που στραβοπάτησε στα ημιτελικά. Το 1897 την κέρδισε η Aston Villa, το 1899 μετά από τρία (!) ματς η Sheffield United, το 1906 η Everton, το 1947 η Burnley και το 1963 η Leicester City.
Ακόμη και όταν κατάφερε να σπάσει την κατάρα των ημιτελικών, έχανε στον Τελικό! Το 1914 οι Reds έκαναν το ταξίδι για το Crystal Palace του Λονδίνου, εκεί όπου η πολύ δυνατή Burnley της εποχής πήρε την νίκη με γκολ του Freeman στο 57ο λεπτό.
Ο επόμενος τελικός ήρθε 36 χρόνια αργότερα, αφού το 1950 η Liverpool αντιμετώπισε την Arsenal μια βροχερή μέρα του Μάη στο παλιό Wembley. Η γκίνια, όμως, δεν έμελλε να σπάσει ούτε τότε, αφού η ομάδα του Stubbins και του Liddell έχασε εύκολα με 2-0, δίνοντας λόγο στους φιλάθλους της ομάδας να μιλάνε για… κατάρα.
«Όταν έρθει η μέρα που θα πάρουμε το FA Cup, το Liverbird θα πετάξει μακριά (σ.σ. από το Royal Liver Building)!».
Το 1959 βρίσκει την Liverpool πνιγμένη στην μετριότητα. Σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι με την Huddersfield για την δεύτερη κατηγορία Αγγλίας, οι εκδρομείς από το Merseyside αγανακτούν από την κάκιστη εικόνα και αφιερώνουν ένα σύνθημα στον προπονητή της αντίπαλης ομάδας, με αποδέκτη την διοίκηση.
«WE WANT SHANKLY! WE WANT SHANKLY!» φωνάζουν οι κόκκινοι φίλαθλοι, και κάπως μαγικά, οι ιθύνοντες της ομάδας τους ακούνε, φέρνοντας στο σύλλογο τον πρώην θρυλικό παίκτη της Preston North End, William Shankly, κατά κόσμον Bill.
Η μεταμόρφωση είναι σχεδόν άμεση. Η Liverpool επιστρέφει στη πρώτη κατηγορία το 1961 και στα πρωταθλήματα το 1964, με μεταγραφές όπως τον «Κολοσσό» Ron Yeates και τον μεγάλο σε ποιότητα, μικρό στο ανάστημα φορ Ian St. John, αλλά και παίκτες από την ακαδημία όπως ο γκολκίπερ Tommy Lawrence.
Η επιστροφή στην ελίτ της Αγγλίας ήταν γεγονός. Η κατάρα όμως παρέμενε.
Το 1965, ο Shankly οδηγεί τη Liverpool στο τελικό του Κυπέλλου, εκεί όπου αντιμετωπίζει την μεγάλη Leeds United των Bremner, Charlton, Giles και Hunter, με προπονητή τον εξίσου μεγάλο Don Revie.
Ο τελικός είναι σκληρός και μετά από 90 λεπτά το σκορ είναι στο 0-0. Ο «Sir» Roger Hunt δίνει προβάδισμα στη Liverpool στο 93′ όμως ο Bremner ισοφαρίζει στο 103′.
«Τώρα πίσω στο 1965
Όταν ο σπουδαίος Bill Shankly ήταν ζωντανός
Παίζουμε με την Leeds, το σκορ είναι 1-1
Ξαφνικά πετάχτηκε το κεφάλι του Ian St. John!»
Με μια γυριστή κεφαλιά ψαράκι, ο «Άγιος» σκοράρει στο 112′ και η Liverpool, 73 χρόνια μετά την ίδρυση της, είναι επιτέλους Κυπελλούχος Αγγλίας.
Το Liverbird μπορεί να έμεινε στη θέση του, ο κόσμος όμως όχι. Οι φίλαθλοι πλημμύρισαν τους δρόμους για να υποδεχθούν τους ήρωες τους, με τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν να μνημονεύονται ακόμα σήμερα.
«Αυτό ήταν, η κατάρα έσπασε, τώρα θα παίρνουμε και εμείς συχνά – πυκνά το Κύπελλο».
Χα. Αμ δε.
Η Liverpool επέστρεψε στο Wembley έντεκα χρόνια μετά. Αντίπαλος, η Arsenal.
Τα γούρια μπορεί να είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, αλλά το ότι το ματς παίχτηκε υπό δύσκολες συνθήκες έφερε μνήμες 1950.
Το αποτέλεσμα, ίδιο. Ήττα, με 2-1 αυτή τη φορά, με την Liverpool να χάνει τον τρίτο τελικό της.
