Γράφει ο Αλέξανδρος Μωρέλλας, δημοσιογράφος, χομπίστας αναλυτής της Premier League & μέλος της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Liverpool.

Στις 14 Αυγούστου 2016, ήμουν στην Κεφαλλονιά. Ανάμεσα σε μπάνιο και φαγητό, έκανα διάλειμμα από την καλοκαιρινή ρουτίνα για να δω Arsenal-Liverpool. Ήταν η πρώτη φορά που με μάγευες, αγαπημένε Sadio και στα επόμενα 6 χρόνια δεν θα ήταν η τελευταία. Εκείνο το επικό σλάλομ στο ’63 από τα δεξιά όταν πέρασες όλη την Arsenal ήταν η απαρχή μιας τεράστιας πορείας με τη φανέλα των Reds. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα, δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε.

Κατέκτησες τα πάντα, γύρισες παιχνίδια, έβαλες γκολάρες, διέλυσες άμυνες, πρόσφερες ένα ξεχωριστό στιλ παιχνιδιού, αλλά και μας συγκίνησες με το ήθος και το μεγαλείο της προσωπικότητάς σου εκτός γηπέδων.

Μας έδωσες περισσότερα από όσα σου δώσαμε. Αμείφθηκες λιγότερο, αγαπήθηκες λιγότερο και τραγουδήθηκες λιγότερο από όσο σου άξιζε. Την ώρα που τα «Μοooo Salah» έδιναν και έπαιρναν στην εξέδρα, το γνωστό τραγουδάκι, που φτιάχτηκε για σένα, ακουγόταν πολύ λιγότερο.

Ίσως για αυτό επέλεξες αυτήν την πίκρα σου να την εκδηλώσεις στο τέλος, με έναν επίλογο άκομψο και απότομο που δεν σου/μας αξίζει. Βιάστηκες γαμώτο. Αυτή η ομάδα με τον Ντίας και εσένα στο κέντρο θα μπορούσε να βγάλει μάτια.

Δεν πειράζει. Έπρεπε να φύγεις για να πάρεις αυτά που σου αξίζουν επιτέλους στο τελευταίο μεγάλο συμβόλαιο της καριέρας σου. Απολύτως κατανοητό. Εμείς πάντα θα σε αγαπάμε και θα σε θυμόμαστε. Είσαι ένας θρύλος που θα μνημονεύεται δίπλα στους θρύλους των 80s και 70s. Είσαι ο Sadio που άλωσε το Μόναχο, εκεί που τώρα θα μεγαλουργείς. Είσαι ο δαίμονας που τρώγοντας κλωτσιά στο κεφάλι, έκανες το 1-2 μέσα στη Villa στην ανατροπή που σήμανε τον τίτλο. Είσαι ο άνθρωπος των ντέρμπι γιατί δεν κρύφτηκες ποτέ.

Αντίο μεγάλε Sadio, είσαι μέρος των 130 υπέρλαμπρων χρόνων ιστορίας μας. Εμείς ξεκινάμε να γράφουμε τα επόμενα χρυσά 130 χρόνια, έστω και χωρίς εσένα.

YNWA