«Υπάρχουν δύο τραγωδίες στη ζωή. Η μία είναι όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες μας και η άλλη όταν εκπληρώνονται».
Το παραπάνω απόφθεγμα του Ιρλανδού ποιητή και συγγραφέα Oscar Wilde, εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την συναισθηματική κατάσταση από τη μια των οπαδών της Newcastle United, μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της ομάδας τους και από την άλλη μιας μεγάλης μερίδας των οπαδών της Liverpool σε σχέση με την διαχείριση του συλλόγου από την FSG.
Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν διαπιστώνει κάποιος ότι οι οπαδοί τους πέρασαν από χίλια μύρια κύματα και σε κάποιες χρονικές περιόδους διήγαν βίους παράλληλους.
Το 2004, λίγα χρόνια πριν οι Hicks και Gillett αναλάβουν την Liverpool, ο επιχειρηματίας, γεννημένος στο Liverpool, Steve Morgan προσπάθησε να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο και είδε τις προσφορές του να απορρίπτονται.
Η οικογένεια Moores είχε στην ιδιοκτησία της την ομάδα για περισσότερα από 50 χρόνια και το 2004, ο μεγαλομέτοχος David Moores έλαβε τη δύσκολη απόφαση να παραχωρήσει την ομάδα.
Ομάδες της Premier League όπως η Chelsea, ανήκαν σε δισεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες και η Liverpool απλά δεν είχε τα οικονομικά για να τις ανταγωνιστεί.
Η αναζήτηση για υποψήφιους αγοραστές ξεκίνησε και ο ιδιοκτήτης της Redrow Homes Steve Morgan, είδε την προσφορά του ύψους 73 εκατομμυρίων λιρών τον Μάιο του 2004 να απορρίπτεται, καθώς θεωρήθηκε «υποτιμητική» για τον σύλλογο.
Νωρίτερα εκείνο το έτος, είχε απορριφθεί και η πρώτη του προσφορά ύψους 50 εκατομμυρίων λιρών, αλλά μετά την απόρριψη και της δεύτερης προσφοράς του, ο επιχειρηματίας και τρίτος μεγαλύτερος μέτοχος του συλλόγου, απέσυρε απρόθυμα το ενδιαφέρον του και προσπάθησε να αυξήσει την επιρροή του.
Από την Ταϊλάνδη, ο πρωθυπουργός Thaksin Shinawatra υπέβαλε προσφορά 60 εκατομμυρίων λιρών για το 30% των μετοχών. Η συμφωνία επρόκειτο να χρηματοδοτηθεί από το κράτος μέσω μιας εφάπαξ κλήρωσης στην Ταϊλάνδη. Ο Shinawatra δεν «καιγόταν» να αποκτήσει την Liverpool, απλώς ήθελε να κατέχει μερίδιο σε οποιοδήποτε σύλλογο της Premier League, όπως αποκάλυψε ο εκπρόσωπός του Jakrapob Penkair το 2004.
«Ο πρωθυπουργός στοχεύει στη Liverpool, αλλά έχει μεγάλη εκτίμηση για όλες τις ομάδες της Premiership. Δεν θα τον πείραζε καθόλου να αποκτήσει μια άλλη ομάδα. Τελικά, πρέπει να πω ότι οποιαδήποτε ομάδα θα είναι εντάξει», δήλωσε ο Penkair.
Τελικά, το μεγάλο σχέδιο του Shinawatra κατέρρευσε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί, καθώς η δημοτικότητά του στην Ταϊλάνδη μειωνόταν και οι εκλογές ήταν στον ορίζοντα.
Ο επενδυτικός όμιλος Dubai International Capital, ιδιοκτησίας της κυβέρνησης του Dubai, άρχισε συζητήσεις με τη Liverpool ήδη από το 2005, αλλά αναγκάστηκε να αποχωρήσει τον Ιανουάριο του 2007.
