The Finis Mundi λοιπόν! Σε ελεύθερη μετάφραση: Το τέλος του κόσμου! Σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου για την Λίβερπουλ, όμως η διαφαινόμενη φυγή του μεγαλύτερου αρχηγού στην ιστορία της ομάδας, (και το λέω με άπλετη σιγουριά αυτό, παρόλο που δεν έζησα προηγούμενους θρύλους όπως ο Κένι ή ο Έμλιν Χιουζ) αποτελεί ένα τέλος εποχής για την ομάδα που όλοι μας είμαστε ερωτευμένοι! Χιλιάδες άρθρα έχουν γραφτεί από την ημέρα της »καταραμένης» αυτής ανακοίνωσης αποχώρησης του Στίβι. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το ποιος φταίει ή το έγινε ή το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Θα περιγράψω και θα μοιραστώ μαζί σας τι σημαίνει η φιγούρα ονόματι Στίβεν Τζέραρντ για μένα.
Αλήθεια, αναρωτηθείτε λίγο τι κάνετε στην ζωή σας. Το ξέρω είναι αρκετά φιλοσοφικό, όμως κάντε μου αυτήν την χάρη και σκεφτείτε. Με τι πράγματα ασχολείστε στην καθημερινή σας ρουτίνα. Ποιες είναι εκείνες οι σκέψεις που σας έρχονται σε ανύποπτο χρόνο μέσα στην μέρα και χαμογελάτε χωρίς κανένα λόγο? Εγώ δεν θα το κρύψω. Είμαι ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Αυτός ο ρομαντισμός που μου βγάζει ο χτύπος της μπάλας στο δοκάρι, η γυαλάδα της λόγω νυχτερινών προβολέων, ακόμα και τα σημαιάκια του κόρνερ, είναι πράγματα που σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το άθλημα, φαίνονται αστεία και εξαιρετικά δύσκολο να τα κατανοήσουν. Ο κύριος λόγος όμως που έχω αυτήν την αρρώστια, είναι και ο άνθρωπος που χρόνια τώρα κουβαλάει στις πλάτες του μία ομάδα, μία πόλη, μια παγκόσμια κοινότητα »κόκκινων» ή και όχι, φιλάθλων. Όταν τον είδα για πρώτη φορά να σηκώνει απεγνωσμένα τα χέρια έξω από την μεγάλη περιοχή ζητώντας την
μπάλα από τον Mellor και στην συνέχεια να αφήνει άγαλμα τον Νικοπολίδη, ένιωσα πράγματα που αμφιβάλλω αν θα ξανανιώσω. Δέος, ανατριχίλα, έκπληξη και συγκίνηση, έκαναν τα σωθικά μου να ανακατευτούν και το σαγόνι μου να φτάσει στο πάτωμα. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος θα επηρεάσει στο μέγιστο την μετέπειτα ζωή μου…
Κι αν τότε ήμουν απλά ένα μικρό παιδάκι που έπρηζε τον πατέρα του να του αγοράσει μία φανέλα με το νούμερο 8 της Λίβερπουλ, τώρα, έντεκα χρόνια αργότερα και έχοντας νιώσει όλα τα παραπάνω στην ηλικία των 8, σε συνδυασμό με τα όλα όσα μου πρόσφερε αυτός ο άνθρωπος μπορείτε ίσως μερικοί από εσάς να καταλάβετε πως νιώθω. Δέος, ανατριχίλα, έκπληξη και συγκίνηση ήταν πάλι τα συναισθήματα που ένιωσα όταν ξύπνησα μία από τις πρώτες μέρες του 2015 και διάβασα εκείνη της καταραμένη είδηση που ευχόμουν να μην βγει ποτέ. Όμως τώρα ξέρω πως η συνέχεια δεν θα είναι ανάλογη με εκείνη του 2004. Βαθιά μέσα μου όμως είμαι περήφανος. Όπως πιστεύω είναι και ο αρχηγός! Με μύησε άθελά του στο ομορφότερο άθλημα στον πλανήτη, αλλά δεν μου έμαθε μόνο πως είναι να κερδίζεις. Μου έμαθε να σέβομαι, να είμαι πιστός στις σκέψεις μου και, φυσικά μου έμαθε να χάνω με το κεφάλι ψηλά. Ακόμα και στο τελευταίο του 6μηνο στην ομάδα συνεχίζει να διδάσκει εντός και εκτός γηπέδου με τις πράξεις του, πράγμα που τον κάνει ξεχωριστό γενικότερα στο χώρο του ποδοσφαίρου και τον βάζει ψηλά στην λίστα με τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες στην ιστορία του αθλήματος!
»What a hit son!»
Στιγμή ορόσημο στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου! Ο Τζέραρντ στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Νικοπολίδη, την Λίβερπουλ στους 16 και γράφει μια χρυσή ποδοσφαιρική σελίδα στο τεράστιο βιβλίο του αθλήματος!
»Love kissing the camera»
Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές! Η αγαπημένη συνήθεια του αρχηγού μας να φιλάει την κάμερα στην γωνία του γηπέδου του Ολντ Τράφορντ κάθε φορά που σκόραρε απέναντι στην Γιουνάιτεντ)
»Ο καταραμένος Απρίλιος του 2014»
Το ματς βρίσκει νικήτρια την Λίβερπουλ με 3-2 επί της Σίτυ. Όπως και ο Στίβι, ο οποίος δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και λύγισε από την συγκίνηση στο κέντρο του γηπέδου πριν από αυτόν τον απίστευτο λόγο του στους παίχτες της ομάδας, όλοι μας νιώσαμε πως ήρθε η ώρα η κούπα με το χρυσό στέμμα να υψωθεί στα ουράνια του Μέρσεισαιντ. 15 μέρες αργότερα ο Τζέραρντ προδίδεται από τον ίδιο του εαυτό σε μια στιγμή αδυναμίας και όλα τα όνειρα σβήνονται οριστικά μία βδομάδα αργότερα στο ματς με την Κρύσταλ Πάλας. Όντας αρχηγός δεν θα σκύψει το κεφάλι. Θα βρει την ανάλογη δύναμη να συνεχίσει και να δώσει συγχαρητήρια στην ομάδα της Σίτυ για την κατάκτηση του τίτλου. Πράγμα αντρίκιο και σωστό!
Παραπάνω ήταν κάποιες από τις άπειρες στιγμές που έχει ζήσει εξ αιτίας του. Δεν κρύβω πως έχω κλάψει για την ομάδα που με έκανε να ερωτευτώ και να αγαπήσω! Πάντα θα την αγαπώ και ο λόγος ήταν ο Στίβι. Γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να σκεφτείς την Λίβερπουλ και μην σου έρθει στο μυαλό ο Τζέραρντ και τούμπαλιν.
Αν είχα την ευκαιρία να μιλήσω από κοντά μαζί του θα του έλεγα μόνο ένα πράγμα: ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Και ας μην καταλάβαινε ποτέ περι τίνος πρόκεται. Εγώ όμως το ξέρω…
Παναγιώτης Δήμος
Η δημοσίευση γίνεται μετά από σχετική άδεια του συντάκτη και της ιστοσελίδας που αναρτήθηκε.