Κείμενο από Tomkin Times, επεξαργασία κειμένου από Fanis Floros

Κάποια από τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Rodgers (αν και όχι όλα) βρίσκονταν εκτός ελέγχου για τον ίδιο- ή τουλάχιστον βρέθηκε αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις και τελικά η κριτική που του ασκήθηκε ήταν μάλλον λανθασμένη. Φυσικά μπορείτε όλοι σας προσθέτοντας ακόμα και τα ελαφρυντικά που νιώθετε ότι θα έπρεπε να του δοθούν, πότε πραγματικά έκανε κάποιες καταστάσεις χειρότερες με τις ενέργειες του. Είστε επίσης ελεύθεροι να αποφασίσετε αν θα έπρεπε να μείνει ο Rodgers ή να φύγει εν τέλει!

Θυμηθείτε όμως ότι είναι πάντα εύκολο να ασκείς κριτική σ’ έναν manager γιατί και οι καλύτεροι ακόμα δεν είναι τέλειοι. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά ,τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που διακρίνουμε σ’ ‘έναν τεχνικό αναδεικνύονται υπερβολικά, ενώ όταν πάνε άσχημα τα ίδια χαρακτηριστικά μεταφράζονται σε ψεγάδια.

Είναι δίκαιο να πω ότι δεν μπορώ να παρουσιάσω μια συμπαγή και αψεγάδιαστη συνηγορία για την παραμονή του Rodgers, οι 2 τελευταίοι αγώνες μάλιστα δεν βοήθησαν καθόλου σ’ αυτό αλλά παρ’ όλο που νιώθω σαν να συμμετείχα σε μια σύγκρουση αυτοκινήτων, τώρα που η σκόνη κατακάθισε ,ήρθε η ώρα να αναφέρω την αίσθηση της προοπτικής που νιώθω ότι υπάρχει.

Με πολλούς τρόπους θυμήθηκα( και είναι σίγουρο και κάποιοι από σας το ίδιο) την τελευταία χρονιά του Rafa Benitez: η πώληση ενός εξαιρετικά σημαντικού παίκτη, μια κακή αρχή στο πρωτάθλημα που ακολούθησε μια 2η θέση στο προηγούμενο, έξοδος από τους ομίλους του Champions League, και σπατάλη χρημάτων σ’ έναν Ιταλό διεθνή μεν αλλά απών τελικά στο πρωτάθλημα. Ο Rafa είχε προσπαθήσει να φαίνεται θετικός αλλά και τσαμπουκάς απέναντι σ’ αυτούς που τον κατέκριναν.  Τελικά όμως η ομάδα του κατέκτησε την 7η θέση με 63 βαθμούς( του Rodgers 6η με 62 βαθμούς).

Ένιωθες ότι η κατάσταση είχε φτάσει σε κρίσιμο σταυροδρόμι , με τη βάση των φιλάθλων να έχει χωριστεί στη μέση. Ο Rafa εν τω μεταξύ είχε καλύτερο ποσοστό επιτυχίας πίσω του(αν και τα τρόπαια ήρθαν στην αρχή της καριέρας του) αλλά έχοντας χτίσει επί 5 χρόνια την υποτιθέμενη καλύτερη ομάδα του δεν κέρδισε τίποτα. Φυσικά βρισκόταν ήδη σε πόλεμο με τους καουμπόιδες ιδιοκτήτες  και τους Κουβανούς διοικητικούς.

Ο Rodgers είχε καλύτερα βέβαια αφεντικά και συνεργάτες οι οποίοι δεν είναι πλούσιοι σύμφωνα με τα στάνταρ άλλων ομάδων αλλά και πάλι  προσπαθώντας να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα( μ έναν Director of Football και μετά με την Επιτροπή Μεταγραφών) βρέθηκε με μια μπερδεμένη κατάσταση στο θέμα Νέοι Παίκτες-value for money, μέσα στους κανόνες της FIFA πάντα (FFP). Υπήρξαν λογικοί στην προσέγγιση τους στο μεταγραφικό παζάρι αλλά πολλοί νέοι παίκτες απέτυχαν να προσαρμοστούν γρήγορα(ή και καθόλου). Πιστεύω στη μεγάλη χρονική επένδυση σε παίκτες που έχουν ταλέντο ,αλλά φέτος ακόμα και οι πιο παλιοί που θα ‘πρεπε να βρίσκονται στο ζενίθ της απόδοσης τους είχαν προβλήματα(καμιά φορά και οι πιο παλιοί παίκτες χρειάζονται χρόνο προσαρμογής).