Η επίσημη προσφορά έγινε τον Δεκέμβριο του 2006, αλλά η συμφωνία προχωρούσε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς από ό,τι επιθυμούσε ο σύλλογος.
Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Liverpool FC, Rick Parry, δήλωσε σε μια συνέντευξη το 2015: «Έχοντας κάνει την πρώτη επαφή στην Κωνσταντινούπολη (2005), διαπραγματευόμασταν ακόμη με την DIC τον Φεβρουάριο του 2007».
«Η μεταγραφική περίοδος έφτανε στο τέλος της, είχαμε τον David (Moores) να δανείζει κυριολεκτικά στον σύλλογο τα χρήματα για να αγοράσει τον Dirk Kuyt και υπήρχε μια κατάσταση όπου όλοι πίστευαν ότι δεν ήταν σωστή».
Το διοικητικό συμβούλιο της Liverpool είχε αρχικά απορρίψει τον George Gillett υπέρ του Dubai, αλλά ο πρώτος επέστρεψε με μια βελτιωμένη προσφορά και ο σύλλογος ήθελε να έχει περισσότερο χρόνο για να το εξετάσει – πράγμα που τελικά οδήγησε στο τέλος των διαπραγματεύσεων με τον DIC.
Οι παραλληλισμοί μεταξύ Liverpool και Newcastle, τους πρώτους μήνες του 2007, ήταν εξαιρετικά προφανείς. Σε εκείνο το σημείο της ιστορίας, τόσο οι Reds όσο και οι Magpies δεν βρίσκονταν στο επιθυμητό επίπεδο και αναζητούσαν νέες επενδύσεις για να προχωρήσουν.
Τον Φεβρουάριο του 2007, ο George Gillett Jr. και ο Tom Hicks ανέλαβαν την ιδιοκτησία της Liverpool, και τρεις μήνες αργότερα ο Mike Ashley ανέλαβε τον έλεγχο της Newcastle. Οι οπαδοί των Magpies ήταν αρχικά πιο ικανοποιημένοι, με τον «δικό τους άνθρωπο» Mike να πίνει μπύρα μαζί τους και να διορίζει ξανά τον cult ήρωα Kevin Keegan ως προπονητή, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, την σεζόν 1995-1996. Την επόμενη χρονιά η Newcastle τερμάτισε πάλι δεύτερη, με τον Kenny Dalglish πλέον στον πάγκο, αλλά κατάφερε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Champions League.
Ωστόσο, δεν άργησαν τόσο ο Kopites όσο και ο Toon Army να συνειδητοποιήσουν ότι οι τελευταίοι ιδιοκτήτες του συλλόγου τους δεν ήταν οι σωτήρες που πολλοί πίστευαν ότι θα ήταν, όταν ανέλαβαν τις τύχες της ομάδας τους. Οι Hicks και Gillett χρειάστηκαν μόλις τρεισήμισι χρόνια για να οδηγήσουν την Liverpool στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Τον Οκτώβριο του 2010, η ιδιοκτησία άλλαξε τελικά χέρια και η Fenway Sports Group ανέλαβε την ανασυγκρότηση του συλλόγου.
Αλλά θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η κατάληξη, καθώς δεν ήταν οι μόνοι που ήθελαν να αγοράσουν τη Liverpool το 2010. Ο Robert Kraft, ιδιοκτήτης των New England Patriots και αντίπαλος της FSG, εξέτασε το ενδεχόμενο αγοράς της Liverpool σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις.
Ο Kraft ενδιαφέρθηκε για πρώτη φορά το 2007, πριν από την εποχή των Hicks και Gillett και στη συνέχεια για άλλη μια φορά το 2010, αλλά και τις δύο φορές υποχώρησε.
«Ο Robert Kraft θα ήταν ένας εξαιρετικός ιδιοκτήτης», δήλωσε ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Liverpool, Rick Parry, στο Anfield Wrap, το 2015. «Ο Bob συμμετείχε στις συζητήσεις επειδή ήξερε ότι αυτοί οι τύποι (Henry και Werner της FSG) βολιδοσκοπούσαν την Premier League», δήλωσε ένα πρώην στέλεχος των Patriots, στο Liverpool.com, πέρυσι.
«Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον! Δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά, αλλά αν μπορούσε να τους βγάλει εκτός παιχνιδιού θα ήταν μια νίκη για μας. Και νοιάζεται μόνο για τη νίκη».
Δεν ήταν μόνο ο Kraft, ο οποίος επέδειξε ενδιαφέρον για την Liverpool, όταν οι Hicks και Gillett αναγκάστηκαν να βγάλουν τον σύλλογο προς πώληση. Υπήρχε ενδιαφέρον από την Κίνα, καθώς και τον Σιγκαπούρο δισεκατομμυριούχο Peter Lim. Οι Times, το 2010, αποκάλυψαν ότι η κινεζική κυβέρνηση ήταν ο μυστηριώδης υποστηρικτής πίσω από μια προσφορά για την Liverpool τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Οι πιθανοί ξένοι αγοραστές πήγαιναν κι έρχονταν και η αναφερόμενη προσφορά τους λέγεται ότι κυμαινόταν μεταξύ 300 και 350 εκατομμυρίων λιρών.
Ωστόσο, ο Lim πλησίασε κοντά στην αγορά του συλλόγου και έκανε δύο προσφορές, σύμφωνα με πληροφορίες ύψους 300 και 320 εκατομμυρίων λιρών, οι οποίες όμως απορρίφθηκαν.
Δήλωσε τότε: «Προσπάθησα να συνεργαστώ εποικοδομητικά με το Διοικητικό Συμβούλιο και την RBS βάσει μιας προσφοράς, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τους υπάρχοντες πόρους μου, παρέχοντας μεγαλύτερη αξία για την Liverpool Football Club, περισσότερα μετρητά για τους παίκτες, πλήρη εξόφληση όλων των τραπεζικών οφειλών και μακροπρόθεσμη προσωπική δέσμευση για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τον σύλλογο και τους οπαδούς του».
«Το συμβούλιο και η RBS επέλεξαν να μην απαντήσουν ή να συζητήσουν την προσφορά μου. Οι εκπρόσωποί μου προσφέρθηκαν ακόμη και να συναντηθούν με το Διοικητικό Συμβούλιο χθες το βράδυ και τους αγνόησαν».
Ο Lim αναγκάστηκε να αποσύρει την προσφορά του, καθώς η απόφαση είχε ήδη ληφθεί: η FSG θα ήταν οι νέοι ιδιοκτήτες της Liverpool FC.
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτo το γεγονός ότι η Newcastle, όλα αυτά τα χρόνια, πέρασε από παρόμοιες καταστάσεις, όπως αναφέρει και η Guardian:
«Θυμηθείτε τον τοπικό επιχειρηματία ανάπτυξης γης Barry Moat, τη μυστηριώδη νιγηριανή κοινοπραξία, τον ινδικό όμιλο με επικεφαλής τον Steve McMahon, τον επιχειρηματία Geoff Sheard (ο οποίος στη συνέχεια πτώχευσε), την πρώτη, ανεπιθύμητη απόπειρα του Staveley το 2017, την αμερικανική κολεκτίβα με επικεφαλής τον Peter Kenyon και το Bin Zayed Group από το Dubai;».
Με τόσες πολλές φρούδες ελπίδες στα 13 χρόνια που ο σύλλογος βρίσκεται υπό πώληση, είναι πλήρως κατανοητό το γεγονός πως οι οπαδοί της Newcastle καλωσόρισαν με τόσο ενθουσιασμό τους νέους ιδιοκτήτες τους από τη Σαουδική Αραβία, παρά το μεγάλο ζήτημα καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Μάλιστα, η Διεθνής Αμνηστία προέτρεψε την Premier League να απορρίψει την εξαγορά.