Το ίδιο δεν συνέβη το 1974. Η Liverpool είχε αρχίσει να εδραιώνεται ως η κορυφαία ομάδα της χώρας και όταν κατέβηκε στο Λονδίνο για τον τελικό κόντρα στη Newcastle, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μόνο ένα.
Ο Kevin Keegan έκανε… τα δικά του σκοράροντας δύο φορές, ο Heighway τον… βοήθησε με ένα γκολ και έτσι οι Reds διέλυσαν τις «Καρακάξες» με 3-0.
Λίγες μέρες μετά, ο Shankly πυρπόλησε τον πλανήτη Liverpool, ανακοινώνοντας από το πουθενά την αποχώρηση του, χρίζοντας ως αντικαταστάτη του τον Bob Paisley.
Μπορεί ο Bob να τα πήρε σχεδόν όλα, να κατέκτησε την Ευρώπη τρεις φορές, όμως ούτε αυτός μπορούσε να κερδίσει την κατάρα του FA Cup.
Είδε την Manchester United να τον κερδίζει στο τελικό του 1977 με 1-2, τον ίδιο αντίπαλο να τον πετάει εκτός τελικού το 1979 στον επαναληπτικό ημιτελικό του Goodison Park, την Arsenal να τον κερδίζει μετά από τρεις ημιτελικούς το 1980 και την Everton να τελειώνει τα όποια όνειρα νωρίς ένα χρόνο μετά.
Ήταν πια δεδομένο ότι ο Paisley δεν τα πήγαινε καλά με το FA Cup. Δεν του έβγαινε.
Ο αντικαταστάτης του, Joe Fagan, έκανε το treble το 1984, όμως στο FA Cup έμεινε εκτός συνέχειας νωρίς από την άσημη Brighton, ενώ ένα χρόνο μετά σκόνταψε στα ημιτελικά κόντρα στην Manchester United, πάλι σε επαναληπτικό.
Η καταστροφή του Heysel φέρνει μια νέα εποχή στη Liverpool. Ο «King» Kenny Dalglish αναλαμβάνει χρέη παίκτη-προπονητή και, στη πρώτη του χρονιά, φτάνει στο Wembley.
«All Scouse Occasion» για πρώτη φορά σε τελικούς. Η Everton, η οποία για πολλούς περνούσε τη καλύτερη περίοδο στην ιστορία της, πήγαινε στον τελικό διψασμένη για εκδίκηση, αφού η τιμωρία του Heysel δεν την άφησε να πάρει μέρος στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1986, διοργάνωση που πίστευαν ότι την έχουν στο… τσεπάκι.
Εν τέλει, κέρδισε η ηρεμία. Μπορεί ο σπουδαίος Gary Lineker να έβαλε μπροστά τα «Ζαχαρωτά», όμως ένα γκολ του Craig Johnston και δύο του… ακόμα σπουδαιότερου Ian Rush έβαψαν κόκκινη την ημέρα, το FA Cup και την πόλη του Liverpool.
«Τα παιδιά του Kenny το ’88
Δεν έχει υπάρξει ξανά σπουδαιότερη ομάδα!»
Ίσως η καλύτερη Liverpool όλων των εποχών, με ιερά τέρατα στη σύνθεσή της όπως οι Barnes, Hansen, Nicol, Grobelaar και Beardsley, αντιμετώπισε στο τελικό του 1988 την «τρελοπαρέα» της Wimbledon, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας της Αγγλίας.
Τα κύπελλα είναι οι διοργανώσεις τον εκπλήξεων. Ο Lawrie Sanchez ξεκίνησε τη δουλειά με κεφαλιά στο 27′, ο Beasant έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που αποκρούει πέναλτι στην ιστορία των τελικών και έτσι ο Δαβίδ σκότωσε τον Γολιάθ.
Για το FA Cup του 1989 μπορεί να γραφτεί βιβλίο. Σχεδόν ανούσιος ο τελικός, αφού ένα ηλιόλουστο απόγευμα στις 15 Απριλίου 1989, η Liverpool άλλαξε για πάντα. 97 φίλαθλοι της έκαναν το ταξίδι για το Hillsborough του Sheffield και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Ο ημιτελικός κόντρα στη Nottingham Forest έγινε εν τέλει δύο εβδομάδες μετά στο Old Trafford, ο Clough είπε πως η Liverpool του Dalglish «δεν μπορούσε να χάσει σήμερα», με το τελικό 3-1 να είναι δίκαιο.
Σαν να το ήθελε η μοίρα, αντίπαλος στο Wembley ήταν η ομάδα που επηρεάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη (πέρα από τη Liverpool) από τη τραγωδία του Hillsborough.