Υπερασπιζόμενος έναν manager μετά από μια μέτρια ή κακή χρονιά δεν «υπερασπίζεσαι τη μετριότητα» -γιατί προφανώς αυτοί που θα μείνουν στο πλευρό του πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορεί να καλυτερέψουν. Φυσικά μπορεί και όχι! Αλλά στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν αποτελεί εγγύηση. Και κανένας δεν είπε ότι η σαιζόν 2013/14 ήταν μέτρια, οπότε γιατί να προσδίνουμε μόνο στο όνομα του manager την μετριότητα?

Όπως και να ‘χει υπήρξαν κάποιες καταστάσεις στις οποίες ο οποιοσδήποτε manager θα δυσκολευόταν  να τα βγάλει πέρα:

–Η Μεταγραφική κατάσταση – όλοι οι managers έχουν περιόδους αποτυχίας εδώ και ως γνωστό δεν ήταν απόλυτα υπεύθυνος ο Rodgers στις κινήσεις που έγιναν. Είναι άδικο όταν αρκετοί ρίχνουν ολοκληρωτικά το φταίξιμο στην πόρτα του. Ένα μερίδιο το έχει, ειδικά αν κάποιες μεταγραφές έγιναν καθαρά από υπόδειξη του ,αλλά και πάλι είπαμε, όχι όλο το φταίξιμο σ’ αυτόν. Φυσικά και είναι δουλειά του να φαίνονται καλοί οι παίκτες αυτοί στο γήπεδο, αλλά καλύτεροι managers με καλύτερους παίκτες δεν τα κατάφεραν. Θυμηθείτε τους Mourinho- Shevchenko!

-Η Σαιζόν 2013/14 εξελίχθηκε απροσδόκητα καλά. Πάντα όμως υπήρχε η πιθανότητα της πτώσης όταν όλα φαίνονταν να πήγαιναν με το μέρος μας. Απλά η πτώση την σαιζόν που μας πέρασε ήταν απίστευτα απότομη-σε σύγκριση με την πρώτη.

-Οι τύχες των managers ανεβαίνουν και κατεβαίνουν γρήγορα. Εξαιρετικά γρήγορα μάλλον. Στο παρακάτω γράφημα(μην ψάχνετε ονόματα) έχει τις αποδόσεις-συγκρινόμενες με τα budgets που είχαν, κυμαινόμενα ανά χρονιά- των managers της Premier League με τα περισσότερα χρόνια προυπηρεσίας σε ομάδα( 4 τουλάχιστον) όπως οι Ferguson,Wenger,Moyes,Benitez,Houllier,O’Neil,Keegan,Pulis,Allardyce κλπ.Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για τις δραματικές μεταπτώσεις στις αποδόσεις του (και δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρώτες 6 του Ferguson με τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα).

Να αναφέρω επίσης ότι ο Carlo Ancelotti στη Real κέρδισε 22 αγώνες στη σειρά. 22!!! Αλλά μια κακή αρχή στην αρχή του 2015 και κάνα δυο ήττες-κλειδιά σε λάθος χρονική στιγμή, και τέλειωσε την σαιζόν χωρίς τρόπαια και χωρίς δουλειά. Όμοια ο Rafa Benitez φαινόταν ότι θα απολυθεί από τη Napoli με το που μπήκε το 2015 αλλά την οδήγησε σε 2 ημιτελικούς , και η ανανέωση του συμβολαίου του φάνταζε αρκετά πιθανή, μέχρι που έχασε και στους 2 αυτούς αγώνες και βρέθηκε ξανά υπό πίεση.

