Η Λίβερπουλ αύριο το μεσημέρι αντιμετωπίζει την Τσέλσι σε ένα ματς που πολλοί, αν όχι όλοι, πιστεύουν ότι έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Όταν πέρυσι είδαν τον αρχηγό να κλαίει αμέσως μετά το ματς με την Σίτυ και τη νίκη της ομάδας μας με 3-2, πίστεψα στο όνειρο για πρώτη φορά στην ζωή μου. Και αυτό γιατί ήμουν σίγουρος πως η περσινή ομάδα της Λίβερπουλ έπαιζε καλύτερο ποδόσφαιρο και από εκείνη του Ράφα Μπενίτεθ πριν από μερικά χρόνια, όταν και τότε τερμάτισε δεύτερη πίσω από μία εξωπραγματική ομάδα του Άλεξ Φέργκιουσον. Τότε όμως τα πράγματα κύλισαν αρκετά δίκαια και η Γιουνάιτεντ δίκαια, τονίζω, στέφθηκε πρωταθλήτρια.
Όμως πέρυσι? Άποψή μου είναι πως αυτό που ευθύνεται για την μη στέψη της Λίβερπουλ ως πρωταθλήτρια, είναι τα συναισθήματα του Τζέραρντ. Και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτό. Ο αρχηγός κατέρρευσε αμέσως μετά το ματς με τη Σίτυ μόνο και μόνο στη σκέψη ότι οι πιθανότητες για να πραγματοποιηθεί το όνειρό του είναι αρκετά μεγάλες. Μία εβδομάδα αργότερα οι Κόκκινοι υποδέχονταν την Τσέλσι σε ένα ματς ιστορικό, αφού αν η Λίβερπουλ το κέρδιζε θα ήθελε μία ακόμη νίκη στα εναπομείναντα δύο ματς με Κρύσταλ Πάλας και Νιούκαστλ για να διακόψει τα 24 χρόνια ξηρασίας.
Ο Ζοσέ Μουρίνιο παρέταξε την ομάδα του με δύο ζώνες άμυνες και μπήκε στο Άνφιλντ μόνο και μόνο για να μην δεχτεί γκολ. Και το κατάφερε. Κανείς δεν μπορεί να του το απαγορέψει αυτό, όμως ηθικά, το ποδόσφαιρο στην Αγγλία δεν είναι έτσι. Ο Μουρίνιο δεν νοιαζόταν για τον βαθμό ή βαθμούς που θα έπαιρνε η Τσέλσι από εκείνο το ματς, αλλά θα έκανε τα πάντα για να μην σηκώσει ο Τζέραρντ το τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ.
Βέβαια με αυτή του την πράξη (και ζητώ συγνώμη από τους φίλους της Τσέλσι) μας έδειξε ποιο είναι το δικό του μέγεθος και το μέγεθος της ομάδας σε σχέση με αυτό της Λίβερπουλ. Ο Τζέραρντ γλίστρησε, και έλαβε μέρος σε μία φάση που θα στοιχειώνει για μια ζωή τις σκέψεις μας και τα όνειρά μας. Αμφιβάλλω αν ο Τζέραρντ πάρει ποτέ του πρωτάθλημα. Και άποψή μου είναι πως δεν το χρειάζεται. Το μόνο που θα μπορούσε να του δώσει ένα πρωτάθλημα είναι απλά το Milestone της κατάκτησης όλων των τροπαίων που ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν. Αλλά νομίζω όλη η γη γνωρίζει το ποιος είναι ο Τζέραρντ και τι έχει κάνει όχι μόνο για την Λίβερπουλ, αλλά για το ποδόσφαιρο στο σύνολό του.
Γι’ αυτό λοιπόν το αυριανό ματς δεν είναι θέμα εκδίκησης. Θα πέφταμε πολύ σαν ομάδα και σαν άνθρωποι αν το βλέπαμε έτσι. Είναι αυτό το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας που μόνο αν είσαι αληθινός κόκκινος μπορείς να νιώσεις. Η Λίβερπουλ νοσεί και είτε ήταν η Τσέλσι, είτε η Νόριτς θα έμπαινε μέσα για να πάρει τους 3 βαθμούς της νίκης που τόσο πολύ χρειάζεται.
Και στο κάτω κάτω ο Μουρίνιο μπορεί να περηφανεύεται ότι για μια ζωή ότι αυτός ήταν υπαίτιος που δεν πήρε ο Τζέραρντ πρωτάθλημα στην καριέρα του. Και μετά θα βγει και θα πει πως οι φίλαθλοι της Τσέλσι στο γήπεδο δεν ακούγονται και θα κάνει ρεζίλι τους ανθρώπους που τον στηρίζουν και πιστεύουν σ’ αυτόν.
Υ.Γ.1 Νίκη για να ανακάμψει η ομάδα!
Υ.Γ.2 Είσαι Λίβερπουλ, πάντα θα ονειρεύεσαι!
Παναγιώτης Δήμος
Η δημοσίευση γίνεται μετά από σχετική άδεια του συντάκτη και της ιστοσελίδας που αναρτήθηκε.