Επιμέλεια: Σταύρος Μπέκας
Η Liverpool το τελευταίο διάστημα δεν πείθει και οι fans φοβούνται μήπως τα φαντάσματα του παρελθόντος ξανακάνουν την εμφάνισή τους.. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που θα χάσει την πίστη του στον Γερμανό τεχνικό, άλλωστε τον παρακολουθούσα πολλά χρόνια στην Borussia Dortmund και ήμουν φανατικός οπαδός του. Επίσης θεωρώ ότι αν υπάρχει ένας προπονητής που να μπορεί να ξανακάνει τη Liverpool, πέρα από μεγάλο σύλλογο και μεγάλη ομάδα, είναι αυτός.. Παρ’όλα αυτά επειδή η δουλειά μας στο liverpool.gr είναι να παρατηρούμε και να αναλύουμε τους αγώνες, όχι βάσει αποτελεσμάτων, αλλά βάσει απόδοσης και γενικότερης εικόνας μέσα στο γήπεδο, θα επιχειρήσουμε να βρούμε τι έχει πάει στραβά το τελευταίο διάστημα..
Στα άσχημα αποτελέσματα με Southampton, Bournemouth και West Ham στο πρωτάθλημα, οι παίκτες μας μπορεί να έκαναν κάποια μοιραία ατομικά λάθη, αλλά σε γενικές γραμμές η ομάδα είχε αρκετά καλή απόδοση, πάτησε περιοχή και δημιούργησε ευκαιρίες για να πάρει τη νίκη. Με τη Sunderland πριν 10 μέρες, δεν θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τους παίκτες που είχαν αγωνιστεί μόλις 43.5 ώρες πριν σε ένα μεγάλο παιχνίδι κόντρα στη Manchester City και ήταν σαφώς κουρασμένοι. Με την Plymouth έπαιξαν όλοι οι νεαροί και μπορείς να τους δικαιολογήσεις για την έλλειψη υπομονής. Για το χθεσινό συνονθύλευμα όμως και την τραγική εμφάνιση στον ημιτελικό του League Cup κόντρα στους Αγίους, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όλοι οι βασικοί ποδοσφαιριστές (πλην του Emre Can που αγωνίστηκε βασικός στο match κυπέλλου με την Plymouth) ξεκουράστηκαν 9 μέρες.
Ένα από τα προβλήματα λοιπόν, που πιθανόν έχει η ομάδα μας αυτή τη στιγμή, δεν είναι η κούραση των συνεχόμενων παιχνιδιών μέσα στις γιορτές, αλλά η συσσωρευμένη κούραση λόγω στυλ παιχνιδιού! Όλοι θαυμάσαμε την εντυπωσιακή Liverpool του Φθινοπώρου, η οποία μάλιστα ανάγκασε και πάρα πολλούς από τους σημαντικούς ανθρώπους του ποδοσφαίρου να υποκλιθούν στην κόκκινη αρμάδα. Είναι επίσης σαφές ότι αυτή η εικόνα και η 2η θέση στη βαθμολογία οφείλονται ξεκάθαρα στο διάσημο gegenpressing του Jürgen Klopp. Η πίεση ψηλά, τα κλεψίματα και οι άμεσες επιθέσεις στις αντίπαλες ανοργάνωτες άμυνες, έφεραν πολλά εύκολα γκολ με αποκορύφωμα εκείνο το 6-1 στο Anfield κόντρα στη Watford που είχε τοποθετήσει προσωρινά την ομάδα μας στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Μην ξεχνάμε ότι η Liverpool φέτος δεν αγωνίζεται στην Ευρώπη και έχει την πολυτέλεια να μένει προσηλωμένη μόνο στις εγχώριες διοργανώσεις (κάτι που ισχύει για την πρωτοπόρο Chelsea, αλλά ίσχυε και πέρυσι για τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Leicester). Είναι αρκετά πιθανό λοιπόν το προπονητικό team να θεώρησε ότι οι παίκτες μας μπορούν να πιέζουν σε όλους τους αγώνες για 90 λεπτά και να είναι πάλι φρέσκοι την επόμενη εβδομάδα. Είναι αρκετά πιθανό να θεώρησαν ότι μπορεί να βγει η φετινή σεζόν με μικρό ρόστερ. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι πρότινος φαινόταν να λειτουργεί αυτή η τακτική. Επειδή όμως έχουμε να δούμε ολόκληρο παιχνίδι στο οποίο να εφαρμόζουμε το gegenpressing, πάρα πολύ καιρό, υποθέτουμε ότι απλώς οι ποδοσφαιριστές μας έχουν σκάσει. Ακόμη και ο βιονικός Milner, στα δύο τελευταία παιχνίδια, δεν μπορεί να κάνει κούρσες και αυτό είναι ανησυχητικό..