Στη Γερμανία ο Jurgen Klopp κατάφερε τελικά να ξεκολλήσει τη Dortmund από τον πάτο του βαθμολογικού πίνακα που βρισκόταν τον χειμώνα και να την φτάσει στην 7η θέση-αλλά και πάλι με 33 βαθμούς διαφορά από την κορυφή. Τρείς μεγάλοι managers, τρείς εξαιρετικά ασταθείς χρονιές για τις ομάδες τους. Προσθέστε και τον Luis Van Gaal που ξόδεψε τα περισσότερα το καλοκαίρι και είχε στη διάθεση του την πιο ακριβή ομάδα αποτυχαίνοντας τελικά να εμπνεύσει τον οποιοδήποτε με το έργο του, και φτάνουμε τους 4!

-Η αύξηση των αγώνων Κυπέλλων που έπρεπε να δώσει η Liverpool σίγουρα θα επηρέαζε αρνητικά τη φόρμα της στο Πρωτάθλημα αν και δεν το περίμενα σε τέτοια έκταση. Η έρευνα μου δείχνει ότι η αύξηση των αγώνων Κυπέλλων επηρεάζει αρνητικά την πορεία στο πρωτάθλημα των ομάδων με μικρό ή μέτριο μέγεθος-όπως θα περίμενε κανείς- περισσότερο από τις ομάδες με μεγάλο πλήθος παικτών στη διάθεση τους.

Επίσης δείχνει ότι πρόγραμμα 20 συνολικά αγώνων Κυπέλλου όπως έτυχε φέτος για τη Liverpool ταιριάζει μόνο σε μεγάλης δυναμικότητας ομάδα και ότι οποιαδήποτε ξαφνική αύξηση των αγώνων αυτών έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη απώλεια βαθμών στο πρωτάθλημα και πτώση στη βαθμολογική θέση.

-Ο Suarez ήταν δύσκολο να αντικατασταθεί – περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Όμως πουλώντας τον καλύτερο παίκτη σου για τη σωστή τιμή μπορείς να χτίσεις μια καλύτερη ομάδα όπως έγινε στο παρελθόν με τους Rush και Keegan. Αν όμως αποκτήσεις ένα λεωφορείο γεμάτο με μέτριους παίκτες  (και δεν λέω ότι αυτό πήρε η Liverpool) αντί για ένα παίκτη παγκόσμιας κλάσης δεν θα βοηθήσεις καθόλου την πρώτη σου ενδεκάδα. Αλλά δεν κοιτάμε ποτέ βραχυπρόθεσμα στο θέμα των παικτών όπως έγινε τελικά με τον Henderson αλλά και άλλους πριν από αυτόν. Οι μεταγραφές της Liverpool αφήνοντας κατά μέρος τον Can είχαν μέτρια σαιζόν, αλλά αυτό δεν τους κάνει μέτριους παίκτες! Το θέμα είναι, αν μπορούν οι Can, Moreno, Markovic και Lallana να αποτελέσουν σημαντικούς παίκτες για το μέλλον της ομάδας. Και η απάντηση είναι ναι. Αν και με οποιαδήποτε μεταγραφή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

-Στατιστικά ο Daniel Sturridge είναι τόσο καλός όσο και ο Sergio Aguero εκτός από τον χρόνο συμμετοχής. Και χάνοντας τον Sturridge για τόσο καιρό ήταν δραματικό για την ομάδα.

Περιμέναμε ότι ο Sturridge θα έχανε το ένα τρίτο της σαιζόν λόγω τραυματισμών αλλά αυτός μετά βίας έπαιξε μόλις το ένα τρίτο των αγώνων στους οποίους μάλιστα ήταν σχετικά ανέτοιμος  από πλευράς φυσικής κατάστασης. Ο Andrew Beasley (δημοσιογράφος των Tomkins Times) έγραψε πρόσφατα: «Πήραμε κατά μέσο όρο 2 βαθμούς σε 12 αγώνες στους οποίους έπαιξε ο Sturridge. Αυτοί οι 25 βαθμοί προήλθαν από αγώνες εναντίον δύσκολων αντιπάλων και μόνο ένας εναντίον ομάδας που τέλειωσε κάτω από τη 12η θέση στον πίνακα. Κατά μέσο όρο έπαιξε εναντίον ομάδας που βρισκόταν στην 7η θέση και μάλιστα το ένα τρίτο των αγώνων του ήταν εναντίον των ομάδων της πρώτης τετράδας.»

