Αυτός είναι ο κανόνας του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, έτσι κατακτιόνται οι τίτλοι, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν συνδυάζεται η καλή άμυνα, με εξαιρετική επίθεση, τότε είσαι ασταμάτητος και ξεπερνάς και γκέλες, που μπορεί να κάνεις σε μια πορεία 9 μηνών πρωταθλητισμού. Αν έχεις μόνον άμυνα, αλλά όχι τόσο καλή παραγωγικότητα, μπορεί να το παλέψεις μέχρι τέλους (καλή ώρα η Τσέλσι), να χάσεις ή να κερδίσεις τελικά (όπως μπορεί να το κάνει η Ατλέτικο στην Ισπανία, με σαφώς μικρότερη επιθετική συγκομιδή, από Ρεάλ και Μπαρτσα). Πάντως μοιάζει απίθανο και είναι και κόντρα στην όποια λογική, έχει αναπτύξει το άθλημα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, να κερδίσεις πρωτάθλημα παίζοντας μόνον επίθεση. Και έχοντας τέτοια αφελή προσέγγιση, αμυντικά, την ώρα που καίει η μπάλλα, όπως ας πούμε η Λίβερπουλ .
Δεν περίμενα την ισοπαλία με την Κρίσταλ Πάλας, για να κατανοήσω, ότι ο τίτλος θα πήγαινε τελικά στην Μάντσεστερ Σίτυ. Είτε στην διαφορά τερμάτων, είτε όχι, ως φαίνεται, οι «μπλε» είχαν την 2η καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος (πίσω από την Τσέλσι)και πιθανότατα θα έχουν την 2η καλύτερη επίθεση, πίσω από την Λίβερπουλ, αν και τους χωρίζουν μόλις 3 γκολ (με ματς λιγότερο). Ήταν όμως πιο σοβαρή ομάδα, στα κρίσιμα, από τους «κόκκινους» και πιο ψύχραιμοι στην διαχείριση ακόμη και των ηττών τους. Πήραν τα ματς, που έπρεπε, όταν έπρεπε, στάθηκαν όρθιοι και θα πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα.
Η Λίβερπουλ του Ρότζερς ήταν ένα ωραίο παραμύθι. Για να το χαζεύει ο κόσμος, με το περιτύλιγμα της σούπερ επίθεσης και του όμορφου ποδοσφαίρου. Η ιστορία όμως δεν γράφεται από παραμύθια, αλλά από ρεαλιστικά γεγονότα. Και η Λίβερπουλ, τόσο τα Χριστούγεννα, όπως και τώρα στο φινάλε, λύγισε. Το πρωτάθλημα το έχασε στο ματς με τους «μπλε» του Μουρίνιο, όταν δεν διαχειρίστηκε και δεν έπαιξε για το 0-0. Παρασυρμένη από τον ενθουσιασμό, άλλα και άμαθη (τόσα χρόνια απέχει) από το πώς διεκδικείς έναν τίτλο στο τέλος. Κανείς παίκτης της δεν είχε την εμπειρία (ούτε ο Τζέραρντ, που δεν έχει κερδίσει πρωτάθλημα) και βέβαια, ούτε ο προπονητής.
Αυτό δε που έπαθε στο Σέλχαρστ Παρκ, να προηγείται 3-0 στο 79, είναι δείγμα της απειρίας του και μάθημα πολύτιμο, για έναν καλό τεχνικό. Αντί να βρει τρόπο να διατηρήσει, έστω αυτό το +3, που θα του επέτρεπε στο φινάλε να κυνηγήσει και 6 και 7 και 8 γκολ (όσο απίθανο και αν είναι) με τη Νιούκασλ σπίτι του, και πάντως να αγχώσει την Σίτυ, δέχθηκε τρία αστεία, παιδικά γκολ, προσφορά της προβληματικής άμυνα της ομάδας (ακόμη και η Πάλας σώθηκε με την καλύτερη από την Λίβερπουλ άμυνα της). Από την μέση και μπροστά έχει αυτοματισμούς, έχει ταλέντο, πιθανόν θα κάνει και προσθήκες, αλλά δίχως άμυνα κανονική (και όχι αυτούς τους 4 μέτριους, για το επίπεδο και την ιστορία του συλλόγου), φοβάμαι, ότι θα φτάνει μέχρι την πηγή. Όχι όμως δεν θα πίνει νερό, αλλά θα το χύνει και με θεαματικό τρόπο. Όσο θεαματικά έφτασε μέχρι εδώ.