Ποιο είναι λοιπόν το Plan B για τις περιπτώσεις που διαπιστώνεις ότι δεν λειτουργεί το gegenpressing; Με μεγάλη μου θλίψη θα πρέπει να παραδεχτώ ότι προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο.
Βλέπεις χθες ότι όλος ο κόσμος μαζεύεται στο κέντρο και ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τη θαρραλέα τελευταία κίνηση που θα αποσυντονίσει την αντίπαλη άμυνα. Και αυτό συνέβη γιατί ο Sturridge ήταν τόσο soft που έμοιαζε με ανηψάκι του Van Dijk, οι Firmino και Lallana ήταν βαρετοί και ανούσιοι και δεν θύμιζαν σε τίποτα τους παικταράδες που θαυμάσαμε το 2016, ο Emre δεν έκανε προετοιμασία το καλοκαίρι, τραυματίστηκε και δύο φορές – προς το παρόν δεν μπορεί να βρει ρυθμό επιθετικά και δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη της προηγούμενης σεζόν, ενώ ο Gini έβγαλε το παιχνίδι με μηδέν τάκλιν, μηδέν κερδισμένες εναέριες μονομαχίες, μηδέν ντρίπλες. Απλώς πάσαρε τη μπάλα στα δύο μέτρα. Συγνώμη αλλά χωρίς πρωτοβουλίες σε τέτοιου είδους παιχνίδια (κόντρα σε κλειστές άμυνες), δεν μπαίνει η μπάλα στο πλεκτό. Με φρου φρου και αρώματα θα κερδίζεις μόνο όσους σου δίνουν τους χώρους να το κάνεις – όσους αντιμετωπίζουν επίσημα παιχνίδια, ως φιλικά..
Κλασικό ψηλό center for περιοχής, τύπου Benteke, δεν έχεις, για να πεις ότι σε κάποια παιχνίδια που κολλάνε θα τον βάλεις αλλαγή και θα δοκιμάσεις να παίξεις στα τελευταία λεπτά με σέντρες.
Ο Mane έφυγε για το Copa Africa και έχεις μείνει χωρίς wingers. Πως θα διασπάσεις μια κλειστή άμυνα αν ούτε παίζεις με πάθος, ούτε έχεις φαντασία, ούτε δίνεις πλάτος στο γήπεδο; Είναι τυχαίο ότι στις δύο μακράν χειρότερες εμφανίσεις της ομάδας μας (Burnley & Southampton) δεν έπαιζε ο Mane (που έχει και τα 3 στοιχεία);
Είτε συμφωνούμε – είτε όχι – σεβόμαστε την απόφαση του Γερμανού να ποντάρει τη συγκεκριμένη σεζόν (που δεν έχεις Ευρώπη) στην ομοιογένεια της ομάδας, παρά στη φρεσκάδα του μεγάλου ρόστερ. Ακόμη λοιπόν και αν δεν θέλει να κάνει μεταγραφές μέσα στον Ιανουάριο, για να βρει καλύτερες περιπτώσεις παικτών το καλοκαίρι, θα πρέπει τουλάχιστον να κάνει τις σωστές εσωτερικές αλχημείες, ώστε να παραμείνουμε μέσα σε όλους μας τους στόχους.