-Η πτώση και η αναμενόμενη αποχώρηση ενός θρύλου! Ένιωθα ότι η καρδιά του Gerrard δεν ήταν πια στη θέση της –και με αυτό αναφέρομαι στην αυτοπεποίθηση του-με τον τρόπο που του έτυχαν όσα διαδραματίστηκαν από τον Απρίλιο ως τον Ιούλιο του περασμένου χρόνου.(γι αυτό και το χάρηκα ιδιαίτερα όταν είδα τις σκηνές στο Dubai μ’ αυτόν να φαίνεται ευτυχισμένος και την ομάδα να χορεύει σε σφικτό αμυντικό σχεδιασμό!). Η απόφαση να φύγει, που φημολογούνταν μετά τον εκτός έδρας αγώνα με την Real λειτούργησε ως αντιπερισπασμός προς το τέλος καθώς η σαιζόν πλησίαζε στην ολοκλήρωση της. Μαζί με τον Sturridge ήταν σίγουρα οι καλύτεροι «εκτελεστές» της ομάδας αλλά καθώς πλησίαζε τα 35 δεν υπήρχε ιδανική θέση γι’ αυτόν να παίξει στην ενδεκάδα της Liverpool, και η απόδοση της ομάδας μ’ αυτόν μέσα ήταν χειρότερη απ’ ότι χωρίς αυτόν. Τα «με ή χωρίς» στατιστικά μπορεί να οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα πολλές φορές ,αλλά η διαφορά ήταν τόσο τεράστια που να σε κάνει να αναρωτιέσαι.
(ένας τύπος ονόματι Jonathan Alpert μου στειλε μέσω mail τα εξής σχόλια:

O Gerrard ξεκίνησε ως βασικός σε 25 αγώνες της Premier League. Από αυτούς κερδίσαμε 8 ήρθαμε ισόπαλοι σε 8 και χάσαμε 9, με τους μέσους βαθμούς ανά αγώνα στο 1.32 και με ποσοστό νίκης στα 32%.Βάλαμε 32 γκολ και δεχτήκαμε 38 .Από τους 13 αγώνες στους οποίους δεν ξεκίνησε κερδίσαμε 9,χάσαμε 3 και ήρθαμε ισόπαλοι σε έναν. Μέσοι βαθμοί ανά αγώνα 2.15 και ποσοστό νίκης 69%.Βάλαμε 20 γκολ και δεχτήκαμε 10.Στατιστικά τουλάχιστον χωρίς τον Gerrard θα παίρναμε 82 βαθμούς, αρκετούς για τη δεύτερη θέση. Με αυτόν και στους 38 αγώνες θα κερδίζαμε 50 πόντους και θα καταλαμβάναμε την 10η θέση»)

-Τα προβλήματα με το συμβόλαιο του Sterling και η απότομη πτώση στη φόρμα του. Ήταν σοκαριστικό να βλέπεις στα ΜΜΕ έναν 20χρονο να απαιτεί την έξοδο του από τη Liverpool. Όσο φιλόδοξος κι αν του επιτράπηκε να είναι ο Luis Suarez που έκανε το ίδιο κόλπο 2 χρόνια πριν είχες την αίσθηση ότι είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην ομάδα και ηλικιακά τουλάχιστον ήταν έτοιμος για μεταγραφή. Η εθελουσία έξοδος του Suarez λοιπόν αν και προκάλεσε μεγάλο σοκ ήταν κατανοητή. Του Sterling «έκατσε» ως προσβλητική. Έπαιζε πολύ καλά μέχρι που πήγε στο BBC χωρίς την άδεια της ομάδας και από κει και πέρα τα γεγονότα είναι γνωστά.