Οι οπαδοί των Magpies απόκτησαν αυτό που επιθυμούσαν: θα είναι μια τραγωδία, όπως πρότεινε ο Wilde; Σίγουρα, καθώς τα χρήματα μιλάνε στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν όλες οι συνθήκες με ένα προπονητή εγνωσμένης αξίας και με μεταγραφές πρωτοκλασάτων παικτών να φτάσουν στην επιτυχία, παρά τους κανόνες του οικονομικού fair play. Όμως, αυτό μπορεί να μην συμβεί άμεσα χάρη στο επίπεδο ανταγωνισμού της Premier League.
Όταν ο Roman Abramovich αγόρασε την Chelsea, υπήρχαν μόνο δύο ομάδες, οι οποίες μάχονταν για τον τίτλο του πρωταθλητή (Manchester United και Arsenal).
Η Manchester City εμφανίστηκε στο προσκήνιο όταν υπήρχε μια δυνατή τετράδα να ανταγωνιστεί, αν και η Liverpool θεωρείτο εκτός, λόγω Hicks και Gillett. Τώρα υπάρχουν οι Big Six, ακόμα κι εάν η Arsenal και Tottenham δεν βρίσκονται στα καλύτερα τους.
Η οικονομική προσέγγιση της FSG στο κτίσιμο της ομάδας έχει οδηγήσει σε αξιοσημείωτα αποτελέσματα, ακόμα κι εάν διαρκεί σε βάθος χρόνου και τείνει να αποδειχθεί αντιδημοφιλής στους οπαδούς των Reds, οι οποίοι διψούν για ηχηρές μεταγραφές.
Την τελευταία δεκαετία, οι Aston Villa, Everton και West Ham έχουν όλες συγκρίσιμες καθαρές δαπάνες με την Liverpool, σύμφωνα με το Transfermarkt, αλλά δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τρόπαια. Επίσης, οι καθαρές δαπάνες των Reds ετησίως, κατά την τελευταία δεκαετία, ήταν μόλις 12 εκατομμύρια λίρες περισσότερες από αυτές της Newcastle!!
Φυσικά, οι δαπάνες για μεταγραφές είναι μόνο μέρος του παζλ, με τους μισθούς των παικτών να θεωρούνται αναμφισβήτητα ο πιο σημαντικός παράγοντας για την FSG. Το μισθολόγιο της Liverpool είναι το τέταρτο μεγαλύτερο στην Premier League σύμφωνα με το spotrac. Οι παίκτες ανταμείβονται για την επιτυχία που φέρνουν στο σύλλογο και πληρώνονται ακριβά για να διασφαλιστεί η αφοσίωση τους.
Οι νέοι ιδιοκτήτες της Newcastle έχουν την οικονομική άνεση να ξοδέψουν πολλά για μεταγραφές, μισθούς, υποδομές και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί η ομάδα. Ήδη άρχισε η καθημερινή παρέλαση ονομάτων και αστρονομικών ποσών στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της Αγγλίας.
Έχοντας ζήσει την άχαρη εποχή Ashley, η πλειονότητα των οπαδών έχει υποδεχθεί με ενθουσιασμό τους νέους ιδιοκτήτες. Ως οπαδός όμως, αξίζει τελικά να εγκαταλείψεις οποιαδήποτε ηθική ανησυχία για χάρη των ιδιοκτητών της ομάδας σου;
Η ατάκα του Andrew Undershaft, ήρωα του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα George Bernard Shaw, στο θεατρικό έργο Major Barbara (1905), είναι χαρακτηριστική:
«Η θρησκεία μου; Λοιπόν αγαπητέ μου, είμαι εκατομμυριούχος. Αυτή είναι η θρησκεία μου».
Αναβαθμίστε το σε «δισεκατομμυριούχος» και έχετε σήμερα την πλήρη εικόνα της θρησκείας του ποδοσφαίρου στον 21ο αιώνα…..