Βλέπεις χθες ότι κολλάει το match, βάλε μπροστά από τους Milner-Clyne, τους Moreno-Alexander και παίξε από τα πλάγια – ίσως κάτι να άλλαζε. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις τη 2η αλλαγή σου μετά το 80’ και να αλλάζεις το σύστημα στο τελευταίο 5λεπτο σε 3-5-2 και να αποδυναμώνεις ακόμη περισσότερο τα πλάγια. Ο Coutinho είναι ο μικρός μας μάγος αλλά 1ον είχε να παίξει σχεδόν δύο μήνες και 2ον δεν είναι ο Maradona, για να περιμένεις ότι θα πάρει τη μπάλα στο κέντρο και θα τους περάσει όλους ή ότι θα σουτάρει από το σπίτι του και θα σκοράρει κάθε φορά που το έχεις ανάγκη. Αυτό δεν είναι σχέδιο – είναι απελπισία!
Το μόνο διαφορετικό πλάνο που λειτούργησε το τελευταίο διάστημα, ήταν αυτό που εφάρμοσε κόντρα στη City. Πολύ κοντά όλες οι γραμμές και πίεση στο κέντρο του γηπέδου. Αυτό όμως αφορούσε έναν συγκεκριμένο αγώνα, κόντρα σε μία φύσει επιθετική ομάδα που αρέσκεται να έχει την κατοχή της μπάλας. Όπως έχει αποδειχθεί η Liverpool δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κόντρα σε αυτές τις ομάδες (7 βαθμοί με Arsenal εκτός, Tottenham εκτός και City εντός). Προβλήματα αντιμετωπίζει με τις κλειστές άμυνες..
Την Κυριακή λοιπόν ταξιδεύουμε στο γειτονικό Manchester για να αντιμετωπίσουμε τη μισητή Utd. Πρόκειται για ένα match που μπορεί να κρίνει πολλά σε βαθμολογικό και ψυχολογικό επίπεδο. Μία ήττα θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάρρευση, ενώ μία νίκη θα μπορούσε να αναπτερώσει πλήρως το ηθικό της ομάδας. Πως θα πρέπει όμως να προσεγγίσουμε αυτό το μεγάλο παιχνίδι; Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να παρουσιαστούμε ρεαλιστές. Θα πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας ότι κυνηγάμε την Chelsea στον βαθμολογικό πίνακα και θα πρέπει να σκεφτούμε τον ιδανικό τρόπο αντιμετώπισης, της ανεβασμένης το τελευταίο διάστημα, ομάδας του Mourinho. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να βγούμε φουλ επιθετικά κυνηγώντας μία εντυπωσιακή νίκη (όσο και αν θα απολάμβανα κάτι τέτοιο). Πιστεύω ότι θα πρέπει να ρίξουμε το μπαλάκι στην πλευρά του Πορτογάλου. Αν θέλει να παίξει για το 0-0, ας πάρουμε το 0-0. Δεν θα είναι άσχημος ο ένας βαθμός. Αν θέλει όμως να επιτεθεί και να διεκδικήσει τη νίκη (που πιθανότατα θα το κάνει, έστω και διακριτικά), τότε κι εμείς θα πρέπει να παρουσιαστούμε παθιασμένοι και οργανωμένοι αμυντικά, αλλά και έτοιμοι να χτυπήσουμε στις αντεπιθέσεις. Σε αυτές τις 3 μέρες που απομένουν, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουν όλοι σε ποιον σύλλογο αγωνίζονται (αν δεν το έχουν κάνει ήδη), να μελετήσουν προσεκτικά τους αντιπάλους τους και να παρουσιαστούν πανέτοιμοι για τη μεγάλη μάχη. Εμείς οι οπαδοί άλλωστε, ακόμη και αν αισθανόμαστε πικραμένοι από την κακή χθεσινή εμφάνιση, πάλι εκεί θα είμαστε και θα φωνάζουμε για την ομάδα της καρδιάς μας. Μαζί στις νίκες, μαζί και στις ήττες..
You’ll Never Walk Alone