-Η Διαιτησία. Πάντα νιώθουμε ότι αδικείται η ομάδα μας στον τομέα αυτό αλλά ενώ τη σαιζόν2013/14 φάνηκε ότι υπήρξαν αρκετές διαιτητικές αποφάσεις που μας ευεργέτησαν ή τουλάχιστον δίκαιες, στην τελευταία σαιζόν έχασα το μέτρημα από την απαράδεκτη διαιτησία. Ο Sterling ειδικά αδικήθηκε πολλές φορές ενώ απ’ ότι φαίνεται δεν αποτελεί αδίκημα πλέον να ξαπλώνεις τον Lallana στον τάπητα.

-Αντιμέτωπος (ο Rodgers) με τραυματισμούς και τιμωρίες. Οι οπαδοί υπερβάλλουν στην κριτική τους όταν βλέπουν παίκτες να παίζουν εκτός θέσης. Όσοι ένιωθαν δυσαρεστημένοι με το χάλι του Glen Johnson δεν δίσταζαν να φωνάζουν όταν έβλεπαν τον Can ως δεξί μπακ. Ποιος άλλος όμως θα μπορούσε να παίξει εκεί? Ο Jon Flanagan ήταν τραυματισμένος όλη τη χρονιά. Έτσι έμεινε ο Javier Manguillo που ξεκίνησε εκπληκτικά τη χρονιά αλλά σιγά -σιγά ξεθώριασε(φαίνεται να είναι πολύ καλός κεντρικός αμυντικός αλλά θέλει δουλειά). Έμοιαζε ως κάποιος manager να έμενε χωρίς το αντίστοιχα διαθέσιμο του Paolo Maldini. Για μένα δεν υπάρχει «σωστή» θέση. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν θέσεις στις οποίες θα λάμψουν βέβαια κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, αλλά ο Guardiola ας πούμε παίζει τον Lahm ως full back? Όχι! Θυμάστε τον Mascherano σαν full back με τον Rafa? Αν και κοντός τα πήγε περίφημα. Ή τον ίδιο παίκτη ως κεντρικό αμυντικό στη Barca? Οι managers πρέπει να βγάλουν τους καλύτερους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο στον ποιο δυνατό συνδυασμό που μπορούν να βρουν. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να βάζεις τους παίκτες σου στις καλύτερες γι αυτούς θέσεις, μερικές φορές όχι! Αρκεί να μην βάζεις τον μέσο στο τέρμα ή τον τερματοφύλακα στην επίθεση, βασικά ζητάς από τους παίκτες σου να χρησιμοποιήσουν όλα τα ποιοτικά στοιχεία του παιχνιδιού τους.

-Η ομάδα ήταν/είναι πολύ νέα. Οι καταξιωμένοι παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως οι Di Maria και Falcao βρίσκονταν εκτός των οικονομικών δυνατοτήτων της Liverpool αλλά και της μισθολογικής δομής της ομάδας(τα όρια των FFP) ,αλλά η λογική ιδέα είναι να βρεις τέτοιους τύπους πριν να φτάσουν στο ζενίθ της τιμής τους και όχι αφού το περάσουν. Αλλά πάλι οι παίκτες με δυνατότητες μπορεί να μην γίνουν ποτέ τόσο καλοί όσο οι Falcao ,Di Maria αν και φέτος οι παίκτες αυτοί ήταν ελαφρώς καλύτεροι από τους Balotelli και Markovic. Πάντως υπάρχει έλλειψη πείρας στη Liverpool και σπάνια οι νεανικές ομάδες καταφέρουν να κάνουν καλές πορείες . Το κλειδί είναι να τους κρατήσεις μαζί για να αναπτυχθούν μαζί. Αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο. Το πρόβλημα αυτή τη σαιζόν δεν ήταν οι νέοι παίκτες όπως οι Can, Markovic αλλά οι παίκτες μεταξύ 24-32 χρονών.