Οι Evertonians είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους και στις 20 Μαΐου, το κλίμα στο Empire Stadium ήταν ενωτικό.
Στα καθαρά… ποδοσφαιρικά, η Liverpool έδωσε λίγη χαρά στο κόσμο της, αφού ο Rush με καταπληκτικό γκολ στη παράταση έκανε το 3-2, δίνοντας το τρόπαιο στην ομάδα του.
Το 1992 η Liverpool πήρε με άνετο τρόπο το κύπελλο κόντρα στη Sunderland με 2-0, όμως ευφορία δεν υπήρχε μετά το τελικό του 1996, όταν ο Cantona χάρισε το τρόπαιο στη United.
Η Liverpool άφηνε τους Πύργους του Wembley με συνολικό ρεκόρ επτά ήττες και πέντε νίκες σε τελικούς. Παράξενο για μια ομάδα που επί μία τριακονταετία σάρωσε τα πάντα στην Αγγλία.
Η αλλαγή του αιώνα φέρνει έργα στο Wembley και όλους τους τελικούς της αγγλικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας στην… Ουαλία.
Η Liverpool επισκέπτεται πρώτη φορά το Millenium Stadium του Cardiff για το FA Cup το 2001. Στον δρόμο για το treble των κυπέλλων, οι Reds έπρεπε να περάσουν το εμπόδιο της σπουδαίας Arsenal του Wenger.
Για 80 λεπτά αυτό μοιάζει ακατόρθωτο. Η Liverpool «καίγεται» κάτω από τον καυτό ουαλικό ήλιο και λέει «ευχαριστώ» που μπαίνει στα τελευταία λεπτά μόλις με ένα γκολ πίσω στο σκορ.
Οι μεγάλοι παίκτες γεννιούνται μέσα από τα μεγάλα ματς. Αν και πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Michael Owen, κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει τη σπουδαία του ποδοσφαιρική ποιότητα. Με ένα γυριστό στο 83′ έφερε από του πουθενά το ματς στα ίσια και με ένα… παλικαρίσιο γκολ σε μια κόντρα στο 88′ έδωσε το τρόπαιο στους Reds.
Και αν ο Owen έβαλε την υπογραφή του στο τελικό του 2001, ένας άλλος scouser έβαλε την δική του το 2006.
Οι πρωταθλητές Ευρώπης του Rafa Benitez αντιμετώπιζαν την μέτρια West Ham. Δύο «σφυριές» στο πρώτο ημίχρονο έβαλαν σε δύσκολη θέση τη Liverpool, όμως ο Gerrard με μία μαγική ασίστ στον Cisse και ένα βολέ από το ύψος του πέναλτι έφερε το ματς στα ίσια.
Ο – δυστυχώς – μετέπειτα κόκκινος Paul Konchensky έβαλε… καταλάθος σε θέση οδηγού τη West Ham, όμως ο Captain Fantastic, αγνοώντας τις κράμπες, σκόραρε στα χασομέρια ένα από τα ομορφότερα γκολ στην ιστορία των τελικών, στέλνοντας το ματς στη παράταση.
Το ματς πήγε στα πέναλτι, εκεί όπου δώδεκα μήνες μετά την Πόλη, ένας άλλο γκολκίπερ, ο Pepe Reina, έδωσε το 7ο τρόπαιο στη Liverpool.
Η επιστροφή στο Wembley έφερε ένα Community Shield (2007) και ένα League Cup (2012). Ο Suarez έστειλε τη Liverpool στο τελικό του FA Cup το ίδιο έτος στον ημιτελικό με την Everton, όμως Cech και… τύχη έδωσαν το τρόπαιο στη Chelsea.
Ο Dalglish έφυγε, το ίδιο και ο Rodgers, για να αναλάβει τα ηνία ο Jurgen Klopp.
Μπορεί ο Γερμανός να έφερε την αναγέννηση του συλλόγου, όμως στα κύπελλα το ρεκόρ του ήταν στη καλύτερη περίπτωση… κακό.
Μέχρι το 2022, όταν κέρδισε στα πέναλτι τη Chelsea για το League Cup, με την μοίρα να ρίχνει τους «Μπλε» και στον τελικό του FA Cup. Εκεί, ένα δικό μας παιδί, ο Κώστας Τσιμίκας, έβαλε το νικιτήριο πέναλτι, δίνοντας το 8ο FA Cup στη Liverpool.
8/16 και ποσοστό 50% για την Liverpool στους τελικούς. Ατυχία, ανικανότητα ή… κατάρα;