Και λέγοντας αυτό μου έρχεται στο μυαλό… Ο Balotelli….απλά ο Balotelli!

Συμπέρασμα

Ο Rodgers δεν μπορεί να θεωρείται ο κύριος υπεύθυνος για την περσινή πορεία της ομάδας και απλά τυχερός για την προπέρσινη. Είτε θεωρείς αποτελεσματική την επίδραση ενός manager είτε όχι. Δεν μπορείς να διαλέξεις μια σαιζόν και να απορρίψεις την άλλη. Πάντως ο Suarez ήταν όντως ο παίκτης-κλειδί για πρόπερσι και ο Rodgers έκανε λάθη φέτος. Ο Rodgers είχε κάποια τύχη πέρυσι και κάπως λιγότερη φέτος.
Με την ευκαιρία ο Suarez πιστώνει στον Rodgers το γεγονός ότι τον βοήθησε να βελτιωθεί και φυσικά δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει αυτό αφού δεν είναι πλέον ο προπονητής του. Αν και μεγάλο φυσικό ταλέντο η φόρμα του Suarez βελτιώθηκε χρόνο με χρόνο υπό τον Rodgers; και προφανώς ο τελευταίος θα πρέπει να πάρει ένα μερίδιο κατηγοριών για την μη αντικατάσταση του πρώτου αλλά όχι και όλο. Αν ο Rodgers βοήθησε τον Suarez να γίνει πιο αποτελεσματικός-όπως πιστεύει ο Ουρουγουανός- τότε ο έπαινος πρέπει να αποδοθεί στον τεχνικό!

Οι οπαδοί μιλάνε για τις τακτικές του Rodgers αλλά ειλικρινά η δουλειά που έγινε πέρυσι με τον Suarez όπως πότε να κάνει τα τρεξίματα του ή ποιες διαφορετικές θέσεις να παίρνει σημαίνει ένα πράγμα: τακτικές! Η Liverpool έσπασε ένα αμυντικό ρεκόρ φέτος(χωρίς να δεχτεί τέρμα) αλλά, το να αμύνεσαι σαν μια μονάδα και επιτίθεσαι και αποτελεσματικά είναι δύσκολο στην ισορροπία και προφανώς εκεί υπάρχει χώρος για βελτίωση.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο Rodgers-που δεν βρισκόταν πίσω από την αποχώρηση του Suarez-έδωσε στον Balotelli ικανοποιητικό χρόνο συμμετοχής αλλά αν ο Ιταλός δεν έβγαζε καλά τις προπονήσεις του ή δεν έκανε ότι του έλεγε μέσα στον αγωνιστικό χώρο-καθώς και να μην σκοράρει- τότε ο manager έχει κάθε δικαίωμα να τον αφήσει εκτός, αν και μερικές φορές, απ΄έξω ,φάνηκε πιο σκληρή η συμπεριφορά αυτή προς τον Ιταλό.

Για μένα ούτε αυτή η σαιζόν ούτε η προηγούμενη μπορούν να αγνοηθούν. Αναμίξτε τις δύο για μια συνολική κριτική. Και αν το κάνετε αυτό θα νιώσετε ότι ούτε βέβαια η θέση του είναι καπαρωμένη αλλά και ούτε αποτελούσε λόγο για απόλυση.

Μπορείτε να διαφωνήσετε ότι μ έναν άλλο manager τα πράγματα θα πήγαιναν προς το καλύτερο, και αυτό είναι αλήθεια- παρ’ όλο που είναι εύκολο να εφεύρεις εναλλακτικές πραγματικότητες όπου όλα πηγαίνουν ρολόι.

Μπορείς πάντα να κάνει ς λάθη στο μεταγραφικό παζάρι αλλά και να πετάξεις «ηλίθια» βαθμούς , γιατί έτσι είναι τα πράγματα στο ποδόσφαιρο( απαράδεκτο πάντως τα 9 γκολ που δεχτήκαμε στους 2 τελευταίους αγώνες).

Ο Rodgers θα μπορούσε βέβαια να αφήσει τον Gerrard εκτός σε περισσότερους αγώνες και να πάρει καλύτερα αποτελέσματα αλλά αυτό πάλι θα δημιουργούσε εντάσεις και άλλου είδους προβλήματα. Του χρόνου θα δούμε πως θα είναι η Liverpool χωρίς τον Gerrard και σίγουρα θα μου λείψει ο παίκτης του 1998-2014 αλλά όχι αυτός του 2015!

Στις μεταγραφές σίγουρα το φταίξιμο πέφτει στον Rodgers αν αυτός επέμενε στην απόκτηση των Lambert, Lallana και Lovren. Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan του Lallana πιστεύω ότι είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής και απομένει να δώ αν η εξαιρετική τεχνική του θα δικαιολογήσει την αμοιβή του, για την ηλικία του. Περιμένω λοιπόν να παίξει καλύτερα του χρόνου. Ο Lovren επίσης είναι καλύτερος αμυντικός απ’ αυτόν που είδαμε ,αλλά η εκπληκτική του κυριολεκτικά ανικανότητα να παίξει 90 λεπτά χωρίς να κάνει κάποιο ολέθριο σφάλμα έσβησε οποιεσδήποτε καλές περιόδους είχε σε αγώνες, όταν μας φάνηκε ότι θα μπορούσε να είναι ένας επιβλητικός κεντρικός αμυντικός. Ο Lambert ήταν ένα μέτριο ρίσκο στα 4εκ λίρες(ως 3η ή 4η επιλογή, σχέδιο Β δηλαδή) αλλά τα πόδια του δεν ήταν εκεί και στα πρώτα παιχνίδια φάνηκε πολύ νευρικός για να κερδίσει μια βασική θέση.

Στην διαβρωτική περίπτωση του Sterling είναι δύσκολο να δω τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Rodgers.

Στο θέμα των διαιτητών , ο Rodgers θα μπορούσε να δράσει πιο αποτελεσματικά και να τραβά την προσοχή στην ανικανότητα τους. Πριν από μερικά χρόνια ο Howard Webb δήλωσε ότι γενικά φοβόταν όταν έπαιζε την ομάδα του Ferguson ενώ και ο Mourinho πάντα προσπαθεί να ασκεί πίεση στο διαιτητικό τρίο.

Ουτοπικά η Premier League θα έπρεπε να επεμβαίνει δυναμικά σε τέτοιες συμπεριφορές τεχνικών(όπως του Mourinho ας πούμε) αλλά από την στιγμή που δεν το κάνει , η Liverpool παραείναι ευγενική εντός και εκτός των γηπέδων.

Συνολικά δεν θα συνηγορούσα υπέρ του Rodgers να μείνει ή να φύγει βασιζόμενος στην τελευταία σαιζόν αν και το παιχνίδι με την Stoke ήταν εφιαλτικό. Η δουλειά του όμως στη Liverpool είναι καλή, μ’ ένα εξαιρετικό δεύτερο στην 1η σαιζόν, τις εκπληκτικές συγκινήσεις της 2ης και μια περίοδο στην 3η όπου η ομάδα έδειξε δυνατή ταυτότητα.

Το συνολικό ρεκόρ του δεν είναι φανταστικό, κάτι που οδηγεί τους οπαδούς να κάνουν όνειρα με τον Klopp ή τον Ancelotti αλλά ακόμα και μέτριο να το χαρακτηρίσεις περιέχει ζενίθ και ναδίρ και μόνο προβλέψιμο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις. Η έλλειψη σταθερότητας είναι φυσικά πρόβλημα αλλά κατά περιόδους μας πρόσφερε μεγάλες συγκινήσεις συμπεριλαμβανομένης της σαιζόν 2013/14.

Μόνο ο χρόνος θα μας πει αν η πτώση αυτή ήταν παροδική ή η δουλειά του Rodgers είχε ημερομηνία λήξης που την ξεπέρασε.

Αν φύγει, ας φύγει, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι στα συμπεράσματα μας!